emigreren naar texas

[Annie]

We hebben de laatste weken regelmatig achter een schoolbus gereden, soms zag ik daar taferelen waarbij ik dacht: is die chauffeur doof en blind.
Kinderen die elkaar sloegen en niet bleven zitten, ik neem aan dat ook zij een gordel moeten of is dat alleen voor kleine busjes verplicht.

[Petra/VS]

Helaas zijn er geen gordels in de schoolbussen. Dat is al jaren een grote controversie. Gelukkig gebeuren er ook (even afkloppen) relatief weinig ongelukken met schoolbussen, maar toch!

[Annie]

Dat verbaasd me, in Amerika gaat veiligheid voor alles, zeker wat kinderen betreft.
Het is me ook opgevallen dat sommige chauffeurs, niet op schoolbussen zouden mogen rijden.
Ze rijden niet altijd voorzichtig.

[DixieChick]

Ja, dat van die gordels is echt vreemd. Hele vierbaans wegen staan stil als een schoolbus stopt, maar gordels, ho maar.

Sommige buschauffeurs letten inderdaad minder op dan anderen. Helaas.

[Petra/VS]

Hier merk ik een duidelijk verschil in rijden tussen een volle schoolbus en een schoolbus zonder kinderen. Die laatsten denderen vaak met een forse vaart voorbij!

[mannie]

acht maanden geleden hadden we dus het plan opgevat om naar amerika te willen verhuizen. we zouden afgelopen september al verhuisd zijn naar los angeles maar dat werd op het eind opeens gecanceld. we gingen door en mijn man werd aldoor afgewezen. was het wel voor ons weggelegd? ook kreeg ik een tijd geleden veel reacties van alles amerika of ik me wel besefte dat naar amerika verhuizen niet zomaar ging, en dat we het misschien maar uit ons hoofd moesten zetten. dat deden we niet en gingen gewoon door met proberen. en ik wilde het zo graag, ik was de sleur helemaal zat hier en had wel 10 redenen om hier weg te gaan.
en nu......nu zijn we net thuis van een week texas, scholen kijken, met de makelaar op stap om huizen te kijken, mijn man heeft al anderhalve dag proefgewerkt en dat beviel van beide kanten. het visum is aangevraagd en het arbeidscontract is ook net binnen wat binnen 3 dagen met ja of nee beantwoord moet worden.

dus dat zou geweldig nieuws moeten zijn toch? maar wat ik nooit had verwacht was dat ik de afgelopen week in texas echt een beetje in paniek was opeens besef ik me echt dat ik niet meer die gezellige koffie uurtjes en goeie gesprekken met mijn moeder zal hebben, geen gezellig kerstdinner meer met mijn schoonouders,niet meer lekker naar de bios met mijn vriendin die ik al vanaf mijn 10de ken enzovoort.

texas was geweldig daar lag het niet aan en het huis dat we op het oog hebben is prachtig, maar ik kan niemand even miin huis laten zien niemand op de koffie vragen, pfffff moeilijk hoor.

zal ik eenzaam zijn daar?, zal ik ooit leren autorijden? ik heb dus geen rijbewijs en de wegen daar lijken mij als leek zo ingewikkeld, al die vakken en tolpoortjes. kun je een 36 jarige die bang is om auto te rijden het echt nog wel leren?

ik wilde dit zo vreselijk graag en nu het zover is weet ik het niet meer,mijn man en kinderen willen nog steeds erg graag en hoe het me zal vergaan daar kom ik pas echt achter als ik er woon maar mijn man zit dan wel 5 jaar aan zijn werk vast.plus dat ons huis hier verkocht zal zijn.

kan iemand mij misschien moed inspreken?

groetjes manuela meilink www.meilink.net

[kastelke]

Manuela, ik denk dat het heel erg normaal is, die twijfel die nu over je valt! Tenslotte heb je inderdaad wel heel wat dat je hier achter laat, en begin je aan een groot avontuur. Maar ik denk niet dat je daar bang voor moet zijn. Zeker niet omdat je in een leuke streek terecht komt met goede scholen en je man ook een goede job heeft. Je kinderen gaan een ongelooflijke ervaring beleven, en ook zelf ga je andere aspecten van jezelf leren kennen. (vergeet zeker niet om te overwegen je juwelen ginder te verkopen!)

Wat het auto rijden betreft: ik denk niet dat je het kan maken om met 2 kinderen ginder te zitten zonder auto. Daar zal je dus door moeten, niks aan te doen. Maar... je hebt ook een voordeel met het nog niet kunnen rijden! Voor heel wat mensen die al in Be of Nl hun rijbewijs behaalden is het omschakelen van handgeschakeld naar automaat soms best verwarrend. En daar ga jij geen last van hebben.
Verder is het zo dat er echt wel logica in die wegen zit. Lees op de website van Alles Amerika (klik hier helemaal boven in die banner op het www-adres) eens het artikel over autorijden in de VS. En schaf jezelf een goede GPS aan (TomTom, Garmin, ...). Dan hoef je je al geen zorgen te maken over het vinden van de weg.
Google naar 'dmv texas' en kijk daar eens rond, je zal er de verkeersregels e.d. kunnen vinden. Begin alvast die door te nemen. Het behalen van een rijbewijs is Amerika is minder kostelijk en iets makkelijker dan eentje behalen in Nederland.

En bedank je vooral: als het echt tegenvalt, dan kan je na 5 jaar terugkeren!

Trouwens, waarom zou je geen kerstdinner meer kunnen hebben met je (schoon)familie? Is het verboden om nog naar Nederland terug te keren, of willen die mensen nooit eens tot bij jullie in Amerika komen?

Wat integratie betreft: gaat een stuk makkelijker als je een hond hebt, of kinderen. Sluit je aan bij de PTA van de school van je kinderen. Zo leer je mensen kennen.
Ga eventueel in bv. het community college of center of zo kijken of ze lessen Engels voor buitenlanders aanbieden, zo leer je andere nieuwkomers kennen.
Of volg een cursus!

(en bekijk vooral nog eens je lijstje met redenen waarom je wou verhuizen)

[DixieChick]

Manuela - volgens mij zijn al jouw twijfels echt heel erg normaal. Als je ze niet zou hebben, dan zou er pas iets niet in orde zijn! Het is echt heel normaal om als je alles in een keer realiteit ziet worden in een keer te gaan denken aan wat alle negatieve kanten van je eens zo geweldig lijkende plannen wel niet zijn.

En ja, er kan denk ik niet ontkend worden dat het soms best wel enorm balen is om zover van vrienden en familie te zitten. Wij hebben het nu toch al een paar keer gedaan dat op en neer verhuizen, en het blijft gewoon helemaal niks. Ik zit nu weer anderhalf jaar hier, en van het weekend baalde ik echt dat ik niet even op de koffie kon bij mijn ouders.

Maar weet je, het is ook echt gewoon heel erg leuk. Je hebt die droom om naar Amerika te gaan niet voor niks, en je hebt er ook niet voor niets zo lang voor gevochten om het rond te krijgen. Het is alleen dat nu het realiteit wordt, je een keer geconfronteerd wordt met alle minder leuke dingen. En volgens mij hoort dat er allemaal bij. Elke keer als onze meubels weer eens in een container verdwenen, dan dacht ik "waar ben ik toch aan begonnen", en zag ik het echt nooit meer zo leuk/gezellig/goed worden als dat ik het nu had. Maar dat werd/wordt het toch elke keer weer.

Amerikanen zijn harstikke aardige, vriendelijke mensen. Je zult er echt geen problemen hebben om nieuwe vriendinnen te maken, aan wie je je net zo zult hechten als je Nederlandse vriendinnen.. Misschien ken je ze wel niet vanaf je 10e, maar je deelt wel een hele bijzondere periode met ze.

En het is wat je zelf zegt; je zit er voor vijf jaar aan vast - het is niet voor eeuwig. En als het nou echt helemaal niks is (dit noem ik het "worst case scenario" spelletje), dan kun je altijd naar Nederland. Altijd.

Ik denk alleen wel dat je moet gaan autorijden..helaas Enorm voordeel: autorijden hier in de VS is bij lange na niet zo moeilijk als in Nederland. Geen fietsers, geen rotondes, geen "rechts heeft voorrang". Mensen zijn lang niet zo aggressief, en veel aardiger in het verkeer. Je hoeft niet eens naar een rijschool - je man kan het je leren, en dan kun je, na een rondje gereden te hebben op een parkeerplaats, en een theorietestje gedaan te hebben, je rijbewijs afhalen!

Maar ik kan me voorstellen dat het een moeilijke tijd is - sterkte met alles!

[jiejie]

Ik sluit me helemaal aan bij de vorige twee posts, het is helemaal normaal dat je dit moet doorstaan. De weken voordat ik zou emigreren naar Hawaii kreeg ik echt ontzettende twijfels, ik wist niet of ik het wel zou moeten doen, of ik wel zou kunnen aarden en al dat soort dingen. Ik was echt bang aan het worden en heb mezelf er best doorheen moeten slepen

Nu, zo'n anderhalve maand later (dat is nog niet lang, ik weet het haha), ik heb wel het idee dat ik hier goed zit. Ik heb geen heimwee gehad (had ik normaal gesproken wel gehad denk ik, ik ben altijd iemand geweest die snel heimwee krijgt). Ik heb echt het idee dat ik er goed aan heb gedaan om hier te komen en ik voel me echt alsof ik thuis ben gekomen (overigens moet ik er wel aan toevoegen dat ik niet weet of ik dat op het vaste land ook had gehad maar wel waar ik nu zit).

[houstonwehaveaproblem]

Ja, ik kan me helemaal voorstellen dat het je toch even overvalt nu het allemaal zo duidelijk wordt dat je ècht moet gaan. Het is heel normaal dat je die twijfels hebt hoor! Ik kan me ook nog herinneren dat ik mijn spullen in Nederland aan het inpakken was en dat ik dacht "waar ben ik aan begonnen?". Ik had zoveel vrienden en familie, een leuke kennissenkring, een leuke baan met dito collega's en mijn huisje was niet veel, maar het was wel MIJN huis.
Jij kunt waarschijnlijk je spullen in elk geval inpakken en meenemen. De kinderen kunnen gewoon hun speelgoed meenemen en in hun vertrouwde bed slapen straks.
Wat Elke al zei; ga een cursus doen, sluit je aan bij de PTO op school of verzin wat anders waar je in elk geval mee onder de mensen komt straks. Als je een idee hebt in welke wijk je komt te wonen kun je eens kijken of daarbinnen ook wat georganiseerd wordt. Hier in de wijk is bijvoorbeeld een Ladies Association actief.

Niemand je huis laten zien? Ik woon hier nu bijna 3 jaar en er is nog niemand van mijn familie/vrienden langs geweest uit Nederland (ehm...alleen mensen van dit forum ). Maar ik heb verschillende mensen wel een rondleiding gegeven door ons huis. Simpel met mijn notebook en een webcam het huis rond. Echt grappig!
Dat het anders zal zijn is zeker, maar dat wil niet zeggen dat het altijd slechter zal zijn. Zoek eens op internet naar Nederlanders in de omgeving waar je gaat wonen. http://www.meetup.com is een goede website. Ik ben daar voor ik verhuisde ook lid geworden van een travel group (die we nu zelf runnen) en een groep voor moeders in mijn woonplaats. Ik had echt zo contacten en je ontmoet elkaar meestal eerst op plaatsen buitenshuis. Zo kun je de kat uit de boom kijken en contacten opbouwen met mensen die je aardig lijken.
Vijf jaar is te overzien. Zou je geld hebben om minimaal eens per jaar terug naar Nederland te kunnen? De kinderen hebben lange zomervakanties, dus wie weet kun je wel voor een periode van 4-6 weken terug naar Nederland. Doe ik ook altijd.
En dan mijn laatste tip; ga een blog bijhouden. In je blog kun je van je af schrijven wat je twijfels en angsten zijn en de dingen die je meemaakt. Het is fijn om de feedback te lezen die je krijgt en zo kun je ook een goed contact blijven houden met je vrienden en familie in Nederland.

Auto rijden? Dat rijbewijs krijg je hier zowat gratis! Ik geloof dat ik $25 moest betalen voor alles, theorie en praktijk. Je hoeft niet de grote weg op hoor! De eerste tijd vond ik dat ook eng en reed ik meestal binnendoor of over de feeders. En echte lange afstanden doen wij meestal met zijn 2en of met het gezin en dan is het mijn partner die rijdt. Ik durf het inmiddels wel hoor. Gewoon eerst kleine stukjes gaan rijden en naar mate dat je je zekerder voelt kun je wat verder gaan. Kijk een keer met je man mee hoe je moet tanken . Ik ben net zo oud als jij, dus ik kan volmondig zeggen; ja, auto rijden hier is te leren!

3 dagen om te tekenen...spannend!

[nettie]

O, wat herkenbaar!
Wij vertrekken over 7 weken maar aangezien wij geen enkele reis kunt boeken [ja voor bijna 2000 euro ipv de 500 euro die we nu voor een retour hebben] hebben mijn dochters en ik al een datum staan dat we terug naar NL gaat [man gaat niet mee ivm zijn studie]!
En ik moet zeggen dat dat wel een heerlijk idee is! We gaan dus eerst een half jaar heen en komen dan voor 3 of 4 weken terug; dus even weer bij ouders en schoonouders langs en vriendinnen spreken.
En ook mijn dochters [8 en 9 jaar] vinden het zo te overzien, we hebben zelfs met hun juffen [van de school in NL] al overlegd dat ze de een-na laatste schooldag weer in hun klas mogen om over amerika te vertellen!

Maar dat rijbewijs zie ik ook wel wat tegenop! Ik heb mijn rijbewijs al bijna 20 jaar dus het rijden zal niet zo'n probleem zijn [ook al ervaring in een automaat] maar tegen het theorieexamen zie ik wel wat tegenop. Aangezien mijn engelse taal nog niet zo super is en ik een lichte vorm van woordblindheid heb dus mijn leestempo ligt wat lager [en dan moet ik het ook nog vertalen] In Florida schijn ik 30 dagen de tijd te hebben dus als ik er ben maar gauw zo'n theorieboekje halen en de boel vertalen! [En de afstand en snelheden maar eens leren/omrekenen]

[wiepster]

Ik kan je wel geruststellen hoor, de theorie is niet zo moeilijk als de Nederlandse, veel minder borden en soms wat logischer.
Als je gelijk het boekje haalt, hier zijn de adresen voor Brevard County, en rustig overlezen, dan moet het lukken.
Ook het omzetten naar miles ben je zo aan gewend, elke auto heeft ook km-aanduiding, dus na een paar keer rijden, heb je ongeveer wel door hoe hard je gaat in km.

[Tink]

Laat ik nou eens de eerste zijn om te zeggen dat het niet meevalt.

Het is zwaar, moeilijk en er zullen tijden zijn dat he verscheurd wordt door heimwee. Ja sorry mensen maar ik ben een realist, wij verhuizen al vele jaren naar verschillende landen en ik heb behoorlijk wat ervaring opgedaan met het 'inburgeren'. Waar je het in Nederland zo vaak overhebt, dat ben je dan zelf, je bent een buitenlander.

Er is al veel over geschreven door verschillende ervaringsdeskundigen. Je hebt verschillen de periodes, je begint na je eigenlijke verhuizing in de 'honeymoon' periode. Alles is fantastisch, je huis is leuk, mensen zijn zo aardig, de omgeving is geweldig, net alsof je op vakantie bent. Dan slaat vaak na een paar maanden de realiteit toe, kinderen naar school en eigen vriendjes, man elke dag druk druk druk naar werk en als vrouw zijnde kun je dan in een gat vallen. Alles vraagt enrom veel moeite, administratieve bureaucratie, voor veel dingen toestemming van je man nodig hebben, als zelfstandige vooruitstrevende vrouw kan dat heel moelijk zijn. Die periode van aanpassen en nieuwe vrienden zoeken, een nieuw 'normaal' creeeren kan vaak 2 jaar duren. Vaak als je door die 2 jaar heen bent begin je je thuis te voelen.

Ik heb veel websites verzameld in dit topic waar je veel kan lezen over wat je te wachten kunt staan als 'trailing spouse'. viewtopic.php?f=13&t=7009

[kastelke]

voor veel dingen toestemming van je man nodig hebben,

Meen je dat? In een islamitisch land kan ik me inbeelden dat je als vrouw niet zomaar effe het bureau van de mannelijke gynaecoloog binnenstapt zonder dat je man er bij is of toestemming heeft gegeven, maar in Amerika heb je ook van die dingen? Kan je daar wat voorbeelden van geven, Tink?

[mannie]

Laat ik nou eens de eerste zijn om te zeggen dat het niet meevalt.

Het is zwaar, moeilijk en er zullen tijden zijn dat he verscheurd wordt door heimwee. Ja sorry mensen maar ik ben een realist, wij verhuizen al vele jaren naar verschillende landen en ik heb behoorlijk wat ervaring opgedaan met het 'inburgeren'. Waar je het in Nederland zo vaak overhebt, dat ben je dan zelf, je bent een buitenlander.

Er is al veel over geschreven door verschillende ervaringsdeskundigen. Je hebt verschillen de periodes, je begint na je eigenlijke verhuizing in de 'honeymoon' periode. Alles is fantastisch, je huis is leuk, mensen zijn zo aardig, de omgeving is geweldig, net alsof je op vakantie bent. Dan slaat vaak na een paar maanden de realiteit toe, kinderen naar school en eigen vriendjes, man elke dag druk druk druk naar werk en als vrouw zijnde kun je dan in een gat vallen. Alles vraagt enrom veel moeite, administratieve bureaucratie, voor veel dingen toestemming van je man nodig hebben, als zelfstandige vooruitstrevende vrouw kan dat heel moelijk zijn. Die periode van aanpassen en nieuwe vrienden zoeken, een nieuw 'normaal' creeeren kan vaak 2 jaar duren. Vaak als je door die 2 jaar heen bent begin je je thuis te voelen.

Ik heb veel websites verzameld in dit topic waar je veel kan lezen over wat je te wachten kunt staan als 'trailing spouse'. viewtopic.php?f=13&t=7009

bedankt voor je eerlijke reactie, ik vroeg of iemand me wilde oppeppen maar dit soort dingen moet ik natuurlijk ook horen.
ik geloof je als je zegt dat er wel 2 jaar voor nodig is om weer een nieuw normaal te creeeren. mijn man moest binnen 3 dagen ja of nee op zijn contract zeggen maar omdat er wat foutjes instaan komt er een nieuw contract dus kan ik nog even nadenken. is het, het waard als je door die 2 jaar heenbent dat vraag ik me af maar dat hangt er natuurlijk ook vanaf hoe je als persoon bent.

[kastelke]

Manuela, ik denk dat je vooral naar de mogelijkheden moet kijken:
jij die de kans krijgt het Engels perfect onder de knie te krijgen, die een rijbewijs gaat halen, die misschien een juwelenzaakje op kan zetten, die cursussen kan volgen, die nieuwe mensen kan gaan ontmoeten, die andere maaltijden gaat leren kennen, ...
Je man zal waarschijnlijk binnen zijn job ook mogelijkheden hebben die hij momenteel niet in Nederland heeft (of doet het voor de mogelijkheden die hij na deze ervaring in Nederland zou kunnen krijgen)?
Je zonen gaan het Engels perfect leren, gaan loskomen van wat ik 'kerktorenmentaliteit' noem en leren dat ze daar moeten gaan waar ze denken de meest interessante kansen te krijgen voor hun verdere ontwikkeling.
Ach, hopen mogelijkheden!!!! Voor ieder wat wils.

Mensen die tijdens hun 14-daagse zomervakantie al heimwee krijgen naar 'thuis', die zijn niet zo geschikt voor emigratie. Net als mensen die bang zijn nieuwe dingen uit te proberen of nieuwe mensen te leren kennen. Als je zo'n type bent, dan behoor je hier allemaal wel eens heel goed over na te denken, want ja, emigratie mislukt wel eens.
Maar spreken we bij jullie trouwens van 'emigratie'? Want je zegt dat het voor 5 jaar is. Dat is natuurlijk iets heel anders. Of zeg je "5 jaar, maar als het meevalt en we krijgen de kans, dan blijven we'?

[mannie]

Manuela, ik denk dat je vooral naar de mogelijkheden moet kijken:
jij die de kans krijgt het Engels perfect onder de knie te krijgen, die een rijbewijs gaat halen, die misschien een juwelenzaakje op kan zetten, die cursussen kan volgen, die nieuwe mensen kan gaan ontmoeten, die andere maaltijden gaat leren kennen, ...
Je man zal waarschijnlijk binnen zijn job ook mogelijkheden hebben die hij momenteel niet in Nederland heeft (of doet het voor de mogelijkheden die hij na deze ervaring in Nederland zou kunnen krijgen)?
Je zonen gaan het Engels perfect leren, gaan loskomen van wat ik 'kerktorenmentaliteit' noem en leren dat ze daar moeten gaan waar ze denken de meest interessante kansen te krijgen voor hun verdere ontwikkeling.
Ach, hopen mogelijkheden!!!! Voor ieder wat wils.

Mensen die tijdens hun 14-daagse zomervakantie al heimwee krijgen naar 'thuis', die zijn niet zo geschikt voor emigratie. Net als mensen die bang zijn nieuwe dingen uit te proberen of nieuwe mensen te leren kennen. Als je zo'n type bent, dan behoor je hier allemaal wel eens heel goed over na te denken, want ja, emigratie mislukt wel eens.
Maar spreken we bij jullie trouwens van 'emigratie'? Want je zegt dat het voor 5 jaar is. Dat is natuurlijk iets heel anders. Of zeg je "5 jaar, maar als het meevalt en we krijgen de kans, dan blijven we'?

het is het tweede, als het inderdaad meevalt en we krijgen de kans dan blijven we. men is al bereid als we die kant op gaan om een greencard aan te vragen dat heeft het bedrijf ook voor een man uit mexico gedaan die er nu al 10 jaar werkt,het beviel hem, dus hebben ze de greencard voor hem geregeld.

[Encinitas]

Ja, dat is een heel persoonlijke afweging.
Heel normaal om vele twijfels te hebben. Het is nl een hele verandering in je leven!

Ik zou het toch zeker doen:

Je hebt financieel de zekerheid van een baan en inkomen, dus daarover hoef je je geen zorgen te maken en onzekerheden te ondervinden. Dit is in de US toch wel heel erg prettig! Het kan nl in het emigratieproces een extra stressfaktor zijn.
Je hebt ALTIJD de keuze om terug te gaan naar Nederland en daarnaast wellicht de mogelijkheid om te blijven via de GreenCard procedure.
Wat wil je nog meer? Alle keuzes open, en in "worst case" ga je terug en heb je een geweldige levenservaring erbij. Daarnaast een persoonlijk proces van: loslaten,faith hebben, positief zijn, jezelf beter leren kennen...

You can only regret not going/trying. Nothing to lose!

Succes met de afweging,

Paul

[mannie]

(vergeet zeker niet om te overwegen je juwelen ginder te verkopen!)

denk je werkelijk dat ik een kans zou maken met het verkopen van mijn sieraden? ik had al een idee om een eigen website ervan te maken. in nederland raak ik mijn sieraden aan de straatstenen niet kwijt.

[Tink]

bedankt voor je eerlijke reactie, ik vroeg of iemand me wilde oppeppen maar dit soort dingen moet ik natuurlijk ook horen.
ik geloof je als je zegt dat er wel 2 jaar voor nodig is om weer een nieuw normaal te creeeren. mijn man moest binnen 3 dagen ja of nee op zijn contract zeggen maar omdat er wat foutjes instaan komt er een nieuw contract dus kan ik nog even nadenken. is het, het waard als je door die 2 jaar heenbent dat vraag ik me af maar dat hangt er natuurlijk ook vanaf hoe je als persoon bent.

Ik denk, dat als je een realistisch beeld hebt van wat je te wachten staat, en dan bedoel ik niet alleen de fantastische kansen die je hebt om in all vrijheid te doen en laten wat je wilt, maar vooral de emotionele rollercoaster waarop je terrecht komt. Het kan zijn dat je inderdaad in zo'n 'blah alles zuigt hier, in Nederland was alles beter geregeld' terrecht komt. Als je dat herkent als onderdeel van het proces en weet dat het iets is waar je doorheen moet heeft je emigratie beter kans van slagen. Veel mensen die in zo'n periode terrecht komen van 'Alle Amerikanen zijn idioten en alles is zo achterlijk geregeld hier' overwegen om weer terug te gaan. Het hoeft niet eens heimwee te zijn dat ze doet besluiten terug te gaan maar ook het feit dat je het idee hebt geen onderdeel van de Amerikaanse samenlevening te kunnen worden, dat je waarden en normen niet overeenkomen met het leven hier is vaak aanleiding om terug te gaan.

Heimwee kan je vaak wat aan doen, geld achter de hand houden voor een korte vakantie naar Nederland, een Nederlands produkten pakket, tv uitzendingen bekijken , skypen, etc. Maar je kunt niet een Amerikaanse sameleving veranderen, of de omgeving waar je woont, waar de normen en waarden vaak anders zijn dan in Nederland en dan die van jezelf.

Het hangt ervan af hoe je als persoon bent maar ook aan de invulling die je hebt kunnen geven aan je leven in je nieuwe land. Als je geen vrienden hebt kunnen maken, wat vaak moelijk is als je geen baan hebt want veel vrouwen zijn niet thuis overdag, dat kun je in een gat vallen. Je gaat het even binnen wippen voor een kopje koffie missen etc. Ik adviseer alle nieuwkomers hier in Oregon altijd vrijwilligers werk te doen, ten eerst leer je bendes mensen kennen, ten tweede heb je een dag invulling en een doel en ten derde staat het goed op je CV. Vrijwilligerswerk hier, in tegenstelling tot in Nederland, staat hoog aangeschreven in Amreika. Het is iets wat iedereen eigenlijk wel doet. Van het vrijwilligers werk op school tot aan inburgerings lessen geven aan nieuwe emigranten of het werken in een asiel of het bouwen van een huis for Humanitas.(leuk hoor!) Kijk eens op http://www.volunteermatch.org en http://smartvolunteer.org en http://www.voa.org

Het kan allenmaal rozegeur en maneschijn lijken, maar het is best hard werk te eerste 2 jaar. Dit is een realistische visie. Het kan je ook allemaal van een leien dakje afgaan en je kunt je moeiteloos inpassen, geen heimwee krijgen en niet door de beruchte 2 jaar heen moeten. Maar ik zelf wil altijd graag weten wat me te wachten staat zodat ik signalen kan herkennen en weet dat het iets is dat voorbij gaat of dat ik actie moet ondernemen. Als je al de glamour er afhaalt en een duidelijke visie hebt op wat je hier wilt bereiken, hoe je wilt dat je leven eruit gaat zien, wat je voor je kinderen wilt, dan denk ik dat je een betere kans van slagen hebt en je snel thuis zult voelen hier.