Zou je in het huidige economische klimaat zomaar verhuizen?

[kastelke]

Met de huidige financiële/ economische crisis in Amerika vraag ik mij af of je nu enigszins anders tegenover een mogelijke verhuis naar Amerika aankijkt.
Zowel bv. wanneer je de green card loterij zou winnen,
als wanneer je bedrijf je een aanbod zou doen om permanent naar ginder te verhuizen.

Als vrijgezel of jonge starter is dat misschien nog anders dan wanneer je, zoals ons, niet piepjong meer bent (echtgenoot = 47) en een tienerzoon meeneemt in je avontuur.
In ons gezin is het iets waar we nu toch extra bij stil staan. We hebben de laatste tijd in het bedrijf in Amerika ook een aantal ontslagen zien vallen van zeer bekwame mensen, die dan plots gewoon hun 2 weken opzeg krijgen, en die toch ook melden dat het niet meevalt om terug een job op dat niveau te vinden. Ze stonden hoog op de ladder, dus jobs op dat niveau zijn ook zeldzamer. Zij hebben serieuze toegevingen hebben moeten doen in hun loon en jobniveau, wat natuurlijk een grote impact heeft op hun levensstandaard. En dat stemt tot nadenken... Het zou jou immers ook kunnen overkomen. En gewoon ‘de wil om te werken’ is niet altijd voldoende om effectief nog een uitdagende job op niveau te vinden in het huidige klimaat.

Vandaar de poll.

Kan je in de commentaren toelichten wat je gestemd hebt, of je alleenstaande bent of gehuwd, (jonge of oudere) kinderen hebt, waarom je die bepaalde optie gekozen hebt, ...

[Clint]

Ik heb voor nummertje 1 gestemd. Maar ik moet eerlijk toegeven dat dit voornamelijk als reden heeft dat ik niet echt een keuze heb. Mijn vriendin woont in de VS en ik kan veel gelukkiger daar worden dan zij ooit hier in Nederland kan worden. Maar goed, ik ben nog jong en ik kan wel tegen een stootje.

Mocht ik echter in een situatie zitten van dat ik gewoon voor mezelf naar de VS wilde (dus geen relatie, maar helemaal alleen), dan zou ik er nog wel even over nadenken, gezien de huidige economische situatie. Ik weet dat het in bepaalde staten namelijk heel lastig is om werk te krijgen op het moment.

[patricia vlasman]

Elke,
Ik heb optie 5 gekozen. Wij hebben inderdaad besloten om (nu) niet te gaan vanwege de economische situatie aldaar. Ik ben zelf 38 jaar en gedeeltelijk gehandicapt. Mijn man van 43 is kostwinnaar met een gelukkig erg goede baan. Ons zoontje is nu 6 jaar oud. Wij willen nog steeds erg graag naar de States maar gooien op dit moment te veel zekerheden weg als we het nu doen. Daarom hebben we besloten dat alleen mijn man zijn greencard zal moeten behouden door een re-entry permit aan te vragen van 2 jaar. Waarom alleen zijn greencard behouden en die van mij en mijn zoontje niet en inleveren bij het consulaat? Omdat je belastingplichtig bent met een greencard en zowel in Nederland als in Amerika (zeker met State Tax) belasting moet betalen. Daarnaast is het erg kostbaar als je voor 3 mensen een re-entry permit moet aanvragen en betalen. Als mijn partner over 2 jaar het toch wil proberen dan kunnen mijn zoontje en ik altijd naderhand een nieuw visum aanvragen. Als permanent resident heb je namelijk het recht om je wettige partner en kind onder de 21 jaar over te laten komen.
We betreuren het heel erg dat we tot dit besluit zijn gekomen maar moeten wel reëel blijven. Mijn eigen familie in CA met goede jobs staan nu opeens ook 'op de tocht' en vrezen dan dat zij hun mooie woning waar ze een jaar geleden 860.000 dollar voor hebben betaald, uit moeten en niet kunnen verkopen. Zonder werk, geen ziektekostenverzekering....voor mij als hartpatiënt ondenkbaar. Daarom maar even uitstellen en straks opnieuw balans opmaken. Helaas voor De Gruijter, het internationale verhuisbedrijf, want die hebben we moeten afzeggen.
We hebben de DV gewonnen en de stress die we het afgelopen jaar hebben ervaren ontnam veel feestvreugde. Het moet echter wel een prijs blijven en geen twijfelachtig moetje zijn. Daarom ook, het moet op het voor- en nadelenlijstje veel meer pro's opleveren dan contra's en op dit moment is bij ons de weegschaal teveel naar de negatieve kant doorgeschoten. Neemt niet weg dat we te snel iets willen weggooien en dat heeft ons doen besluiten om te investeren in één greencard, namelijk die van mijn man. En wie weet hoe de situatie over 2 jaar is, you never know. Onze American Dream blijft voorlopig echt een droom...
Patricia

[Tink]

Ik denk dat hetzelfde geld voor Europa, misschien nog niet zo overduidelijk maar de huidige crisis zal ook zeker daar invloed hebben.
Voor mij zou het niets uit maken, in feite ben ik ervan overtuigd dat we een crisis makkelijker in de USA kunnen overleven dan in Europa en met name Nederland. Als je in Nederland eenmaal als werkeloze op zeg 40jarige leeftijd geregisteert staat is het erg moeilijk om weer onder dat stigma vandaan te komen.

Komt in Amerika de nood aan de man en staat het water je heel hoog aan de lippen dan pak je alles aan werk wat je kunt krijgen, in Nederland gebeurt dat gewoon niet. Daat kom je echt niet iemand tegen met een PhD bij de BurgerKing voor tijdelijk werk. Nog afgezien van het feit dat je als 40 jarige echt niet aangenomen wordt omdat je uurloon te hoog is.

Nee, dan zit ik liever in de US waar niemand er raar van op kijkt als je derde baantje er bij neemt om rond te komen. De mogelijkheden om jezelf er weer bovenop te helpen zijn hier veel groter.

Ik zie het aan vrienden in Nederland, 30 jaar account manager, werkeloos geworden en al 6 maanden op zoek naar een baan. Ook daar is het moeilijk.

[jiejie]

Ik heb voor optie 1 gekozen, het klinkt misschien raar met het huidige economische klimaat maar ik zal daar meer toekomst hebben dan hier, wellicht is mijn situatie iets anders dan dat van de meeste hier op het forum.

Ik ga over iets meer dan een week naar Amerika om met mijn (Amerikaanse) verloofde te trouwen dankzij het K1 visum en haar hierheen laten komen zou voor mij een veel groter risico zijn, zelfs gewoon maar hier blijven in de huidige situatie in Nederland is voor mij al een risico omdat ik hier geen pensioenopbouw heb (behalve het wettelijke dan maar daar wordt je ook niet vrolijk van) en is mijn toekomst daar in principe eigenlijk al geregeld.

Mijn verloofde bezit namelijk 3 redelijk grote huizen (12-14 slaapkamers, de helft aan badkamers) waarvan er 2,5 huis verhuurd wordt, ze heeft hiernaast ook een carehome omdat ze een registered nurse is en eigenlijk zijn die dingen toch wel heel erg redelijk safe wat betreft inkomen. Ouderen zullen er namelijk altijd zijn en dus is dat al een redelijk veilige bron van inkomsten en mensen zullen ook altijd blijven huren lijkt me, vooral zoals zij het doet, namelijk gewoon de kamers apart verhuren in plaats van een geheel huis en de getallen die hier in omgaan kunnen soms flink oplopen. We zullen dus een veilige bron van inkomsten hebben daar en als we een pensioen nodig hebben dan hebben we altijd de assets nog naast datgeen wat we kunnen sparen.

Als wij daartegen hier zullen blijven zouden we van mijn baan moeten leven in het begin, totdat zij hier ook werk heeft gevonden. Ik woon zelf in een apartement (huren) dus die assets heb ik niet zoals zij ze heeft. Ik werk in de IT, dat is op zich een veilige sector zou je zeggen maar ik heb al een aantal maal gemerkt dat het vinden in deze sector ook geen gemakkelijke taak is. Ik ben 'pas' 32 jaar maar voor mijn 30ste heb ik al een keer bijna een jaar lang moeten solliciteren naar een baan in de IT omdat ik die simpelweg niet kon vinden. Er wordt wel gezegd dat het gemakkelijk is als je in de IT zit omdat er veel werk in beschikbaar is maar ze vergeten gemakshalve dat je vaak met een bepaald specialisme zit als je in de IT sector werkzaam bent (en daarnaast hebben ze liever pas afgestudeerde dan mensen die al wat langer werkzaam zijn, ook al ben je dan pas rond de dertig). Daarnaast ben ik er zelf niet van overtuigd dat het momenteel zo goed gaat met het economische klimaat in Nederland, ik denk dat de recessie hier binnen een jaar echt wel voelbaar zal zijn en dat men hier, ondanks de leuke beloftes van de regering, er ook wel problemen mee zullen ondervinden.

Ik zal dus, wanneer ik in de US zit (en mijn EAD heb, we moeten het officieel blijven doen hehe), mijn verloofde helpen in haar zaakjes en daarnaast ga ik proberen om samen met een jongen uit LA (die ik al enkele jaren ken) een eigen bedrijfje op te zetten (het bedrijf bestaat al maar wordt niets mee gedaan) in dezelfde IT sector als ik nu werkzaam ben. Mocht dat echter niet goed gaan lopen dan kunnen we in ieder geval altijd zonder probleem terugvallen op de zaken van mijn verloofde

Ik denk dus echt dat, in ieder geval voor nu, dat het het beste zou zijn om naar de US te gaan in plaats van hier te blijven omdat we daar de meeste toekomst zouden hebben. We zullen waarschijnlijk over een aantal jaar ook een woning in NL aanschaffen, mijn verloofde wilt namelijk hier graag wonen (vanwege de seizoenen bijvoorbeeld omdat ze die niet in Hawaii hebben hehe) en op die manier kunnen we een gedeelte van het jaar hier wonen en een gedeelte daar (dit doen we pas nadat we echt helemaal klaar zijn met alles qua immigratie voor mij en als we een goede, betrouwbare medewerker hebben voor de zaken van mijn verloofde).

Overigens, zou mijn verloofde daar niet vandaan komen dan zou ik gewoon hier blijven, hoe de economische situatie ook zou zijn in beide landen. Ik heb eigenlijk niet veel met Amerika (komt weer door de politiek, het is een mooi land maar niet meer dan dat voor mij, niet genoeg reden om daar mijn geluk te beproeven) en het is voor mij ook dat ik naar Hawaii ga en dat eigenlijk niet zozeer als Amerika beschouw (de mensen daar doen dat ook niet echt).

[Dento]

Ook ik heb gekozen voor optie 1, maar dat zou te maken kunnen hebben met het feit dat we volgende maand ook daadwerkelijk gaan

De omstandigheden voor ons persoonlij zijn zodanig dat we verwachten dat onze kansen in de VS stukken beter liggen dan hier in Nederland.

Met Anna's fibromyalgie is het nog lastiger geworden dan voorheen om een baan te vinden, aangezien zij nu het liefst part time, Engelstalig niet-computerwerk moet zien te vinden. In de VS is dat natuurlijk stukken eenvoudiger dan hier in het zuiden.

Als ik kijk naar mijn eigen kansen op de arbeidsmarkt, dan word ik daar ook niet heel erg vrolijk van, hier in het zuiden. Als we niet zouden vertrekken naar de VS, dan zou ik per 1 september op zoek hebben gemoeten naar een nieuwe baan, en de vacatures in de kranten stemmen me niet erg vrolijk.
Tuurlijk, ik kan vast wel een baan vinden, maar dat is dan - zeker in het begin - niet de baan die ik graag zou willen.

En dat laatste zal in de VS ook zeker het geval zijn, ook qua inkomen.

Hier in Nederland zou het voorlopig nog van mijn inkomen en de Ziektewetuitkering van Anna zou afhangen, in de VS hebben we wel beide kans op het vinden van werk.

Wellicht (waarschijnlijk) zal het zeker in het begin geen vetpot zijn, maar we hebben al voor financieel hetere vuren gestaan. De afgelopen jaren heeft Anna tot drie keer toe de pech gehad dat het bedrijf of de afdeling waar ze werkte ging verhuizen, en zij dus op straat stond, waardoor ons inkomen ook ineens gehalveerd werd.
Elke keer zijn we er weer bovenop gekomen. We weten dus hoe het is om op een lager budget rond te moeten komen en concessies te moeten doen, en we hebben geleerd om door te zetten en niet op te geven.

We hebben er goed vertrouwen in dat deze ervaringen ons zullen helpen om de - ongetwijfeld - moeilijkere periode in het begin door te kunnen komen.

Wat niet wil zeggen dat de economische situatie in de VS ons geen zorgen baart, maar we gaan toch...

[Bandido]

Ik heb voor optie 2 gekozen. Toen ik ging (bijna een jaar geleden) was het economische klimaat ook al niet dusdanig goed dat ik vol vertrouwend dit avontuur tegemoet ging. Ik had een goede en leuke baan in NL en vond het best een stap om dat achter te laten voor die onzekerheid. Maar ik had ook de GC Loterij gewonnen en vond dat ik die kans niet moest laten glippen (al had ik natuurlijk een re-entry permit kunnen aanvragen).

Natuurlijk is ieder geval anders en zo ook mijn geval; ik heb een relatie met een Amerikaan en dus had ik een zeker vangnet in de VS. Daarnaast ben ik nog relatief jong (net 31 bij mijn vertrek) en bovendien hoopte ik met mijn internationale opleiding niet al teveel problemen met het vinden van een geschikte baan. En bovendien is Georgia een staat waar het economisch gezien wat minder slecht ging en gaat dan in andere staten.

Wat ik me overigens wel steeds goed in mijn achterhoofd heb ingeprent is dat ik niet koste wat kost in de VS blijf. Ik werk persoonlijk graag met deadlines en heb mezelf een jaar de tijd gegeven om alles op de rails te krijgen, inclusief een leuke en passende baan. En natuurlijk is het qua relatie ook toch even afwachten hoe het gaat als je eenmaal samenwoont, daar ben ik ook realist genoeg voor. En als het om wat voor reden niet goed was gegaan, dan was ik naar NL teruggegaan. Amerika is leuk, maar niet tegen elke prijs.

[Clint]

En nu je jaar bijna over is, hoe ziet het er naar uit? Denk je te blijven? Heb je een baan waar je tevreden mee bent?

[treur]

Als wij na het eventuele gespek op het consulaat, de greencard krijgen, kiezen wij toch voor optie 1.
Ook onze situatie is iets anders, aangezien wij voldoende inkomen halen ook in NL en de USA, zodat een baan niet direkt noodzakelijk is.
Misschien kunnen wij beide 2 dagen per week iets gaan doen, maar dat zien wij wel.
Wij hebben al een woning en auto in de USA en ook al een SSN nummer na een verblijf op een L-1 visum in 2002.

Dick

[Bandido]

En nu je jaar bijna over is, hoe ziet het er naar uit? Denk je te blijven? Heb je een baan waar je tevreden mee bent?

Oh ja, mijn verhaal was nog niet helemaal af zie ik nu.

Ja, ik heb het heel erg naar mijn zin en ik blijf dus gewoon. Ik had meteen al een superleuke baan gevonden en waar ik ook wel perspectief in zie. Het is en blijft in deze tijd wel een beetje spannend, maar nu ik eenmaal wat werkervaring heb opgebouwd hier zie ik de toekomst wel zonnig in. Ik heb bovendien een vrij goed netwerk al opgebouwd en dat maakt het ook wel makkelijker mocht het eventueel misgaan. Daar komt bij dat Atlanta nog steeds fors groeit en er hier nog steeds bedrijven bijkomen.

[FlipjeBTiel]

Optie 1 voor mij, simpelweg omdat voor zowel mijn vrouw als voor mijzelf hier meer werk is. Ook is het zo dat ik in de vorige economische crisis vertrokken ben, en die zat dichter bij mijn vakgebied (op het moment liggen de ontslagen in CA voornamelijk in de bouwvak).

Omdat je belastingplichtig bent met een greencard en zowel in Nederland als in Amerika (zeker met State Tax) belasting moet betalen.

Het zou mij verbazen als je state tax moet betalen zonder residentie ginder te hebben. Iig. is er een belastingovereenkomst tussen NL en Amerika, je hoeft dus federaal zeker niet dubbel te betalen.

Als permanent resident heb je namelijk het recht om je wettige partner en kind onder de 21 jaar over te laten komen.

Duurt alleen een jaartje of 6 a 7, en gedurende die tijd mag je partner/kind niet overkomen (itt. citizens voor wie er de 'K' categorie is, is de equivalente 'V' categorie niet meer beschikbaar). Dan kan hij beter eerst na 5 jaar citizenship aanvragen om jullie vervolgens over te halen.

Gr., Flipje

[sachasenne]

Wij zouden alleen emigreren als de reden van emigratie een job is.
Nu hebben wij geen drang om te emigreren, dus die optie is niet aan de orde bij ons.
Wij zijn ook wel mensen waarvoor zekerheid belangrijk is. Ik wil wel de zekerheid om mijn kinderen te laten studeren wat ze willen, zonder financiele moeilijkheden te hebben. Voor ons zou het anders een serieuze stressfactor zijn die een emigratie zou laten mislukken.
Langs de andere kant : zonder kinderen en nog wat jaartjes jonger, zou ik het er minder moeilijk mee hebben.

[Marcel87]

Ik heb ook gekozen voor optie 1.

Ik zie mijn vriend niet zijn baan opzeggen , zijn huis verkopen en zijn familie achter laten met totaal geen zekerheid hier in Nederland! Plus dat hij zich hier waarschijnlijk niet kan aarden. Hij spreekt de taal niet en dat zal een grote obstakel zijn!

Ik heb daarin tegen weinig te verliezen. Ik heb geen baan met vast contract , heb geen eigen huis en hier bijna net zoveel zekerheid als in Amerika! Misschien zelfs meer zekerheid daar dan hier! Het enige wat moeilijk zal zijn is het achterlaten van mijn vrienden en familie!

Mijn vriend heeft een goede baan en een eigen huis , en dat zal hij niet zomaar kwijt raken ( zelfs niet in deze economische crisis ). Dus dat geeft mij wat extra zekerheid als ik naar Amerika ga!

En daarbij , ik heb al veel meegemaakt in mijn leven , geleefd zonder geld en inkomen , en wonen in een kraakpand. Nu zal dat in Amerika niet kunnen ( en ik zou het absoluut niet meer willen ) , maar ik weet me wel te redden en kan best tegen een stoot!

[kastelke]

Het valt me wel op dat mensen die een geliefde in Amerika hebben of gehuwd zijn met een Amerikaanse partner, er toch anders tegenaan kijken dan diegenen die met hun gezin van hier uit vertrekken. Bij deze laatste merk ik meer terughoudendheid.

Patricia, hebben jullie al uitstel aangevraagd, of moet je dat nog gaan doen? Wat heb je als reden opgegeven (of ga je opgeven)?

[Bandido]

Het valt me wel op dat mensen die een geliefde in Amerika hebben of gehuwd zijn met een Amerikaanse partner, er toch anders tegenaan kijken dan diegenen die met hun gezin van hier uit vertrekken.

Ja, het is natuurlijk ook wel een verschil als je kinderen en hebt en je helemaal op jezelf bent aangewezen. Dan moet je wel heel graag naar Amerika willen. Er staat dan toch meer op het spel dan wanneer je zoals ik een relatie hebt op wie je (in geval van nood) een tijdje terug kunt vallen. En ik heb geen kinderen. Dat maakt de stap minder eng.

Al moet ik er wel bij zeggen dat Amerika voor mij, in tegenstelling tot veel anderen op dit forum, geen droombestemming is. Het is absoluut een fantastisch land, maar voor mij zijn meer landen dat. Als ik geen relatie met iemand in de VS had gekregen, had ik deze stap nooit geambieerd.

[patricia vlasman]

Het valt me wel op dat mensen die een geliefde in Amerika hebben of gehuwd zijn met een Amerikaanse partner, er toch anders tegenaan kijken dan diegenen die met hun gezin van hier uit vertrekken. Bij deze laatste merk ik meer terughoudendheid.

Patricia, hebben jullie al uitstel aangevraagd, of moet je dat nog gaan doen? Wat heb je als reden opgegeven (of ga je opgeven)?

Wij hebben nog geen uitstel aangevraagd. Dat moet vóór 30 april gebeuren. Je moet dan minmimaal 30 dagen in de VS verblijven omdat je je biometrics (vingerafdrukken e.d.) moet laten afnemen en die oproep kun je na het indienen van je re-entry permit binnen de 30 dagen verwachten. De reden die we bij de aanvraag voor een re-entry permit willen aanvoeren is de volgende; mijn man werkt voor een publieke organisatie die met de university van Florida een contract heeft afgesloten om een bepaalde hulpverleningsmethodiek in Nederland op te zetten. Het project loopt eind 2010 af en het zou de samenwerking met de university schaden als hij als projectmanager voortijdig opstapt.

Ik ben het met jou eens, als wij geen kind(eren) hadden gehad en nog een tikkie jonger waren geweest, had ik al lang en breed in de VS gezeten. Nu speelt in mijn geval mee dat mijn gezondheid kielekiele is. Ik slik dagelijks 7 soorten met name hartmedicatie en zelfs met een verzekering kost dat in Amerika met je co-payment een enorme smak geld. In de zomervakantie zat mijn hart weer vast in een boezemflutter en heb ik op de Eerste Harthulp cardioversie gekregen (shocks om het hart te resetten zeg maar). Ambulance en opname, alles wordt gewoon vergoed. In de US is dat helemaal niet zo vanzelfsprekend. Het dubbele in mijn verhaal is dat ik eigenlijk mede om mijn hartconditie 4 jaar geleden aan de DV lottery heb meegedaan. In de Mayo Clinic bestaat nl. een speciale hartafdeling die mijn specifieke vorm van cardiomyopathie behandelt. Ik ben er in 2005 geweest terwijl ik hier op de harttransplantatie lijst zou terechtkomen. Zij kunnen me in Minnesota opereren. Die specifieke operatie wordt in europa nog niet uitgevoerd.
Ik wilde dus eigenlijk vóór mijn hart naar Amerika maar nu is het eigenlijk dóór mijn hart dat we daar niet meer zo zeker van zijn...
Als ik gezond was geweest had dat veel stress over ziektekostenverzekering e.d. gescheeld en waren we ook met de huidige economische situatie wel gegaan.
Daarbij speelt natuurlijk ook wel de kwestie van geld. Als je financieel een dikke portemonnee hebt dan is de kans wagen ook een stuk makkelijker want dan kun je als particulier de behandelingen in een ziekehuis wel betalen. Een tuttig voorbeeld, over 2 jaar moeten mijn batterijen in mijn ICD/Pacemaker vervangen worden en hier in Holland vergoed de verzekering dat. In Amerika kost die ingreep een slordige 20.000 dollar en tja, dan baal je als je door je pre-existing condition de eerste 6 tot 12 maanden niet door een verzekering geaccepteerd wordt.
Ik hoop dat Gaston van de Postcodeloterij nog eens voor mijn deur verschijnt

Patricia

[TedjevanEs]

W o w Patricia, heavy verhaal, ik hoop inderdaad dat die Gaston snel voor je deur staat met de jackpot!!!

Voor de andere Amerika gangers, 2 kleine voordeeltjes zijn er wel als je wat spaarcentjes (of overwaarde uit je huis) hebt, je krijgt wat meer dollars voor je euro's en de huizen prijzen hier zijn nog steeds aan het dalen...

Voor de rest wens ik alle emigranten veel suc6 toe, maak er wat van....

[els70]

[img]De immigratie in de Verenigde Staten is in 2007 in vergelijking met eerdere jaren fors afgenomen. Vorig jaar kregen de VS er 511.000 inwoners bij, die in het buitenland geboren zijn. In de periode 2000 tot en met 2006 emigreerden elk jaar nog gemiddeld 1 miljoen mensen naar de Verenigde Staten, meldt The Washington Post.

Economisch
Volgens wetenschappers is de daling van het aantal immigranten onder meer een gevolg van de minder rooskleurige economische situatie in de Verenigde Staten. Vooral uit landen in Azië en Afrika kwamen vorig jaar minder mensen naar de VS. (anp/mvl) [/img]

bron, http://hln.be/hln/nl/960/Buitenland/art ... eerd.dhtml

[jiejie]

[img]De immigratie in de Verenigde Staten is in 2007 in vergelijking met eerdere jaren fors afgenomen. Vorig jaar kregen de VS er 511.000 inwoners bij, die in het buitenland geboren zijn. In de periode 2000 tot en met 2006 emigreerden elk jaar nog gemiddeld 1 miljoen mensen naar de Verenigde Staten, meldt The Washington Post.

Economisch
Volgens wetenschappers is de daling van het aantal immigranten onder meer een gevolg van de minder rooskleurige economische situatie in de Verenigde Staten. Vooral uit landen in Azië en Afrika kwamen vorig jaar minder mensen naar de VS. (anp/mvl) [/img]

bron, http://hln.be/hln/nl/960/Buitenland/art ... eerd.dhtml

Dat is toch wel wat apart want dat bericht staat toch enigszins tegenover de visum aanvragen die sinds juli 2007 juist zijn toegenomen bij het USCIS.

[FlipjeBTiel]

Dat is toch wel wat apart want dat bericht staat toch enigszins tegenover de visum aanvragen die sinds juli 2007 juist zijn toegenomen bij het USCIS.

In juli 2007 waren allen categorien van EB GC's "current" in het DOS visa bulletin. Dat betekende dat alle Indiers en Chinezen die al jaren zaten te wachten om hun I-485 in te dienen, dat opeens konden. Na een "oops" van DOS en USCIS wilden ze dat snel terugdraaien, maar werden daarvoor voor de rechter gedaagd. Ze verloren dat en de oude prioriteitsdata konden pas in augustus weer hersteld worden.

Overigens geloof ik de gerapporteeerde getallen niet, tenzij misschien als ze illegalen meetellen. In 2007 waren er al problemen in de bouwvak, nog niet in de economie als geheel.

Gr., Flipje