Miami-Ft Myers-Tampa-Orlando-Miami-NY-DC-N. Falls-Florida

[A3]

Het is zaterdag 8 juli van het jaar 2006. We beginnen aan onze volgende trip naar het Floridiaanse paradijs. Muizen met fantastische oren en eenden met geweldige stemmen wachten ons op slechts een schamele 10 uur vliegen, sorry, 11 uur, 12 uur, 13 uur..............27 Alitalia uren later.............

en het ging zo:

na onze leuke overnachting in het Crowne Plaza Hoofddorp (waar een overnachting voor 4 personen inclusief ontbijt/box en drie weken parkeren) goedkoper is dan drie weken P3, arriveren we om 04.30 uur op Schiphol voor onze vlucht van 07.20 maar Milaan Malpensa. We checken in, denken we......... ‘Helaas meneer, de vlucht is met enkele uren vertraagd en als u een aanlsuitende vlucht hebt vanaf Milaan zult u deze zeker gaan missen. Tja, de Italianen spelen vanmiddag de finale hè, en de piloot was gisterenavond iets te laat binnen. Gaat u maar naar de Alitalia-balie, daa rhelpen ze u (vanaf ca. 05.30 uur) verder’. Een vijftiental ‘gelukkigen’ bevindt zich al voor de betreffende balie. Binnen zo’n drie kwartier staan er nog eens zo’n goeie 100 mensen achter ons. Bestemmingen via Milaan variëren van Bombay tot Delhi tot Athene. Helemaal vooraan staan mensen die ook naar Miami moeten. Om ca. 06.35 uur worden zij als eerste door Alitalia te woord gestaan.

Uiteraard heeft Alitalia toen gisterenavond al duidelijk was dat het vliegtuig vandaag niet op tijd zou kunnen vertrekken, getracht alle passagiers telefonisch te bereiken om hen op de hoogte te stellen; NIET dus.

Uiteraard heeft Alitalia wel de moeite genomen om voor alle passagiers die een doorverbinding vanaf Milaan hebben alvast naar alternatieven te kijken; NIET dus.

Voor iedereen wordt nu pas gekeken of er ergens alternatieven zijn. Voor de eerste 4 mensen in de rij (Miami) zijn die er niet. De eerstvolgende mogelijkheid is een middagvlucht naar Milaan en dan een doorvlucht naar Miami 24 uur later................ Geschrokken door dit nieuws loop ik snel naar de balies van de diverse luchtvaartmaatschappijen en vraag naar vluchten naar Miami. Lufthansa heeft nog Business Class stoelen via München waarbij we op gelijke tijd in Miami zullen arriveren als oorspronkelijk gepland. Ca. 15.00 uur plaatselijke tijd. A raison van € 5.000 per ticket zeg ik er nog even over na te denken.

Als we na een 40 minuten aan de beurt zijn wordt door de Alitalia-meneer een alternatief aangeboden. Met Continental naar Newark en vandaar uit naar Miami. Geschatte aankomsttijd Miami ca.18.30 uur, dus slechts 3,5 uur te laat. Mwah, niet slecht, maar ik probeer nog de Lufthansa optie uit te spelen; ‘bij Lufthansa hebben ze nog plaatsen via München’ probeer ik. Pasqual zoekt in zijn systeem maar zegt niets te kunnen vinden. ‘Kijk maar eens bij Business Class’ hoor ik mezelf zeggen en Pasqual ziet dat daar inderdaad plaatsen zijn. Maar helaas, voor dat tarief kunnen ze niets voor ons betekenen. Hij zegt ons toe de Continental vluchten via Newark te boeken en geeft ons een handgeschreven ticket mee om bij Continental alvast in te kunnen checken. Ook krijgen we 4 tegoedbonnen voor een snack als pleister op de (wacht)wonde. Al met al zijn we niet ontevreden. Hoe kan het nou dat mensen die vooraan in de rij staan een hele dag later aan gaan komen in Miami en wij, als nummer 15 in de rij, slechts een vertraging zullen kennen van 3 à 4 uurtjes?

Bij Continental mogen we al een koffer op de weegschaal zetten als plotseling de incheckdame in kwestie ietwat moeilijk begint te kijken. ‘Helaas mensen, jullie staan niet bij ons geboekt en ik kan jullie geen plaatsen geven want we zijn al overboekt!’. ‘Maar Alitalia heeft ons zojuist geboekt’, stamelen we nog. ‘Gaat u maar naar de Continental balie, dan zal mijn collega trachten u verder te helpen’. De collega gaat bellen met de Alitalia –balie, maar helaas nemen ze daar de telefoon niet op (logisch, want daar staan nog een goeie 100 mensen te wachten op alternatieve reisplannen). Dit schiet dus niet op, en met mijn handgeschreven tickets van de Alitalia-meneer ren ik andermaal van de ene terminal naar de andere om verhaal te gaan halen bij Alitalia. Daar snappen ze er niks van, ze hebben ons toch echt ingeboekt bij Continental en een vriendelijke Alitalia dame loopt weer met me mee terug naar de andere terminal. Daar gearriveerd komen de Alitalia-dame en de Continental-heer er samen niet uit. Ze snappen er niks van, tot een oplettende Continental-dame ziet dat de tickets zijn uitgeschreven voor 9 juli maar ingeboekt voor 10 juli.... OEPS.

Nadat ik aanvankelijk erg kwaad ben geworden op de Continental-meneer, die mij op m’n plaats zet door te zeggen dat hij alleen probeert te helpen en dat als ik zo’n toon aansla we dan helemaal niet met Continental gaan vliegen
De Continental-meneer vindt een alternatief via een latere vlucht op Newark, maat voordat we ‘JA’ kunnen zeggen cq schreeuwen, zijn die plaatsen al weer door iemand anders in het systeem weggeboekt. Volgende optie is om 14.00 uur naar Houston en dan van daar uit door naar Miami. Geschatte aankomsttijd in Miami zal dan ca. 22.30 uur zijn. Ik opper nog dat 1,5 uur overstaptijd in Houston (waar we dan ook door Immigrations zullen moeten), waarschijnlijk wat aan de krappe kant is, maar ondanks het feit dat ik te berde breng dat Houston groot is (de grootste stad van Texas, wat op zijn beurt weer de grootste staat in de continenale VS is), blijft de Continental meneer volhouden dat het meer dan genoeg tijd is want ‘Houston is meer een kleine luchthaven’ (lachen hoor, zeker nooit op Eindhoven Airport geweest...) Ik blijf wel pissig op Alitalia en vraag de Alitalia mevrouw als ze weg wil lopen om via haar collega de Newark vlucht in te gaan boeken of ik wel een kopietje kan krijgen van het inmiddels weer in haar bezit zijnde verkeerde handgeschreven ticket voor de Newarkvlucht kan krijgen. ‘Ja hoor, geen probleem, die kom ik zo brengen’. NIET dus.

Een uur later, ja we hebben tijd genoeg, ga ik zelf maar naar Alitalia voor mijn kopietje. De Alitalia-meneer heeft het ticket voor zich aan de balie liggen terwijl hij nog steeds mensen aan het omboeken is naar god weet waar. Hij ziet de man met rook uit zijn oren – mij dus – en vraagt of hij kan helpen. Ik vraag hem naar maaltijdbonnen en naar het het kopietje, maar dat mag hij absoluut niet geven. Na heen en weer gepraat mag hij het nog steeds niet. Ik zeg echter niet weg te gaan zonder kopietje en dus overlegt hij met zijn supervisor. Onderwijl grits ik het ticket (wat een doorslag blijkt te zijn) van zijn bureau. Zo, die heb ik! Even later komt hij terug met een kopietje dat hij, bij wijze van zeer hoge uitzondering, toch van zijn supervisor mocht geven. Mooi, nu heb ik er twee en zij lekker maar één, nananana na..... De maaltijdbonnen ‘vergeet’hij, zodat ik daar nogmaals om moet vragen. Uiteindelijk heb ik er inderaad 4.



De vlucht naar Houston vertrekt op 5 minuutjes na op tijd en zal zo’n 10 uur en 40 minuten in beslag gaan nemen. We hebben de allerlaatste rij in het vliegtuig, maar zitten wel keurig bij elkaar en hebben elk een eigen TV schermpje. Da’s mooi. De amerikaanse stewardessen zijn gemiddeld zo’n 55 jaar oud en zijn blijkbaar in het verleden niet bang geweest voor botox, Schumachers en Breukhovens. Maar dat mag de pret niet drukken. Ze doen hun werk prima en de vlucht landt keurig op tijd. MAAR DAN: door een probleem met een ander toestel aan de gate kunnen we niet verder taxieën. Dit wachten duurt meer dan drie kwartier, zodat van onze overstaptijd van 90 minuten minder dan de helft overblijft. Ik vraag de stewardessen nog of ze iets kunnen doen (Miami vlucht vragen te wachten, vast naar alternatieven kijken, of ons als eerste uit het toestel laten), maar dat blijkt niet te willen/kunnen. Als we uiteindelijk als allerlaatste van boord gaan (laatste rij!!!!), hebben we ons al verzoend met een nachtelijk verblijf in Bush Country. Immigrations duurt eeuwen, maar als we daar eenmaal door zijn en de koffers hebben, zegt een beambte ons spontaan dat de Miami vlucht vertraagd is. We kunnen hem nog halen!

Bij de security check zijn we onze in Amsterdam al uitgeprinte boardingpassen echter kwijt. Wij snel naar de Continental-balie alwaar we brutaalweg iedereen voorbij lopen en vragen om nieuwe boardingpassen voor de vlucht naar Miami. Dan vindt Anja plots de boardingpassen op een onverwachtte plek en keren we direct weer om. Aan de gate hebben we nog 20 minuten over en kunnen we even rusten. Dan gaan we aan boord en zegt de captain dat het slechts 2 uur en 30 minuten vliegen is. Dan valt dan mooi mee, want we hadden geen rekening gehouden met het uur tijdsverschil tussen Houston en Miami en dachten dat het dus 3 uur en 30 minuten zou zijn. Een meevaller dus!

Om ca. 12 uur landen we op Miami International en na het oppikken van de koffers en de vlotte afhandeling bij National rent-a-car (de Chevrolet Equinox was er niet, maar wel naar keuze een Chevrolet Trailblazer of Buick Rendezvous- die laatste werd het) vallen we om ca. 01.30 in het Hyatt Coral Gables in bed.

We zijn welgeteld 27 uur onderweg!


Tot morgen.

[A3]

MAANDAG 10 JULI 2006

Na de toch ietwat verlate ‘tebedgang’ van de vorige dag wordt er vandaag hevig uitgeslapen. Pas rond de klok van eleven gaan de eerste Nederlandse oogjes open en wordt pas duidelijk wat een mooi hotel het Hyat Regency Coral Gables eigenlijk is. De kamers zijn niet abnormaal groot of luxe, maar alles wat er moet zijn is er. De atmosfeer aan de buitenkant en in de gigantische lobby geven echter een grandeur uit een voorbije era weer. Als je het hotel binnen komt loop je onder een werkelijk gigantisch grote chandelier door en waan je je even een decadente rijkaard. Het hotel omvat 14 verdiepingen en het zwembad is ‘uiteraard’ gevestigd op de 5e etage. Boven op het dak dus van de eerste vier verdiepingen, die overigens niet met de ‘jan modaal- lift’ te bereiken zijn.



Overigens doet zich in de lift een voor ons nieuw fenomeen voor; als Brabantse ‘Jan Modalen’ blijken wij de lift etiquette van de happy-few niet te kennen. We stappen in en drukken op de knop ‘11’, want daar moeten we zijn. Er gebeurt niets. Nog een keer. Weer niets. Een aardige mevrouw komt ons helpen en haalt haar kamersleutelkaart door een lezer en wat blijkt: nu doet de lift het wel! Om hem te kunnen gebruiken heb je dus je kamersleutel nodig; da’s pas handig!

Pas ruim na het middaguur zetten we de eerste streep door ons lijstje. Ons lijstje bestaat uit een aantal namen die de fervente Florida ganger bekend in de oren zal klinken; Arby’s, Applebees, Bennigans, Burger King, Boston Market, Chili’s, Checkers, Dennys, Dairy Queen, Dunkin Donuts, Bob Evans, Fridays, Giordanos, Hardees, Hooters, IHOP, Jack in the Box, KFC, Logans, MacDonalds, New York Pizza, Outback Steakhouse, Pizzahut, Popeyes, Ponderosa, Quizno Subs, Red Lobster, Ruby Tuesday, Subway, Sonic, Sizzler, Taco Bell, Uno Pizza, Waffle House en Wendys (helaas geen vreetschuren met X, Y of Z bekend). Het zal nog een heel karwei worden om al deze ‘tenten’ tijdens onze vakantie met een bezoek te vereren......... Subway is het eerste slachtoffer. Footlong lekkernijen, uiteraard 10 inches dik belegd (ze zijn dus bijna net zo hoog als dat ze lang zijn....) verdwijnen als sneeuw voor de spreekwoordelijke zon. Daarna gaan we terug naar het Hyatt om heerlijk te gaan plonzen.

Aan het einde van de middag trekken we een tip na uit één van onze boeken; een tochtje door Downtown Miami met de Metromover. In tegenstelling tot wat het boek uit 2002 beweerd, kost een tochtje geen quarter meer, maar helemaal niks! Zo hebben we potverdorie nog niets aan die gunstige dollarkoers........... We nemen de gehele innerring, en de noordelijke loop. Het is duidelijk al na kantoortijd, want de weinige medepassagiers die we zien zijn duidelijk geen ‘white collar’. Ze zijn zelfs helemaal niet ‘white’. Als we bij het noordelijke traject het eindpunt bereikt hebben draait de bestuurderloze kar om, en stapt er een man aan boord met een totaal ingepakte arm. Als een geinteresseerde (of nieuwsgierige; het is maar net hoe je het bekijkt) vrouw vraagt ‘what have you done to yourself?’, volgt er een hoogst onwaarschijnlijk antwoord. De man antwoord net ontslagen te zijn uit het ziekenhuis na een 8-daags verblijf. In zijn woning was hij gebeten door een spin, waarna hij ernstig ziek was geworden......... Ons boek uit 2002 meldde inderdaad dat je in deze buurt beter niet uit kon stappen om een wandeling te maken, maar dat het vanwege spinnen zou zijn hadden wij niet gedacht...... De rit met de metromover is wel aardig, je rijdt langzaam tussen de wolkenkrabbers door, maar het is niet echt spectaculair. Als we bij het park weer uitstappen begint het plotsklaps als een gek te regenen; de gebruikelijke laat-in-de-middag-hoosbui.

Na een kwartier geschuild te hebben sprinten we naar onze Buick en maken we een leuk tochtje langs South Beach. We eindigen onze sightseeingtrip bij het Holocaust Memorial. Dit is toch wel redelijk indrukwekkend. De combinatie van de stilte, de huiveringwekkende foto’s, de serene muziek en vooral het afschrikwekkende kunstwerk bezorgen iedereen kippevel. Om hier de term ‘goose bumbs’ te gebruiken is niet gepast. Het is namelijk echt kippevel.






Het park waarin het memorial staat is gratis toegankelijk tot sunset, maar een donatie wordt uiteraard wel op prijs gesteld. De dienstdoende ‘wacht’ vraagt of hij een foto van ons allemaal moet maken voor het monument; mhhhhhhh toch maar niet; dat lijkt niet erg gepast.



Eten, ja dat moet ook gebeuren, doen we die avond één straat achter Ocean Boulevard bij Jerrys Famous Diner. Een echt prachtig ingerichte diner met echt prachtige High Street prijzen op de menukaart. Deze is overigens GIGANTISCH. De grootste ooit gezien. De kinderen berekenen middels een team effort dat er maar liefst 683 gerechten op de kaart staan. Dit is dan wel inclusief de sides.............. We eten lekker en keren daarna lekker terug naar het hotel.



Welterusten!

[A3]

DINSDAG 11 JULI 2006 ‘Sprite’

Een leuke dag ligt voor ons.
Alhoewel alle dames nog wel even willen blijven liggen, dwingt Pa het meidengezelschap tot een early rise & shine. Als er daarna snel uitgechecked is en we met z’n allen aan tafel zitten bij IHOP wordt hem dit echter weer vergeven.

Als de waiter al kort daarna de drinks komt opnemen weet Linda niet zo snel wat ze nu eigenlijk moet bestellen. Voordat ze het zelf in de gaten heeft hebben 6 letters uit het alfabet haar mond verlaten. ‘Milk’ is 4 letters, dus dat kan het niet zijn, ‘Juice’ zijn er 5, dus dat kan ook niet en ‘OJ’ met 2 letters kan uiteraard al helemaal niet. ‘Sprite’ heeft ze besteld en dat is op deze dag een voorteken van hetgeen nog komen gaat. Overigens blijft de kreet ‘Sprite bai het ontbait’ de gehele vakantie zijn opwachting maken. Na de pancakes, de sunny-sides-ups en de Simpsons ( OJ’s) gaan we op weg. Eerst gaat het noordelijk richting vliegveld en daarna nemen we de Tamiami Trail naar het westen. Het eerste doel van vandaag is de noordelijke ingang van de Everglades, het zgn. Shark Valley. Voordat we daar echter aankomen moeten we nog een eindje tuffen.

Als we zo’n uurtje onderweg zijn op dee kaarsrechte weg langs het kanaal, denkt A3 op de weg voor ‘m weer een kapotte autoband te zien liggen (waarom liggen er in Florida zoveel kapotte autobanden langs de weg???????), maar het blijkt dit keer iets anders. Midden op de rijweg van de andere rijbaan ligt een grote schildpad. Helaas hebben we te veel vaart en komen we pas zo’n honderd meter verder tot stilstand. Een grote truck passeert ons net in tegenovergestelde richting en hij zal dus de schildpad aan gort rijden. Maar nee, de trucker stopt, stapt uit, pakt het beest op en wil hem in het kanaal gooien. Wij met een rotvaart achteruit en schreeuwen, NO, NO, don’t put it in the water! We hadden beter kunnen zeggen, ‘Non, no tockar a l’agua por favor’, want de chauffeur spreekt only spanish. Wel heeft ons schreeuwen zijn aandacht getrokken en hij zet het beest op de grond. Aangezien bovenstaande zinsnede mijn kennis van de Spaanse taal wel zo’n beetje omvat, en de chauffeur nog minder Nederlands spreekt, is er van een verdere conversaçion (hé, nog een Spaans woord...) geen sprake. De chauffeur stapt in en vervolgt zijn weg. Wij zijn als kinderen zo blij met deze Florida softshell turtle van naar schatting zo’n 50 centimeter lang en een kilo of 10 zwaar. Na allen met mevrouw (of meneer?) geposeerd te hebben, brengen we het beest naar de waterkant. Als een dolle loopt zij (of hij?) naar beneden, ploft het water in en is binnen no time verdwenen. Wel even de handen wassen want het beest rook niet al te fris, en schildpadden kunnen salmonella dragen.




We vervolgen onze trip en al snel bereiken we de ingang. Het weer is ontzettend benauwd en we besluiten de tramtour ipv de fiets te nemen. Het kwartiertje tot vertrek doden we met het kleine visitorcentre en het turen nar de vissen en schildpadden in het water. De tramtour is werkelijk niet onaardig en al snel rijden we in een rustig tempo langs de grassen en zien we diverse soorten vogels en andere beesten. Ook alligators zien we diverse, variërend van erg klein (nog jong en met gele strepen) tot behoorlijk grote jongens van meer dan drie meter. Op een bepaald moment hebben we geluk; vlak links langs de tram loopt een forse alligator die net een grote geep (soort snoek) heeft gevangen. Alli de Gator ziet in onze tram blijkbaar een rover van zijn zojuist gevangen maal en hij zet het op een lopen. Gelukkig evenwijdig met de tram zodat alles echt perfect is vast te leggen op zowel de stille als de bewegende gevoelige plaat. Dat was mooi! Snel daarna komen we bij het keerpunt van de tramrit en krijgen we gelegenheid om de uitkijktoren te beklimmen. Daarna gaan we via het rechte deel van de zgn. Looproad terug. Helaas zien we op de terugweg slechts een slang, één alligator en een aantal gieren, maar hé, je ken nie alles hebbe!





Terug bij het visitorcentertje verkennen we nog even de omgeving en merkt Ellen op dat het hier vol zit met <CENSUUR> *eukende sprinkhanen. Ze maken herrie voor tien, wippen heel wat af en krijgen er zelfs een roze kleurtje van op hun gele wangen.



We gaan verder de Tamiami Trail af en gaan linksaf waar verder niemand linksaf gaat. De rest van de family weet het nog niet, maar dit is de zgn. looproad die ongeveer 26 mijl lang is, en slechts voor ca. de helft verhard. Dit is dus de reden dat Pappie een echte 4x4 gehuurd heeft en geen Hyundai Exel of iets dergelijks.......... Al binnen de vijf minuten zit er een kleine gator direct naast ons in de berm. Hij schrikt als Anja het raam opent en verdwijnt tussen het struikgewas. Een kilometertje of wat verderop ligt een grotere in het water en 100 meter daarna weer één op het droge. Het wemelt hier van twee dingen; alligators en <CENSUUR> *eukende sprinkhanen. Het is een sport om met de auto deze beesten op het asfalt te ontwijken. Druk bezig met hun ‘thing’ hebben ze totaal geen aandacht voor onze Buick. Al snel houdt de verharding van de weg op, en komen we op een onverharde weg die voornamelijk bestaat uit zeer licht zand. Dit zand wordt echter natter en natter en hoe verder we komen hoe minder zand er zichtbaar is. Het zicht op het zand wordt ontnomen door honderden zo niet duizenden grote, zeer grote en gigantisch grote plassen waarbij van te voren vanzelfsprekend niet zichtbaar is hoe diep ze zijn......... We lijken wel een stuurloos schip en laveren van de linker- naar de rechterkant van de weg en weer terug. Hier zitten zo veel alligators dat ze soms zelfs terug te vinden zijn in de plassen op de weg. Je ziet dan een klein kopje en twee oogjes boven het water uitkomen, deze verdwijnen even door de golven die onze Buick driemaster voeroorzaakt, en komen daarna weer boven. Als het aantal plassen zoetjesaan begint af te nemen halen we een auto in. Uiteraard ook een 4x4 en de eerste auto die we hier zien. Even verderop komen we bij een enorm modderig stuk. We stoppen. Gaat de Buick dit aankunnen, komen we vast te zitten of keren we om? We zijn naar schatting op driekwart van de route, dus we nemen de gok en geven vol gas. Het lukt. Vlak daarna zien we in de verte een hert op de weg, en niet veel verder hervinden we onze aansluiting op het asfalt en draaien we linksaf Tamiami Trail weer op.

We eten al rijdend onze Oreo’s op en niet te vergeten de donuts, en slaan een half uur later rechtsaf richting Immokalee, om kort daarna weer linksaf te slaan naar Jane’s Memorial Scenic Drive. Deze, opnieuw onverharde, weg, loopt door de wildernis en er zou veel fauna te zien zijn. Dit klopt; binnen een halfuur steken een slang (zwarte indigo?), een kleine schildpad (Florida Redbelly) en een grote otter vlak voor ons de weg over. Vooral de otter is natuurlijk erg leuk om te zien, al kunnen we hem na het uitstappen nergens meer bespeuren. Na nog 10 minuutjes draaien we om en keren we terug naar Tamiami Trail voor de laatste route van de dag; naar Bonita Springs.



In Naples stoppen we echter nog bij............TACO BELL! Een grande meal voor $ 7.90 met als sides Nachos en pizza à $ 2 en vier small drinks met gratis refills brengen het totaal op $17 dollar en centen en hiervan eten we met z’n vieren als koningen. En het is me toch een partij lekker......... Na de ‘sprite bai het ontbait’ van Linda vanochtend, vindt Ellen het nodig om haar spite hier toe te vertrouwen aan de grond. Gelukkig liggen hier tegels, anders was het ‘sprite op het tapait’..........



In Bonita betrekken we ons prachtige, sfeervolle Trianon hotel en gaan we lekker relaxen. ’s Avonds nemen de ouders nog een biertje op het prachtige terras dat door de materialen, de sfeer en de zoemende ventilatoren een echt ‘out of Africa’gevoel oproept. De kids bestellen een sprite, en we raden al wat er gebeurt; na vijf minuten ligt er een glas op de grond; Ellen is haar spite kwait..................





Adios Amigos!

[A3]

WOENSDAG 12 JULI 2006 ‘Is this Florida? It’s more like Tietjerksteradeel……….

Planningen zijn er om te veranderen, toch? Zouden we vandaag eigenlijk naar Corkscrew Swamp Sanctuary gaan, blijken de 3 dames liever uit te slapen....... Nou ja!

Dan kun je als man eigenlijk weinig anders dan vloeken, tieren, schelden en........berusten. We zijn nog net op tijd beneden voor het ontbijt, al zijn er ook 3 mensen die nòg een kwartier later komen dan wij. De drie dames zijn dan uiteraard hoogstelijk verontwaardigd; dan hadden zij ook nog 15 minuten oftewel 900 tellen langer in bed kunnen blijven liggen.... Dan zou, ter genoegdoening, op z’n minst aan de drie laatkomers het ontbijt geweigerd moeten worden........



Na de cereals, donuts en toast gaan we lekker zwemmen in het kleine, maar warme en gezellige zwembad. Om ons heen lopen er hagedisjes als in Nederland mieren, en de één is nog sneller dan de ander. Nadat we toch weer net tè lang aan het zwembad zijn blijven liggen wordt het weer een haastklus om het volgende programma onderdeel te halen. En dan maar zeggen dat Pa slecht plant!

Binnen no time zijn we van Bonita Springs gearriveerd in Ft Myers Beach, net rechts voor de brug naar Sanibel. We hoeven nog net geen tol te betalen. Zo komen die dollars nooit op! Zo’n dertig minuten te vroeg zijn we bij ‘Adventures in Paradise’, een club die diverse boottochten organiseert. Onze reservering geeft recht op vier personen voor de Sealife Encounter. Omdat we uiteraard weer vergeten zijn om iets te snaaien mee te nemen, kopen we in het winkeltje van Adventures in Paradise even wat lekkers. Vier kleine zakjes chipjes en twee zakjes 50gr. Oreo’s. That’s ten dollars fifty nine please...... Hap slik.......! Zo was die opmerking over dollars in de vorige alinea nou ook weer niet bedoeld! Eenmaal aan boord vertelt captain Mike ons en de overige deelnemers over het programma. We gaan eerst cruisen langs de mangroven en de ontzettend grote huizen met nog ontzettender groterderder zwembaden en dan gaan we koers zetten naar een klein eilandje, alwaar we gaan sealife encounteren. Als we geluk hebben zien we onderweg misschien wel dolfijnen! En ja hoor, al na tien minuutjes zien we net boven het water uitkomen een......................pelikaan. Maar weer een kwartiertje verderop heeft Pa als eerste twee dolfijnen in de smiezen. Captain Mike, die totaal NIET op captain Iglo lijkt, hij is namelijk veel jonger, draait de boot bij en achtervolgt de mamadolfijn met baby. Zo om de paar minuten komen ze even boven, steeds net kort genoeg om weer onder water te zijn als de high-tech sluiter van onze supermoderne digitale canera een geluid tracht te maken dat op ‘klik’ lijkt. Het zijn mooie kleine apparaten en ze maken mooie foto’s, maar in sommige gevallen zijn het gewoon ondingen. Zoals nu dus. Als bewijs zult u hieronder dan ook GEEN foto van een dolfijn aantreffen.



Aangekomen bij het eilandje leggen we aan en kan iedereen gewapend met een schepnet het water in. We kunnen zo’n honderd meter de zee in lopen en nog staat het water niet hoger dan net boven de zwembroek. Na enkele vermetele pogingen is het raak voor de beste vissers. Kleine horsheshoe crabs en andere kleine beestjes belanden, al schrapend over de bodem, in de netten. Ook Ellen heeft al vrij snel een potentiële avondmaaltijd bij elkaar door een paar garnaaltjes te vangen. Iets later vangt Linda ook een horshoe crab van een paar centimeter groot en een pincetvis van een centimeter of 10. Pa zwoegt en zwoegt maar kan niets vinden. Terwijl alle kinderen inmiddels al weer bijna terug zijn op het strand haalt ook hij echter zijn eerste vangst binnen; een stuk of 10 garnaaltjes en een mini zeepaardje.



Als we na zo’n anderhalf uur weer terug zijn aan boord, kunnen we in een grote plastic bak de groepsvangst bekijken. Naast eerder genoemde diertjes bestaat deze uit diverse kleine heremietkreeftjes, visjes en pincetvisjes. Al met al was de tocht wel aardig, maar eerlijk gezegd hadden we er wel meer van verwacht. \



Op weg terug naar Bonita stoppen we bij een Publix voor wat boodschappen. Nu blijkt echter dat ze hier bij de deli ook wat tafeltjes en stoeltjes hebben staan, zodat de boodschapstop ook meteen een eetstop wordt. De man die onze broodjes klaar maakt werkt echt in tempo elfendertig maar blijft wel de hele tijd vriendelijk lachen. Zo zie je maar dat je best vrolijk lui kunt zijn of andersom. De broodjes (roast beef, cheese, veggie en special) smaken overigens wel voortreffelijk. Maar ja, wat wil je dan ook als het beleg zich weet tussen een boven- en onderkant van Cubaans stokbrood, neergevleid in 3 minuut 18 en 12 honderdsten per schijfje, door een Bonitiaanse Amerikaan die ooit, in een grijs verleden, in Nederland is geweest en daar, gezien zijn huidskleur, ontzettend bruin is geworden. Of zei hij nu dat hij op St. Maarten geweest was?

Daarna gaan we weer terug naar het hotel voor een relaxed vervolg van de dag. Omdat de dames er ’s avonds achter komen dat ze die dag pas 2 keer gegeten hebben, gaan we nog een keer op pad. We stoppen eerst bij de Big K-Mart, alwaar Pa een aantal leuke shirts koopt . Daarna begint de zoektocht naar eten, al is het pas een uur of tien, dus er zal best nog wel wat open zijn. NIET dus!

Dunkin’Donuts: dicht
Subway: dicht
Pizzaria: dicht
Macdonalds: zelfs die is dicht.

Het lijkt hier wel Tietjerksteradeel in plaats van Florida! Noodgedwongen vallen we dan maar binnen bij ‘On the Run’, een eetdeel binnen een tankshop. Maar ook hier worden geen verse broodjes e.d. meer gemaakt. We moeten het doen met wat er toevallig nog ligt, en zelfs de koffieautomaat is al buiten gebruik. Wat een gat zeg, dat Bonita Springs!

Hopelijk gaat dat morgen beter.............

[A3]

DONDERDAG 13 JULI 2006 Scharrelen en PLONS


Vandaag krijgt Pa eindelijk ook eens zijn zin. We gaan naar Corkscrew Swamp Sanctuary. Maar eerst gaan we tanken en eindelijk eens de auto wassen. Al die keren dat we eerder in de VS waren en een huurwagen hadden, hebben we NOOIT de auto gewassen. Nu wel. Waarom? Omdat iedereen die maar in de buurt van de Buick komt meteen hartstikke smerig is. De auto zit werkelijk van boven tot onder vol met het zand van eergisteren. We geven ons Buickje daarom maar een douche in de ‘no touch’ carwsh van Bonita Springs. Er wordt inderdaad niet getouched. Alleen gesproeid en gedroogd, maar het resultaat kan er mee door.

In vergelijking tot 1991, toen we voor het laatst in Corkscrew waren, is er wel het een en ander veranderd. Zo is de weg er naar toe tien keer zo breed, rijden er vijf keer zo veel auto’s, en lijkt het door alle stoplichten nog verder weg. Als we er eenmaal zijn lopen we eerst even naar de toiletten, want de dames hebben high need (hoge nood). Linda gruwelt als ze terug komt; ‘Pap, het water hier is groen, bah’. Inderdaad, men heeft in het visitor centre een eigen waterzuivering en daaraan wordt klaarblijkelijk voor het flush water een groen goedje aan toegevoegd. Het lijkt wel zo’n energiedrankje........

De boardwalk door het moeras begint al direct buiten het visitorcentre en o God, wat is het heet. Je kunt hier een lange en een korte route lopen en we twijfelen hevig wat we zullen doen. Aan de ene kant vind ook ik het veel te heet, aan de andere kant vind ik het zonde om helemaal naar hier te komen en dan de wandeling drastisch in te korten. We besluiten het doorhakken van de knoop nog even uit te stellen. Na zo’n kwartiertje wandelen zien we de eerste beestjes. In het water onder de boardwalk zwemmen twee dunne slangetjes, zwart met dunne, groene strepen. Achteraf blijken het zgn. gartersnakes te zijn. Aan het einde van de boardwalk die de shortcut vormt van de lange naar de korte route ziet Anja in één keer een echte slang. Wauw! Vlak langs de boardwalk ligt een lange, oranjeachtige slang op z’n gemak te zonnen. Terwijl we staan te oewen en awen, kruipt er een vergelijkbaar exemplaar vlak naast ons een boom in. We kunnen hem, niet bij wijze van spreken maar ECHT, zo pakken. Prachtig om te zien hoe het beest, dat toch zeker enkele meters lang is, zich omhoog slingert. Dat maakt ons besluit om de korte route te nemen toch weer, in goed Engels, rückgängig. We lopen dus de lange route.





Weer een eind verder zien we plotseling op zo’n twintig meter afstand een wasbeer tussen het struikgewas. Half op het droge en half in het water is hij daar aan het scharrelen. Het mooie van de beesten hier in Florida is dat ze niet bang zijn voor mensen. Zie je in Nederland iets in het wild, dan zie je een glimp en daarna nog een achterwerk dat zich snel uit de voeten maakt. Hier niet. De wasbeer scharrelt en scharrelt steeds dichter naar ons toe zonder zich ook maar een moment aan ons te storen. Op een gegeven moment loopt hij gewoon onder ons door en komt aan de andere kant van de boardwalk weer te voorschijn. Zo loopt hij nog vijf minuten met ons mee, en scharrelt dan weer rustig van ons vandaan. Tegelijkertijd beginnen de eerste druppels te vallen, maar we lopen voorlopig nog redelijk beschut tussen de bomen en struiken. Maar het begint steeds harder en harder te regenen en we sprinten gauw even terug naar een plek waar op de baordwalk een rainshelter is. Daar staan inmiddels ook al wat andere mensen te schuilen. Onder hen een Bosschenaar uit New Jersey. Ik vertel hem wat we zoal gezien en gedaan hebben, maar in New Jersey blijkt alles grôôter, bêêter en lâânger. Dit geldt zowel voor de slangen, de wasberen als de alligators.......... Bij ons in Brabant komen dergelijke opmerkingen ook voor: Bosschenaren..........



Echt stoppen met regenen doet het nog niet, maar het getik en gedrup wordt wel iets minder intens. We lopen dus verder. Zo’n honderd meter verder zit (dezelfde?) wasbeer helemaal boven in een erg hoge boom, recht boven de boardwalk. Door zo recht omhoog naar het beest te kijken zie je de dikke vette druppels regen één voor één naar beneden komen en dat is best een raar gezicht. Dat is nou typisch iets wat je thuis niet gauw zult doen; recht omhoog kijken in de regen. Al wandelend neemt de intensiteit van de regen weer toe en voordat we de volgende shelter bereikt hebben zijn we zeiknat. Ondanks het feit dat schuilen dus helemaal geen zin meer heeft, doen we het toch. Er wordt over en weer tussen de schuilers wat geklessebest en er zijn allerlei Staten vertegenwoordigd; Missouri, Florida, Kansas en ja hoor: ook Den Bosch/New Jersey > ‘in Jersey it always rains much harder’

Als de meesten, en ook New Jersey, daarna weer doorgelopen zijn, aanvaarden wij ook weer de tocht door het inmiddels doorweekte woud (lijkt me overigens wel een leuke titel voor Suske & Wiske of Harry Potter: ‘het doorweekte woud’). Op zo’n driekwart van het parcours van in totaal 2 mijl, zien we onze eerste Gator hier; een groot exemplaar komt door dichte eendekroos naar een open plek gezwommen. Bij een volgende plas liggen er twee in de verte aan de kant en weer iets verderop ligt een kleine van zo’n 50 centimeter lekker op een boomstam te rusten. Ook zien we nog een schildpadje en een boom kikker. Deze kikkers kunnen razendsnel van kleur veranderen van gifgroen in chocoladebruin. Ook bij het exemplaar dat Linda zonder problemen oppakt is dit het geval; in 1991 was hij nog groen en nu helemaal bruin...........







Vlak voor we terugkeren bij het Visitor Centre zien we met de verrekijker nog een hert dat tussen het hoge gras door loopt. In het visitorcentre is het heerlijk koel en we scharrelen (afgekeken van de wasbeer) even door de giftshop. Daarna gaat het richting Buick, die je nog steeds aan kunt raken zonder meteen te moeten douchen.

We gaan nu noordwaarts richting Fort Myers, voor een bezoek aan het Edison & Ford Winter Home. Maar eerst eten; bij Macdonalds (we konden geen Wendys vinden) worden burgers en fries genuttigd, al heeft Anja een salade. Aangekomen bij Edison schrikken we van de prijzen; wauw, dat is best prijzig voor house, garden en labatory ($72). Maar ja, je bent hier maar één keer, dus vort met de geit. Onze gids heet Ken, en hij is overduidelijk een gepensioneerde drill sergeant. In echte sneltreinvaart loodst hij ons door de tuin en de huizen (waar je niet eens in mag) en daarna hebben we veertig minutes to explore the grounds on our own. Terug aan de overkant van de weg mogen we in het lab. Hier wordt een verhaal verteld van zo’n twee minuten en dan wordt je doorgeduwd naar het museum. Als je echt geïnteresseerd bent in Edison zal dit best leuk zijn, maar wij hebben het in zo’n vijf minuten wel gezien. Toch blijven we wel 10 minuten, want buiten regent het weer als een gek.





Goed beschouwd is de enorme boom die bij de parkeerplaats staat, (en die je dus gratis en voor niks mag zien) het indrukwekkendst aan dit Estate. Nou ja, laat de lezers van dit verhaal er in de toekomst eventueel maar hun voordeel mee doen. Wij gaan door naar St. Petersburg Beach!

Nadat we de Sunshine Skyway (best een heftige brug als je hoogtevrees hebt) over zijn gaan we links en zijn we binnen 10 minuten bij ons Howard Johnson Beach Resort. We passeren daarbij het enorme Don Cesar Beach Resort; wat een rose gevaarte! Na wat incheckperikelen betrekken we onze eenvoudige edoch praktische kamer. ’s Avonds lopen we nog even naar het gezellige zwembad en het aangrenzende strand. Het water van de zee loopt bijna in het zwmbad, zo dicht ligt het bij elkaar. Als we na een korte strandwandeling weer terugkeren bij het zwembad gaan de meiden even met de tenen in het water. Linda is zoals wel vaker weer wat aan het zeuren en bij Anja komt de gedachte op om haar met kleren en al het water in te duwen. Het is toch donker, dus niemand ziet het. Ze is bang zich niet in te kunnen houden en loopt dus maar verder. Maar........er is sprake van telepathie, want ook bij Pa haalt Linda het bloed onder de nagels vandaan en hij beheerst zich niet.......PLONS. Op slag is Linda afgekoeld en eerlijk is eerlijk; ze neemt het sportief op. Ellen lacht zich uiteraard een breuk. Daarna gaan we lekker slapen (Linda iets later, want die moest zich nog helemaal afdrogen.....)



Houdoe!

[A3]

VRIJDAG 14 JULI 2006 Guaranteed!


Het lijstje van maandag 10 juli jl. is eigenlijk nog niet veel kleiner geworden. Hoogste tijd dus om daar verandering in aan te brengen. Gisteren zagen we dat er vlak bij het hotel een Waffle House zit, en aangezien we daar nog nooit geweest zijn, lijkt ons dat wel wat. Wel heeft dit restaurant bij ons al jaren een alternatieve naam; elke keer als we langs een vestiging komen roepen we in koor; ‘kijk, daat zit een hou-je-waffel-house’.

Het is binnen echt stervensdruk. Je mag hier, eigenlijk in tegenstelling tot alle andere restaurants die we tot nu toe bezocht hebben, zelf een plekje uit zoeken. Aangezien er echter maar één tafeltje voor 4 personen vrij is, is de keus niet moeilijk.Terwijl onze waitress zich voorstelt al Linda, zit onze Linda alvast te bedenken wat ze te drinken wil; ze wil niet uit tijdnood, net als bij IHOP, Sprite bai het ontbait bestellen. De ene Linda bestelt dus OJ en andere Linda schrijft het op. Dan het eten; die keus is best moeilijk want de kaart is redelijk omvangrijk. Drie van ons kiezen voor een traditioneel ontbijt met sunny side up en bacon, maar Ellen vindt dat je het absoluut niet kunt maken om bij Waffle House te gaan eten en geen Waffles te bestellen. Dus bestelt Ellen Waffles.

Als ze even later aan tafel gebracht worden wil iedreen natuurlijk wel een stukje proeven. Toegegeven, ze zien er echt lekker uit en kunnen qua uiterlijk in elk geval de vergelijking met echte belgische wafels aan. Enige verschil is eigenlijk dat deze rond zijn en de Belgische rechthoekig. Dan de smaak; mwah, dat valt dan weer tegen. Eigenlijk zijn het gewoon IHOP-pannekoeken in wafelvermomming. En niet dat IHOP-pannekoeken niet lekker zijn, best wel eigenlijk, maar van een wafel verwacht je dat ie smaakt als een ..........., juist als een wafel. Zo kan ik nog wel wat restaurantformules verzinnen;

• Pizza House; IHOP-pannekoek vermomd als pizza
• Hamburger House; IHOP pannekoek vermomd als Big Mac
• Tortilla House; IHOP-pannekoek vermomd als tortilla
• Enzovoort, carnaval is er niks bij.

Al met al smaakt het ontbijt best wel lekker, dus dat mag ook gezegd worden (en geschreven: bij deze dus!).






Daarna gaan we weer terug naar het hotel voor het betere zoet- en zoutwater zwemwerk. Eigenlijk zouden we vandaag naar het Florida Aqaurium gaan in Tampa, but the ladies have outvoted Dad again. Je zou dus verwachten dat Pa ietwat aangeslagen en verdrietig zou zijn, maar dat valt alleszins mee. Hij doet zijn uiterste best om zijn gezicht in de juiste plooien te houden. Snorkelen in zee gaat prima, maar is geen succes. Je ziet echt geen hand voor ogen, de visibility is poor. Bij het zwembad bestellen we aan de bar wat te eten en dan blijkt dat dit niet ter plaatse gemaakt wordt, maar van ver moet komen. Het duurt wel zo’n half uur voordat de stukken kip en frietjes arriveren. Aan het einde van de middag gaan we richting Bay, alwaar we vier plekjes gereserveerd hebben op de Dolphin racer. Guaranteed dolphin surfing or your next trip is free. Dat soort kreten spreekt ons altijd wel aan, vandaar dat we voor deze boottocht gekozen hebben. Er zijn nog diverse andere aanbieders in de buurt, maar echte garantie krijg je nergens. Het is ontzettend warm aan boord van deze grote, open speedboat, maar zodra we op weg zijn wordt het briesje aangenaam verkoelend. De boot heeft zo’n 80 zitplaatsen aan boord, maar er zijn naast ons slechts zo’n 15-tal andere personen aan boord. Ruimte genoeg dus. We varen eerst rustig tussen de hoogbouw en dure huizen van St. Pete Beach door en komen ook langs John’s Pass; een verzameling oude houten vissershuisjes die er met hun terrassen en winkeltjes wel leuk uit zien. Niet lang daarna bereiken we open zee en gaat de gashendel vol open. Echter: geen dolfijnen. Als we op een punt aankomen waar er normaal gesproken altijd dolfijnen zijn: geen dolfijnen. De captain vaart de gehele kust zuidwaarts langs, ook langs ons hotel en ook langs Don Cesar, maar: geen dolfijnen. De captain besluit weer de bay in te varen en zegt dat we nog één kans hebben, net voordat we ons startpunt weer bereiken en: wel dolfijnen. Een tweetal komt af en toe boven en daaruit kan de captain blijkbaar opmaken dat de beesten er klaar voor zijn. Hij draait de boot een slag en laat hem bij vol gas even een enorme diepganag aan de achterzijde maken waardoor er inderdaad enorm hoge golven achter de boot ontstaan. Hij gaat nu ook vaart vermeerderen en ja hoor, daar komen de dolfijnen aan. Met name aan de stuur (of bak?) boordzijde springen ze regelmatig achter de boot uit het water, uiteraard veel te snel voor onze Olympus. Anja lukt het wel om deze gigantisch mooie minuut met de videocamera vast te leggen; ze staat precies op de goeie plaats. Na deze 60 seconden is het echt schluss en dan zijn we ook binnen 72 seconden weer bij ons eindpunt. Alles bij elkaar duurde de tocht zo’n anderhalf uur, waarvan we dus 1 minuut dolfijnen gezien hebben. Inderdaad: guaranteed..........





Terug in het hotel hebben we nog wat gezwommen en hebben we eten besteld op de kamer; pizza en salade. Deze keer vroeg naar bed want morgen volgt Busch Gardens.

Truste!

[A3]

ZATERDAG 15 JULI 2006 Buschie Gardens


Deze foto is - speciaal voor MattRob- ge-photo-shopped.....)

Tja, wat zullen we er van zeggen. ‘Deja vu’, ‘long time no see’ of iets anders van gelijke strekking. Vandaag bezoeken we voor het eerst sinds onze huwelijksreis in 1987 weer Busch Gardens. We staan vandaag vroeg op omdat het moeilijk in te schatten is hoe lang we er over zullen doen. De afstand valt dan wel mee, maar ja, files? Mede omdat we (lees: A3) altijd vroeg in de parken willen zijn (naar mijn mening doe je in de eerste twee uren het meest), zitten we al om 07.30 uur in de auto. Al snel blijkt dat we waarschijnlijk de enige zijn; het is zeer rustig op de weg. Komt natuurlijk ook mede omdat het zaterdag is. Zodoende zijn we lekker snel bij Busch Gardens en hebben we nog de tijd om te ontbijten voordat we naar binnen gaan. Het dichtst bij de ingang zit een Macdonalds, dus daar worden snel Egg Mcmuffins, platte ronde worstjes (het blijft raar) en hash browns naar binnen gewerkt. Ook stoppen we nog bij een benzinepomp om water, donuts en andere snoeperijen in te slaan. Deze benzinepomp is er trouwens één van HESS. Ik blijf het een raar idee vinden; HESS for GAS, zeker met dubbele S op het eind, maar goed ik ben blijkbaar de enige die deze negatieve associaties legt.



Bij de parking van Busch Gardens staan we uiteraard op de eerste rij. Als we in willen stappen voor het treintje dat ons naar de ingang brengt merkt Anja dat ze haar cap vergeten is. Dat is gelukkig pas de tweede keer deze vakantie, dus loopt Pa maar weer terug naar de auto om dat onding te halen. Het is dat er Florida op staat, anders had ze hem zelf kunnen gaan halen.... Bij de ingang staan bij de kassa’s toch al rijen, dus gaan wij voor de automatic ticket distributors waar nog niemand staat. Een paar knoppen indrukken en klaar is kees, zo lijkt het...... Vlak voor het afsluiten van je transactie namelijk, als je alle gegevens al hebt ingevoerd, vraagt het apparaat naar je ZIP code. En jullie snappen ‘m al; Heesch is in Tampa onbekend. Dan maar een fake code ingevoerd en kijken of het apparaat het vreet.........JA, hij doet het. Scheelt toch weer 5 minuten wachten. We staan ook redelijk vooraan in de rij als om klokslag 09.00 uur de touwen los gaan. Dan blijkt dat het toch even wennen is, een park wat je niet kent. Waar je bij de Disney en Universal parken al een plan de campagne klaar hebt – eerst Soarin, dan Test Track, dan Mission Space, dan... etc.) heb je hier een eesrte tien minuten van gewenning. OK, je weet wel welke attracties je wilt doen en welke niet, maar de plattegrond staat nog niet op de harde schijf, zullen we maar zeggen. Daarom gaan we eerst naar een uithoek van het park, Egypte, waar de rollercoaster Montu er wel indrukwekkend uit ziet. Uiteraard alleen voor de kids, want de oudjes zien dit niet echt zitten; wel letterlijk hoor, het is niet zo dat we Montu niet zien............. De kids gaan maar meteen twee keer, want er is verder toch geen wachttijd en hij schijnt wel gaaf te zijn. Daarna is de beurt aan Rhino Rally, dit ligt niet te ver van Montu af, en is hoogstelijk aanbevolen door Ben, onze Goeroe van het Orlando Forum. En inderdaad, dit is echt leuk, zeker voor de eerste keer. Je ziet onderweg ook nog wat dieren als zebra’s en neushoorns, maar de tocht in een echte Landrover, de zero wait time en de grapjes van de chauffeur ‘maken’ dit ritje af. De eerste dieren die we zien zwemmen rustig in het water en vallen onder de eendenfamilie. Toch hoeft Anja zich volgens onze chauffeur geen zorgen te maken, want deze meat-eating ducks vallen alleen vrouwen aan die hun echte haarkleur nog hebben (waarschijnlijk staan deze diertjes daarom op de lijst van endangered species.....). Vooral het stukje waarbij je op de canyonbrug staat die plotsklaps instort is erg leuk. Je drijft dan verder op een vlot door de canyon van de rivier; mooi gemaakt en wat mij betreft is deze safari dan ook leuker dan die in Animal Kingdom. Daarna is het weer de beurt aan de kids met twee roller coasters, te weten de Scorpion (best gaaf) en de Cheetah Chase (wel aardig, maar eigenlijk meer voor kleinere kinderen). Dan blijkt dat we nog een kwartier hebben voordat de volgende voorstelling begint in het 3D theater. We kopen dan ook snel een raspberry en een lemon Freeze om de tijd te doden en de dorst te lessen. Doordat we deze twee freezes dan weer relatief snel naar binnen moeten werken krijgen de dames hoofppijn; het is ook nooit goed........ De 3D film blijkt het overbekende piratenverhaal met Leslie Nielsen, bekend van o.a. Harderwijk en Phantasyaland. Wel lijkt hier de kwaliteit van de film beter. Na deze familie-attractie volgt weer een supersnelle rit in Kumba; deze vinden de kinderen pas echt te gek. Wel komt nu het moment steeds dichterbij dat ze zullen moeten beslissen of ze ook in Sheikra gaan; daar zijn ze namelijk nog niet helemaal zeker van, de zeikerds............ Voordat het echter zo ver is trotseren we de veruit langste wachttijd van vandaag; 45 minutes voor Kali River Rapids. Uit 1987 zijn me drie dingen bij gebleven, namelijk 1. Busch, 2. Gardens en 3. Zeiknat in Kali River Rapids. Zo ook nu; gelukkig hebben we alle valuables opgeborgen in een kluisje, want die hadden dit zeker niet overleefd. Vooral A3, natuurlijk weer hij waar de meeste diepgang van de boot te verwachten is, is helemaal nat en hij is er zelfs kwaad om. Dat ze zo’n attractie kunnen maken, belachelijk! Als we daarna bij de Python staan blijkt Anja (weer) haar cap vergeten te zijn op het bankje bij Kali River Rapids. Kan A3 wéér terug. Daarna volgt nog 20 minuten ruzieënd wachten voor Pa en Ma terwijl de meiden de Efteling name-a-like Python uitproberen. De Eftelingvariant blijkt te te winnen, zowel qua vetheid als qua lengte!




Dan volgt het moment: SHEIKRA! Maar liefst 40 minuten wachttijd die er uiteindelijk ruim een uur zullen worden vanwege een technisch mankement. Dit geeft Pa en ma overigens geruim de tijd om eens lekker te gaan zitten en het er van te nemen met een hotdog met friet voor Ma en een frietje Desert Storm voor Pa. De friet wordt hier namelijk geserveerd met gesmolten kaas, mayo, ketchup en chili; voorwaar een heus slagveld! De meiden vinden Sheikra echt fantastisch en hebben de wachttijd lekker kunnen doden met kleppen met een ander Nederlands meisje dat hier uit logeren is. Daar lijken me slechter plekken voor te verzinnen.........

Daarna ‘doen’ we nog de vogelshow voordat we naar de voorstelling van Katonga gaan. Dit betreft een vrij eenvoudig en standaard verhaal, maar het wordt wel op een prachtige manier gebracht. Ook de stemmen van de zangers zijn echt top. Zonder meer de moeite waard, dat Katonga! Na Katonga gaan we nog even naar een voorstelling van moderne muziek in Marocco, al lijkt ons de link tussen Pussycat Dolls en Shakira niet echt direct voor de hand liggend. Maar ja, wie zijn wij? Dan nemen we onze kans waar om door Myombe Reserve en de Serengeti te lopen. Vooral het vissenverblijf van de Afrikaanse Tanganijka Cichliden (jaja, hier spreekt een kenner) en de apenverblijven springen er in positieve zin uit. Dan gaan de meiden nog snel in Gwazi, waarvan eigenlijk aangekondigd stond bij de ingang dat hij gesloten zou zijn, en aansluitend nemen we het treintje van Stanleyville naar de voorstelling van de Chinese Acrobaten. Door een ongeluk op de rails wordt het echter twijfelachtig of we deze wel gaan halen. Uiteindelijk lukt dit nog net en zitten we vervolgens een half uur lang met de ogen en mond open. Wat zijn deze Chinese meisjes super lenig. Het is echt ongelooflijk dat het elke show dezelfde meisjes zijn; ze moeten wel botbreuken aan deze acties overhouden. Ook de acrobatische prestaties van de jongens zijn van een zeer hoog niveau. Al met al dus wel de moeite waard, deze show.



Tegelijkertijd vormt deze show voor ons de afsluiting van de dag. We zien nog een stukje van het afsluitende spektakel, maar dat kan ons niet echt bekoren. Snel dus het treintje in en terug naar de uitgang. Onderweg zien we nog alligators en scoren we nog een ijsje, maar dan is het echt afgelopen. Nog even het treintje terug naar de parkeerplaats en dan nog 30 minuten in de auto voordat we weer bij Howard Johnson onder de lakens kruipen.

Snurk, snurk.......

[A3]

ZONDAG 16 JULI 2006 IDENTITY CRISIS


‘Time flies when you’re having sun’, zeggen we wel eens en dat klopt. Vandaag zijn we al weer een week in de Funshine State. We checken vandaag uit bij het Howard Johnson en gaan van St Pete Beach naar Crystal River. Deze plaats is wellicht wat minder bekend, maar het licht zo’n beetje recht boven Tampa, nog net iets boven Homosassa. Deze laatste plaats bevat ons eerste reisdoel van vandaag; Homosassa Springs Wildlife Park.

Homosassa Springs Wildlife Park zou een park zijn waar je eenvoudig manatees/lamentijnen/zeekoeien kunt zien, en één van de oudste touristenattracties van Florida. We komen er om ca. 12.15 uur aan en vragen of we nog op tijd zijn voor de Alligator Encounter van 13.00 uur. Dat zal krap worden, maar dat zullen we net gaan halen zegt de vriendelijke mevrouw aan de balie. Het visitor centre ligt een eindje van het eigenlijke park af, en je kunt het park op twee manieren bereiken. Ten eerste met een trammetje, maar die gaat pas na de middag, en met de boot. We ‘kiezen’ dus voor het laatste. Om je een voorstelling van deze boot te maken; het is een soort platbodem die wel wat lijkt op de airboats uit de Everglades, maar dan met een gewone buitenboordmotor ipv een grote ventilator. We hebben net de laatste vier plekjes op de boot die in totaal zo’n 50 mensen kan bevatten en één zeurmens, sorry, herstel; vrouwelijke captain.



Voordat mevrouw eindelijk is uitgeluld en aan boord gaat is onze kans op het nog net halen van de alligator encounter al verkeken. Maar dan begint ze pas; no arms outside the boat, no legs outside the boat, no smoking, in or out the boat, no flash photography, no eating, no drinking, no kissing, no standing, no touching ………breathing is allowed every 2 minutes…….. Dan halen dus maar een man of 20 de eindstreep denk ik bij mezelf. Maar wij, als altijd lekker dwarsliggende Brabo’s, hebben lekker toch nog iets gevonden wat ze niet opgenoemd heeft! Als Anja zichzelf en de kids heeft ingesmeerd met zonnebrand geeft ze de fles aan mij door en dat heeft Arendsoog gezien. Meteen gaat de ABS er op en volgt; and please, no insect repllent or sunburn lotion (had ze het nog niet eens goed gezien die stomme k.......) because it is possible that you spill a bit on the floor, sorry, deck, and that if someone is standing up, which, by the way is not allowed, he, or she, might fall. Nou, en Irak bombarderen we maar rustig plat denk ik dan!

We zijn nu zo’n half uur aan boord en al zo’n honderd yards verder. Dan legt mevrouw, omdat het anders te snel gaat denk ik, de boot stil. Ze legt wat uit over de natuur, maar ondertussen hebben wij al wat schildpadden gespot en een collega-tourist een alligator. En ze lult maar door. Als we nou met z’n allen gaan schommelen (ze heeft niet gezegd dat dit niet mag) dan tuimelt ze misschien overboord, wordt ze aangevallen door de alligator van ca. 30 centimeter lang, waaraan ze dan vervolgens vertelt dat ie niet mag zwemmen, zonnen, boeren en vissen vangen. Je zou met zo’n mens getrouwd zijn zeg........ Blijkbaar wacht ze op iets of iemand, want om het verhaal helemaal te beschamend te maken om op te schrijven (waarom doe ik het dan, oetl....) vraagt ze of iemand misschien zijn Birthday heeft vandaag. Nee, gelukkig, niemand. Dan vraagt ze wie er pas een Birthday gehad heeft, en nee hoor, een hand gaat omhoog. Oma is drie weken geleden 88 geworden en je raadt al wat er komen gaat; de hele boot moet midden in de jungle ‘Happy Birthday’ gaan zingen. Het is dat deze platbodemboot erg plat is, anders had ik er in kunenn zakken. Ik hoor hier NIET bij. Als er dan een boot uit tegensgestelde richting voorbij vaart kunnen wij ook weer verder. Na nog een kwartiertje zijn we bij de afmeerplaats. Hoe kan iemand een leuk boottochtje bederven, les 1, hebben we zojuist gehad. Ze zegt bij het afscheid dat we niet moeten vergeten om , eenmaal terug bij het visitorcentre, dag te zeggen tegen JoJo, de tweekoppige schildpad (volgens mij is die er helemaal niet en hebben haar collega’s gewoon een lachspiegel op het damestoilet gehangen en tegen haar gezegd dat het een aquarium is waar een tweekoppige schildpad in zit.........).

Als we dan eindelijk in het park zijn horen we net ’thank you all for joining the only alligator encounter show of today and have a good day’………ﻍ☼₣Џ!!!

We gaan dan maar op eigen gelegenheid het park in en komen al snel terecht bij de hoofdbron van Homosassa Springs, alwaar een manatee/lamentijn/zeekoe heerlijk rustig in het heldere water ligt te dobberen. Het park vangt dieren op die gewond zijn, wees zijn of op een andere manier niet meer voor zichzelf kunnen zorgen, dus de dieren zijn hier niet echt ‘in het wild’. Heeeel lang geleden, uit de begindagen van dit destijds commercieel opgezette park, heeft men een drijvend onderwaterplatform gebouwd, zodat je van onder de waterspiegel de manatees/lamentijnen/zeekoeien kunt bewonderen. En ook de vele zoutwatervissen die hier in het brakke water zwemmen. Eigenlijk is het best wel mooi om te zien. Langs de rand van het water heeft men wat tribunes neer gezet, en daar vindt de volgende encounter plaats: Manatees/lamentijnen/zeekoeien. Blijkbaar hebben we geluk, want alle vijf aanwezige beesten komen vandaag op de wortels af en dat schijnt best wel uniek te zijn. Zo leren we weer het een en ander over deze imposante dieren bij.





Daarna lopen we verder het park in en bezoeken o.a. het kleine museum en de rest van de dierenverblijven waar o.a. Key deer verblijven. Dan zien we Lucifer de hippo. Hier hoort een aardig verhaal bij. In de jaren zestig en zeventig werd het park ook gebruikt als opnameplaats en stalling voor een aantal TV dieren. De ouderen onder ons (40+) kennen vast nog de serie Daktari van het toenmalige Duitsland 1. Dachten wij toen allemaal dat dit een Duitse serie was omdat iedereen Duits sprak (tot en met de chimpansee toe), blijkt nu gewoon dat de sterren uit deze serie hier verbleven. Wie kent ze niet, Clarence- de schele leeuw, Judy-de chimpansee, en Lu- het dikke nijlpaard. Lu is hier al die tijd gebleven en slijt nu haar oude dag in dit park dat heden ten dage uitsluitend wild laat zien dat native is in Florida. Met uitzondering van Lu dan natuurlijk, want toen het park door de state werd aangekocht en alle uitheemse beesten een andere plek in de States kregen, kwam de lokale bevolking in opstand; zij waren te zeer aan Lu gehecht. De toenmalige goeverneur streek over zijn hart (de toenmalige goeverneur heette geen Busch en had dus ook daadwerkelijk een hart....) en maakte Lu tot special citizen of Florida, waardoor ze toch mocht blijven. Mooi hè!



We kijken nog even binnen bij het reptile house en daarna bij de schildpadden, de Florida Panthers, Florida Black Bears en de vogels, waaronder pelikanen en ooievaars. Dan is het tijd voor de laatste encouter; wildlife encounter. Een oude dame (gelukkig niet die t.... van de boot) klimt het podium op en vertelt het een en ander over schildpadden en slangen. De kinderen mogen later ook allemaal even de rattenslang die ze vast heeft aanraken. We heben het park nu wel zo’n beetje gezien en gaan richting uitgang............tram of boot?



Boot! Er staat nu een man aan het roer, dus dat gaat vast veel vlotter. En inderdaad, in no time zijn we bij het visitor centre, maar voordat de captain ons dropt zegt hij dat we allemaal nog even langs moeten gaan bij JéJé, de tweekoppige schildpad.....Zou het dan toch geen spiegel zijn?

In het visitorcentre staat inderdaad een klein aqaurium met daarop een bordje, GieGie, de two-headed turtle? Er zit inderdaad een tweekoppige schildpad in, maar ik schat zo dat het beestje die pas gekregen heeft toen hij al gevangen was; je moet zo als schildpad wel een hevige identiteitscrisis krijgen als de één je JoJo, de ander je JéJé en de derde je GieGie noemt............

Het Plantation Inn hotel is nu nog maar een kwartiertje rijden, en we zijn er dan ook zo. Het ziet er van buiten echt schitterend uit en van binnen ook. Alleen de kamers kunnen wel een update gebruiken. ’s Avonds eten we bij Dennys. Al de hele tijd verheugt Pa zich op de zesty nachos, maar die avond blijken ze op te zijn. Dan maar een Philly Cheese Melt. Even later komt ze terug en zegt dat er toch weer nacho’s zijn. Verder commentaar is overbodig, ik verwijs naar de foto’s.


Zo'n kind gun je toch een.................




Bis morgen!

[A3]

MAANDAG 17 JULI 2006 MAN – A – PEES


Tja. Het is tot dusverre een enerverende reis, maar vandaag zullen er weer enkele mijlpalen gesteld woden. Natte, droge, vieze en vroege. Om met de vroege mijlpaal te beginnen; we moeten vandaag om 06.15 uur op omdat we gan zwemmen met manatees. Gelukkig zijn we gisteren na het eten bij Dennys nog even gaan kijken waar Birds Underwater, de organisatie waar we bij geboekt hebben, precies zit, zodat we weten dat het slechts 5 minuten rijden is van het hotel. Anders hadden we NOG vroeger op gemoeten. In het hotel hebben we gevraagd of we later kunen uitchecken dan 11.00 uur, want we verwachten pas rond twaalven weer terug te zijn. Gelukkig was dit geen probleem.





Klokslag 07.00 uur zijn we bij Birds Underwater, tesamen met onze medereizigers van vandaag. We zijn in totaal met zo’n 15 mensen, en dit betekent voor Birds Underwater dat ze twee boten inzetten. Wij komen op de boot terecht met Mike, een voormalig piloot, die dus vandaag onze waterchauffeur zal zijn. Tevens bij ons aan boord zit een stelletje uit Illinois, enkele jaren geleden daarheen verhuisd vanuit Florida, en een vader en zoon die een tocht aan het maken zijn langs diverse universiteiten, om te kijken welke het beste lijkt. Zowel Pa als zoon hebben schoenmaat 50. Is dit relevant? Nee. Is dit interessant voor de lezer? Nee. Maar het valt gewoon op, da’s alles. Wel opvallend is dat ze bij Birds Underwater passende zwemvliezen hebben voor deze twee reuzen! Overigens hebben ze bij Birds Underwater alle maten. Zowel qua vliezen als qua wetsuits, want zelfs de dikste Amerikanen passen er in. Ik ook overigens...........



Aangezien we zelf onze snorkels en maskers bij hebben hoeven wij alleen de vliezen en wetsuits te huren. Deze worden in de winkel aangedaan (alles zit lekker strak en je lijkt in één keer veel slanker - ik denk er dan ook over om zo’n pak permanent te gaan dragen -) en daarna ga je aan boord. Vooraf werd gezegd dat er aan boord versnaperingen zouden zijn, al verontschuldigt onze voormalige Northwesterner zich voor het feit dat het geen verse van de donutshop zijn (they were closed the second day running, I don’t understand how they can stay in business) maar slechts Wal Mart donuts. Vooralsnog heeft echter niemand honger.
Mike meldt dat we vandaag naar een plek gaan waar ze de laatste dagen steeds twee of drie manatees vinden en daar zetten we dan de koers voor uit. Eenmaal aangekomen blijkt de plek een soort verbreding in de rivier te zijn, eigenlijk meer een soort meer, aan vier zijden omgeven door volledig bebouwde oevers. Als hier inderdaad manatees zitten, dan hebben de mensen die hier wonen dus echt manatees in hun tuin! Al snel worden de beesten gespot en gaat iedereen zo rustig mogelijk het water in. Alhoewel Mike later de visibility zal roemen vind ik het wel mee- of tegenvallen, het is maar net hoe je het bekijkt. OK, je kunt wel een meter of 10 ver zien, maar er zweeft redelijk wat alg in het water. De temperatuur van het water valt overigens niet tegen. Zeker met het wetsuit aan is het gewoon een aangename duik. De beesten zijn inderdaad zus gigantisch groot en je kunt met ze mee zwemmen en ze aanraken. Wel zijn de beesten duidelijk iets minder aanhankelijk dan we op sommige films hebben gezien. Zo af en toe moet je overigens gewoon oppassen dat ze niet tegen je aan zwemmen, want dat mag niet. Je mag ze slechts met één hand tegelijk aanraken, anders is het harrasment. Zowel Mike als Chris, zijn vrouwelijke collega van de andere boot, zijn ook in het water, met name om alles in goede banen te leiden en filmopnames te maken. Buiten manatees zwemmen hier ook hele kleine visjes en één bleu transparant goggle fish, oftewel een snorkelmasker. Linda is de gelukkige vinder en later blijkt de snorkel van één van de aanwonenden te zijn die hartstikke gelukkig is dat z’n masker weer terecht is. Na een uur of wat gaat iedereen weer aan boord en gaan we weer verder. We varen nu een grote baai in en gaan daarna een soort kanaal in, waar we na ca. 10 minuten varen komen bij ‘three sisters’. Dit zijn drie natuurlijke waterbronnen waar het mooi snorkelen schijnt te zijn. Het meisje van het bij ons in de boot aanwezige stel moet echter plassen en dan blijkt dat er, zoals beloofd, bathrooms aan boord zijn. Ja, je zou het niet gedacht hebben op deze tienpersoons boot, maar er is een hoekje waar inderdaad onder een doos een chemisch toiletje blijkt te staan en waar een gordijntje voor past........... Ik zou er nog niet kunnen............, maar zij dus wel. Sterker nog, even later moet Anja ook. Het idee alleen al dat je daar achter een PVC gordijntje op ca. veertig centimeter van de rest op een chemisch toiletje zit te ............... mwah....





Chris en Mike overleggen of we wel hier blijven. Ze weten namelijk niet of het al high tide is, en als het dat nog niet is kan het water nog stijgen waardoor we misschien niet meer onder de bruggen door passen op de terugweg. Na enig overleg en het aanspreken van een varende voorbijganger blijven we toch hier. We gaan te water, zwemmen een smalle begroeide kreek door en na zo’n vijftig meter komt deze inderdaad uit op een wondermooie plek waar het water echt superhelder is. Op sommige plaatsen is het echt diep, wel zo’n meter of tien, maar je kunt er, bij wijze van spreken, elk zandkorreltje tellen, zo helder. We zwemmen en snorkelen hier een beetje rond en proberen af en toe achter een vis of kreeftje aan te zwemmen. Helaas zijn deze dieren iets beter aan het leven onder water aangepast dan wij. Ze zijn echt te snel. Wat wel op valt is dat het water hier direct bij de bron een paar graden kouder is dan in de rivier. En we weten allemaal waar temperatuurverschillen toe leiden.......ik moet plassen. Maar er zijn een paar pro’s en con’s; dat circus op de boot zie ik niet zitten / wachten duurt veel te lang / maar ik heb wel zo’n vervelend wetsuit aan waardoor geen koud water naar binnen kan > hé! Dus ook geen warm water naar buiten. Zo blijf ik wel lekker warm..................



Als we even later weer aan boord zijn beken ik tegenover de familie maar dat ik heel stout ben geweest. Ellen lacht nog harder dan de rest en heeft dus waarschijnlijk ook iets op te biechten....... ja hoor, zij heeft het ook niet koud gehad. Ze heeft ook lekker gesnorkeld in een isolatielaagje van eigen......... Bah Ellen!



We varen het kanaal weer uit en gaan een brede baai in. Een andere boot ligt op een bepaalde plek al stil, maar Mike zegt dat het water hier veel te troebel is en dat je dus toch niets kunt zien. Chris is echter eigenwijs (het is inderdaad een vrouw....) en gaat toch met haar camera het water in. Haar medereizigers volgen en ook enkelen van onze boot, waaronder Ellen en Linda. Eenmaal in het water zijn die toch wel enthousiast. Anja gaat ook en even later doet Pa het dan ook maar. Gewapend met zijn onderwaterfototoestel gaat hij het ook proberen. Inderdaad, het is troebel, maar er zijn hier wel twee manatees die zeer, zoals Chris het uitdrukt, playfull zijn. Ze laten zich gewillig overal aaien, kantelen op hun rug zodat je beter bij hun buik kunt en op een gegeven moment zwemmen ze zelfs tussen mijn benen door (het is hier zo ondiep dat je gewoon kunt staan)! Dit is echt geweldig! Wat zijn dit een vredelievende, gezellige, aaibare en prachtige dieren. Ze kunnen er geen genoeg van krijgen en we hebben met z’n vieren eigenlijk zo goed als een privé-manatee. Jammer dat ze niet in een koffer passen, anders hadden we haar zo mee genomen. Wat een mooie belevenis is dit! Na dit geweldige avontuur klimmen we weer aan boord en varen we terug naar de basis. Onderweg keuvelen we nog wat en komt o.a. de aanwezigheid van alligators ter sprake. Oh ja hoor, zegt Mike, ze zijn er wel maar je ziet ze zelden of nooit. Hij heeft er in de zes jaren dat hij hier vaart pas twee keer een gezien. Pwoeh, maar goed dat hij dit nu pas vertelt. Anders had dit wateravontuur nog eens lelijk in het ....... kunnen vallen.




Terug aan wal ontdoen we ons van onze wetsuits en kleden we ons om. In de tussentijd hebben Mike en Chris hun cameras al geïnstalleerd en gaan ze de films bekijken en tegelijkertijd monteren en kopieëren op een aantal DVD recorders. We zien dat we er echt fantastisch mooi op staan (ahum...) en wanen ons een beetje Steve Irwin........
Door deze mooie beelden worden we verleid om de DVD aan te schaffen; daar gaat weer 40 dollar!

Hierna gaan we snel naar het hotel en checken we uit. We eten wat bij Wendys (Pa neemt uiteraard zijn favoriete chili), en we nemen allemaal een lekker oreo fix ’n mix ijsje na. Hmmm, lekker. De bekers van de frisdrank hier kunnen zo ongeveer 10 liter bevatten en ze zijn aan de onderkant heel smal en aan de bovenkant breed. ‘Weer lekker stom’ , zo redeneren wij, want zo zijn ze vrij instabiel en vallen ze dus makkelijk om. We nemen ze mee in de auto en dan blijkt die smalle onderkant er niet zonder reden te zijn. Zo passen namelijk zelfs deze cola-emmers nog net in de bekerhouders van onze auto! Wat een volk hè, die Amerikanen!

Onze route naar Orlando voert ons langs tamelijk onbekende oorden, en onder het genot van een cappucino en een frappucino worden we onderweg overvallen door een gigantische hoosbui. Tegen de tijd dat we echter bij Springhill Suites aankomen is het weer droog; en zo hoort het ook. Het hele village wordt door ons verkend en daarna gaan we naar de Premium Mall. Niet te geloven hoe druk het hier is. Ik denk dat veel mensen de regen in de parken ontvlucht zijn en hier hun wijk hebben genomen. We zien hier voor het eerst de wheely’s, kinderschoenen met wieltjes waarop je dus naar keuze kunt lopen of skeeleren; leuk. In het food court eten we wat en daarna rijden we nog even naar good old Kissimmee voor een bezoek aan de Publix. Mountain dew, Cuban bread en de echt heerlijke deli pastrami zijn ons deel. En meer! Daarna leggen we ons te rusten op de ietwat kleine, maar wel uiterst schone suite.

Suite dreams!

[A3]

DINSDAG 18 JULI 2006


Na een enerverende dag volgt meestal een rustige. Zo ook voor ons. Vandaag staan we zelfs zo laat op dat we te laat zijn voor ons eerste ontbijt in het Springhill Suites. We nuttigen dus maar de ontbijtspullen die we gisteravond bij Publix hebben gekochtop de kamer; niet dat dit een straf is hoor. De pastrami schmeckt ausgezeichnet.

We gaan met z’n vieren lekker aan het zwembad liggen, al worden we daar na zo’n uur of anderhalf weg geregend. Wel hebben we nog wat lekkers genuttigd, uitgebreid geluierd en gelezen.





Zo aan het eind van de middag gaan we naar Downtown Disney. We komen nu voor de 8e keer in Orlando, maar zijn hier nog nooit geweest. En dan is zo’n eerste keer, zoals waarschijnlijk alle eerste keren, best leuk. Wat wel opvalt is dat alles wel redelijk aan de prijs is. De Virgin Megastore is wel het leukst; wat een gigantisch aanbod! De meiden vinden ook de games afdeling wel leuk; ze zijn er niet weg te slaan. Dan komen we maar met een beter aanbod; zullen we gaan kijken naar Pirates of The Caribbean 2? Dan zijn ze uietraard zo om en worden de controllers met rust gelaten. In het grote bioscoopcomplex draait deze film zowat om het halfuur, en daarom kiezen we voor de DV; digital version (betere kwaliteit). Eenmaal binnen blijken ze ook hier louter zoute en geen zoete popcorn te hebben (hoe is het mooooogelijk), en dus settle we maar voor nachos en veel frisdrank. Johhny Depp en Orlando Bloom starren vervolgens in wat de meiden een coole film vinden en wij een ietwat warrig en saai verhaal.





Als we buiten komen willen we wat gaan eten bij Planet Hollywood, maar helaas; alleen op reservering. Dan stappen we maar in de auto en rijden we naar het dichtstbijzijnde winkelcentrum, in ons geval ............... (weet iemand het nog? Ik geloof iets met cros...). Daar zoeken we een eettentje en vader wint de toss: TACO BELL. Wederom een grande meal met nachos en pizza en het smaakt weer: out of this world. Vervolgens naar ons suitetje en lekker naar bed.

Good night!

[Staceybeesie]

Wauw wat een leuke vakantie!!
De foto's zijn echt heel erg leuk, vooral die van de Manatees!
Leuk geschreven ook.


Wij hebben ook zo'n snelle boottocht gedaan, weliswaar in Clearwater Beach.
Leuk dat de captain zo bleef proberen.
Las dat het jullie niet gelukt is om er een foto van te maken.
Dus hier die van ons. We zijn inmiddels al twee keer met die boot mee geweest en vinden het super.

[A3]

WOENSDAG 19 JULI 2006 EXPERIMENTAL PROTOTYPE COMMUNITY OF TOMORROW


Tja, met Pa naar een pretpark; dan mot je dus vroeg op. We zijn bij Springhill Suites de grote hausse bij het ontbijt net voor. Als we net 10 minuten zitten lijkt het wel alsof er een school uit gaat. Tientallen jonge deernes dartelen in één keer door de ontbijtzaal heen. Allemaal Braziliaans Ronaldinhootjes maken het opeens erg druk. Het ontbijt zelf vind ik, overigens in tegenstelling tot de rest van de familie, tegenvallen. Er is niks warms, behalve een zelf te bakken wafel en toast, en het brood is echt niet van deze tijd. Alleen van die slappe Amerikaanse meuk! Ook verder geen kaas of vlees en qua vers fruit, waar de Yanks normaal toch best sterk in zijn, is er................niets! Één soort mona toetjes en O.J. en dan heb je het wel gehad. Dit noem ik geen deluxe breakfast!



Uiteraard hebben we een dag uitgekozen waarop Disney gasten niet eerder naar binnen mogen, alsmede een dag met extra lange openingstijden. Een deel van Epcot is vandaag tot 22.00 uur open. Da’s mooi dus. We kopen bij de ticketbooth kaartjes voor vandaag en meteen al voor het bezoek aan MGM van morgen. Scheelt maar liefst $ 1,50 per persoon; WAUW!
We staan vooraan bij het touw als Mickey & friends het park komen openen. Gelukkig zijn de kinderen de leeftijd ontgroeid dat ze nog handtekeningen willen (behalve die van mij natuurlijk voor abonnementen, mobieltjes, éénmalige machtigingen, overschrijvingen, bewijzen van goed gedrag, spijbelbriefjes etc., maar daar gaat het hier niet over), en dus kunnen we meteen door naar ons eerste doel: Soarin. We hebben er leuke berichten over gelezen op dit Forum, dus dat moet wel geweldig zijn. De wachttijd valt erg mee en we kunnen eigenlijk met de eerste rit van het park mee. En Soarin blijkt best wel aardig te zijn, maar naar onze smaak ook niet meer dan dat. Eerlijk gezegd hadden we er meer van verwacht. Aangezien het nog steeds niet druk is kunnen we zo voor een tweede keer mee, maar dat vinden we eigenlijk zonde van de tijd; Test Track is veeeeeeeeeel leuker. Op naar Test Track dus en ook daar is het nog niet druk; we lopen zo door. Als we alle tests op het track gedaan hebben gaat de deur open en stormt onze auto naar buiten. Dan komt meteen die scherpe bocht naar links waarin je helemaal schuin hangt en dan................houdt de auto er mee op. Daar zitten/hangen we dan. Helaas is er een technische storing. Ook helaas betreft het feit dat ze buiten geen airco hebben; want in de brandende zon hang je er toch maar een beetje toasterig bij in zo’n testauto. Ik voel me net de toast van vanochtend. Na zo’n tien minuten komt er weer vaart in, en als we moeten uitstappen vraagt men ons of we nog een keer willen; uiteraard! Dan blijkt dat dit toch wel de mooiste attractie is van heel Epcot. Echt mooi.



Na Test Track lopen we naar het aangrenzende gebouw; Mission Space. Twee jaar geleden durfde niemand van ons het nog aan, maar inmiddels heeft men ook een softversie gemaakt waarbij iets minder doden vallen...... Die durven we wel. De vijf minuten wachttijd vliegen voorbij en het is toch nog best heftig. Je moet hier dus geen last hebben van prins Claus-trofobie, want dan heb je dus echt ein kleines Problemchen. Na Mission Space gaan we naar Universe of Energy. Voor de 7e keer komen we nu bij Ellen en ze kent ons nog steeds niet. Bill Nigh, the science guy, evenmin. Volgens mij is er sinds 1987 aan deze attractie niets veranderd, en, eerlijk is eerlijk, dat kun je nu toch wel een beetje gaan merken. Na de in totaal 45 minuten die je hier toch wel bezig bent gaan we naar Spaceship Earth. Een lange wachtrij van 45 minuten blijkt er in de praktijk slechts één van minder dan een kwartier. Het lijkt hier wel Disneyland Parijs (maar dan andersom...). Vanuit de ruimte duiken we de Living Seas in, waar het erg druk is. Voor de filmzaal moeten we wel 40 minuten wachten terwijl we niet eens weten wat er vertoond wordt; dit was er namelijk twee jaar geleden nog niet. Eenmaal binnen is er een aardige film met een geanimeerde schildpad die reageert op het publiek. Hoe ze het doen weet ik niet, maar Crush, de getekende schildpad, praat dus tegen mensen in het publiek en noemt ze bij naam. Leuk gedaan. Het is alleen jammer dat er maar weinig mensen tegelijk in het theater passen waardoor de wachttijd erg op loopt. Daarna gaan we naar de film in The Land en naar Honey, I shrunk the audience, waar de wachttijd ook weer erg lang is. Gelukkig hebben we de belangrijkste attracties vanochtend gedaan zodat we qua planning niet in de problemen komen. Imagination staat daarna op het programma en helaas lopen we ook daar tegen een technisch probleem op waardoor we ene minuut of 10 stil staan. Daarna gebruiken we onze fastpassen voor Test Track maar eens en gaan we met de boot naar Amerika. Helaas is de eerste boot naar Marokko vol, dus nemen we de tweede boot naar Duitsland. Duitsland ligt, dat weet iedereen, naast Italie, dat op zijn beurt, dat weet ook iedereen, naast Amerika ligt. We eten eerst wat burgers en fries en gappen augurken, sla en tomaten van de gratis dressing bar. Het is de bedoeling dat je hier een stukje sla en tomaat pakt om je hamberger aan te kleden, maar wij gebruiken het gewoon als een salad bar. Je kunt er ook relish en mayo tappen, en als je dat alles mixed heb je een niet onaardige tossed salad.
We gaan aansluitend naar de zeer patriottische voorstelling in Amerika en lopen dan door naar Noorwegen voor Maelstrom; kort, maar krachtig. Dat is een goede typering van Maelstrom. De film aan het eind kennen we nu wel en slaan we over.



Als laatste nemen we nog even de boot door Rio del Tiempo in Mexico en dan gaan we naar huis. Niemand heeft nog de puf om te wachten op het vuurwerk en we moeten ook nog wat boodschappen doen. Zo tegen tienen vallen we uitgeput in bed en vangen we onze nachtrust aan.

Toedeloe!

[A3]

DONDERDAG 20 JULI 2006 MGM


Mickey’s Grote Muizenparade?
Moeder’s Gigantische Megapretpark?
Ma Duck’s & Gijs’ Maxiboerderij?
Mega Groot Moviepark?
Metro Goldwyn Mayer?

What the heck, in elk geval gaan wij vandaag naar Disney’s MGM.

In Springhill Suites ontbijten we weer net op tijd om de Braziliaanse meute te ontlopen. Getuige de grote flipover boards die bij de lift staan met het opschrift ‘Please be silent in the hallways’ (en dat ook nog in het Spaans en Portugees), zijn wij niet de enigen die ons storen aan het ietwat luidruchtige gedrag van deze tieners. In elk geval doet Springhill een poging om de overlast een beetje te temperen.



Uiteraard zijn we lekker vroeg bij MGM, en staan we op de derde of vierde rij achter het touw. Het is inmiddels 15 jaar geleden dat we voor het laatst bij MGM waren, en er is natuurlijk veel veranderd. Tcoh zijn er ook nog voldoende shows en attracties die het ’weet je nog wel (oudje)’ – gevoel oproepen; Indiana Jones, Great Movie Ride en Star Tours om maar wat op te noemen. Ons eerste doel is echter een nieuwe attractie, en wel Tower of Terror. Als echter de touwen verwijderd worden blijkt iedereen die voor ons staat direct rechtsaf te lopen richting.....inderdaad, Tower of Terror. Dit betekent dat het daar wel druk zal worden, maar ook dat het in andere delen van het park wel wat rustiger zal zijn. We wikken en wegen (dat laatste niet letterlijk; stel je voor dat ze hier zien dat ik meer dan 100 kilo weeg....) en kiezen voor linksaf in plaats van rechts. We komen dan al snel bij een ‘golden oldie’, namelijk Star Tours. Uiteraard zijn er geen wachtenden en dus kunnen we de wachtrij als sprintcircuit gebruiken. Dit doen we dan ook! In recordtijd staan we dan ook weer buiten. Het blijft overigens best een leuke attractie. Dan gaan we richting de stuntshow voor fastpassen, maar we lopen verkeerd. Dat elk nadeel z’n voordeel heb blijkt na vier minuten. We keren om en vinden alsnog het juiste pad naar de Stuntshow. Vlak voordat we daar aankomen lopen we echter een Disneymevrouw tegen het lijf die vraagt of we soms interesse hebben in vier fastpassen voor de Stuntshow. Tja, daar hoeven we niet lang over na te denken; dit geeft ons immers mooi de kans om nog een paar extra fastpassen voor een andere attractie te halen. We nemen ze dan ook dankbaar in ontvangst en gaan daarna na de Muppet 3D show (aardig) en de Backlot Annex tour. De wachttijd bij Backlot Annex is kort, maar we moeten wel lang wachten voordat het wagentje zich echt in beweging zet. Dit blijkt het gevolg te zijn van een technische storing.





Als we uit Backlot Annex komen hebben we nog ongeveer twintig minuten voordat de Stuntshow begint. A3 offert zich op en sprint naar de andere kant van het park om twee fastpasses te halen voor de Tower of Terror en twee voor Aerosmith Rock ’n Roller Coaster. Hier durft toch alleen maar de jeugd in. Net op tijd om zijn fastpass entry bij de Stuntshow te halen is hij terug, en al snel heeft hij de rest van de familie op de tribunes gelokaliseerd. Uiteraard wordt hij uitgebreid door Ellen en Linda bedankt voor deze lange afstandssprint bij 40 graden Celsius (niet dus...!). De Stuntshow duurt lang. Als je het mij vraagt: te lang. Ik heb de show in Parijs ook gezien en daar loopt het naar mijn idee toch allemaal wat vlotter. De Amerikanen hebben te veel en te lange intermezzo’s om acteurs te interviewen en bla bla verhaaltjes te doen. Het valt trouwens op dat het gehele decor, incl. de vrachtwagens e.d. geheel Frans zijn. Zelfs de stuntauto’s zijn Opels, en geen Chevrolets of Dodges, de Amerikaanse GM merken. Opel is in de VS volledig onbekend, en de franse auto’s hebben zelfs nog de franse kentekenplaten! Traditiegetrouw vertoont men aan het einde van de show altijd de volledige opname aan elkaar ge-edit, zodat de toeschouwer een idee krijgt hoe het er in een film uit zou zien. En wat blijkt; dit is gewoon een opname uit Parijs. De oplettende toeschouwer kan het aan details zien. Je wordt dus eigenlijk gewoon genept.





Na de stuntshow laat ik de rest van de familie eens merken hoe ver het eigenlijk wel niet is naar het andere eind van het park; ver dus. Ellen en Linda benutten de fastpassen voor Tower of Terror en Aerosmith en PA toont weer zijn goede inborst door tijdens het wachten vier fastpassen te gaan scoren bij Indiana Jones. Het klopt allemaal mooi zo. Bij Tower of Terror zijn er overigens wel aangenaam koele wachtplekjes te vinden; 1. binnen, direct bij de monitoren waar de foto’s van de liften getoond worden; 2. daar om het hoekje op twee bankjes, direct tegenover de balie waar je foto’s kunt kopen, en 3. direct als je uit de giftshop komt, links, volop in de airco-stream en toch buiten, maar wel lekker in de shadow. Aansluitend bezoeken we One Man’s Dream, een tentoonstelling met film over Walt Disney (de man, niet het bedrijf) zelf, die eigenlijk best leuk en interessant is. Vervolgens naar de Great Movie Ride, maar die blijkt vanwege technische storingen gesloten. Dan maar naar Voyage of the Little Mermaid en daarna, slalommend tussen de regendruppels door, naar Narnia. Deze laatste ‘attractie’ is echt een aanfluiting. Een paar kerstbomen, een paar busjes kunstsneeuw en 3 minuten fragmenten uit de gelijknamige film, terwijl je zit op de vloer. Nee heren en dames van Disney, dat kan, en eigenlijk dat móet, beter. Na Narnia is het toch echt tijd geworden voor Indiana Jones, dus daar gaan we dan ook naar toe. De wachtrij voor fastpasses (nog nooit gezien) is langer dan de gewone en maakt ook veel minder snel vorderingen. Ik begin me zorgen te maken en loop langs de rij om vooraan aan een Disney medewerker te vragen of we wel gegarandeerd naar binnen kunnen. Hij antwoordt; entry is guaranteed, seats, however, are not........ Gelukkig zijn er nog net een paar plekjes voor ons vrij, zodat we toch van de show kunnen genieten. Wat ons betreft nog steeds de beste hier in MGM. Dan blijkt de Great Movie ride toch in één keer te ‘riden’, dus die nemen we daaropvolgend. Mwah, niet echt top. Eten dan maar. Bij ABC comissionary is het zeer rustig en men biedt een beetje afwijkende etenswaar; salades, indian curries en chinees. Best lekker, maar wel ietwat kleine porties. Nog maar wat extra porties gehaald dus.........



Daarna zien we de show van Beauty en the Beast (ik vind er niks aan , maar de dames daarentegen wel) en dan gaan we nog een keer nar Tower of Terror. We pakken snel fastpassen, maar de wachtrij blijkt zowiezo kort, zodat Ellen en Linda zo door kunnen lopen. Ze komen wederom enthousiast terug. Dan besluit Pa maar om z’n stoute schoenen (gelukkig heb ik ze bij) aan te trekken en mee te gaan. Helaas blijkt dan de wachtttijd opgelopen tot 25 minuten. Maar, wij zijn niet voor één gat te vangen en zetten onze joker, oftewel de fastpassen in. Zo kan Pa toch nog mee........ En eerlijk is eerlijk; dit is geen attractie waar je bang hoeft te zijn voor het feit dat de inhoud van je maag aan de bovenkant naar buiten komt of iets dergelijks, want je maakt geen bruuske onverwachte bewegingen, en je gaat niet over de kop. Wel loop je het risico dat je maag zelf naar buiten komt....tjezus wat een val maak je hier. Maar goed, Pa overleeft het en durft zelfs toe te geven dat het best wel aardig is. Gelukkig is de wachttijd inmiddels nog langer geworden, en hoeft hij zijn woorden niet nogmaals met bewijs te staven, pfffffffffff.



De afsluiting bij MGM is uiteraard Fantasmic. We gaan naar de eerste voorstelling en zijn ruin vantevoren aanwezig. De tijd doden we met Sprite, caramel popcorn en water, en na 45 minuten wachten begint het dan eindelijk te schemeren en gaat de show beginnen. Het spektakel dat volgt is zeker mooi en ontstijgt ook met zekerheid de middelmaat, maar om nou te zeggen dat dit de mooiste Disney show ooit is............nee. Ik weet niet of ik er een volgend keer weer zo’n lange wachttijd voor over zou hebben.





We besluiten na Fantasmic naar huis te gaan, en vallen in het Marriott Village moe maar voldaan in slaap.

ZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz zz

[chuck]

ik heb met veel plezier jullie verslag gelezen, vooral die manatees van zo dichtbij zien lijkt me machtig.

[A3]

VRIJDAG 21 JULI 2006 KELLY PARK


Goedemorgen allemaal. Welkom bij weer een nieuwe dag van ons enerverende avontuur in Florida. Vandaag staat, uiteraard na het wederom ‘fantastische’ ontbijt bij Springhill Suites (vandaag als warme verrassing ‘sausage gravy’ > als je ’t ziet wordt je niet goed, als je het ruikt wordt je nog slechter, dus ik eet het maar niet....) het Kelly Park bij Apopka op het programma. Voor degenen die ons verslag van twee jaar geleden gemist hebben; dit is een nog tamelijk onontdekte parel op precies één uur rijden van Orlando.



Zoals gezegd: precies één uur rijden van Orlando. Nadat we bij de louch uitziende bandenverhuurdershop weer vier banden opgeduikeld hebben (als onderpand wederom een oud Elvia verzekeringspasje achter gelaten) rijden we na precies zestig minuten door de poort. Dan moeten we de enorme som van $ 1 per persoon afrekenen (incl. tax!). Dat is wel wat anders dan de $ 240 die je voor z’n viertjes bij een dagje Disney kwijt bent. We zijn bij de eerste bezoekers, maar niet de allereersten! Toch zien we in het grote zwemdeel al snel een grote schildpad zitten en dus doen we snel de snorkelspullen aan. Als we dan gewapend met snorkel en masker weer terug lopen is het beest weg: ruzie tussen de dames. Linda zegt dat Ellen het beest in de gaten zou houden en Ellen beweert juist het omgekeerde. Zo gaat dat nog even door, maar de schildpad blijft weg.



Inmiddels zijn er ook twee badmeesters gearriveerd. Dat hebben we hier niet eerder gezien. Wat we ook niet eerder gezien hebben zijn de grote borden waarop uitleg gegeven wordt over alligators. Oké, er staat dan wel niet dat ze hier zitten, maar waarom dan deze info geplaatst? Ik vraag het de badmeesteres. De borden zijn toevallig pas vorige week geplaatst en zijn zuiver informatief. Als ik vervolgens vraag of hier alligators zitten, zegt ze dat er wel eens zeer kleine gesignaleerd zijn, maar dat er verder absoluut geen gevaar is. Ik besluit om deze informatie, in ieder geval voor de time being, voor me te houden. ‘Onder de pet’, zeggen ze ook wel eens. Ook informeer ik belangstellend naar de rol van de badmeesters; het blijkt dat in het hoogseizoen (nu dus) er vijf badmeesters aanwezig zijn; één bij het begin van de bron, één aan het eind en drie bij het grote middendeel.



We tuben een paar keer, maar uiteindelijk lijkt zwemmen en snorkelen zonder tube eigenlijk net zo leuk. Het water is echt onbeschrijfelijk helder en heerlijk van temperatuur. Ik zie heel veel vissen, waaronder diverse soorten levendbarende visjes, big mouth bass, diverse soorten zonnebaarzen en ook ontzettend veel en grote plecostomussen. Deze vissen zijn onder aquarianen in Nederland goed bekend als grote algeneters, en als zodanig zitten ze in menig Nederlandse huiskamer. Ze komen echter uit Zuid Amerika. Hier zijn ze echter ooit uitgezet en klaarblijkelijk bevalt het ze wel. In enorme getale, ik denk wel meer dan honderd bij elkaar, bevolken ze de rivier en scharrelen ze over de bodem. Sommige exemplaren zijn wel een halve meter groot. Net na de middag zien we ook nog een anatal zonnende waterschildpadden en we duiken ook nog enkele fossielen op. Linda heeft een grote (ca. 10cm) versteende schelp en ikzelf vind twee grote stenen met daarin afdrukken van schelpen. Mooi meenemen dus. Omdat Florida vroeger lager lag, en hier dus zeewater stond, zijn er diverse plekken waar je landinwaarts schelpen e.d. kunt vinden. Ook hier zijn diverse mensen er naar op zoek, en als ik wat nader informeer blijken er ook diverse zoekers voor haaietanden. Fossiele haaietanden wel te verstaan, want levende komen hier al honderdduizenden jaren niet meer voor.



Waren er bij onze vorige bezoeken slechts een handjevol mensen, nu is het best druk. Al met al denk ik wel meer dan 100 mensen. Buiten het seizoen heeft dus wel z’n voordelen......
Om ca. 15.00 uur dondert het in de verte en onmiddellijk gaat het onweeralarm; iedereen het water uit. De opmerking die ik in een ander verslag las over de validiteit van deze methodiek (dat men eigenlijk de eigen portemonnee als uitgangspunt nam voor het al dan niet luiden van het onweersalarm) lijkt me dus eigenlijk niet van toepassing. Hier zijn ze immers niet bepaald getriggerd om voor de entreeprijs mensen nogmaals te verleiden om een andere dag terug te komen (weet je nog, entree $ 1...).



Op de terugweg zoeken we een family restaurant a la Bennigans of Perkins, en deze laatste vinden we zo ongeveer halverwege de route terug naar Orlando. We eten er lekker (pot roast en steak).

’s Avonds rijden we richting Kissimmee en bezoeken we de overdekte Flea Market tegenover Old Town. We kopen er Cool Water van Davidoff voor vrouw lief (goed opgelet: het is de echte) en een zonnebril voor Ellen. Daarna zijn we tot 23.30 uur actief in de Wall Mart. De dames passen allerlei kleding aan en de uiteindelijke buit zijn schoenen voor Pa, waterschoenen, een broek voor Ellen en manatee onderzetters (met foto’s erop copyright Bird’s Underwater > ‘onze’ manatee club).

Daarna is het bedtime.


Sweet dreams!


PS Onderwaterfoto's volgen (hopelijk) later........

[A3]

ZATERDAG 22 JULI 2006 What is this world coming to: man eats gator and gator eats oreo


Mwaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah, even uitrekkkkkkkkken. Huh? Hoe laat is het eigenlijk? Wat, half elf? Jippie! Dan zijn we te laat voor het ontbijt en mogen we heerlijk op de kamer ontbijten met onze gisteren gekochte verse brood en verse pastrami en verse kaas en vers Minute Maid Orange Juice en verse koffie en en en en en.......heerlijk!





Tja, om hier in Florida nou een hele dag op de kamer te blijven hangen is natuurlijk ook maar soso. Wat gaan we doen? We gaan naar Gatorland! Orlando’s (maar het ligt in Kissimmee!) best half day attraction. Zo rond 12.00 uur arriveren we bij het park en het is hier werkelijk snikkesheet. Als we eenmaal binnen zijn bestuderen we uiteraard eerst de map en het bijbehorende show schedule. Als we alles een beetje efficient plannen moeten we alle shows nog kunnen zien, dus dat valt niet tegen.



We beginnen met een kijkje bij de grote vijvers waarin diverse grote jongens liggen te luieren en reigers ongenschijnlijk nonchalant langs de kant staan. Dan is het al tijd voor de eerste show; het Gator Wrestling. Vergeleken met zes jaar geleden is Gatorland wel behoorlijk gecommercialiseerd. Je kunt bijvoorbeeld bij de ingang extra tickets krijgen die recht geven op wrestling with alligators. Kosten weet ik niet maar ik geloof iets van $ 15 pp. Je mag dan zegge en schrijve 7 seconden bovenop een alligatortje zitten waarbij de mond is dichtgetaped, en in die tijd moet je dan ook nog met een prodent smile naar de fotograaf kijken. De foto die deze vervolgens maakt is dan nog niet eens inbegrepen. Kost weer extra (ik geloof $10). Dat vind ik dus een regelrechte ripp-off. De show zelf is echter wel amusant. Niet dat er nou super spectaculaire dingen gebeuren, maar het hele verhaaltje er omheen is best wel komisch. Het moment dat de Gatorworstelaar zijn hand in de geopende bek stopt die vervolgens met een rotklap dicht klapt is best wel gaaf. Net op tijd trekt hij dan zijn hand terug; je moet het maar kunnen. Na deze aardige 20 minuutjes gaan we de Swamp Walk doen. Aangezien er achter ons nogal luidruchtige engelsen lopen, wachten wij even af welke route ze kiezen, je kunt namelijk linksom of rechtsom. Zij kiezen voor rechts, dus gaan wij links. Waren we in Jolly Old England, dan hadden ze waarschijnlijk links gekozen, en wij dus rechts. Het blijven rare jongens, die Romeinen, ehhhhh Engelsen. Het is overigens niet zo dat wij per definitie een hekel hebben aan luidruchtige mensen, echt niet, maar bij een wandeling door een natuurgebied hoop je toch wat beesten en beestjes te kunnen zien, en die hebben nu eenmaal wel een hekel aan luidruchtige Engelsen.




Al snel zien we onder een omgewaaide boom een poeltje waarin een kleine muskusschildpad zit. Deze soort hebben we thuis ook, dus het enthousiasme is niet gering. Daarna lopen we verder over de boardwalk en zien o.a. veel epyphiten (planten die in de lucht op bomen groeien en hun voedsel uit de lucht halen – als ik het goed heb tenminste-). Ook loopt hier een stroompje dat, en dat is een bewezen feit, eigenlijk het begin vormt van de Everglades. Samen met de Reedy Creek, die begint bij Disney World en vervolgens de I4 kruist en naar Kissimmee stroomt, gaat dit water steeds verder zuidwaarts om, tesamen met diverse andere stromen en rivieren, uit te monden in Lake Okeechobee, dat op zijn beurt weer afwatert in de Glades. Het is maar dat u het weet! Flats hier dus een fluim in het water, rijd naar Key West en zie hem dan daar weer langsdrijven...............



Als we het rondje gelopen hebben komen we weer terug bij het eerder genoemde poeltje. Nu zwemmen hier wel vijf of zes van deze kleine schildpadjes rond alsmede twee driekielschildpadjes, herkenbaar aan hun drie lengtestrepen in het schild. Leuk! Daarna is het alweer tijd voor de Gator Junparoo, het voeren van de alligators. We hebben nog net plekjes vooraan, al hebben we daarvoor wel bijna ruzie met een amerikaanse. Ze zegt dat het plekje waar wij staan eigenlijk voor haar friend was, maar dat die even weg is. Na een kwartier is de friend echter nog niet terug, dus ik denk dat de man (alligator?) eieren voor zijn dollars heeft gekozen, en dat ie het park snel heeft verlaten. Volgens mij is hij nu al halverwege Key West........ In elk geval, waar hij ook was of is, wij hebben hem niet meer gezien. En dus wel een goed zicht gehad op de Gator Jumparoo. Die was wel aardig, maar niet zo spectaculair meer als 6 jaar geleden, ondanks de aanwezigheid van best grote knapen in het water.......











Daarna zijn we wat rond gelopen en hebben we onder andere een grote alligator gezien die een tijd geleden in Tampa gevangen was omdat hij daar een echte liefhebber bleek van rashonden. Liefhebber op de verkeerde manier echter...... Hij scheen een voorkeur te hebben voor Labradors en Retrievers maar vond ook herders niet te versmaden.......... Ook zien we hier een Florida Black Bear. Daarna maken we een voettochtje langs Crocs of the World; een verzameling krokodillen en kaaimannen van ‘all over the world’. Bijna denken we ergens Steve Irwin te ontdekken, maar dat blijk ik zelf te zijn......... Daarna lopen we langs het grote swamp; een groot meer midden in de bossen dat werkelijk vergeven is van de alligators. Zowel groot als klein zijn aanwezig en ze vinden Oreo’s lekker! Zelf gevoerd en gezien (mag eigenlijk niet hoor, en ik word hevig op de vingers getikt door beide dochters). Uiteraard opvoedtechnisch geheel en al fout en verkeerd, maar wel leuk! Ook zitten in de bomen nog diverse nesten van witte reigers en andersoortig gevolgelte. Sommige zo dicht bij dat je ze (niet bijna, maar helemaal) aan kunt raken.
Kijkend op onze horloges zien we dat het al weer tijd is voor de Animal Encounter, dus dat wordt onze volgende stop. Een aardig verhaal volgt met een pygmee Rattlesnake van dertig centimeter en daarna een Byrmese Python van ik denk een meter of vijf; toch zijn die 12 inches gevaarlijker dan de 13 foot-four. Hierna gana we eten; gator nuggets en gator ribs met Sprite. Geen alledaagse kost en dat is maar goed ook; ten eerste is het gewoon onbeschoft duur en ten tweede is het gewoon onbeschoft niet te vreten. De nuggets gaan nog wel, smaken naar kip (maar ja, wat smaakt er eigenlijk niet naar kip?), maar de ribs zijn zo vet dat een gator ze niet zou lusten........





Let ook op de beugel van de kinderwagen!!!







Aan het eind van de middag zwaaien we byebye naar Gatorland en gaan lekker bij het hotel zwemmen (girls) en uitrusten (man). ’s Avonds haalt Pa pizza en Mexicaans bij Taco Bell en Food Court en genieten we op TV van ‘a few good men’en van ‘the fugitive’. Het verkeer bij het hotel is ’s avonds overigens een puinhoop. De file staat voor de deur en als je van het hotel om pak em beet acht uur een Tacootje wilt gaan halen sta je dus echt twintig minuten te wachten voordat je rechtsaf Vine op kunt. Tenzij je natuurlijk brutaal bent, de rij voorbij rijdt, dan een onschuldig gezicht opzet van ‘hé, ik moet hier eigenlijk rechtsaf’ en vervolgens het stuur naar rechts gooit. Dan duurt het ongeveer 1 minuut....... Niet doen hoor!



Slaap wel!

[A3]

ZONDAG 23 JULI 2006 Do the hippy hippy snake / Sing the Blues


Ja vandaag, oooh halleluja, oh ja vandaag, oooh halleluja, heeft ons Pa, ooooooh halleluja, een alternatieve, een inventieve, ja een fantastische manier gevonden om, oooh halleluja, praise the lord, het ontbijt bij Springhill Suites, ja het ontbijt bij Springhill Suites, te ontvluchten, ooooh ja! Halleluja, praise the lord, no Brazilian teenagers, halleluja, aeeeeeeeeeee-men, halleluja.

Zo rond de klok van tienen gaan we richting Downtown Disney voor een bezoek aan het House of Blues. Dit tegenover Disney Quest gelegen complex is een grote concerthal waar regelmatig artiesten optreden en evenementen plaatsvinden. Zo ook elke zondagochtend: Gospelbrunch! We halen onze vooraf gereserveerde kaartjes af en het valt op dat er twee rijen zijn; één aan de zijkant, met enkel en alleen African Americans, en één aan de voorzijde met enkel White Americans (and four crazy Dutchies......). Raar. Eenmaal binnen blijken onze kaarten recht te geven op plaatsen boven. Het interieur ziet er gezellig uit met allerlei bonte schilderijen, graffitti en tierelantijnen. Als we bij onze plekken komen zien we beneden ons een podium, met daarvoor een open ruimte met een stuk of 10 grote ronde tafels voor elk ca. 10 personen. Boven, waar wij dus ook zitten, is er een soort balustrade met banken, in totaal voor ca. 100 mensen, en daarvoor een soort bar waarop je eten en drinken kunt zetten. Ook is er op de bovenverdieping een grote bar en een uitgebreid warm en koud buffet.

Wel liggen er tussen het buffet enkele rare en ondefinieerbare dingen. Iets wat uiterlijk op een soort bonenschotel lijkt, het is ook nog eens redelijk schemerig verlicht binnen, dus je kunt niet alles even duidelijk zien, blijkt een zoet dessert te zijn met daarin appels en heeeeeeeeeeel veel kaneeeeeeel. De kinderen gaan meer voor het traditionele ontbijt/brunch/briner of hoe je het ook noemen wil; gebakken eieren met kippepootjes en appelmoes bijvoorbeeld. Of appelkaneelprut met gestoofde spinazie en een dikke plak roastbeef. Het is echt kermis hier; alle combinaties kunnen, en worden dan ook uitgeprobeerd.

Zo na een half uur ontstaat er enige commotie op het podium en komen er een aantal artiesten, allen African Americans, ‘on stage’. Het valt nu trouwens ook op dat aan de ronde tafels beneden louter African Americans zitten, en boven louter White Americans. Raar. Het gospeluurtje begint en het is net als op TV. Een achtergrondkoor van drie in het donker geklede jongedames voor de oeeehs, aaahs en bibopshabobs, een tweede achtergrondkoor van zeer omvangrijke big mama’s, allen geheel gekleed in het wit, en een lead zangeres die later afgelost wordt door een lead zanger. Deze lead zanger is het prototype van een Gospelzanger; gezet, een ietwat te strak zwart pak met een net iets te korte broek en stoere spitse, beige lederen comboylaarzen. Het is echt om te gillen. De sfeer zit er al snel in, en beneden zit niemand meer; iedereen staat te swingen en te dansen. Boven zit iedereen nog. Raar.
Sommige nummers klinken zowaar een beetje bekend, en voordat we het weten staan ook wij lekker te swingen .Raar.





Na een klein uur houdt het gospelkoor het voor gezien en in een mum van tijd is de zaal leeg. Raar. Dan zullen wij ook maar gaan. Eenmaal buiten merken we weer hoe enorm warm het is. Snel vluchten we de airconditioned ruimte van de Virgin Megastore in. Na weer enigzins op temperatuur te zijn gekomen klimmen we in de auto voor onze rit naar St. Cloud, Reptile World Serpentarium. Dat zal me wat worden.............. Na een rit die qua tijd eigenlijk wel meevalt, via de turnpike waren we er echt sneller dan verwacht, arriveren we om ca. 14.00 uur bij Reptile World. We betalen onze entree in wat er toch een beetje shabby uit ziet, al valt het eigenlijk ook wel weer mee. Het pand bestaat uit drie vleugels die in een U-vorm een soort binnenplaats omringen. In één van de vleugels is de entree gevestigd met daarin de giftshop en een paar kleine terraria met slangen. De tweede vleugel bevat een ruime collectie slangen, allen gehuisvest in terraria en de derde vleugel huist het laboratorium. In dit lab worden de diverse gifslangen die hier aanwezig zijn gemolken en wordt het gif bewaard. Dit gif wordt verkocht aan diverse ziekenhuizen, instanties en universiteiten voor o.a. tegengif en diverse onderzoeken. Op de binnenplaats is een vrij grote vijver gemaakt met een muur eromheen, die naar schatting zo’n honderd grote waterschildpadden bevat. Het grootste exemplaar is een Alligator Snapper Turtle van zo’n tachtig centimeter, en verder zijn er roodwangen, geelwangen, redbellies, Chicken Turtles en Cooters. Een bont en mooi gezelschap. Tot 15.00 uur moeten we ons een beetje bezig houden, want dan is pas de eerstvolgende venom-show. Dus nemen we ook een kijkje bij de alligator family, inclusief pas gebouwd nest, en bij de diverse slangen. In een klein hok zitten ook twee Terrapene Carolina, twee landschildpadden, en zo te zien zijn het duidelijk een mannetje en een vrouwtje. Ze gaan me toch tekeer! En een herrie dat ze maken. Niet normaal! Een oude bekende uit Gatorland zien we hier terug; de pygmee rattlesnake, een slangetje dat later in dit verhaal nogmaals zal verschijnen (driemaal is immers scheepsrecht, nietwaar?). Van alle in Florida voorkomende slangen die hier tentoongesteld worden neem ik een fotootje. Je moet toch iets met je tijd, niet? In de giftshop koop ik een plastic alligator van zo’n 25 centimeter lang, met op de rug drie jonkies. Hier voor slechts $10.95, terwijl hetzelfde ding gisteren bij Gatorland $17.95 kostte. Jaja, we blijven prijsbewust. Op de grond vind ik trouwens nog een tweede souvenir. Een slangevel van ca. 30cm. lang dat zomaar op de tegels ligt. Raar.







Samen met zo’n 10 andere mensen hebben we inmiddels plaats genomen op de houten banken voor het raam dat ons scheidt van het lab. Al snel komt de beheerder aanlopen met een vrij grote slang. Het zwarte exemplaar blijkt een Indigo snake te zijn, de grootste in Flroida voorkomende slangensoort, die overigens niet giftig is. Deze slang is ook geen wurgslang, maar meer een dier dat zijn prooi puur door kracht en met zijn bijt overweldigt. Hij eet onder andere knaagdieren, maar heeft vooral ook veel andere (gif)slangen op zijn menu staan. Iedereen die dit wil krijgt de slang even over de nek gedrapeerd, en uiteraard wil ik jullie de foto’s niet onthouden:





Deze slang doet al heel lang dienst als showdier en heeft in de afgelopen 24 jaar tijdens alle voorstellingen slechts drie maal iemand gebeten. Dit voelt aan als een bijesteek, maar de schrik is meestal heviger dan de pijn. Daarna begint de main event; het melken van gif. De assistente zet drie bordje neer met daarop de namen van de slangen die aan de beurt komen (het zijn er dus meer dan één, joepie!). Het betreft achtereenvolgens de Eastern diamondback Rattlesnake, de Cottonmouth en een Mamba. Wauw! Anja staat met de camera aan één kant, en ik met het fototoestel aan de andere , beginnen maar! De eerste slang wordt uit een soort wasbak gehaald en op het bureau gelegd. Het is een super agressief exemplaar. Als de prof. hem probeert te pakken begint hij te dreigen, te hissen en doet zijn bek wijd open. Dit is pas aktie! Daarna vlucht het beest van het bureau af, zodat hij opnieuw gevangen moet worden. Gaaf! Uiteindelijk is hij overmeesterd en ligt plat op het bureau met een soort golfstick op z’n kop. De prof. pakt hem beet en brengt zijn kop richting een soort champagneglas dat aan de bovenzijde is afgedicht met een soort papier. Uiteindelijk hapt de rattler toe en zie je dus echt op veertig centimeter afstand hoe het gif uit de grote tanden langs de binnenkant van het glas naar onder druipt. Dit proces herhaalt zich nog een anatal malen en ieder toeschouwer staat met ingehouden adem en open mond te kijken. Dit is dus pas echt een live show. Fantasmic, eeeeeh fantasTic!



















Na dit enerverende bezoek maken we een korte stop bij Sonic voor een lekekr ijsje. We willen ook wel eens aan de auto bedient worden door een tiener op rolschaatsen. Hopelijk hangen ze het dienblad dan aan je deur; net als vroeger bij de Flintstones! Helaas worden onze ijsjes gewoon lopend gebracht, en worden ze door het open raam aangegeven, mwah......... Aansluitend rijden we door Kissimme Down Town (niet te verwarren met Old Town) en maken we een kiekje bij het Monument of States. Dit bestaat uit stenen uit alle 50 staten van de VS en een heleboel landen. Een Nederlandse kei hebben we er echter niet in kunnen ontdekken.





Richting hotel stoppen we bij de Wal Mart op I 192 en bij diverse giftshops. We kopen allerlei prullaria en eten uiteindelijk bij Ponderosa. Het buffet is zoals gebruikelijk weer overdadig en je eet hier altijd te veel. Is het niet van de jelly, dan is het wel van het zelf te tappen ijs. De laatste stop voor het slapen gaan is bij de giftshop naast Subway, alwaar ik mijn derde gele, ruitvormige bordje voor thuis aan de vijver koop; Gator- & Turtle Xing heb ik al, nu is mijn collectie middels Manatee Xing compleet.

Bon nuit!

[A3]

MAANDAG 24 JULI 2006 No – see – ums


Vandaag ‘genieten’ we weer van het gewelidge ontbijt bij Springill Suites. Omdat we vandaag geen echt strak programma hebben zijn we niet echt vroeg en dat is te merken. Het is (nog) veel drukker dan anders en bij de wafels staat een rij van een halfuur. En dat is niet gelogen. Als we gaan staat er een man in de rij die er ook al stond toen we kwamen. Niet dat hij er wéér staat, nee, hij staat er nóg!

Dan gaan we op weg voor onze eerste echte winkeldag. We hebben al wel eerder een Mall bezocht, maar dat was ’s avonds, en de Wall Mart hebben we dan weliswaar met een paar bezoekjes vereerd, maar dat waren ook geen urenlange aangelegenheden. Daarom gaat het nu richting Florida Mall. We parkeren de auto voor de deur bij JC Penney en bestormen daar de kledingafdeling. Ellen en Linda bevolken samen de paskamers voor meer dan een uur en kopen dan ook diverse spijkerbroeken, shirts en aanverwante artikelen. Tot twee keer toe kraakt een vrouw gewoon de paskamer terwijl de kleren van Linda er nog in liggen. Je kunt hier niet eens rustig jezelf in de spiegel bekijken of je plekje is dus al weer weg. Daarna bezoeken we Sears. Hier verblijven Pa en MA op de groundfloor bij de kleding, terwijl de kids boven bij de games te vinden zijn. Pa schaft zich een short aan van $5 (vandaag zijn trouwens alle kledingstukken en schoenen vrijgesteld van sales tax). Alle beetjes helpen, nietwaar. Dan valt plotseling het licht uit en is het in één keer aardedonker. Het licht gaat weer een fractie van een seconde aan en valt dan weer uit. Snel stormt Pa de stilgevallen roltrap op om te kijken of de meiden niet in paniek zijn, maar voordat hij boven is lijkt het euvel al weer verholpen. Alles doet het weer. De meiden waren wel een beetje geschrokken maar verder niet echt onder de indruk.

Van dat schrikken krijg je uiteraard wel honger en derhalve lopen we richting Food Court. Voor we daar aankomen passeren we echter een standje waar ze speedrollers verkopen. Hier hebben deze schoenen met wieltjes een eenvoudig knopje aan de hiel waarmee je de wieltjes in en uit kunt klappen. Da’s handig! Maar Pa vindt dat we nog even verder moeten kijken. Ook wordt Pa in één keer helemaal flauw. Hij moet nu snel iets eten of gaat van z’n stokje. Aangekomen bij het Food Court is het echt overal stervensdruk. Anja gaat op rooftocht en heeft binnen vijf minuten een gigantische wrap gevonden van Mesa Grill. Het ding is niet te eten maar het vult wel. Pa kan dus weer even vooruit. Ellen en Linda gaan Subway respectievelijk Charleys bestormen en Anja neemt chinees. Na deze culinaire wereldreis neemt Pa nog een ijsje bij Dairy Queen en gaan we weer op pad. We visiteren nog diverse winkels maar er blijft verder weinig aan onze handen plakken. Wel leuk is dat er hier een speciale M&M winkel is (en daar werkt Ma in Nederland), dus daar blijven we iets langer. Ongelooflijk eigenlijk dat mensen al deze M&M prullaria überhaupt kopen. Een zakje met een stuk of twintig M&M’s in een speciale kleur (paars & roze) kost $3.20. Welke idioot trapt daar nou in?





We besluiten om het ‘a day te callen’ en lopen terug naar JC Penney. Daarbij passeren we uiteraard weer de speedrollers stand. Blijkt de tut hola in één keer maar tot maat 5 te hebben. En da’s te klein voor de poezelige voetjes van m’n dochters........ Maybe at the .... store, raadt ze ons nog aan. Wij terug, maar daar hebben ze alleen maar heely’s; zonder verstelknop en stervensduur. Dan maar in Nederland kijken schat......

We rijden richting de oostkust en bereiken binnen twee uur het Marriott in Hutchinson Island. Het hotel ziet er mooi uit en we hebben een kamer bij de de pool gevraagd en gekregen. Het is hier echt heerlijk toeven. We zwemmen nog wat en luieren een beetje; kortom we genieten van het goede leven. Geen van ons heeft nog zin om weg te gaan voor het eten, dus nemen we een kleine ‘bite’ aan de zwembadbar. Tesamen met de drinks krijgen we een fles insect repellent tegen no-see-ums. No-see-ums? Wat zijn dat? Het blijken onzichtbaar kleine zandvliegjes te zijn die gemeen steken en gezien hun maat hun werk geheel onopvallend kunnen doen. We vroegen ons aan het zwemnad al af wat die vervelende prikjes steeds waren, maar dat mysterie is nu dus ook ontrafeld. Vooral Anja is een gezocht slachtoffer (des te beter dus voor El, Lin en Pa....). Daarna is het tijd voor no-wake-ums:



Truste!

[A3]

DINSDAG 25 JULI 2006 CRACKER BARREL


De familie slaapt vandaag uit. En als je lang uitslaapt ben je meestal te laat voor het.........., inderdaad: ontbijt. Wat gaan we doen met ontbijt is de grote vraag van vandaag. We besluiten er daarom maar een brunch van te maken. Eerst gaan we echter per auto de omgeving verkennen. We rijden eerst langs de kustlijn en zien daar de diverse beaches. Ook komen we langs Bathtub Reef, waar we later zullen gaan snorkelen. Aangezien we hier niet verder kunnen, draaien we om en rijden de kustweg van Hutchinson Island (de A1A) in noordelijke richting. De bebouwing is spaarzaam maar wel gigantisch mooi. Hier geen torenflats o.i.d., maar allemaal echte miljonairskastelen uit de 20e eeuw. Verschillende stijlen staan door elkaar. Wat ook opvalt is dat er hier geen fast food outlets zijn; en laten we die nu net één zoeken......

Daarom nemen we de verbindingsbrug naar het vasteland. Na even rijden komen we bij de kruising met de A1. We gaan links en zien al weer de ons bekende borden opduiken. Mac, Burger King, Subway, de hele familie is weer compleet. Maar wat we eigenlijk zoeken is een echt uitgebreid Amerikaans, of zo u wilt, Engels ontbijt, met alles d’r op en d’r an. Maar waar ga je dan naar toe? IHOP en Waffle house bieden dan eigenlijk net niet genoeg, en veel andere restaurants serveren geen all day breakfast. Het is namelijk inmiddels al ver na twaalven. We zien een groot reclamebord van Crackel Barrel. Hebben we in Kissimmee ook al diverse malen gezien, maar wat is het eigenlijk? Op het bord staat ‘old country store’, dus dat duidt niet direct op bacon, eggs & mashed potatoes. We stoppen, eigenlijk tegen beter weten in, en A3 gaat poolshoogte nemen (de rest blijft in de auto). Eenmaal binnen lijkt het inderdaad een winkel met allemaal typisch Amerikaanse spulletjes. Toch ruikt het er naar eten. En ja hoor, in de hoek van de winkel is een doorgang naar een eetgedeelte. Ik loop door en wauw; dit is leuk! Helemaal ingericht met oude foto’s, oude boerderijwerktuigen, hooi, stro (wat is eigenlijk het verschil?) enzovoorts. Het ruikt er prima en dus vraag ik of ze ‘all day breakfast’ serveren. ‘Sir, we ARE all day breakfast’. Ik sprint dus naar buiten, sleur de rest van de familie de Buick uit en duw ze de Crackel Barrel binnen. We krijgen een leuke plaats en hebben vervolgens het breakfast van ons leven. Veel koffie, vers geperste O.J. en een overdaad aan eieren, bacon, gravy, toast en wat dies meer zij. Er blijft slechts één rotgevoel over: we komen nu voor de 8e keer in de States: waarom hebben we dit niet eerder ontdekt? Ook heeft dit ontbijt tot gevolg dat één van de vragen van de volgende dag al beantwoord is; namelijk de vraag ‘Waar ontbijten we’?



Voordat we afrekenen snuffelen we nog wat rond in de winkel en A3 koopt nog een leuk boek ‘Road Side Trips USA’. Een dikke pil, die echter helaas een beetje beschadigd is > korting! Helaas echter slechts 10%, maar alle beetjes helpen, toch? Daarna rijden we naar Steack ‘n Shake, daar zijn we immers deze reis nog niet geweest, en bestellen allemaal een small shake. Hé, das geinig, hier doen ze op elke shake een dot slagroom en een kers. Wat een rare gewoonte. Wij doen dat alleen op de appelmoes.............. De shakes zijn heerlijk en al rijdend zien we een ROSS, dress for less. Dit is ook één van onze verplichte stops, dus gaat d e richtingaanwijer weer uit naar links. De shakes bergen we zolang op in het koelvak van de Buick. Zou dat werken? Anderhalf uur, en een paar schoenen, spijkerbroek en diverse shirts later, keren we terug bij de auto. De shakes zijn nog heerlijk koel; da’s mooi dus.

Dan gaan we snorkelen bij Bathtub Reef. Dit zogenaamde reef is een soort muur op zo’n 50 meter in zee, die bestaat uit allemaal tunneltjes in steen, die gebouwd zijn als behuizing voor en door een klein soort worm. Doordat er daardoor een koraalachtige massa onttaat schijnen hier heel veel vissen en ander zeeleven op af te komen. Het is echter al laat in de middag en het is poepiedruk. Door de vele mensen in het water wordt er heel veel zand opgestuifd en dit heeft weer tot gevolg dat het zicht onder water zeer matig is. We zien wel wat vissen en een paar krabbetjes, maar dat is het dan wel. A3 denkt op een gegeven moment een octopus te zien, of in elk geval een poot daarvan. Iedereen wordt al snorkelend gemobiliseerd, maar dan blijkt het een mossel te zijn met een raar patroon op de rand van zijn schelp. Tegenvaller dus.
De dames zoeken nog verder, maar dit keer niet snorkelend naar vissen, maar in de Sanibel Stoop houding op zoek naar schelpen. Daarna gaan we naar het hotel en spoelen daar in het heerlijke zwembadwater dat vieze zout en strandzand van ons af. Ik heb nooit gesnapt wat mensen leuk vinden aan het strand, en eerlijk gezegd: ik snap het nóg niet!



’s Avonds rijden we naar Juno Beach, voor de door ons geboekte Turtle Walk. In Juno eten we snel nog wat bij Subway (ging om 21.00 uur dicht, maar het was 20.00 uur en de stoeltjes stonden al op de tafels....). Bij het Marinelife Center Juno Beach krijgen we een dia voorstelling te zien en krijgen we de gelegenheid om de facility te bezoeken en de diverse opvangschildpadden te zien. Buiten zitten in grote tanks diverse kleine en twee hele grote exemplaren, en o.a. ook een kleine bak met daarin allemaal jonkies van een paar centimeter groot. Dan begint het lange wachten. Er gaan 8 vrijwilligers van het Center het strand op en zij melden via walkie talkies wanneer ze een eierleggende schildpad op het strand zien. Zo wachten we van ca. 21.00 uur tot ruim na twaalven........ Jullie raden het al: geen turtles. Normaliter worden zo rond 22.20 de eerste schildpadden gesignaleerd, maar vandaag is een pechdag. Er schijnen nogal wat luidruchtige mensen op het strand te zijn en die jagen de schildpadden die uit het water komen weer weg. Om 12.15 uur wordt alles ‘a day gecalled’. We mogen nog wel solo het strand op, je weet maar nooit. Samen met een stel uit Watford, Engeland (je weet wel, waar Elton John woont), waarmee Ellen contact heeft aangeknoopt, gaan we op het strand zitten. Met z’n zessen houden we dit zo’n drie kwartier vol en dan ‘roepen wij het ook een dag’. Midden in de nacht en niets gezien.


Kleintjes


Joy

Jammer, het kan niet altijd prijs zijn (dat klopt, want er worden niet elke dag schildpadden gezien op het strand, slechts in zo’n 80% van de gevallen). Op weg terug naar het hotel krijgen we het idee om het vlak bij ons hotel dan eens zelf te proberen. Het is inmiddels na enen ’s nachts, maar de Wal Mart is nog open en daar gaat A3 snel zaklampen kopen en een paar waterschoenen. Bij het hotel gaan Linda en Ma naar bed, Ellen en Pa gaan midden in de nacht naar de stranden. Het eerste strand (het is echt pikkedonker) blijkt in een keer met een klif van zo’n 4 à 5 meter nar beneden te lopen, dus dat lijkt ons in het donker geen goed idee. Bij het tweede strand staan wat jongelui en zo midden in de nacht is dat ook niet echt geruststellend. We kijken nog wel even met onze zaklampen op het strand, maar er is niets te zien. Het is inmiddels al lang:


WOENSDAG 26 JULI 2006

[A3]

WOENSDAG 26 JULI 2006 OUTBELLYING


Tja, aan alles komt een eind, en aan de leuke dingen meestal het eerst. Het eind van de vakantie is al weer in zicht. Omdat we vanavond een afspraak hebben in het zuidelijker gelegen Boca Raton, en omdat we terugvliegen vanaf Miami, besluiten we om het hotel eerder te verlaten. We checken dus een dag eerder uit en gaan alvast richting Boca Raton.

Maar uiteraard dient eerst de inwendige homo sapiens versterkt te worden. Na de trip van gisteren is de keuze voor onze brunch niet moeilijk meer. Een half uur eerder dan yesterday schuift ons Buickje weer de parkeerplaats op bij Cracker Barrel. ‘Hello folks, how are you all doing today?’; ze kennen ons nog van gisteren. Weer wordt de kaart uitgepluist en worden er gerechten besteld als ‘old country boy’s breakfast’ en ‘double meat with three eggs’. Na het eten en het erop volgende out-belly-ing (uitbuiken) gaan we terug naar het hotel. Van pak em beet 13.00 tot 17.00 uur zijn we druk bezig met zwemmen en de koffers pakken. Om 17.10 uur zijn we uitgechecked en gaan we richting Boca. Daar aangekomen zoeken we eerst een passend hotel voor de laatste nacht, en als we drie mogelijke opties vlak bij elkaar zien, rijden we naar Gumbo Limbo Nature Center, om te kijken hoe ver het van de hotels af is. Dat blijkt slechts vijf minuutjes te zijn, dus dat zit wel goed. Vanaf de strandweg die langs het nature center loopt, kun je op het strand al de met touw afgezette schildpadnesten zien.

Dan terug naar de hotels. Het Quality Inn ziet er wat beter uit dan het Best Western, maar weer wat minder dan het Plaza. Het Plaza wordt uitgekozen en men heeft nog een kamer vrij voor 69 dollar. Niet te lang over nadenken en doen die hap. We hebben een kamer op de eerste verdieping (door Amerikanen steevast 2nd floor genoemd) in een annex gebouw. De kamer is niet al te ruim, maar voldoet voor die ene nacht prima. Om nog op tijd bij het Nature Center te zijn moeten we nu wel snel gaan eten, en dat lukt bij de drive inn van de Mac. Met de friet nog uit de bekken hangend komen we aan bij Gumbo Limbo Nature Center. Hier krijgen we eerst van de uiterst vriendelijke Kailie uitleg over zeeschildpadden in het algemeen en hatchlings (jonkies) van de loggerhead in het bijzonder. We zijn de eerste bezoekers uit Nederland die ze hier treft op een hatchling release. Best leuk, want ze is mede hierdoor super enthousiast. Nadat het inleidende programma is afgelopen vertelt Kailie dat we helaas de hatchlings niet zelf los mogen laten, dit in verband met risico op salmonella besmetting, maar dat zij ze los laten in het bijzijn van de groep (die overigens uit zo’n 15 mensen bestaat).










We rijden naar het strand en daar wordt in een natuurgebied (Red Reef Park) een afgelegen stuk strand opgezocht. Hier worden in het werkelijke pikkedonker een stuk of dertig kleine schildpadjes los gelaten, waarna deze kleine opdondertjes als een gek richting zee lopen. Helaas zijn er geen video- en of foto opnamen te maken, want er mag niet geflitst worden en geen gebruik worden gemaakt van hulplicht. Zelf hebben ze wel een zaklamp bij met rood licht, dit wordt door schildpadden namelijk niet zo goed gezien. Na een half uurtje op het strand zijn alle schildpadjes te water en gaan we weer terug naar de auto. Als we Kailie een tip willen geven ($5) slaat ze die verontwaardigd af, om deze later toch te accepteren, maar dan onder haar strikte voorwaarde dat ze het meteen in de donation box stopt, zodat het ten goede komt aan de schildpadden. Zo, dat is pas idealisme!


DONKER

Wij maken een eindje verderop nog een korte wandeling over het donkere strand, om te kijken of we toevallig nog nestelende turtles kunnen ontdekken. Helaas.

Bedtijd dus!