Grootste reisblunders?

[SonjaV]

In 1995 zouden we vanaf Oakland terugvliegen naar huis.
We hadden overnacht in San Francisco en reden via de Bay Bridge naar Oakland.
Na de Bay Bridge krijg je een punt waar meerdere highways bijelkaar komen en het was een drukte van je welste.
We reden op de meest linkse baan en natuurlijk moesten we daar helemaal naar rechts toe.
David reed en ik maar roepen "kom maar" wanneer een gaatje vrij kwam om naar rechts in te voegen.
Tot ik in mijn enthousiasme 1x te vaak "kom maar" riep.
Toen stonden we dus ergens in een buitenwijk.
Het was nog een hele toer om een oprit te vinden om weer op de highway terug te komen, maar dit lukte uiteindelijk toch en we kwamen nog ruim op tijd op het vliegveld aan.
We leverden de auto in en haalden onze bagage uit de auto.
Toen de auto leeg was vroeg David waar de doos was.
Vrijwel aan het begin van onze vakantie hadden we een vrij duur beeldje van een poema gekocht die in een doos verpakt zat.
Deze doos hebben we de hele vakantie uit en ingeladen, maar nu was hij weg.
Ik herinnerde me dat ik de vorige avond de doos naast de deur van de motelkamer had gezet zodat we hem niet zouden vergeten.
Bij het uitchecken hadden we dus niet om het hoekje gekeken en de doos toch vergeten.
Balen!!!
We belden naar het motel om te vragen of ze een doos hadden gevonden.
Ja, die hadden ze en we konden hem komen halen.
Het probleem was dat we de auto al hadden ingeleverd en we waren zowiezo al blij dat we de eerste keer heelhuids op het vliegveld waren aangekomen in die drukte.
De man van het motel zou proberen of hij een taxichauffeur kon vinden die de doos naar het vliegveld wilde brengen.
We hadden geluk.
Hij had een chauffeur gevonden die dat wilde doen.
De chauffeur wist alleen maar dat hij naar de vertrekhal van Martinair moest rijden. Geweldig dat hij het risico wilde lopen om onze doos te brengen met de kans dat hij ons niet zou vinden en dus niet betaald zou worden.
Om de beurt stonden we buiten te wachten tot we de taxi aan zagen komen.
We waren echt opgelucht toen hij eindelijk aankwam vlak voordat we moesten gaan boarden.
We hebben de man een mooie tip gegeven en hartelijk bedankt en de poema staat nu al 12 jaar op een mooi plekje in ons huis.

[Petra/VS]

Wat een leuk draadje! Ik heb met plezier de andere verhalen gelezen, vooral met reispapieren hebben wij ook de nodige panieksituaties gehad.

Of het een echte blunder is, weet ik niet, maar we baalden wel. In 2004 was onze vakantie het rondje Las Vegas - Monument Valley - Grand Canyon - Bryce Canyon - Zion - Las Vegas.

We hadden het specifiek zo geregeld, dat we met 4 juli weer terug in Las Vegas zouden zijn, want we verwachtten, dat daar wel spectaculair vuurwerk te zien zou zijn.

Dus op 4 juli vroegen we de concierge van het Luxor hotel, waar we het beste konden gaan staan. Die vertelde ons, dat er vuurwerk van het Paris hotel zou worden afgestoken en van de Stratosphere. De precieze tijd wist hij niet (??) maar het zou wel net na donker zijn.

Dus om een uur of half acht begaven we ons naar buiten, de 40+ graden hitte in. Er stonden al een heel aantal andere mensen, dus we dachten wel goed te staan. En toen begon het wachten, en wachten, en wachten en er gebeurde niets!

Om negen uur hadden we het zo warm en zoveel dorst, dat we het hotel weer binnengevlucht zijn. Ik heb nog nooit zo snel een koud biertje achterover geslagen!

Met drie huilende kinderen, omdat ze het vuurwerk thuis gemist hadden hebben we uiteindelijk op de hotelkamer het vuurwerk in Washington (thuis dus) op tv gezien!

Het volgende jaar waren we, alweer specifiek zo uitgekozen, in San Francisco. We hadden al vroeg een (koude!) plek op een terrasje in een restaurant bij Fisherman's Wharf bemachtigd met, als het goed was, perfekt uitzicht over de baai op het vuurwerk.

Maar een half uur voor het begin van het vuurwerk rolde de mist binnen. Het vuurwerk werd rode, groene en blauwe vlekken in mist. En alweer hadden we zeer teleurgestelde kinderen (en wij zelf ook wel, eigenlijk).

Sindsdien plannen we die vakantie voor of na 4 juli, zodat we het vuurwerk of in Washington, of hier in onze eigen woonplaats kunnen zien.

[JanJaap]

Afgelopen mei, kaarten voor de Colorado Rokies besteld via het internet en wij naar de WillCall.

“Ik kan niets vinden mijnheer, mag ik het conformationnumber?”

“Oh maar deze kaarten zijn voor gisteren.” Shit verkeerde dag en ik wil nieuwe kaarten kopen, ik wilde toch het ballpark zien.

Voordat ik dat kon doen vertelde de man achter het loket; “Loop maar even naar de klantenservice”. Wij hadden nog zoiets van: wat moeten we daar nou?

Mijn vrouw mocht niet naar binnen en ik kwam in een kamertje terecht met drie dames achter een groot bureau.

“Verkeerde dag meneer” werd er een beetje gegniffeld door de dames terwijl ze de computer indoken.

Nog meer gegniffel en opeens; “here you go Sir, het zijn zelfs nog wat dichter bij het veld plaatsen”. Ik wil dus mijn creditdard geven maar nee hoor. “It’s ok now, enjoy the game, no charge”.

Mijn vrouw vergeet nooit meer de uitdrukking op mijn gezicht toen ik weer naar buiten kwam.

[CaroLine]

Blunder en vriendelijke hulpvaardigheid
In de buurt van Pismo Beach is een State Beach Campground en daar proberen we een plekje te krijgen. We zijn verbaasd als het maar $10,-- kost maar al gauw zien we waarom. Je betaald $ 10,-- en parkeert je camper op het strand. We vinden het wel spannend en rijden het strand op op zoek naar een plekje. Dit is nog niet zo gemakkelijk want daar waar je mag staan is het overvol. We rijden 2 mijl verder en besluiten dan om te draaien en het aan het begin nog eens te proberen. Als we denken een plek te hebben gevonden wil Fred de camper draaien maar we komen meteen vast te zitten in het zand. We proberen vooruit te rijden, achteruit te rijden, we graven de wielen uit en proberen het nog eens, maar niets helpt. We zitten zo vast als we maar vastzitten kunnen. Een parkwachter komt langsrijden en hij vertelt dat hij ons niet weg mag slepen, maar dat verderop een verhuurder van quads zit die dat wel kan regelen. Fred en de kinderen lopen daar naar toe en ik blijf bij de camper. Er rijden heel wat auto’s en campers langs en iedereen kijkt me meewarig aan. Opeens stopt er een auto en 2 jonge jongens stappen uit en vragen of we hulp nodig hebben. Inmiddels is Fred ook alweer terug met een telefoonnummer van een sleepdienst. We maken dankbaar gebruik van het aanbod van de jongens. Ze pakken een kabel uit de laadbak van hun auto en bevestigen die aan de achterkant van onze camper. Fred gaat achter het stuur zitten en zet het ding in z’n achteruit. De jongens proberen met hun 4x4 de camper weg te trekken maar dat is nog niet zo gemakkelijk. Na een aantal pogingen lukt het pas. Als we de jongens vragen wat we hun verschuldigd zijn willen ze niets voor hun hulp hebben. Als ik ze zeg even te wachten omdat ik hen toch wat wil geven weigeren ze heel resoluut en wensen ons verder een goede reis.

[CaroLine]

Bijna-blunder in Florence.
In mei zijn we een weekje naar Toscane geweest. Op een regenachtige dag brachten we een bezoek aan Florence. Het was erg moeilijk een parkeerplaats te vinden dus parkeerden we onze auto in een parkeergarage een heel stuk buiten het centrum.
Met behulp van onze Tomtom (gewoon in de hand houden) vonden we te voet het centrum van Florence.
Toen we aan het einde van de dag terug liepen naar de auto zetten we de Tomtom aan en deze wees ons keurig de weg. Totdat Fred ons maande door te lopen, de accu van de Tomtom was bijna leeg. Op een gegeven moment hebben we zelfs moeten rennen, want zonder Tomtom zouden we de auto nooit meer terugvinden, een adres hadden we namelijk niet opgeschreven. Toen we in de straat van de parkeergarage aankwamen hield de Tomtom er mee op. Hadden wij even geluk gehad.

[monster]

Wij maakten afgelopen februari een blunder. We waren in het noorden van Zweden op vakantie, lekker in de sneeuw. De eerste dagen was alles prima verlopen, met onze winterbanden lekker veel gereden, de sneeuwkettingen nog niet nodig gehad.
Ik zal het nooit meer vergeten, het was die morgen -19 graden celcius en het sneeuwde flink, maar dat was juist leuk. We wilden naar een bekend natuurreservaat rijden en er was 1 toegangsweg. Het eerste stuk (ca. 1 km) van de weg was netjes vrijgemaakt van sneeuw dus hadden we goede moed......totdat we zagen dat de rest van de weg voor ons wat meer sneeuw had liggen....... Ik zei nog tegen Stefan: "Joh, dat gaan we niet redden hoor, de sneeuw is hier veel hoger/dieper" , Stefan dacht dat het wel zou gaan.
En jahoor......daar stonden we dan, vast in de sneeuw....Onze auto was gewoon aan de rechtervoorkant iets opgetild, dus geen grip op de weg meer..... Sneeuwkettingen omgedaan, maar ook dat hielp niet, de sneeuw was zo vers, dat we steeds verder wegzakten..... We hebben alles geprobeerd, zelf sneeuwschuiven, automatjes onder de wielen gelegd om achteruit te kunnen, echt niets hielp! Na een uur tobben stond het huilen mij nader als het lachen, maar Stefan zag de lol er wel van in.....
Hij zou wel even een kilometertje terug lopen, want daar stonden nog 2 huizen...... Het duurde en het duurde maar..... Ineens zag ik hem in de verte aan komen lopen. Wat had hij nou bij zich????
Ik had verwacht dat er wel een vriendelijke Zweed ons met z'n auto uit de sneeuw zou trekken, maar in plaats daarvan had Stefan 2 grote planken bij zich:


Er was dus niemand thuis dus had Stefan maar eens rondgesnuffeld in de achtertuin.... en ja hoor, daar stond onze "redding", 2 mooi geschuurde planken, klaar om een kast/tafel/bank of iets dergelijks van te maken....
Die planken hebben we achter de voorwielen gelegd, ik heb de auto in z'n achteruit gezet en Steef maar aanwijzingen geven.
Uiteindelijk zijn we los gekomen en hebben we de planken netjes weer teruggezet....... Nou ja netjes....door de sneeuwkettingen zagen ze er iets minder mooi uit....

[Vito]

Prachtige verhalen
Blunders zijn de dingen die je bij blijven en waar je achteraf een hoop lol om hebt.
Maar op het moment zelf

[gondelier]

Wij zijn ooit, lang geleden, op vakantie naar italië geweest. De laatste dag netjes al onze lires opgemaakt.
's Nacht vertrokken, en op weg naar huis kwamen we ineens een toltunnel tegen. Hier hadden we helaas niet op gerekend. Aangezien je toen nog niet kon pinnen hebben we een halve nacht voor een postkantoor staan wachten voordat we weer verder konden.
Dit zijn later altijd wel de leuke verhalen om aan de kinderen te vertellen, en waar je nu altijd nog om kan lachen.

[Henriëtte]

In 1990, tijdens onze eerste vakantie in Amerika, moesten wij van Las Vegas naar Los Angeles rijden. We zagen niet direct borden die de goede richting aangaven, dus wij een winkel binnengelopen en de weg gevraagd. Het winkelmeisje wees aan welke richting we aan moesten houden. Wij weer de auto in, en klakkeloos bij de eerste kruising de aangewezen richting ingeslagen. Zien we daar ineens over de volle breedte van de weg auto's onze kant opkomen!!! We zaten dus op een eenrichtingsweg. Er zat maar een ding op, flink gas geven zodat we eerder bij de zijweg zouden zijn dan al die tegenliggers. En daarna heel schichtig om ons heenkijken of we nergens politie op ons af zagen komen

[Gypsygirl1]

Citaat uit ons weblog, september 2007:
In de staat Washington staken we de mighty Columbia River over, we reden westwaarts richting Republic, daar bogen we af recht het zuiden in, op zoek naar een primitieve campground. Die vonden we 10 mile ten zuiden van Republic. Het mooiste plekje tot nu toe. Er waren maar 5 plekken en we konden uit allemaal kiezen, er was niemand. Bij het mooiste plekje sprongen we enthousiast allebei de auto uit om te gaan kijken en toen sloeg het noodlot toe. We keken elkaar heel gezellig aan, want wat was het geval? De portieren waren om een of andere duistere reden allebei in het slot gevallen en de sleutels zaten nog in het contactslot met een draaiende motor. Alle ramen en deuren zaten op slot dus en wij stonden met niets in onze handen buiten naast een camper met draaiende motor in the middle of nowhere... De bescheiden hoeveelheid hersenen van Cor (is zijn eigen tekst) werkten koortsachtig, de stoom kwam uit zijn oren…. Er ging heel wat door onze hoofden heen, hoe we dit nu moesten oplossen. Gelukkig had ik mijn mobieltje in mijn zak en probeerde 911 te bellen, niet dus, ook daar waren we te diep voor in een ravijn, zelfs Tomtom kon daar geen satellieten vinden dus dan weet je het wel. Zucht……Verder grote stilte om ons heen, op de weg ging er 1 auto per 2 uur langs en terug lopen naar Republic was 16 km en de schemering viel al in. Na een kwartier moest Cor tandenknarsend (prothese) toezien hoe Ingrid de oplossing vond. Een van de ramen trilde onder het rijden wat en ik had al in Calgary gezien dat de sluiting af en toe los trilde. Ik voelde en warempel, na wat geheen en weer kreeg ik het raam open!!!!!! Het was wel hoog, dus Cor op zijn hurken, ik op hem geklommen en door het raam geklauterd. Dus dat liep gelukkig met een sisser af.

[Gypsygirl1]

Citaat uit ons weblog, september 2007:
Washington State:
We kwamen langs Ocean City waar we zo met de camper het strand op konden rijden, heel byzonder. We reden tot vlak bij het water, het was stevig zand en het zag er betrouwbaar uit om even uit de auto te gaan om foto’s te nemen. Cor reed de camper heel stoer voor de foto tot vlakbij de branding. Na een kwartiertje rondgekeken te hebben, we zouden net in weer in de auto stappen, kwam er ineens een soort van mini tsunami aan! Wow, de camper stond opeens rondom in de plomp! Ik rende voor de golf uit het strand op en Cor sprong als een bezetene in de camper. Hij had helemaal de bergversnelling nodig om eruit te komen. Ik durfde haast niet achterom te kijken, bang dat de camper met Cor al in de Pacific Oceaan dreef.. Toen ik dan achterom keek waar hij bleef, kwam hij net het water uitrijden, met flinke watergolven naast de camper omhoog spattent. Toen ik weer instapte was Cor compleet van kleur verschoten. De paar mensen die op het strand waren sloegen hun hand voor hun mond en wezen op ons. We gingen dus maar weer snel weg…..Toen we van de schrik waren bijgekomen raakten we in een ongelooflijke slappe lach, tsjongejonge…dat hadden wij weer.

[hekkie]

Bij ons was er de allereerste reis naar Amerika (1992) al paniek toen we nog maar net een uur voet op Amerikaanse bodem hadden gezet.

We zijn geland in Miami, hebben een auto gehuurd en gingen vol goede moed op weg naar Boca Raton aan de Atlantische kust waar mijn broer toen woonde. We namen de tolweg en na een poosje durfden we ook wat harder te gaan rijden. Toen begon de ellende en kwamen de meest vreemde geluiden uit de auto.

En hoe harder we gingen des te meer begon te wagen te kraken. We keken elkaar aan en werden bang. "Nog maar net en voor het eerst in dit "vreemde" land en nu al problemen? We zijn weer langzamer gaan rijden maar het "gesteun" en "gekreun" hield niet meer op.

Ten einde raad zijn we omgekeerd en weer richting luchthaven van Miami gereden om naar het autoverhuurstation te gaan van Alamo waar we de auto hadden gehuurd. Onderweg zijn we nog gestopt bij een restarea om onze zenuwen in bedwang te krijgen en alles nog eens rustig te overzien.

We hebben het instructieboekje van de auto erbij gehaald en zijn gaan lezen om te ontdekken of we misschien iets fout deden. En ja hoor..... we hadden al die tijd gereden met de versnellingspook in de hoogste bergversnelling en daar is die stand 3 dus niet voor bedoeld. Zeker niet om hoge snelheden op een tolweg mee te rijden.....

We hebben de wagen weer gestart en in de juiste stand gezet en toen was het "enge" geluid weg. Opgelucht zijn we verder gereden en kwamen een paar uur te laat aan bij mijn broer en zijn gezin. De familie was inmiddels al erg ongerust en hadden zelfs de luchthaven van Miami al gebeld en ook de politie.

Door al onze stress waren we volkomen vergeten om mijn broer in te lichten over de perikelen van onze eerste Amerikamijlen.....

Hoe dom kun je zijn.....

Marjan

[Dento]

Of je het echt een blunder kunt noemen... in ieder geval niet echt aan onze kant.

Tijdens een van mijn 5 weekse verblijven bij mijn schoonfamilie, hadden mijn vrouw en ik het plan opgevat om eerst een paar dagen naar de Golf van Mexico te gaan, om daarna door te rijden naar Monterrey in Mexico.

Na een heerlijk verblijf in South Padre stapten we weer in de auto van mijn vrouw, en vertrokken richting Mexicaanse grens.

Aangezien de Amerikaanse autoverzekeringen niet geldig zijn in Mexico, stopten we bij de grens bij een van de kantoortjes waar je de speciale Mexico-verzekering kunt afsluiten. Uitdrukkelijk ernaar gevraagd, kregen we te horen dat we geen aparte vergunningen of visa nodig hadden, omdat we maar 2 nachten zouden blijven.
Een kwartiertje later en zo'n $ 30,00 armer, stapten we weer in de auto onderweg naar Mexico.

Eenmaal bij de grens aangekomen, word je toch een beetje nerveus door al die hoge betonnen muren, de hekken en de kilometers 'razorwire' waar je met de auto doorheen wordt geloodst. Maar: geen geüniformeerde Mexicaan te zien. "Dit gaat toch een stuk makkelijker deze kant op, dan als je vanuit Mexico de VS in wilt", zeiden we nog tegen elkaar.
Uiteindelijk kwamen we toch langs een keet met wat douanebeambten erin, maar we konden gewoon doorrijden.

Opgelucht reden we het grenscomplex uit, en daar waren we dan: Mexico. En ineens waren daar de karren, voortgetrokken door ezels, de kleuren, de geuren, en de levendigheid.
Eenmaal buiten het stadje was het leeg: een droog, verlaten landschap vol cactussen, geen mens te zien.

Na anderhalf uur(!) rijden stond daar ineens, "in the middle of nowhere", een overkapping met daaronder een keet, een slagboom en een stuk of 6 zwaarbewapende Mexicanen (met van die overdreven grote machinegeweren) in uniform, en vriendelijk dat ze waren! "Passports, passports! Permisos, permisos!".

De paspoorten waren natuurlijk geen probleem, maar 'permisos'? In een mengeling van Spaans en Engels volgde een korte discussie over het feit dat ons verteld was dat we geen 'permisos' nodig hadden omdat we maar voor twee nachten gingen, maar hij was onverbiddelijk: "No permisos", dan ook niet verder rijden. Waar we de 'permisos' konden krijgen? Bij de grensovergang... *zucht*.

Dus draaiden we om, reden weer anderhalf uur terug naar de grens, volgden de borden en kwamen uit op een parkeerplaats waar makkelijk 400 auto's konden parkeren. Aan de rand van de parkeerplaats stonden allerlei gebouwen, en één ervan bestond uit een 30-tal loketten, met per loket een rij van zo'n 20 personen.

Navraag leerde dat we naar loket 8 moesten voor stempels in mijn Nederlands paspoort; mijn vrouw met haar Amerikaans paspoort, moest die stempels gaan halen bij loket 11. Daarna moesten we een formulier gaan halen bij loket 19. Met dat formulier moesten we naar een ander gebouwtje om de uiteindelijke 'permisos' voor de auto te gaan regelen - want daar bleek het om te gaan: bewijs dat het jouw auto was, dat de auto verzekerd was, en dat je de auto niet in Mexico wilde gaan verkopen.

Anderhalf uur later, met het formulier in handen, kwamen we aan bij het tweede gebouwtje. Daar kregen we een onaangename verrassing: de auto - en de Amerikaanse verzekering ervan - stond geregistreerd op naam van mijn schoonvader (niet meer op die van mijn vrouw, aangezien zij inmiddels met mij in Nederland woonde). Dit was geen probleem, als we maar een 'birth certificate' konden overleggen waaruit bleek dat mijn vrouw inderdaad de dochter van haar vader was. Helaas hebben we niet de gewoonte om met een officiële kopie van de 'birth certificate' rond te rijden, dus dat was dan het einde: zonder dat kregen we de 'permisos' niet, en kwamen we het land niet in. Punt.

Na 4 1/2 uur stonden we dus aan de grens, met een Mexico-verzekering voor de auto, maar we mochten het land niet in. We hebben direct naar de reserveringslijn gebeld van het hotel wat we hadden geboekt om de reservering te annuleren, maar omdat de annulering binnen 24 uur voor aankomst gebeurde, zouden we toch één nacht moeten betalen. Nadat we de situatie hadden uitgelegd, hadden we toch nog een beetje geluk: we hoefden zelfs die ene nacht niet te betalen.

Om toch wat van Mexico te zien, besloten we om aan de Mexicaanse kant van de grens te rijden. Dat was interessant, maar ook deprimerend: de armoede, de leegte, de droogte, de eenzaamheid, al het stof... na zo'n anderhalf uur op de slechte wegen langzaam te hebben gereden, zijn we uiteindelijk weer de VS in gegaan (waar ik weer een leuke stempel in mijn paspoort kreeg). We besloten om naar ons favoriete hotel in Laredo (La Posada) te rijden, en hebben daar de nacht doorgebracht. 's Avonds zijn we de brug overgelopen om in Mexico te eten. Zijn we toch nog in Mexico geweest!

Achteraf kunnen we er om lachen, maar op het moment zelf waren we minder blij!

[benchen]

De eerste maal dat we tankten in de VS ook zo iets doms tegengekomen.

We betaalden 40 $ cash op voorhand, sloegen aan het tanken en plots sloeg de pomp uit. Wij kijken op het schermpje en zagen 12,... staan dus we dachten dat de tank al vol was en we dus nog 28 $ terug dienden te krijgen.

Mijn reisgenoot dus terug naar binnen om die 28 $ terug te vragen. Ik kijk nogmaals naar het schermpje en zag dat we miskeken hadden en die 12,... het aantal getankte gallons betrof en de 40 $ dus wel volledig opgebruikt was. Vlug het winkeltje binnengelopen waar de winkelbediende al aan het roepen was dat al ons geld wel degelijk opgebruikt was en dan met het schaamrood op de wangen terug naar buiten maar gelopen

[lelie]

Hahahaha, soms moet ik wel even lachen hoor. Ik zie het al helemaal voor me.

[gahoogenboog]

In 1997 was ik net getrouwd toen mijn man voor de marine 7 mnd naar Curacao ging. Ik zou hem voor 4 weken bezoeken in dec..Voor het eerst ging ik zo ver weg , alleen en had ook nog een overstap met overnachting in Miami. Doodeng allemaal. Met de bekende waarschuwingen: niet met vreemde mannen mee,geen pakketjes aannemen enz. vertrok ik. De reis ging goed en ook de shuttle bus naar het hotel was snel gevonden. In het busje zat een jonge man die ook in het vliegtuig uit Nederland zat. Praatje maken en het bleek dat hij met dezelfde vlucht als ik naar Curacao ging als ik de volgende dag. Hij reisde vaak dus ik vroeg of ik met hem dat stukje mee mocht reizen omdat het voor mij allemaal nieuw was. Dat was goed en de volgende ochtend gingen wij op pad. Al pratend verlieten wij het busje en aangekomen in de vertrekhal kom ik erachter dat mijn nieuwe rugzak met nieuw fototoestel nog in het busje lag! HELP. Hij was zo vriendelijk te bellen naar het hotelof ze contact wilden zoeken met de chauffeur. En ja hoor dat lukte en hij zou langs de vertrekhal rijden en mijn tas afgeven. Jippie! En wat doe ik?Ik geef mijn ticket met paspoort en koffers (we stonden al in de rij) aan de toch onbekende jongen en ren naar de vertrekhal. Gelukkig bleek dit dus een betrouwbaar persoon en toen ik met tas terugkwam had hij keurig de papieren voor me in orde. En bleef het hierbij? Nee hoor in het vliegtuig vertelde hij dat hij eigenlijk teveel drank had gekocht, hij was op weg naar zijn vriendin die stage liep op Curacao en had wat aan drank gekocht voor haar. Dat was daar duurder. Ik zeg geen probleem ik heb niks bij me dus neem ik jou tax free tas wel mee! Alles is goed gegaan maar mijn kersverse man wist werkelijk niet wat hij hoorde,en was blij dat hij me op het vliegveld zag en me niet hoefde op te zoeken in de gevangenis. Ik ben altijd voorzichtig en best wel angstig en toch heb ik echt alles gedaan waar ik van te voren voor gewaarschuwd was! Gelukkig trof ik gewoon een aardige eerlijke jonge man aan maar het had natuurlijk heel anders kunnen lopen. Nu 10 jaar later wordt ik nog steeds geplaagd met dit voorval!

[ndekker]

Vorige zomer ging ik met 3 vrienden van Seattle naar Chicago rijden. Kortom thuis een hele route in elkaar gepuzzeld en deze natuurlijk ook zorgvuldig opgeschreven..

Afijn, op de airport in Seattle vraag ik aan een vriend van me van joh tinus jij had de route toch bij je? ... Uhh *** die ligt nog thuis was het antwoord

Afijn, zonder route ook alles gezien wat we wilden zien, maar wel gelachen op dat moment

[GJ]

Dit is geen Amerika-blunder, maar eerder een Schotland-bijna-blunder: twee jaar geleden gingen we vier dagen naar Glasgow, van waaruit we vier dagen naar Dublin zouden gaan om een vriend op te zoeken, en van daaruit weer naar huis.

Op de dag voordat we naar Dublin zouden vliegen, kwamen we er pas achter dat we niet vanaf Glasgow International zouden vliegen, maar vanaf Glasgow Prestwick. Dat ligt toch wel een stukje verder van Glasgow dan het International vliegveld. Dus toen moesten we in allerijl nog gaan informeren hoe we daar moesten komen, de volgende ochtend vroeg.

Gelukkig is het goed gegaan, maar het had een flinke blunder kunnen worden als we niet voor de zekerheid de papieren nog hadden gecheckt en nietsvermoedend naar Glasgow International waren gegaan...

[Ruud2004]

Vakantieblunder, meer een "Taalblunder":

Bij de IHOP vragen of ze koude chocolademelk kunnen opwarmen in de "magnetron" (fonetisch uitspreken) ivp "Microwave". We lagen dubbel, maar ze begrepen het wel !

[TedjevanEs]

De verkeerde chinees;

In de zomer van 2006 ging mijn zwagertje trouwen, hij woont in Webster (upstate NY) en wij gingen er met zijn 4-tjes naar toe.
Na de vlucht vanaf West Palm Beach via JFK, naar Rochester, haalde hij ons op op het vliegveld en bracht ons naar zijn appartement in Webster.
Daar moest hij nog even wat spullen pakken en dan zouden we doorrijden naar Wolcott (waar de rest van de schoonfamilie woont en waar het huwelijk zou plaatsvinden de volgende dag).
Mijn vrouw en ik hadden best trek en zagen een magneet op de koelkast van: Chinese Garden.
Terwijl mijn zwager zijn spullen pakte belde mijn vrouw de chinees en bestelde een ''happy family, eggrolls en wat chicken wings'' en even later stapten we in de auto om verder te rijden naar Wolcott met als tussenstop de Chinees.
Mijn zwager zei dat ie wist waar het was, en hij bracht ons ernaar toe en mijn vrouw ging naar binnen.
Maar het duurde nogal een poosje en ik zeg tegen mijn zwager ze vertrouwden het zeker niet omdat mijn vrouw onze mobiel uit Florida gebruikt heeft om te bellen. Dus ik ook naar binnen en mijn vrouw zegt ik weet niet hoe dat hier gaat, maar ik moest opnieuw mijn bestelling herhalen en ze zijn het nu aan het klaarmaken.
Enfin het eten was klaar en wij in de auto opweg naar Wolcott zo'n 15 minuten later, word mijn vrouw gebeld op haar mobiel door de chinees: het eten is klaar kom je het nog ophalen?
Mijn vrouw zegt: ophalen? Ik heb het al? Mij begon het gelijk te dagen en ik kijk in de zak en er zit een flyer in van een hele andere Chinees, en niet van de Chinese Garden, ik zeg tegen mijn vrouw zeg maar dat het ons spijt...en dat we bij de verkeerde chinees zijn geweest....