Nou vooruit, dan ik ook maar.
Mijn flirt met Amerika begon in 1996 en op een hele aparte manier. Ik had net na een lange tijd een relatie verbroken en genoot van het vrijgezellen leven. Ging veel uit, woonde in hartje Amsterdam en hing regelmatig uit op internet. Via een IRC channel kwam ik in contact met een leuke groep mensen, voornamelijk uit de VS. Een van hen ondernam in de zomer van 1996 een cruise met haar man en ook Hamburg stond op de agenda. Ik dus in de auto, toeren naar Hamburg voor een heuse IRC meetup met Jackie en haar husband. Enorm leuk was het, veel gelachen en aan het eind van de dag vroegen Jackie en Mike om hun een keer te bezoeken in de VS.
Nou, daar lieten we natuurlijk geen gras over groeien. In october 1996 vloog ik naar New Jersey en vandaar naar Ft Lauderdale om 10 dagen vakantie te vieren bij Jackie, Mike & twee kids. Ik bood aan om in een hotel te verblijven maar daar wilden ze natuurlijk niks van weten. Mijn eerste echte ervaring in de VS was dan ook meteen de hoofdprijs, een dikke week midden in een Amerikaans gezin. Een super ervaring en mijn eerste kennismaking met de typische Amerikaanse gastvrijheid.
Tja, en toen. Terug naar Nederland. Ik stortte me op mijn carriere bij Oce waar ik sinds 1994 als Account Manager werkte. Dat ging blijkbaar erg goed, werd gepromoveerd naar Oce’s internationale hoofdkantoor in Venlo en kwam beetje bij beetje dichter bij de VS. Ik begon veel te reizen voor Oce, weekje in Parijs, weekje in Berlijn, twee weekjes in de VS. En dat beviel wel. En toen, in 2000, kwam er een baan beschikbaar bij Oce in de VS. Twee eigenlijk, een in Boca Raton en een in Chicago. De keuze was aan mij, dus eerst naar Florida. Goede gesprekken, lekker golf gespeeld. Toen naar Chicago. De lokale business manager deed het slim en stuurde zijn secretaresse een dag met mij op stap. Appartementen kijken, wolkenkrabber in, wolkenkrabber uit. Ik was 30. Vrijgezel. Was het een moeilijke keuze? Nah.
Chicago, here I come!
Naar Chicago dus. Mijn eerste appartment: 474 N Lake Shore Drive. Wow, een Lake Shore Drive adres. En wat een uitzicht.
Bij Oce ging het goed en ook prive ging het prima. Ik kwam Pamela tegen, werd instant-stepdad van een 3 jarig baasje en na verloop van tijd hebben we de knoop doorgehakt. Het voelde goed en als het goed is hoeft het niet lang te duren. We kochten een huis in de suburbs maar na verloop van tijd begon dat te jeuken. Ik ben een stadsmens, had vrijwel mijn hele leven in Amsterdam gewoond. Terug naar de stad dus. Mijn kantoor had ik inmiddels verplaatst naar 300 South Wacker, 10 minuten van ons huis. Beter kan niet. We hebben een nieuw huis gekocht en dat moet, als het goed is, volgende maand klaar zijn. We zijn hier gesettled. Ik heb bij Oce een paar goede stappen gemaakt en zal binnenkort “lokaal” gaan. Ik zit een maand of twee van mijn green card af.
Eerlijk gezegd, ik vond Nederland een prima land. Ik mis mijn vrienden en de echte, sarcastische Amsterdamse humor. Maar ik heb gekozen voor opportunity. Het is voor ons financieel veel interessanter om hier te blijven. Ik werk om te leven, niet andersom. Er zijn hier meer mogelijkheden, minder regeltjes, minder belasting, minder gezeur. Gastvrijheid, beleefdheid, service gerichtheid. Ik mis het vaak als ik in Nederland ben. En ik ga vaak terug en krijg vaak bezoek uit Nederland. Dat is prima zo, ik zal wel blijven hangen. Life is good.
Overigens, we zijn nog steeds goed bevriend met Jackie & Mike. We zien ze regelmatig.
Boek je Amerikareis via een echte USA-expert: Klik hier om alle prijzen voor je USA-reis te vergelijken: vliegtickets, autohuur, rondreis, en meer!
Belangrijk: Nieuwe leden, voltooi je registratie door een nieuw onderwerp te starten in "Nieuwe forumleden introductie"!
Belangrijk: Nieuwe leden, voltooi je registratie door een nieuw onderwerp te starten in "Nieuwe forumleden introductie"!
Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?
Dat klinkt heel avonturistisch Loek.. Gewoon naar Amerika vertrekken, zonder nog maar een locatie voor ogen te hebben. Het klinkt voor mij ook dat jullie enorm geboft hebben. Tenzij je ver komt met een positieve instelling en een grote dosis wilskracht.
Jan - Wij hadden ook direct de hoofdprijs. Althans voor mijn man (ook een Amsterdammer ; )) was het zijn eerste trip naar de US. Uitgenodigd door Amerikanen, verbleven we een week bij hen thuis. Onze eerste ontmoeting met Amerikaanse gastvrijheid. Afscheid was daardoor ook best emotioneel.
Nederland is inderdaad ook een mooi land. Toen ik jonger was wilde ik alleen maar weg, ook weg uit mijn eigen stad. Zo ver weg mogelijk een studie doen. Toen ik eenmaal meer gesetteld was, ben ik mijn eigen stad en land meer gaan waarderen. Ik heb altijd veel gereisd, en alhoewel ik Nederland nooit mis, heb ik bij thuiskomst toch wel altijd zoiets van ‘Heerlijk Nederland met je mooie wegen, prachtige steden, vier seizoenen & lekkere warme broodjes’ ..
Ik lees jullie verhalen een beetje met een dubbel gevoel. Enerzijds heel intrigerend en aan de andere kant bekruipt me een gevoel van heimwee. Heimwee naar Amerika.
-
Jan - Wij hadden ook direct de hoofdprijs. Althans voor mijn man (ook een Amsterdammer ; )) was het zijn eerste trip naar de US. Uitgenodigd door Amerikanen, verbleven we een week bij hen thuis. Onze eerste ontmoeting met Amerikaanse gastvrijheid. Afscheid was daardoor ook best emotioneel.
Nederland is inderdaad ook een mooi land. Toen ik jonger was wilde ik alleen maar weg, ook weg uit mijn eigen stad. Zo ver weg mogelijk een studie doen. Toen ik eenmaal meer gesetteld was, ben ik mijn eigen stad en land meer gaan waarderen. Ik heb altijd veel gereisd, en alhoewel ik Nederland nooit mis, heb ik bij thuiskomst toch wel altijd zoiets van ‘Heerlijk Nederland met je mooie wegen, prachtige steden, vier seizoenen & lekkere warme broodjes’ ..
Ik lees jullie verhalen een beetje met een dubbel gevoel. Enerzijds heel intrigerend en aan de andere kant bekruipt me een gevoel van heimwee. Heimwee naar Amerika.
-
Laatst gewijzigd door Sandy op 05 okt 2007, 16:34, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Jasmino
- Amerika-expert
- Berichten: 7067
- Lid geworden op: 15 mar 2004, 08:34
- Aantal x V.S. bezocht: 11
- Contacteer:
Ik vind het heerlijk om jullie verhalen te lezen, echt genieten!
Als jullie de verhalen bundelen, hebben jullie al een half boek bij elkaar..... toch eens een uitgever benaderen?
Groetjes,
Jacqueline
Als jullie de verhalen bundelen, hebben jullie al een half boek bij elkaar..... toch eens een uitgever benaderen?
Groetjes,
Jacqueline
"A pessimist sees the difficulty in every opportunity; an optimist sees the opportunity in every difficulty"
Winston Churchill
Hier schrijf ik over wat mij bezighoudt in mijn leven. Lees mee en laat een berichtje achter, leuk!
Winston Churchill
Hier schrijf ik over wat mij bezighoudt in mijn leven. Lees mee en laat een berichtje achter, leuk!
-
Marcel
- Amerikakenner
- Berichten: 940
- Lid geworden op: 26 okt 2004, 17:02
- Locatie: North Wilkesboro, NC
- Contacteer:
Leuk al die verhalen! Heel interessant al die verschillende manieren waarop mensen in Amerika verzeild zijn geraakt. Zelf ben ik "Neder-Amerikaan in spé" en aangezien Sandy bij het openen van dit draadje ook benieuwd was naar hun belevenissen, zal ik nu ook eens een boekje open doen.
Mijn eerste kennismaking met Amerika was in 1993. Ik was op dat moment bezig een boek te schrijven over de geschiedenis van onze familie (je moet toch wat doen als vrijgezel met tijd teveel en historische interesse) en daar zaten ook wat emigranten bij die naar de Nieuwe Wereld waren vertrokken. Onder hen ook mijn eigen overgrootvader (in 1891), die het echter maar niks vond en na een paar maanden ontmoedigd naar Holland terugkeerde. Maar dit terzijde. Hoe dan ook, door mijn onderzoek kwam ik in contact met enkele verre familieleden in Grand Rapids, Michigan. De contacten waren enthousiast en al spoedig bedacht ik mij dat onderzoek ter plaatse natuurlijk veel leuker was dan op afstand. Zo kwam het dat ik in augustus 1993 in m'n uppie naar Amerika toog om deze verre verwanten te bezoeken, wat onderzoek op locatie te doen en er een leuke rondreis aan vast te knopen (Detroit, Toronto, Niagara, Columbus, Chicago). En ik moet zeggen, de kennismaking met de US beviel en allerlei stereotype denkbeelden waren in drie weken tijd toch aardig genuanceerd.
Een paar jaar later had ik enkele gelegenheden om voor mijn werk wat conferenties te bezoeken in LA en Chicago, waar ik dan steevast een weekje extra aan vast plakte om ook nog wat toeristische dingen te doen. Allemaal trips waaraan ik leuke herinneringen bewaar en waardoor bij mij soms de gedachte opkwam dat het misschien wel leuk zou zijn om een tijdje in Amerika te wonen. Maar zover kwam het nooit. Chicken ...
De eerste aanzet (waar ik toen nog geen weet van had) voor een toekomst in Amerika werd gegeven in 1997. Die zomer deed ik voor mijn werk (in de ICT) wat onderzoek naar serieuze toepassingsmogelijkheden voor internet chat tools, zoals tele-vergaderen. Het was dus zaak om zelf ook wat ervaring op te doen met het gebruik van chat tools en Yahoo Chat was daarvoor een prima hulpmiddel. Yahoo Chat werd in die tijd overwegend bevolkt door Amerikanen en het duurde dan ook niet lang voordat ik geregelde contacten had met mensen van diverse pluimage uit alle hoeken van de States. In oktober dat jaar chatte ik met een meisje uit New York en vroeg haar hoe het er met de Kerst en de jaarwisseling aan toe ging in Amerika. "Waarom kom je zelf niet kijken?" was de reactie die ik terugkreeg. Ach, waarom ook niet. Als vrijgezel had ik alle gelegenheid om te doen en te laten wat ik wilde en dit leek wel een leuk avontuur. Aan diverse van mijn chatvrienden vertelde ik over mijn reisplannen en steevast was dan de reactie dat als ik toch "in de buurt" was, ik natuurlijk ook "even" bij hen langs moest komen. Zo vertrok ik kort voor de Kerst naar de States voor een reis van drie weken door onder meer New York, Massachusetts, Louisiana, Florida, Georgia en South Carolina. Ik ontmoette liefst 7 van mijn chatcontacten (uiteindelijk niet het meisje uit New York; haar vader overleed kort voor de Kerst). Sommigen ontmoette ik slechts op doorreis voor een lunchafspraak, bij anderen verbleef ik enkele dagen in huis. Het waren echt heel verschillende mensen. Sommigen woonden in een klein appartementje, anderen in een kast van een huis met twee dikke Cadillacs voor de deur. Een bijzonder avontuur en een interessant kijkje bij "de Amerikaan" thuis.
Eén van de 7 ontmoetingen was met Christine, een meisje uit North Carolina met wie ik toen een paar maanden goed contact had. En oh, wat moest ik een moeite doen om haar ook over te halen tot een ontmoeting. Want ja, zo'n ontmoeting met een anonieme stranger van het internet .... je weet maar nooit! Pas op het laatste moment stemde ze in en ze zou dan naar Greenville, South Carolina komen om mij te zien. Ik bracht daar twee leuke dagen met haar door en het klikte prima. In de weken na thuiskomst zette ik mijn chatcontacten voort en langzaamaan werd duidelijk dat Christine en ik toch wel meer in elkaar zagen dan alleen een goede vriendschap. Wel duurde het even voordat ik dat ook echt wilde toegeven, want jeetje, zo'n langeafstandsrelatie en alle mogelijke gevolgen van dien was toch wel een eng idee.
Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. In september '98 ging ik voor een conferentie naar Boston en Christine zocht mij daar op. Na afloop ging ik met haar mee naar huis en leerde ook haar ouders kennen. Tijdens dit bezoek bespraken we wat ons te doen stond. Want als we iets serieus wilden, dan zou op termijn toch een van ons moeten verhuizen. Als geen van beiden daartoe bereid was, dan konden we er beter meteen mee stoppen. In eerste instantie dacht Christine dat ik wel naar Amerika kon verhuizen, maar al gauw werd duidelijk dat het praktischer was als zij naar Nederland kwam. Immigratie naar de US was ook toen al moeilijk als je niet was getrouwd, bovendien waren mijn ouders in een positie waarin ze meer hulp en steun nodig hadden (mijn moeder had Alzheimer) en mijn financiële positie in NL (goede baan, eigen huis) was veel gunstiger dan die van haar (ik had in dat opzicht veel meer op te geven). Zo hakten we de knoop door dat zij voor een aantal jaren naar NL zou komen en dat we daarna alsnog naar de US zouden gaan.
De bezoekjes volgden elkaar snel op. Eind oktober '98 kwam Christine voor het eerst een paar dagen naar Nederland. Met de Kerst ging ik voor twee weken naar haar toe. Mijn Kerstcadeau voor haar was een vliegticket naar NL voor februari met als extra verrassing een trip naar Parijs om daar Valentijnsdag te vieren. Inmiddels was ook gepland wanneer Christine naar NL zou verhuizen. Begin juni '99 ging ik met mijn vader naar de US om Christine op te halen (mijn moeder zat inmiddels in een verpleegtehuis). Zo konden de wederzijdse ouders elkaar leren kennen en zich verzekeren van de steun voor ons avontuur. Het was voor mijn vader zijn eerste reis naar Amerika. Als goed gebaar richting Christine had hij zelfs een cursus Engels gevolgd om zijn school-Engels van 50 jaar geleden op te frissen. Zo kon hij tenminste ook met haar praten. Een mooi gebaar van pa. Op 3 juni, tijdens een etentje in een sjiek restaurant met onze wederzijdse ouders, ging ik op de knieën om Christine ten huwelijk te vragen. Eerder al had ik een prachtige verlovingsring laten maken en haar ouders telefonisch om 'toestemming' gevraagd. Christine was totaal verrast maar hoefde niet lang na te denken over haar antwoord: een volmondig "Yes!". Een paar dagen later was er een groot afscheidsfeest bij Christine in de tuin met een in het zuiden traditionele Pig Pickin'. Christine's vader had het varken zelf op de barbecue klaar gemaakt (hij doet o.a. BBQ-catering voor feestjes e.d. en bouwt zelf grote barbecues). Op 8 juni was het zover: het vertrek. Haar vader had een enorme stretched limo geregeld om ons met alle familie naar het vliegveld te brengen. Een dag later waren we in Nederland.
Christine had bij aankomst in NL gelijk al een baan. Via een collega was ik toevallig in contact gekomen met een Amerikaans-Nederlands echtpaar dat een internationaal kinderdagverblijf had. Op basis van haar achtergrond werd Christine ongezien aangenomen. Niet haar droombaan, maar in ieder geval werk. Ook begon al spoedig het inburgeren en het leren van de Nederlandse taal. Echt last van heimwee heeft ze nooit gehad. Natuurlijk miste ze soms wel haar familie en vooral ook haar oude baan (psychotherapeut). In mei 2000 zijn we getrouwd. Eerst het wettelijk huwelijk hier in een middeleeuws kasteeltje, waarvoor Christine's familie was overgekomen. Een paar dagen later vlogen we met de hele meute (nu ook met mijn familie) naar de States voor het kerkelijk huwelijk. Weer enkele dagen later vlogen we terug naar NL, om de volgende dag op het vliegtuig te stappen naar Thailand voor onze huwelijksreis. Alles bij elkaar een prachtige viering van deze voor ons symbolisch zo bijzondere stap.
Inmiddels zijn we al weer de nodige jaren samen hier in Nederland. Regelmatig hebben we vrienden en familie hier op bezoek gehad. Zelf gingen we minstens één keer per jaar (met Kerst) naar Amerika voor familiebezoek. Daarnaast maakten we elk jaar wel een paar reisjes binnen Europa (of net daarbuiten). We hebben zo volop genoten van dit grote voordeel dat het leven in NL biedt: veel vrije dagen en relatief goedkope buitenlandse reizen. Al die jaren zijn de plannen gebleven om op termijn naar Amerika te gaan. Toen Christine naar NL kwam dachten we aan een termijn van een jaar of vijf en die zijn inmiddels ruim voorbij. Toen we afgelopen Kerst weer in de States waren (nu voor het eerst met kinderen: onze toen 3 maanden oude tweeling), hebben we het besluit nu eindelijk genomen, we gaan naar Amerika. Qua omgeving mikken we op het gebied ten zuiden van Washington DC, met een eerste voorkeur voor De omgeving van Raleigh, NC en als tweede keus Richmond, VA.
Daarbij is het voor ons wel duidelijk dat de verhuizing naar de US van een heel andere orde is dan de verhuizing van Christine destijds naar Nederland. Lange tijd hadden we het idee dat ik eerst een baan in de US zou moeten hebben en dat we daarna zouden verhuizen. Maar dat blijkt niet goed uitvoerbaar. Solliciteren op grote afstand is lastig en als een bedrijf je wil hebben dan wil men je nu hebben en niet pas over 3 maanden (i.v.m. opzeggen huidige baan, visumprocedure, e.d.). Dus hebben we het plan maar aangepast. Eerst het huis verkopen en als dat is gelukt hier alles opzeggen, de verhuizing organiseren, mijn visum regelen en een baan zoeken. Tegen de tijd dat het zover is zal dat best een onbehaaglijk gevoel zijn om hier alles achter ons te laten en zonder zekerheid van werk en inkomen het onbekende tegemoet te gaan, vooral nu we de zorg voor twee kleintjes hebben. Maar ach, als het moet kan ik altijd hamburgers flippen bij de Golden Arches! In ieder geval vertrouw ik erop dat het ons beter zal vergaan dan mijn overgrootvader nu ruim 100 jaar geleden.
Wanneer we eenmaal zijn verhuisd zullen we best de nodige dingen missen hier uit Nederland. Even op de fiets erop uit of een boodschap doen, de sfeervolle oude steden als Delft, Leiden en Gouda, de zee aan vakantiedagen, de vele mogelijkheden voor bezoekjes aan het buitenland, het liberale klimaat en natuurlijk familie en vrienden. Maar Amerika biedt ruimte, veel natuurschoon, relaxte omgang met mensen en (als het je niet tegenzit) een materiaal (nog) comfortabeler leven. Dit neemt niet weg dat er met name aan het Amerikaanse "systeem" (politiek, sociaal, juridisch, e.d.) nogal wat zaken mankeren waar ik persoonlijk veel moeite mee heb. Maar ja, het komt als een package deal en zolang je goed voor jezelf zorgt hoef je er niet zoveel last van te hebben. Ik zal me er best thuisvoelen, maar of ik me ooit echt Amerikaan zal gaan voelen betwijfel ik. De toekomst zal dat leren.
En nu? Sinds anderhalve week staat ons huis te koop. En nu maar wachten ...
Mijn eerste kennismaking met Amerika was in 1993. Ik was op dat moment bezig een boek te schrijven over de geschiedenis van onze familie (je moet toch wat doen als vrijgezel met tijd teveel en historische interesse) en daar zaten ook wat emigranten bij die naar de Nieuwe Wereld waren vertrokken. Onder hen ook mijn eigen overgrootvader (in 1891), die het echter maar niks vond en na een paar maanden ontmoedigd naar Holland terugkeerde. Maar dit terzijde. Hoe dan ook, door mijn onderzoek kwam ik in contact met enkele verre familieleden in Grand Rapids, Michigan. De contacten waren enthousiast en al spoedig bedacht ik mij dat onderzoek ter plaatse natuurlijk veel leuker was dan op afstand. Zo kwam het dat ik in augustus 1993 in m'n uppie naar Amerika toog om deze verre verwanten te bezoeken, wat onderzoek op locatie te doen en er een leuke rondreis aan vast te knopen (Detroit, Toronto, Niagara, Columbus, Chicago). En ik moet zeggen, de kennismaking met de US beviel en allerlei stereotype denkbeelden waren in drie weken tijd toch aardig genuanceerd.
Een paar jaar later had ik enkele gelegenheden om voor mijn werk wat conferenties te bezoeken in LA en Chicago, waar ik dan steevast een weekje extra aan vast plakte om ook nog wat toeristische dingen te doen. Allemaal trips waaraan ik leuke herinneringen bewaar en waardoor bij mij soms de gedachte opkwam dat het misschien wel leuk zou zijn om een tijdje in Amerika te wonen. Maar zover kwam het nooit. Chicken ...
De eerste aanzet (waar ik toen nog geen weet van had) voor een toekomst in Amerika werd gegeven in 1997. Die zomer deed ik voor mijn werk (in de ICT) wat onderzoek naar serieuze toepassingsmogelijkheden voor internet chat tools, zoals tele-vergaderen. Het was dus zaak om zelf ook wat ervaring op te doen met het gebruik van chat tools en Yahoo Chat was daarvoor een prima hulpmiddel. Yahoo Chat werd in die tijd overwegend bevolkt door Amerikanen en het duurde dan ook niet lang voordat ik geregelde contacten had met mensen van diverse pluimage uit alle hoeken van de States. In oktober dat jaar chatte ik met een meisje uit New York en vroeg haar hoe het er met de Kerst en de jaarwisseling aan toe ging in Amerika. "Waarom kom je zelf niet kijken?" was de reactie die ik terugkreeg. Ach, waarom ook niet. Als vrijgezel had ik alle gelegenheid om te doen en te laten wat ik wilde en dit leek wel een leuk avontuur. Aan diverse van mijn chatvrienden vertelde ik over mijn reisplannen en steevast was dan de reactie dat als ik toch "in de buurt" was, ik natuurlijk ook "even" bij hen langs moest komen. Zo vertrok ik kort voor de Kerst naar de States voor een reis van drie weken door onder meer New York, Massachusetts, Louisiana, Florida, Georgia en South Carolina. Ik ontmoette liefst 7 van mijn chatcontacten (uiteindelijk niet het meisje uit New York; haar vader overleed kort voor de Kerst). Sommigen ontmoette ik slechts op doorreis voor een lunchafspraak, bij anderen verbleef ik enkele dagen in huis. Het waren echt heel verschillende mensen. Sommigen woonden in een klein appartementje, anderen in een kast van een huis met twee dikke Cadillacs voor de deur. Een bijzonder avontuur en een interessant kijkje bij "de Amerikaan" thuis.
Eén van de 7 ontmoetingen was met Christine, een meisje uit North Carolina met wie ik toen een paar maanden goed contact had. En oh, wat moest ik een moeite doen om haar ook over te halen tot een ontmoeting. Want ja, zo'n ontmoeting met een anonieme stranger van het internet .... je weet maar nooit! Pas op het laatste moment stemde ze in en ze zou dan naar Greenville, South Carolina komen om mij te zien. Ik bracht daar twee leuke dagen met haar door en het klikte prima. In de weken na thuiskomst zette ik mijn chatcontacten voort en langzaamaan werd duidelijk dat Christine en ik toch wel meer in elkaar zagen dan alleen een goede vriendschap. Wel duurde het even voordat ik dat ook echt wilde toegeven, want jeetje, zo'n langeafstandsrelatie en alle mogelijke gevolgen van dien was toch wel een eng idee.
Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. In september '98 ging ik voor een conferentie naar Boston en Christine zocht mij daar op. Na afloop ging ik met haar mee naar huis en leerde ook haar ouders kennen. Tijdens dit bezoek bespraken we wat ons te doen stond. Want als we iets serieus wilden, dan zou op termijn toch een van ons moeten verhuizen. Als geen van beiden daartoe bereid was, dan konden we er beter meteen mee stoppen. In eerste instantie dacht Christine dat ik wel naar Amerika kon verhuizen, maar al gauw werd duidelijk dat het praktischer was als zij naar Nederland kwam. Immigratie naar de US was ook toen al moeilijk als je niet was getrouwd, bovendien waren mijn ouders in een positie waarin ze meer hulp en steun nodig hadden (mijn moeder had Alzheimer) en mijn financiële positie in NL (goede baan, eigen huis) was veel gunstiger dan die van haar (ik had in dat opzicht veel meer op te geven). Zo hakten we de knoop door dat zij voor een aantal jaren naar NL zou komen en dat we daarna alsnog naar de US zouden gaan.
De bezoekjes volgden elkaar snel op. Eind oktober '98 kwam Christine voor het eerst een paar dagen naar Nederland. Met de Kerst ging ik voor twee weken naar haar toe. Mijn Kerstcadeau voor haar was een vliegticket naar NL voor februari met als extra verrassing een trip naar Parijs om daar Valentijnsdag te vieren. Inmiddels was ook gepland wanneer Christine naar NL zou verhuizen. Begin juni '99 ging ik met mijn vader naar de US om Christine op te halen (mijn moeder zat inmiddels in een verpleegtehuis). Zo konden de wederzijdse ouders elkaar leren kennen en zich verzekeren van de steun voor ons avontuur. Het was voor mijn vader zijn eerste reis naar Amerika. Als goed gebaar richting Christine had hij zelfs een cursus Engels gevolgd om zijn school-Engels van 50 jaar geleden op te frissen. Zo kon hij tenminste ook met haar praten. Een mooi gebaar van pa. Op 3 juni, tijdens een etentje in een sjiek restaurant met onze wederzijdse ouders, ging ik op de knieën om Christine ten huwelijk te vragen. Eerder al had ik een prachtige verlovingsring laten maken en haar ouders telefonisch om 'toestemming' gevraagd. Christine was totaal verrast maar hoefde niet lang na te denken over haar antwoord: een volmondig "Yes!". Een paar dagen later was er een groot afscheidsfeest bij Christine in de tuin met een in het zuiden traditionele Pig Pickin'. Christine's vader had het varken zelf op de barbecue klaar gemaakt (hij doet o.a. BBQ-catering voor feestjes e.d. en bouwt zelf grote barbecues). Op 8 juni was het zover: het vertrek. Haar vader had een enorme stretched limo geregeld om ons met alle familie naar het vliegveld te brengen. Een dag later waren we in Nederland.
Christine had bij aankomst in NL gelijk al een baan. Via een collega was ik toevallig in contact gekomen met een Amerikaans-Nederlands echtpaar dat een internationaal kinderdagverblijf had. Op basis van haar achtergrond werd Christine ongezien aangenomen. Niet haar droombaan, maar in ieder geval werk. Ook begon al spoedig het inburgeren en het leren van de Nederlandse taal. Echt last van heimwee heeft ze nooit gehad. Natuurlijk miste ze soms wel haar familie en vooral ook haar oude baan (psychotherapeut). In mei 2000 zijn we getrouwd. Eerst het wettelijk huwelijk hier in een middeleeuws kasteeltje, waarvoor Christine's familie was overgekomen. Een paar dagen later vlogen we met de hele meute (nu ook met mijn familie) naar de States voor het kerkelijk huwelijk. Weer enkele dagen later vlogen we terug naar NL, om de volgende dag op het vliegtuig te stappen naar Thailand voor onze huwelijksreis. Alles bij elkaar een prachtige viering van deze voor ons symbolisch zo bijzondere stap.
Inmiddels zijn we al weer de nodige jaren samen hier in Nederland. Regelmatig hebben we vrienden en familie hier op bezoek gehad. Zelf gingen we minstens één keer per jaar (met Kerst) naar Amerika voor familiebezoek. Daarnaast maakten we elk jaar wel een paar reisjes binnen Europa (of net daarbuiten). We hebben zo volop genoten van dit grote voordeel dat het leven in NL biedt: veel vrije dagen en relatief goedkope buitenlandse reizen. Al die jaren zijn de plannen gebleven om op termijn naar Amerika te gaan. Toen Christine naar NL kwam dachten we aan een termijn van een jaar of vijf en die zijn inmiddels ruim voorbij. Toen we afgelopen Kerst weer in de States waren (nu voor het eerst met kinderen: onze toen 3 maanden oude tweeling), hebben we het besluit nu eindelijk genomen, we gaan naar Amerika. Qua omgeving mikken we op het gebied ten zuiden van Washington DC, met een eerste voorkeur voor De omgeving van Raleigh, NC en als tweede keus Richmond, VA.
Daarbij is het voor ons wel duidelijk dat de verhuizing naar de US van een heel andere orde is dan de verhuizing van Christine destijds naar Nederland. Lange tijd hadden we het idee dat ik eerst een baan in de US zou moeten hebben en dat we daarna zouden verhuizen. Maar dat blijkt niet goed uitvoerbaar. Solliciteren op grote afstand is lastig en als een bedrijf je wil hebben dan wil men je nu hebben en niet pas over 3 maanden (i.v.m. opzeggen huidige baan, visumprocedure, e.d.). Dus hebben we het plan maar aangepast. Eerst het huis verkopen en als dat is gelukt hier alles opzeggen, de verhuizing organiseren, mijn visum regelen en een baan zoeken. Tegen de tijd dat het zover is zal dat best een onbehaaglijk gevoel zijn om hier alles achter ons te laten en zonder zekerheid van werk en inkomen het onbekende tegemoet te gaan, vooral nu we de zorg voor twee kleintjes hebben. Maar ach, als het moet kan ik altijd hamburgers flippen bij de Golden Arches! In ieder geval vertrouw ik erop dat het ons beter zal vergaan dan mijn overgrootvader nu ruim 100 jaar geleden.
Wanneer we eenmaal zijn verhuisd zullen we best de nodige dingen missen hier uit Nederland. Even op de fiets erop uit of een boodschap doen, de sfeervolle oude steden als Delft, Leiden en Gouda, de zee aan vakantiedagen, de vele mogelijkheden voor bezoekjes aan het buitenland, het liberale klimaat en natuurlijk familie en vrienden. Maar Amerika biedt ruimte, veel natuurschoon, relaxte omgang met mensen en (als het je niet tegenzit) een materiaal (nog) comfortabeler leven. Dit neemt niet weg dat er met name aan het Amerikaanse "systeem" (politiek, sociaal, juridisch, e.d.) nogal wat zaken mankeren waar ik persoonlijk veel moeite mee heb. Maar ja, het komt als een package deal en zolang je goed voor jezelf zorgt hoef je er niet zoveel last van te hebben. Ik zal me er best thuisvoelen, maar of ik me ooit echt Amerikaan zal gaan voelen betwijfel ik. De toekomst zal dat leren.
En nu? Sinds anderhalve week staat ons huis te koop. En nu maar wachten ...
-
Petra/VS
- Medebeheerder
- Berichten: 18900
- Lid geworden op: 07 sep 2003, 15:10
- Locatie: Washington DC metro
- Contacteer:
Dit is zo grappig, ik vraag me af of de meesten hier dit gevoel hadden? Ik had dat namelijk helemaal niet.Sandy schreef:
Nederland is inderdaad ook een mooi land. Toen ik jonger was wilde ik alleen maar weg. -
Ja, ik vond waar mijn ouders woonden in Leusden-Zuid vreselijk, maar ik heb genoten van mijn schooltijd in Amersfoort en later de studententijd in Utrecht.
Misschien ook omdat ik als kind in ontwikkelingslanden heb gewoond was ik me altijd heel bewust van het goede leven, dat we in Nederland hadden. Ook als we terugkwamen uit andere Europese landen was ik er altijd weer van overtuigd, dat ik nooit ergens anders dan in Nederland zou willen wonen.
Juist daarom is het voor mij zo vreemd, dat ik me hier zo ontzettend thuis en op mijn plaats voel en nooit heimwee heb gehad. Ik had dat nooit verwacht.
Boek hier uw Nederlandstalige rondleidingen in en rond Washington DC
Dagboek over ons leven in de VS(reisverslagen rechtse kolom)
"Heaven and Earth never agreed to frame a better place for man's habitation than Virginia"~Capt. John Smith
Dagboek over ons leven in de VS(reisverslagen rechtse kolom)
"Heaven and Earth never agreed to frame a better place for man's habitation than Virginia"~Capt. John Smith
-
Petra/VS
- Medebeheerder
- Berichten: 18900
- Lid geworden op: 07 sep 2003, 15:10
- Locatie: Washington DC metro
- Contacteer:
Loek -- Ik ga dus in maart kijken hoe het eruit ziet in the Rockies, ik kan niet wachten!
Jan -- Ik kan me zo voorstellen, dat je het heerlijk vindt om in Chicago te wonen, behalve het klimaat lijkt het me ook een heel bewoonbare stad.
Marcel -- Als jullie naar Richmond gaan worden we praktisch buren! Waarom hebben jullie die twee steden gekozen? Als ik ergens anders in Virginia zou willen wonen is het de Tidewater Area (Norfolk, Virginia Beach gebied).
Jan -- Ik kan me zo voorstellen, dat je het heerlijk vindt om in Chicago te wonen, behalve het klimaat lijkt het me ook een heel bewoonbare stad.
Marcel -- Als jullie naar Richmond gaan worden we praktisch buren! Waarom hebben jullie die twee steden gekozen? Als ik ergens anders in Virginia zou willen wonen is het de Tidewater Area (Norfolk, Virginia Beach gebied).
Boek hier uw Nederlandstalige rondleidingen in en rond Washington DC
Dagboek over ons leven in de VS(reisverslagen rechtse kolom)
"Heaven and Earth never agreed to frame a better place for man's habitation than Virginia"~Capt. John Smith
Dagboek over ons leven in de VS(reisverslagen rechtse kolom)
"Heaven and Earth never agreed to frame a better place for man's habitation than Virginia"~Capt. John Smith
-
Marcel
- Amerikakenner
- Berichten: 940
- Lid geworden op: 26 okt 2004, 17:02
- Locatie: North Wilkesboro, NC
- Contacteer:
Redenen voor ons om voor Raleigh (Research Triangle) en Richmond te kiezen:Petra/VS schreef: Marcel -- Als jullie naar Richmond gaan worden we praktisch buren! Waarom hebben jullie die twee steden gekozen? Als ik ergens anders in Virginia zou willen wonen is het de Tidewater Area (Norfolk, Virginia Beach gebied).
- niet al te ver van schoonouders vandaan (wonen ten noordwesten van Charlotte, nabij Statesville)
- niet al te ver bij een fatsoenlijke luchthaven vandaan (liefst een met directe vluchten op Amsterdam)
- redelijke kansen op werk voor mij
- in de omgeving van beide steden hebben we al een paar kennissen
De Tidewater Area ken ik verder niet, maar lijkt me in ieder geval qua ligging voor ons minder gunstig en ik kan me zo voorstellen dat ook de kans op werk geringer is.
-
Loek
- Amerika-expert
- Berichten: 3961
- Lid geworden op: 04 mei 2004, 17:23
- Locatie: South Carolina, USA
- Contacteer:
Onze instelling was inderdaad het avontuur opzoeken. En daarbij moet je wel een positieve instelling hebben. Wij hadden allebei een HBO opleiding en hadden ook bijvoorbeeld alleen op werk in onze respectievelijk opleidingsvlakken kunnen zoeken, maar we wisten dat dat zonder US werkhistorie heel moelijk zou zijn. Je moet jezelf gewoon onderdompelen in de cultuur en in de gemeenschap in de US is dat ook vooral je werk. Op die manier leer je andere mensen kennen en wordt het pad duidelijk dat je kunt nemen om je uiteindelijke doel te bereiken. Ja het is op die manier misschien wat onzekerder, maar we kijken er met plezier op terug.Sandy schreef:
... Dat klinkt heel avonturistisch Loek.. Gewoon naar Amerika vertrekken, zonder nog maar een locatie voor ogen te hebben. Het klinkt voor mij ook dat jullie enorm geboft hebben. Tenzij je ver komt met een positieve instelling en een grote dosis wilskracht...
-
Petra/VS
- Medebeheerder
- Berichten: 18900
- Lid geworden op: 07 sep 2003, 15:10
- Locatie: Washington DC metro
- Contacteer:
Hoi Marcus,
Ja hoor, mag je best vragen. Ik heb een aantal jaren in Gabon en Senegal gewoond en ben door mijn vaders werk ook in een stel andere Afrikaanse landen geweest, zoals een paar maanden in Tunesie. Frans was dan ook mijn eerste "tweede" taal, die nu wel naar de derde plaats gezakt is, maar die ik nog steeds (gelukkig) heel goed spreek.
Ja hoor, mag je best vragen
. Ik heb een aantal jaren in Gabon en Senegal gewoond en ben door mijn vaders werk ook in een stel andere Afrikaanse landen geweest, zoals een paar maanden in Tunesie. Frans was dan ook mijn eerste "tweede" taal, die nu wel naar de derde plaats gezakt is, maar die ik nog steeds (gelukkig) heel goed spreek.Boek hier uw Nederlandstalige rondleidingen in en rond Washington DC
Dagboek over ons leven in de VS(reisverslagen rechtse kolom)
"Heaven and Earth never agreed to frame a better place for man's habitation than Virginia"~Capt. John Smith
Dagboek over ons leven in de VS(reisverslagen rechtse kolom)
"Heaven and Earth never agreed to frame a better place for man's habitation than Virginia"~Capt. John Smith
-
kastelke
- Amerika-expert
- Berichten: 18393
- Lid geworden op: 02 feb 2005, 08:56
- Locatie: Oakville, Ontario
- Contacteer:
Re: Chicago
Eigenlijk vind ik dit toch een beetje vreemd... : ik lees hier nu al een aantal keren dat Amerikanen (die je eigenlijk nog niet zo goed kent) je uitnodigen, en je een hele warme ontvangst en verblijf geven.Jan Visser schreef: Nou, daar lieten we natuurlijk geen gras over groeien. In october 1996 vloog ik naar New Jersey en vandaar naar Ft Lauderdale om 10 dagen vakantie te vieren bij Jackie, Mike & twee kids. Ik bood aan om in een hotel te verblijven maar daar wilden ze natuurlijk niks van weten. Mijn eerste echte ervaring in de VS was dan ook meteen de hoofdprijs, een dikke week midden in een Amerikaans gezin. Een super ervaring en mijn eerste kennismaking met de typische Amerikaanse gastvrijheid.
Anderzijds lees je toch vaak "in de boekskes" dat Amerikanen wel heel vriendelijk overkomen, en je uitnodigen om bv. eens te gaan lunchen of zo, of om op bezoek te komen, maar dat dat eigenlijk niet is wat ze dan exact bedoelen. Dat ze dat doen uit beleefdheid of zo, maar dat het niet de bedoeling is dat je daar serieus op in gaat...
Gelukkig zie je dan hier toch die vele ervaringen van anderen, waaruit blijkt dat ze écht wel gastvrij zijn en het menen als ze je uitnodigen.
Jan, zelf hebben we ook het geluk gehad om een aantal weken in een Amerikaans gezin te kunnen verblijven toen we in 1999 in de regio Chicago waren (prachtige musea hebben ze daar trouwens!!!!).
En vandaag hebben we de bevestiging gekregen: nu komen zij naar hier! De man komt een aantal weken naar Londen om er aan een opdracht te werken, en zijn vrouw komt mee. Zij gaat dus o.a. een weekje bij ons blijven, en dan reizen we samen naar haar man in Londen, om daar dan 4 dagen door te brengen.
De weken die vooraf gaan, gaan ze proberen om ook tijdens het weekend eens tot hier te komen.
En ik hoop dat ik hen hetzelfde gevoel kan geven dan wat zij ons toen gegeven hebben!
-
anice van den Boer
- Amerikafan
- Berichten: 268
- Lid geworden op: 09 mar 2004, 11:52
- Locatie: Tilburg
Erg leuk en intressant om jullie verhalen en avonturen met ons te delen.
Wat het fijnste is dat het jullie allemaal goed is gegaan (sommige met vallen en opstaan) maar er is toch niet niemand die,waar ik tussen de regeltjes door, lees die terug zou willen.
En wie weet komen wij elkaar nog weleens een keertje tegen in ons aller geliefde Amerika
Groetjes Anice en Frank
Wat het fijnste is dat het jullie allemaal goed is gegaan (sommige met vallen en opstaan) maar er is toch niet niemand die,waar ik tussen de regeltjes door, lees die terug zou willen.
En wie weet komen wij elkaar nog weleens een keertje tegen in ons aller geliefde Amerika
Groetjes Anice en Frank
-
rene.jager
- Amerika-expert
- Berichten: 1548
- Lid geworden op: 30 mar 2004, 20:33
- Locatie: Dronten
- Contacteer:
Geen idee hoe het kan, maar op de een of andere manier heb ik dit draadje steeds links laten liggen.
Jeeeeeeetje, wat een verhalen zeg. Ik heb de achterliggende drie pagina's in een keer doorgelezen en moet nu heeeel snel weer aan het werk, want ik heb hierdoor wel een administratieve achterstand opgelopen.
Bedankt hè!
Jeeeeeeetje, wat een verhalen zeg. Ik heb de achterliggende drie pagina's in een keer doorgelezen en moet nu heeeel snel weer aan het werk, want ik heb hierdoor wel een administratieve achterstand opgelopen.
Bedankt hè!
-
rene.jager
- Amerika-expert
- Berichten: 1548
- Lid geworden op: 30 mar 2004, 20:33
- Locatie: Dronten
- Contacteer:
:doublethumb: