De race van Racerke

[Yeehaw]

Harry, wat zijn heteromensen? Heb je homo's en heteromensen of homomensen en hetero's of homomensen en heteromensen of homo's en hetero's of zijn er homo en heterodieren. Je brengt me in de war....lol.
Yeehaw

[Harry]

Ik denk dat de meeste mensen wel zullen begrijpen wat ik bedoel.

[Racerke]

Hallo,

Op onze weg naar Los Angeles was onze eerste stop in Stanford. Een bezoekje aan Stanford Universiteit. Een rondleiding hebben we niet gedaan, ik wou zoveel mogelijk mijlen doen maar op deze historische grond rondlopen doet je wel even slikken.
Na de korte omleiding via Stanford dan onvermijdelijk langs Monterey. Mooi rustig maar de meeste indruk heeft toch wel Carmel op mij gemaakt: hier staat nergens in de stad ook maar één reclamebord! Niet omdat de bevolking niet beïnvloedbaar is, wel omdat Clint Eastwood (voormalig burgemeester en huidig inwoner) hiervoor een strenge wet opgesteld had. Beeld je even in: veel groen, verderop een magnifiek strand en nergens schreeuwerige reclame... .
Hierna, hoe kan het ook anders, langs Laguna Seca racecircuit. Eerst was het circuit gesloten, toen kreeg ik gedeeltelijke toegang en na veel vijven en zessen stond ik even later op 'The corkscrew'. Vele keren heb ik deze bochtencombinatie op tv bewonderd en op racesimulaters hier van de baan geknald. Ik hoopte te kunnen begrijpen waarom én om de ideale lijn te vinden maar door vele oneffenheden is dit niet simpel. Het circuit van Laguna Seca heeft trouwens dezelfde problemen als het circuit van Zolder, sinds kort ook het circuit van Spa en als de luchthaven van Zaventem: de mensen die in de buurt een stuk grond konden kopen voor een appel en een ei zagen steen en been dat er te veel lawaai is. Vandaar zijn ze daar zelfs nog strenger dan op Zolder als er lawaaioverlast ofzo is. Ipv boete of een straf in de race wordt de politie er onmiddelijk bijgehaald.
Achteraf, onderweg naar Santa Barbara, al rijdend langs de Sierra Nevada zag ik iets wat ik niet verwacht had te zien: olie ontginningsinstallaties. EN ze waren nog in werking!! J
Santa Barbara was mooi maar een beetje een tegenvaller. Voor mijn moeder omdat hier blijkbaar geen filmset meer is van The bold and the beautifull en voor mij omdat het een mooi maar geen supermooi strand is én er is niet al te veel te beleven. Rustig, dat wel. Malibu was ook iets té rustig en door de wegenwerken had ik hier niet veel zin om hier te eten, wat eerst de planning was.
Santa Monica en Venice Beach, DAT waren dé stranden voor mij. Met de redders zoals ze in Baywatch en alle andere films te zien zijn. Pamela was echter nergens te bespeuren, wel heb ik een échte fotoshoot kunnen meemaken zoals in New York. In Venice was langs het strand niet al te veel te beleven. Op een woensdag hier zijn is niet zo impressionant als in het weekend blijkbaar. Maar de kanalen, de dozijnen eenden en de pittoreske huisjes maakten veel goed. Hier had ik wel niet zo’n goed veiligheidsgevoel als op andere plaatsen maar het is met een vreemd gevoel gebleven.

Trouwens een tip voor de toekomstige VS bezoekers. Flitsen doet de politie vanaf de zijberm langs één kant van de weg naar beide rijrichtingen! Verder mag je ook als je parkeert in tegengestelde richting een boete van 40$ verwachten! In België mag dit ook niet maar je krijgt hier geen boete voor. In Venice dus wel. In Santa Monica is het trouwens interessanter om te parkeren in de woonwijken, drie blokken van het strand om dan gezellig naar het strand te wandelen. Dan is dat gratis én krijg je een goede indruk van de manier van wonen van deze mensen.
Los Angeles was het tweede hoogtepunt voor mijn moeder, hier waren de Walk of Fame, Kodak Theater, Chinese Theater en The Ivy de plaatsen van veel ‘ooo’ ‘aaa’ en ‘wooow’.
Voor 's avonds had ik kaarten geregeld voor 'The Bill Engvall show', niet dat mijn moeder die kende maar gewoon dat ze een tv-opname kon meemaken. De herhaaldelijk opgenomen scenes werden ongelooflijk grappig opgeluisterd door een schitterende 'publieksopwarmer'. Hij zette ons écht wel aan het werk en toen hij wist dat wij van België waren moest ik het volkslied gaan meezingen en van die toeren... . Voordeel, op de set hadden ze dat gezien en achteraf hebben we van alle acteurs en de schrijver een handtekening gekregen op een foto. Leuk souvenir.
Ons laatste dagje in LA hebben we trouwens doorgebracht op voornamelijk twee plaatsen: op enkele plaatsen om the Hollywood sign te spotten én bij Jay Leno. Eerst ’s ochtends in de buurt van de studio het beste ontbijt van het hele verlof gegeten, details volgen later nog, en na het sign aanschuiven bij Leno. Om 15u gingen hier de deuren open en aangezien we bij de eerste 14 personen waren mochten we goede plaatsen verwachten. Door de hitte (115 Farenheit) was het niet zo'n grote ramp dat we de hele nammidag in een airco-studio zaten. Bij het buitenkomen rond 5u bleek dat het nog altijd verschrikkelijk warm was dus nog even downtown gaan zagen we niet zitten. Liever proberen in de hitte LA buiten te rijden richting Palm Springs.
Doordat Palm Springs nog altijd redelijk ver was van Joshua Tree NP, het ook al donker was, en nog bloedheet (92 graden) besloten we door te rijden naar Calcio. Gelegen op een boogscheut van het park én een ongelooflijk goed hotel met 24u zwembad en bubbelbad. En aangezien het om 23u nog altijd 84 graden was... .

Morgen komt de trip naar Vegas en het afscheid van de Magnum nadert al...
Foto's in bijlage, op aanvraag .... .

De details:

Natuurparken bezocht: Grand Canyon, Arches, Canyonlands Island in the sky, Capitol Reef, Bryce Canyon, Zion, Death Valley, Sequoia, Kings Canyon, Yosemite
State Parken bezocht: Goosenecks of San Juan, Dead Horse, Grand Staircase Escalante, Horseshoe bend, Glen Canyon Dam, Red Rock, Valley of Fire
Navajo Parken bezocht: Little Colorado Neck, Monument Valley, Lower Antelope Canyon; Upper Antelope Canyon
Specials: Moki Dugway, Cisco, Thomson Springs, Cottonwood Canyon Road, The Wave, Grafton, Las Vegas, David Copperfield, San Francisco, Los Angeles, The Bill Engvall show, Jay Leno show
Staten bezocht: Arizona, Utah, Nevada, Californië
Temperatuur 's middags gehad: van 44° tot -2° C
Vliegtuigen genomen: 4 (tussenlandingen gehad in Washington DC en Atlanta)
Mijl gedaan met Chevrolet Equinox 3277 (5420 km)
Mijl gedaan met Dodge Magnum
Foto’s genomen: 76,7 Gb

Stuur dit mailtje eventueel nog maar wat verder rond naar collega's en vrienden, er zit nl een limiet op het aantal personen dat ik een mailtje stuur van hieruit.

Groeten,

[Racerke]

Hallo,

De nacht was een beetje te zwaar, ik heb amper geslapen door tja de hitte... . Als 's nachts de temperatuur rond 80 graden blijft dan gaat het mij niet zo goed af.
Ik heb de voorkeur dat allesinds 's nachts de airco afstaat om niet verkouden te worden. Mijn moeder zit al sinds Zion NP met een hoest waar we regelmatig tabletten en pillen tegen kopen. Maar al dat airco-gedoe, dat helpt er gewoon niet aan. Onderweg naar Joshua Tree NP in de hitte begon ik misselijk te worden en duizelig. Dat beloofde, want het was écht de zwaarste dag qua rijden van het verlof: helemaal naar Las Vegas.
Wat proberen te drinken en rustig aan doen zorgde dat het niet erger werd. Toen we het er later met een Ranger over hadden zei die dat het waarschijnlijk sinusite was. Een neusspray later ging het ineens al een pak beter dus tot Las Vegas zou goed moeten komen.
Naarmate we verder door Joshua Tree NP reden verslechterde het echter, het was ook al bijna middag en misschien van het eten. In Twentynine Palms hebben we dan in een 'local-taverne/café" ongelooflijk goede BBQ-steak gegeten: back to basics énkel steak en frit. Om geen risico's te nemen hebben we ons voorgenomen om de Mojave Desert niet te doen en misschien gewoon in Primm te overnachten. Nu hadden we dus even tijd om de movie set van Pioneertown te bekijken ... het was wel leuk na zoveel dagen in drukke steden om ook nog eens iets verlaten te zien.
Hierna was ik wel even verschrokken, de rit naar Las Vegas zou nog 6u30 duren. Dus het ging nu even volluit doorrijden worden. Eigenlijk de eerste, en enigste keer, dat de berekening van Google Maps en een gemiddelde nemen van 53 M/h er beiden volledig langs zitten. Door een beetje goed doorrijden waren we op 3u in Primm. Omdat de outletshops in Primm ook de moeite zouden zijn was het wel plezant om hier vandaag rond te hangen en dan ook hier te blijven slapen. Onder andere door het congres dat aan de gang is in Vegas dit weekend wist ik ook niet in wat voor tent we terecht zouden kunnen. Dus na wat shoppen gingen we vragen in één van de drie grote hotel/casino's of er nog kamers waren. "Volzet" was het antwoord. In het tweede kregen we hetzelfde antwoord te horen. Dan maar naar Whiskey Pete's, hier waren gelukkig nog kamers en dan kon ik 's avonds nog een gokje wagen. Het is allesinds een leuk hotel ondanks enkele kinderziektes en het avondbuffet is de moeite!
De dag erna naar Las Vegas rijden, onze timing had een beetje vertraging opgelopen doordat ik 's ochtends de negatieve ervaringen van de avond ervoor tot 3x van kamer wisselen op een rijtje zette bij het uitchecken. Bleek dat dat een manager was én verveeld zat met de zaak. We mochten gratis in het restaurant gaan eten wat we wilden. Dan dus maar even rondgelopen in de omgeving en het casino en daarna naar het restaurant. Alles behalve alcohol mocht. Ongelooflijk uitgebreid gegeten en hierna een vreselijke hitte van 110°F in.
Het nadeel was dat Primm écht wel dichtbij Vegas ligt, nadeel omdat ik graag hem eens goed op zijn staart wou trappen, de voorlaatste dag dat we hem hadden én tja in de stad kan je niet snel rijden. Natuurlijk niet zomaar ergens thv afritten (politie) of bochten en al helemaal niet in druk verkeer. Mijn doel was 130 maar ik ben maar aan een volle 120 geraakt.
In Vegas aangekomen zijn we in het Chelsea Outlet center gaan shoppen tot in de late nammidag. Hierna naar de Golden Nugget en WOW wat was de show op Fremont Street ADEMBENEMEND !! Jammer genoeg enkel de show van 22u30 en 23u maar we hebben toch de "The Freemont Experience" kunnen meemaken.
Onder het inchecken in het hotel, eerder op de avond hadden we ineens de knoop doorgehakt welke show we nog wilden kijken. In the Nugget speelde The Caveman, zelf wou ik ook graag Stomp zien en er was nog een of andere vrouw die de 'beste komiek' van het moment bestempelt werd. (eerder dit verlof bij Jay Leno op tv gezien) Soit het werd de Caveman om twee redenen: moesten we niet voor rondrijden in de hitte (toen we in Vegas aankwamen was het 116°!!!) én er waren nog kaartjes voor op de eerste rij. In een ongelooflijk grappige monoloog werden de verschillen tussen man en vrouw uitgelegd maar de interactie met het publiek was geweldig. En soms wou je gewoon wegkruipen doordat je net op die eerste rij zat. Allesinds als deze show naar België zou komen écht een aanrader voor iedereen!! Na de show heb ik nog met 'de man zelf' Kevin Burke even zitten praten en hij dacht dat er de show in Duitsland al zou lopen. Na net even te googelen ben ik te weten gekomen dat tijdens de Gentse Feesten in de Tinnenpot dit stuk door Philippe de Martelaere gebracht zal worden van 19-25 juli, telkens om 19u30.
De volgende dag, onze laatste dag in het westen, hadden we slechts één doel: valiezen kopen. Wij dus naar het outletcenter downtown gelegen. Was even een tegenvaller dat het was zoals in Maasmechelen: niet overdekt, dus dan ga je continu van 70° naar 114° en omgekeerd. Ook de sproeiers die hier staan, een soort lantaarnpaal die nevel verspreiden om de mensen af te koelen helpen niet met deze hitte. Ik mag er niet aan denken hoe het hier in de zomer zou zijn!! Uiteindelijk hebben we hier dan een set van vier koffers gekocht (drie koffers en een tas) en zo kon de sportzak die we meehadden 'als derde valies' ook terug de koffer in. Hierna naar de luchthaven, afscheid van de auto (1164 mijl gedaan), en doordat we extra tijd hadden konden we onze valiezen testen .... .
Ik dus naar een incheckbalie waar ze de seconden aan het tellen waren met de vraag of we de weegschaal mochten gebruiken. Geen probleem kregen we te horen... een valies mag 50 pond wegen voor binnenlandse vluchten. We zaten op 54 - 52 - 40 - 48.
Probleem was dat de valies met 40 reeds knalvol zat met vuile was, maar toch hier nog redelijk wat bijgepropt én een half uurtje later, en wat tussentijdse metingen zag het er goed uit. Ondertussen konden we ook al net inchecken en de juffrouw die er zat vond het straf dat wij 49 - 49,5 - 50 - 44 hadden. Soit, we hadden het probleem van Washington Dulles Airport vermeden toen de dame van Airtran ons al dwong om de sportzak uit te halen omdat 54 te veel was. Toen de valies 50,4 woog zei ze 'nog een beetje' en dat gedoe tussen een hoop mensen moeten doen dat wou ik vermijden om nog eens mee te maken.
Dan kon de vlucht naar Baltimore beginnen, deze nacht gaan we niet slapen (buiten een hazeslaapje op de vlieger): dan in Baltimore ineens naar 'Living the American Flag'. Zou dat lukken??


De details:

Natuurparken bezocht: Grand Canyon, Arches, Canyonlands Island in the sky, Capitol Reef, Bryce Canyon, Zion, Death Valley, Sequoia, Kings Canyon, Yosemite
State Parken bezocht: Goosenecks of San Juan, Dead Horse, Grand Staircase Escalante, Horseshoe bend, Glen Canyon Dam, Red Rock, Valley of Fire
Navajo Parken bezocht: Little Colorado Neck, Monument Valley, Lower Antelope Canyon; Upper Antelope Canyon
Specials: Moki Dugway, Cisco, Thomson Springs, Cottonwood Canyon Road, The Wave, Grafton, Las Vegas, David Copperfield, San Francisco, Los Angeles, The Bill Engvall show, Jay Leno show, Defending the Caveman
Staten bezocht: Arizona, Utah, Nevada, Californië
Temperatuur 's middags gehad: van 46° tot -2° C
Vliegtuigen genomen: 4 (tussenlandingen gehad in Washington DC en Atlanta)
Mijl gedaan met Chevrolet Equinox 3277 (5420 km)
Mijl gedaan met Dodge Magnum
Foto’s genomen: 80,1 Gb

Stuur dit mailtje eventueel nog maar wat verder rond naar collega's en vrienden, er zit nl een limiet op het aantal personen dat ik een mailtje stuur van hieruit.

Groeten,

[saraenwim]

Hallo Racerke,

Werkelijk een schitterend, verrassend en spannend verslag! Ik hoop dat het voor ons deze zomer even boeiend wordt. (Zonder dat we ergerns verloren lopen natuurlijk )
Ik heb wel enkele vragen voor je:
1. Ik heb begrepen dat je in het Palace Hotel hebt gelogeerd. Hoe was dat? Verliep inchecken ed. goed? Geen problemen? Heb je dei Lincoln naar Alamao Union Square genomen? Hoeveel koste dat?
2. Kan je 's avonds nog buiten komen op Market Street? Heb gelezen dat Market Street zelf nog te doen is, maar dat je van alles wat daar ten Zuiden ligt beter wegblijft?
3. Ik lees dat bijna iedereen een extra valies koopt. Mag je dan zoveel bagage mee terugnemen? Of mag je 2 valiezen per persoon meenemen?
4. Als je een auto huurt, dan huur je meestal een categorie wagen en geven ze een voorbeeld. Als dat voorbeeld er dan niet is, hoe weet je dan dat ze je een wagen uit dezelfde categorie geven?

Ik kijk alvast uit naar je full reisverslag en foto's!
Groetjes,
Wim

[Harry]

Het nadeel was dat Primm écht wel dichtbij Vegas ligt, nadeel omdat ik graag hem eens goed op zijn staart wou trappen, de voorlaatste dag dat we hem hadden én tja in de stad kan je niet snel rijden. Natuurlijk niet zomaar ergens thv afritten (politie) of bochten en al helemaal niet in druk verkeer. Mijn doel was 130 maar ik ben maar aan een volle 120 geraakt.

Hoi Bjorn, waren dit mijlen of kilometers per uur? , als het mijlen zijn dan mag je toch van geluk spreken dat oom agent je niet aangehouden heeft, ik denk dat je bij deze snelheid in mijlen een tijdje in een cel door had mogen brengen.
Je vakantie zit er al weer bijna op, en ik denk dat je wel een hele avontuurlijke reis gehad hebt, geniet nog maar even van de laatste paar dagen.

Harry

[Racerke]

Ehm ... dat waren mijlen.
Maar op een verantwoorde manier!

In Baltimore was het super, het verslag komt asap!!

[Rob]

Ehm ... dat waren mijlen.
Maar op een verantwoorde manier!

45 á 50 mile boven de speedlimit is natuurlijk nooit verantwoord te noemen, er zal maar net iemand een ander voertuig in willen gaan halen, daar knal je dus op volle snelheid in de kofferbak.
Just my 2ct

[Racerke]

Als er 3 of meer rijvakken zijn en er enkel rechts verkeer is of hélemaal geen verkeer dan vindt ik dat ik berekend risico neem. Vandaar ook dat ik 'niet verder geraakt ben'. Vegas lag zeker ver genoeg én een Dodge trekt snel genoeg op!

[Racerke]

Hallo,

Het was een vlucht van vier uur, maar door het tijdsverschil waren we 7u verder. Echt wakker waren we niet, inchecken in ons hotel en een doucheke later konden we op pad. Living the American Flag was aan de kant geschoven voor een wakker gevoel én door de regen die we zagen nadat we in Baltimore landen. Na zoveel dagen “eindelijk” eens regen want die hittte, het was welletjes geweest!
Toen we vertrokken was het wel terug droog, regen hadden we enkel in de shuttle gezien maar nog niet gevoeld.
Even rondgewandeld in Baltimore downtown en in de Inner Harbour maar na de gekregen info in het visitor center besloten we toch maar even wat te gaan slapen. De wolken zagen er niet veelbelovend uit en een museum in met een slaapkop daar heb je ook niks aan. Op de terugweg hebben we de eerste regendruppels sinds ons belgenlandje gevoeld… daarna stortregen en in spurt richting hotel. De avond was om te relaxen en op het gemak even iets te gaan eten.
Ipv de dag erna naar DC te gaan met de trein en de dag daarna naar Philadelphia besloten we deze laatste te laten vallen. Hierdoor kon ik eerst Baltimore wat verder leren kennen en daarna richting Annapolis naar de Naval Academy. Hier gaf het beste stuntteam van de wereld de ‘Blue Angels’ een 45’ durende bloedstollende show. Ik stond hier op de eerste rij tesamen met een ex-militair die één been in Koeweit had verloren. Andy had ik op de bus leren kennen, zijn vreselijke verhalen afgewisseld met mijn toeristverhaaltjes gaf een toffe mix en een gezellige nammidag. Allesinds hoop ik met hem mee dat het leger volgende week en niet pas eind december hem een kunstbeen zal geven. Het is allesinds voor ergens dit jaar. Hij was normaal marinier maar “You do what they tell you to do”. Spijt of wrok had hij niet, hij was blij dat hij terug gekomen was dit in tegenstelling tot veel van zijn makkers. Zes maanden zat hij ginder tot die noodlottige granaat. Zelf had hij 64 mensen op zijn “palmlares” staan. Opscheppen deed hij hier absoluut niet over maar het zijn vooral zijn diepgelovigheid in de Allemachige én het blindelings luisteren naar ‘de president’ die, een indruk op mij gemaakt hebben.
Hierna in de drukte terug richting 7eleven en de bus en lightrail terug richting downtown. Hier ook even gestopt op Camden Yards, de thuisbasis van The Oriols, honkbalploeg die maandag tegen de New York Yankees moeten spelen.
Hier de info voor de prijs gevraagd én zelf gekeken wat interessant is om een wedstrijd te bekijken en wat niet. Zo zou ik de twee dagen erna iedereen waar ik mee aan de praat raakte, in de winkel of op straat, even vragen waar ik het beste zou zitten.
Washington DC … Eén lightrail, bus en trein later stonden we in de hoofdstad van de VS. Ik was een beetje het noorden kwijt, had absoluut geen idee hoe de dag te vullen en besloot dan maar de échte toerist uit te hangen: een rode dubbeldekbus van Greyline. Vreselijk was het, absoluut niet hetzelfde als in NY. Ze laten een bandje spelen dat de uitleg geeft en om de haverklap ‘dat fooien graag aanvaard worden dat is voor mij geen fooi waard’. De chauffeurs en kaartjesknippers werkten ook met zoveel tegenzin dat ik ze uit hun lijden wou verlossen: ‘ergens anders moet het wel meer verdienen’.
De eerste stop was het Capitool, dat maakte even een indruk op me want zo groot dacht ik écht niet dat dat gebouw was. WOW !! Dan even aanschuiven voor tickets, “Graag twee kaartjes voor de rondleiding van 15u.” Waarop ik als antwoord kreeg “You only get what I give you, and now it is 11u. Bye the way, I only give one ticket per person. OK, dus ik mijn moeder halen en samen opnieuw in de rij staan. Eenmaal vooraan bleek dat het al 11u15 was geworden. Aangezien het ondertussen al 9u was geworden was het de moeite niet meer om met de bus de hele rondrit uit te zitten, deze duurt 2u, dan waren we nooit op tijd terug. Dan in het Indian History museum gaan ontbijten. Hierna wat kiekjes gemaakt van the Washington monument op afstand én van het Capitool langs alle mogelijke kanten. En toen was het 11u. Dat de security streng was wist ik, drank mag zeker niet mee binnen. Dus gingen we dat weggooien. De zwaarbewapende politie is écht overal en geeft een beetje een gemengd gevoel. Tijdens het wachten vertelde men echter dat ook eten absoluut niet mee mag. Daar zaten wij met een resem Snickers, Mars en andere koeken… . Toch maar even vragen aan de laatste officer die we tegen kwamen. Of hij dat frigonetje anders niet even ergens kon zetten. Toen hij nee zei en ik nogal laconiek vroeg of hij niets wou hebben voordat ik het in de vuilbak kieperde antwoorde hij iets minder vlot nee. Een seconde later kapte ik al dat lekkers in een grote plastieken bak.
Ondertussen heb ik in de VS al wel wat gebouwen gezien maar dit gebouw is véél knapper in elkaar gezet dan alle wolkenkrabbers in Baltimore bij elkaar. Enkel jammer dat we Jefferson zijn tafel niet mochten zien… . Wel was het bijwonen van de senaat een hoogtepuntje, veel ken ik niet van de politiek in de VS maar het was wel tof om Dick Cheney, vice president en Hilary Clinton even in het echt te zien. Foto’s maken mocht niet, en kon ook niet meer. Nadat je drie metaaldetectoren gepasseerd bent moet je alle rugzakken en alle mogelijke electronische apparatuur afgeven. De senaat in werking zag er net zoveel een rommeltje uit als de Belgische. Waarschijnlijk omdat een stemming bezig was. Toch was het knap toen Mss Clinton binnenkwam, en ze zelfs even naar ons, de mensen die op het balkon zaten wuifde. Spontaan, ik had toch geen kodak vast, wuifde ik en twee mensen van Toronto naast me terug. (dankzij hen was ik binnengeraakt, er stond een rij van 140 wachtenden: het leven is aan de durvers) Op die moment vliegen er twee mensen die toezicht hielden op ons af “No waiving”, dat zij eerst wuifde maakte hem niet uit…. Toen Dick zei dat ze tot 14u gingen pauzeren, het was bijna 13u, vond ik het tijd om te vertrekken. Het systeem is wel straf in de senaat: je mag binnen op een soort gallerij staan een 80-tal stoelen voor toeristen. Je mag echter zo lang blijven zitten als je wil dus als je pech hebt sta je twee uur te wachten en is alles net gedaan.
De Arlington begraafplaats was voor mijn moeder een speciale ervaring, het graf van oa JF Kennedy en zijn broer, de wacht aan het graf van de onbekende soldaat, de slachtoffers van het ontplofte ruimteveer en verder alle militaire graven van vroeger tot nu. Wel mag dit naar mijn mening veranderd worden, zo’n massa mensen die op een kerkhof ronddwalen, in shuttlebusjes rijden, roepen, tieren, … dat moet écht niet voor mij.
De dag erna, de reden van mijn bezoek, was volgepland door de FBI. Allereerst gingen we van Baltimore naar Washington Dulles Airport. Hier hebben we een fenomenale uitleg gekregen van het beste “Hazmat”-team van de VS. Wat ze doen bij eender welk type aanval, gaande van chemische, atoom, brand, … . Om dit te analyseren en te neutraliseren. Daarna naast het brute geweld van het waterkanon uiteraard ook de hightech-snufjes zoals een hittegevoelig toestel waarmee je door gebouwen kan kijken. Er was net nog één nieuwe crashtruck zo geleverd met dit volledig ingebouwd. Jammer genoeg was die naar DC gebracht naar de president om de truck te bekijken.
Hierna zijn we uitgebreid gaan lunchen in Baltimore, op kosten van FBI. Enkel alcohol was niet toegelaten. Hierna zijn we naar de tentoonstelling van Bodyworlds geweest. (http://www.mdsci.org/bodyworlds/index.html ) Fenomenaal en écht interessant!!
Daarna hebben we een helicoptervlucht gedaan over Baltimore. Doordat ik vooraan zat en nogal wat vragen stelde (vlieg even over Camden Yards, over die brug nog een keer, dat eiland, Fort McHenry, ijzersmelterij,…) hebben we een dikke 40min gevlogen. Het andere groepje, was 20min weg. Er zat achterin één persoon die absoluut niet graag in een vliegtuig stapt en het was de eerste keer in een helicopter. Hij werd lijkbleek toen we instapten en was warempel nog witter toen we uitstapten. Deels door de lange vlucht, deels doordat wanneer ik iets vroeg de piloot twee keer een wel heel pittige bocht nam én doordat hij tijdens een terugweg ongelooflijk laag vloog over het water.
Hierna hebben we een demonstratie gekregen “zonder live armour” van een hele resem messen, geweren en alle andere zaken waar je iemand mee kan afknallen. (verteld onder het mom dat dit om je te verdedigen was) Alweer vond ik de specialekes plezanter zoals een pen om een gifpijltje af te schieten, nachtkijker,… .
Hierna zat dit dagje er ook weer op. Nu kon ik me op de volgende dag toeleggen: op kaartjes voor de baseball halen, het aquarium bezoeken, het graf van Edgar A Poe bezoeken én de vlucht naar Indianapolis nemen.
Nog drie dagen voor de terugvlucht… . (het mag ondertussen wel: hotel in, hotel uit,… wordt je écht moe. De rust en routine van werken, relaxen voor tv, … begin ik toch wel meer en meer te missen)



De details:

Natuurparken bezocht: Grand Canyon, Arches, Canyonlands Island in the sky, Capitol Reef, Bryce Canyon, Zion, Death Valley, Sequoia, Kings Canyon, Yosemite, Joshua Tree NP

State Parken bezocht: Goosenecks of San Juan, Dead Horse, Grand Staircase Escalante, Horseshoe bend, Glen Canyon Dam, Red Rock, Valley of Fire

Navajo Parken bezocht: Little Colorado Neck, Monument Valley, Lower Antelope Canyon, Upper Antelope Canyon

Specials: Moki Dugway, Cisco, Thomson Springs, Cottonwood Canyon Road, The Wave, Grafton, Las Vegas, David Copperfield, San Francisco, Los Angeles, The Bill Engvall show, Jay Leno show, Pioneer town, Defending the Caveman, Blue Angels, Washington DC, FBI dagje

Staten bezocht: Arizona, Utah, Nevada, Californië, Maryland, Washington DC

Temperatuur 's middags gehad: van 46° tot -2° C

Vliegtuigen genomen: 5
(tussenlandingen gehad in Heathrow, Washington DC en Atlanta)

Mijl gedaan met Chevrolet Equinox 3277 (5420 km)
Mijl gedaan met Dodge Magnum 1164 (1920 km)

Foto’s genomen: 86,2 Gb

Stuur dit mailtje eventueel nog maar wat verder rond naar collega's en vrienden, er zit nl een limiet op het aantal personen dat ik een mailtje stuur van hieruit.

Groeten,

[paula58]

Heerlijk verslag Bjorn, ik ben weer helemaal bijgelezen.
Nog een paar daagjes genieten en dan weer terug naar de gewone routine.
Geniet er nog even van.

[Petra/VS]

Nou, jij bent de eerste, die ik ken, die de Gray Line dubbeldekker heeft geprobeerd hier in DC. Ik hou het dus voortaan bij het vertrouwde: de Tourmobile en Old Town Trolley. Gray Line is duidelijk "too big for their britches". Verder een leuk verslag en bijzonder, die informatie over de FBI. Bodyworlds hebben wij in Minnesota gezien, maar onze oudste wil er ook heen, dus wie weet in Baltimore nog eens (al zit ik daar niet op te wachten). Baltimore is een leuke stad, he? Onbekend bij Nederlandse toeristen!

[nieuwenoord]

Eh, wij hebben de Gray Line dubbeldekkertour gedaan in Washington, erg goed bevallen!

[Petra/VS]

Oeps, en ik ken jullie ook, hi hi! Toch vreemd zulke verschillende ervaringen. Nog even terugkomend op het verslag, bij het Capitool moet je inderdaad de tijd accepteren, die je toegewezen krijgt, wellicht goed om te weten. Ook heb je geluk gehad om de Senaat binnen te mogen, dat is me een paar keer gelukt, maar makkelijk is het niet.

[nieuwenoord]

Ok, wij deden die tour éérst in DC en daarna in New York. De gidsen waren inderdaad in New York City een stuk beter dan het bandje in DC, maar als je dat eerst doet, merk je het verschil niet zo.

[Racerke]

Ok, wij deden die tour éérst in DC en daarna in New York. De gidsen waren inderdaad in New York City een stuk beter dan het bandje in DC, maar als je dat eerst doet, merk je het verschil niet zo.

Voila, zo krijg ik toch nog gelijk: DC is gewoon geen kwaliteit. Ofwel werkte het niet ofwel kwam de verkeerde tekst: rommel was dat!

Baltimore is een leuke stad, he? Onbekend bij Nederlandse toeristen!

Baltimore is leuk maar echt wel een vreselijke toeristenmagneet hoor!
Overdag moet je over de koppen lopen, 's avonds ben je meer op je gemak.
Om het gezien te hebben is plezant maar de drukte in NY of LV vindt ik aangenamer dan in Baltimore. Maar waarschijnlijk ook omdat in Baltimore een toerist niets doet dan rondhangen en dat was niet echt mijn ding. Het doet een beetje aan als Spanje, maar dan zonder strand.
Wel zal ik er nog naar teruggaan om naar Fort McHenry én het aquarium te gaan. En een dagje Cheesesteak erbovenop

[Yeehaw]

Die sproeiers noemen ze Misty Showers....beetje dubbelzinning ja..

[Racerke]

Hallo,

De laatste avond in Baltimore hebben we afgesloten met een avondmaal om u tegen te zeggen in een stampvol trendy restaurant zonder toeristen. Waarschijnlijk door de prijs maar ook door de locatie. Dankzij een security-agent zijn we hier terecht gekomen. Typisch in zo’n zaken is dat er amper licht is, je moet moeite doen om de menukaart gelezen te krijgen maar dat hoort er allemaal bij.
In de VS heb ik allesinds gezien dat het moto ‘meer blauw op straat’ écht wel helpt. Winkels, restaurants en zelfs de gemeente huurt security agenten in die voor de winkel of op een straathoek staan tot 3u. In hun fluo vest vervelen ze hun meestal steendood maar de aanwezigheid van deze mensen ontmoedigt criminelen én geeft een veilig gevoel.
Onderweg naar het hotel, rond 23u30, wou ik even een cinema binnengaan. Hier even met wat mensen gepraat en ineens stelde men voor dat ik door zou lopen en gratis een film kon gaan kijken. Stomverbaasd reageerde ik dat ik doordat ik niet wist wat speelde en toch niet wist waar binnen gaan. Ga naar “Indiana Jones” kijken, die is goed: zaal zes! Hierop moest ik even vragen of mijn moeder ook mee mocht maar dat die nog boven was. “Geen probleem!!” Daarop ben ik haar snel gaan halen, maar toen liep er net een groepje mensen naar binnen. Dus even doen alsof je nog nacho’s of popcorn wil bestellen. Toen terug bij de gasten ”zaal 6?” een knikje en we konden verderlopen. Zaal 1, zaal 2, …, zaal 4, zaal 5 en ineens achter ons “Sir ……….. sir ??!!” ‘Lap we geraken er toch niet’ zei ik tegen mijn moeder toen ik me omdraaide. “Ik was verkeerd meneer, het was zaal 5, het is hier” Hij hield de deur open voor ons en wij gingen een Amerikaanse cinemazaal in, waar nog reclame speelde. Het eerste wat me opviel was dat ie klein was. Als bij ons een film vier weken, of langer, uit is dan spelen ze die bij Kinepolis in een klein zaaltje. Dit zaaltje was evengroot!! Het zat bijna knalvol en doordat het niet genummerd was was er overal één stoel tussen behalve op één plaats. Eenmaal op de zetel ontdekte ik een SCHITTEREND pluspunt: de zetels buigen naar achter. De film, zonder pauze zoals in Metropolis, was slecht. Maar die kunnen jullie hier ook kijken dus soit.
Door die film waren we pas tegen 1u30 in het hotel, om wat uit te rusten de wekker op 9u gezet. Om 10u opgestaan én geschrapt in het programma, het enige wat nog ging gebeuren was kaartjes gaan kopen voor de honkbalmatch van maandag tussen de Baltimore Oriols en de New York Yankees én de valiezen maken.

Hierna snel naar de luchthaven en GELUKKIG had ik de shuttle 40min vroeger laten komen dan nodig was om in te checken voor een binnenlandse vlucht. Onze vlucht, via Expedia.com geboekt, bestond niet. De man van Northwest Airlines zei dat dat niet kon, maar doordat een hostess al zei dat ik niet de eerste vandaag was wist ik dat de fout niet aan mij kon liggen. Op mijn papieren stond 18u10, er was vanuit Baltimore Int. Airport dan geen vlucht naar Detroit, tussenstop om in Indianapolis te geraken. Morgen vertrekken was geen optie, hotel voor vannacht was geboekt én dan zou ik de GP Formule 1 van Monaco missen. Voorlopig zei ik enkel maar of ik naar Expedia mocht bellen en of een andere luchtvaartmaatschappij ons kon helpen. Zelf nam de incheckman een andere telefoon, zijn toestel was bezet … ??? … en was het even wachten. Ineens hing hij op en begon te schrijven … na nog eens drie keer vragen of ik een telefoon mocht gebruiken zei hij dat we naar Reagan National Airport moesten, de derde van Washington, en dat we daar op een vlucht naar Detroit en dan onze aansluiting naar Indianapolis konden halen. Hij riep op iemand om een bon voor de taxi te maken en ging toen ons persoonlijk voorop, in net geen looppas, naar een uitgang waar taxi’s stonden. Hier gaf hij het bonnetje af en mochten we instappen. “De fooi was niet inbegrepen … .” riep men mij nog na.
Tegen de Indiër legde ik uit waar we naartoe moesten én dat we er om 17u moesten zijn. (eigenlijk 17u20 maar ‘better safe then sorry’) Het was nu 16u40 en op die 20min geraakte we er wel zei hij. Het was vreselijk dat hij amper Engels kon en toen hij toen we Washington inreden zei “Look in front is the white house” De man had gelijk, het Capitool is inderdaad een wit huis. Maar veel moest ik dus niet van hem verwachten. Ineens doemden de afritten van de luchthaven op … ik zei nogmaals Northwest Airlines, want in de VS heeft elke luchtvaartmaatschappij een eigen gebouw. Terminal A zagen we op een bord. Even later, ik was vliegtuigjes aan het kijken, zag ik Terminal B … Terminal C en ik liet hem stoppen: Northwest is Terminal A, maar hij begreep het niet echt. Toen raampje afgedraaid en geroepen op iemand die een stuk verder voorbij liep van de luchthaven. GELUKKIG kon je hier vrij gemakkelijk draaien legde hij uit, in Zaventem is dat niet waar, dus wij maakten een rondje … .
We zagen terug het bord waarop voor Northwest Terminal A stond, en daarna was Terminal A naar rechts maar de pipo bleef op het middelste rijvak rijden. STOOOOOOOOOOP roepen hielp maar we moesten een dikke 50m achteruit. Na veel gesukkel, veel verkeer, lukte het en draaide hij af. Ondertussen was ik de fooi al weg aan het steken, dit kon écht niet vindt ik. Dus na uitstappen onmiddellijk met de rugzakken en de laptop naar binnen crossen. Daar, na inchecken richting security. Net hiervoor enkele puddingkjes opgegeten, door de controle en we zaten even later rustig te vliegen naar Detroit. Hier ben ik wat eten gaan zoeken, sla met kip, en hier zaten we vlot op het vliegtuig naar Indianapolis.
Daar aangekomen snel met een taxi naar het hotel. Hier snel slapen want de wekker stond op 5u40. Een taxi was al besteld en om 7u stonden we in Indianapolis downtown aan “La Peep”-restaurant. Dé beste zaak om te ontbijten én er zou gratis WIFI zijn hadden ze me in het hotel verteld. Eerst toch maar even gevraagd of het geen probleem was dat we tot 10u bleven zitten dichtbij een stopcontact. “No problem”. Onder het goede ontbijt teste ik de verbinding al even en de voorbeschouwing bij ITV was al begonnen… .
Na een spannende en verrassende GP van Monaco gingen we twee blokken verder waar de opstapplaats van de shuttle was. Hmmmm er stond een rij van zéker 200 meter, mensen die stonden aan te schuiven om een ticket te kopen voor de shuttle, aansluitend kon je onmiddellijk opstappen.
Redelijk snel begon onze tocht langs ontelbare politiemensen. Na ongeveer twintig minuten waren we toegekomen aan een échte mensenzee. Nu was me duidelijk waarom er zoveel politiemensen moesten zijn: WOW!! Na even wandelen waren we aan bocht 1&2. Maar doordat onze plaatsen aan de andere kant waren volgden we de massa langs de Georgetown Road. Een asfaltstrook van ongeveer 25m breed met kraampjes erlangs waar je écht alles kon kopen. Van henna tattoo’s tot alle mogelijke gefrituurde of op de BBQ gegooide stukken vlees.
Het enige wat ik voorlopig even kocht was wat drank en ik wou zo snel mogelijk op onze plaats zitten. Na binnenwringen zaten we toch om iets na 12u op de tribune. Een klein uurtje voordat de race begon, net tijd genoeg om wat merchandising een typische hamburger en iets fris te kopen.
Het was allemaal machtig: de zegening van het circuit en de piloten door de pastoor, het volkslied, de F16 en F18’s die ineens héél laag en met veel kabaal overvlogen, de snelheid van de bolides, de crashes, de imposante én snelle marshalls, het drinken van de melk door de winnaar.
Ongelooflijk is ook de reactie van de Amerikanen wanneer er een ongeval gebeurd en de bolides tegen de muur knallen. Als een georchestreerd ballet veren ze recht en brullen YEAAAAAH in koor. Waarna de dames een minuutje later vroegen “Is he ok??” De 200 ronden durende show duurde tot 16u40, toen kwam de Kiwi Scott Dixon als eerste over de finish. Na de ereronde in de Chevrolet die hij mee mag nemen naar Nieuw Zeeland trokken we door de mensenmassa die naar huis ging naar de boxen. Door wat contacten te leggen op voorhand had ik kaartjes gekregen om hier gratis een kijkje te nemen. Ik had gedacht dat tegen dat wij er waren alles weg was maar Scott was buiten nog interviews aan het geven en zou misschien wel dichtbij passeren voor een goede foto of een handtekening. Net zoals vroeger in Silverstone was de tacktiek ons opsplitsen. Ik maakte enkele foto’s maar Scott werd continu geïnterviewd en stopte nergens. Toen hij boven was kwam hij toch even terug om te wuiven. Hierna gooide hij zijn pet, en enkele andere naar beneden. Ik had dat net op tijd gezien en was op de juiste moment op de juiste plaats de pet van de winnaar van de 92ste Indy500 race kan bij mij de kast in. Hierna ging hij de perconferentiezaal binnen en dat kon lang duren want veel mensen gingen toen naar huis. Wij nog niet, ik wou de garages eens zien. Ik verwachte er niet veel van maar tot mijn verbazing liepen er nog veel piloten rond en waren er ook nog wel wat bolides. Mijn moeder natuurlijk even op de foto vastleggen met Milka Duno, één van de drie dames die meereden. Hierna de motorhome van Penske opgezocht en even gewacht op Ryan Briscoe. Zijn race was niet echt geweldig door een technisch probleem in het begin van de race en toen een crash in de pitlane. Maar ondanks de slag kende hij me nog van vroeger. Het was super om met hem even over de race, vroeger én de F1 crashdummies van Monaco te praten. Hierna met wat “ex-champcar”-teams gesproken van vorig jaar in Zolder en gehoord waar de meesten vanavond te vinden zouden zijn. “Fogo de Chao” op wandelafstand van ons hotel, het kon gewoon niet beter! Het concept, simpel: een salad bar en twintig obers voor ongeveer veertig tafels. Zodra ook maar iets op is staat er een nieuw voor je. Of het nu een bord is, een cola, water of wijn nadat je met je ogen knipperde is het glas terug vol. Verder is in dit restaurant het grote atribuut een kaartje wat aan de ene kant rood en de andere kant groen is. Van zodra je dit op groen omdraait wordt je werkelijk onder vlees bedolven. Er zijn nl 15 obers in traditionele klederdracht die met een spies van 60cm rondlopen met hierop een verschillende soort vlees. Van lams tot filet mignon … ( http://www.fogodechao.com/dining.htm -> voor een overzicht van alle soorten vlees) Wanneer ze groen bij je zien liggen spreken ze je aan en stellen ze voor wat ze bijhebben. Als je het wil dan vraagt hij hoe het gebakken moet zijn en snijdt hij het ter plekke af. Zelf mag je het dan met een klem nemen. En het was voor mij écht zalig om tussendoor Danica Patrick, Eric Bachelart en met eeuwige pechvogel Tony Kanaan te spreken. De fototoestellen lagen in het hotel maar het was zeker niet zo ontspannen geweest als we ze toch daar hadden. Dan was het eerder terug een gesprek tussen een fan en een ster, nu enkel tussen mensen die over autosport praten.
De volgende ochtend was pijnlijk, vroeger dan vroeg eruit om naar de luchthaven te gaan. Water had ik nodig als ik door de controle was, eten ging niet maar water … ! Bij Southwest hebben ze wel een héél speciaal systeem om de mensen in te checken. Aan de incheckbalie krijg je tickets maar hier staat geen stoelnummer op, wel A B of C en een getal. Eenmaal door security, (alweer werd de 2e rugzak veilig en explosievenvrij bevonden: het wordt een gewoonte om mee apart te gaan met de dames of heren van de security) gingen we naar onze gate. Het systeem is dat eerst de mensen met A achter elkaar gaan staan op volgorde van nummer. (er staan bordjes) dan wordt je in die volgorde binnengelaten en mag je kiezen waar je gaat zitten. Toen het de beurt was aan C 11 (wij) waren alle windowseats al ingenomen. Bijna helemaal achteraan vonden we nog twee plaatsen samen aan weerszijden van de gang. Eigenlijk viel het zitten gaan van de mensen écht goed mee, ik had het niet zo vlot verwacht!
Eenmaal aangekomen in Baltimore gingen we naar het hotel om een douche te nemen én om onze koffers een laatste keer te controleren en op slot te doen. Hierna ze afgeven aan de receptie én richting watertaxi om naar de baseballmatch te gaan kijken. Het stadion zat op een maandagnammidag niet stampvol maar toch voor 3/5e vol. Werken en school? Ik heb het eerlijk gezegd niet gevraagd. Ook hier de typische, voor baseball dan, hotdog en frit gegeten. Het spel zelf? Redelijk saai! Wanneer ze een balletje wegslaan én die ergens in het veld dreigt neer te komen dan vangen de mannen deze op met zo’n gemak, ongelooflijk. Maar vooral daardoor gebeurde er niet veel, is ook niet zo actief zoals het op tv lijkt maar dat komt doordat hier ingezoomd wordt op de mensen. Het kwam traag op gang maar na 2u30 stonden de Oriols 5-0 voor. Wij moesten toen wel vertrekken richting hotel om zéker op tijd de shuttle en ons vliegtuig te halen. Achteraf, onderweg naar de luchthaven, heb ik uit de auto gevraagd aan een passerende supporter wat de eindstand was en bij het eindsignaal stonden de New York Yankees 6-1 achter.

Eenmaal op de luchthaven aangekomen kon onze terugreis via Heathrow beginnen.
Veilig en op schema landen we in Zaventem, mét bagage redelijk snel. Geen controle voor ons aan de douane wel is één valies open gedaan door de Amerikaanse veiligheidsdiensten “voor onze veiligheid”. Er zat een briefje van hen om dit toe te lichten.


De details:

Natuurparken bezocht: Grand Canyon, Arches, Canyonlands Island in the sky, Capitol Reef, Bryce Canyon, Zion, Death Valley, Sequoia, Kings Canyon, Yosemite, Joshua Tree NP

State Parken bezocht: Goosenecks of San Juan, Dead Horse, Grand Staircase Escalante, Horseshoe bend, Glen Canyon Dam, Red Rock, Valley of Fire

Navajo Parken bezocht: Little Colorado Neck, Monument Valley, Lower Antelope Canyon, Upper Antelope Canyon

Specials: Moki Dugway, Cisco, Thomson Springs, Cottonwood Canyon Road, The Wave, Grafton, Las Vegas, David Copperfield, San Francisco, Los Angeles, The Bill Engvall show, Jay Leno show, Pioneer town, Defending the Caveman, Blue Angels, Washington DC, FBI dagje, Indiana Jones, Indy500, Honkbal Oriols-NY Yankees

Staten bezocht: Arizona, Utah, Nevada, Californië, Maryland, Washington DC, Indiana

Temperatuur 's middags gehad: van 46° tot -2° C

Vliegtuigen genomen: 12
(tussenlandingen gehad in Heathrow, Washington DC, Atlanta en Detroit)

Mijl gedaan met Chevrolet Equinox 3277 (5420 km)
Mijl gedaan met Dodge Magnum 1164 (1920 km)

Foto’s genomen: 101,5 Gb

Stuur dit mailtje eventueel nog maar wat verder rond naar collega's en vrienden, er zit nl een limiet op het aantal personen dat ik een mailtje stuur van hieruit.

Groeten,

[Racerke]

Eigenlijk zijn we op vakantie geweest van 20 april tot 27 mei maar door een gebrek aan tijd kwamen de verslagen met wat vertraging… . Vanaf nu kan ik me echter toeleggen op te antwoorden. De foto’s begin ik begin juli pas te bekijken en te ordenen. De presentatie en selectie zou dan eind augustus klaar moeten zijn.

[Miza]

Wat een heerlijk uitgebreid verslag weer. En wat een tempo. Kon je moeder je steeds bijhouden ?
Wel jammer dat we zo lang op de foto's moeten wachten Eerst maar eens goed uitrusten van jullie enerverende reis. Ik heb in ieder geval genoten van je verslagen.