emigreren naar texas

[Tink]

(vergeet zeker niet om te overwegen je juwelen ginder te verkopen!)

denk je werkelijk dat ik een kans zou maken met het verkopen van mijn sieraden? ik had al een idee om een eigen website ervan te maken. in nederland raak ik mijn sieraden aan de straatstenen niet kwijt.

Kijk eens op http://www.etsy.com veel mensen hebben hier hun virtuele winkeltje. Ik zelf maak prayer beads, dat zijn een soort persoonlijke kettingen die gebruikt worden bij meditatie.

[Tink]

voor veel dingen toestemming van je man nodig hebben,

Meen je dat? In een islamitisch land kan ik me inbeelden dat je als vrouw niet zomaar effe het bureau van de mannelijke gynaecoloog binnenstapt zonder dat je man er bij is of toestemming heeft gegeven, maar in Amerika heb je ook van die dingen? Kan je daar wat voorbeelden van geven, Tink?

Voor Manuela die op een L visum hier komt valt het misschien mee, ze kan een SSN nummer krijgen. Vrouwen die op een H1B/H4 hier komen krijgen zoals we weten geen SSN. Dus alle aanvragen voor telefoon, utilities, bankrekening, tv, cable/internet, creditcard, verzekeringen, moeten gedaan worden via de man die wel een SSN heeft. Je kan als vrouw op een H4 zijnde niet zelf een creditcard krijgen, geen bankrekening openen, geen telefoon kopen etc. Niet aleen dat, maar als er een probleem is mag je ook niet bellen. Dus stel er klopt iets niet met de rekening van de telefoon, dan moet je man daarover bellen en het in orde maken want men mag geen info geven aan de persoon die niet bij het SSN hoort. Het is frustrerend, en je voelt je teruggezet naar de jaren 50 waarin vrouwen ook niets hadden in te brengen en de man hoofd van het huishouden was.

Ook voor officiele dingen zoals school etc, is vaak de man de persoon die z'n handtekening moet zetten. Als Manuela een SSN heeft en zelf rijbewijs heeft(HET indentificatie middel in de US)en zorgt dat op alle dingen die ze aanvagen zij vermeld staat met haar rijbewijs nr en SSN dan kan ze wellicht dit soort situatties omzeilen, Maar vaak is het zo in het begin dat alles gauw geregeld moet wworden want de man moet meestal meteen na aankomst beginnen met werk, dus wordt vaak alles snel geregeld in de dagen dat hij nog vrij is. Later kom je er dan achter dat dit niet zo handig geregeld is als je als vrouw zijnde geen maatregelen kan nemen of iets kan regel met een bedrijf omdat je niet de hoofdpersoon bent en nergens vermeld staat dat jij bent wie je bent.

Maar ook al heb je een SSN en sta je vermeld dan nog kan het frustrerend zijn, bv een rekening van het ziekenhuis waar mijn man geweest is wilde de verzekering meer uitleg over hebben en een dr's verklaring voor de procedure. Dan denk je dat als vrouw zijnde die thuis is dat even te kunnen regelen. Niets is minder waar, daar moet hijzelf voor bellen. Privacy regels e.d, de persoon die op het account staat is de enige die informatie kan krijgen. Vanwege het hoge aantal scheidingen in de US is dit soort informatie hogelijk beschermd, anders zouden ex-vrouwen en mannen informatie over een vroegere partner kunnen krijgen.

Dit soort dingen moet je op voorbereid zijn, het kan je eigenwaarde als geëmancipeerde vrouw een behoorlijke knauw geven als je zelf geen handtekening meer mag zetten op je cheques of geen credit card meer hebt.

[DixieChick]

Ik vond twee dingen heel interessant om te lezen in je advies, Tink. Dingen die aangeven hoe anders het kan ziin afhankelijk van waar je zit, en dus hoe anders ieder zijn process is.

Jij merkt op dat het moeilijk is om vrienden te maken omdat je als expat vrouw thuis zit, en de meeste vrouwen overdag weg zijn. Ik heb dus precies het tegenovergestelde. De meeste vrouwen in ons gebied zitten thuis of gaan deeltijd naar school (met de military verhuis je veel, en dus heb je als spouse vaak geen kans op een carriere), en dus heb ik, als werkende vrouw, heel veel moeite mensen te leren kennen. Ik kan nooit naar lunches, teas, of babyshowers omdat ik dan aan het werk ben. Als je hier niet zou werken, dan val je er veel makkelijker midden in. Temeer omdat je dan veel meer gemeen hebt met de mensen hier. Als ik over mijn werk begin, dan weten de meeste vrouwen niet eens wat ze moeten zeggen.

Het afhankelijk zijn van je man heb ik trouwens ook hoor - in de military is hij nou eenmaal het "hoofd", en zijn wij allemaal dependents, dus veel dingen kan ik ook niet regelen. Hier is het nog niet zo erg als dat het in Duitsland was, waar ik voor alles zijn orders en hadntekening nodig had (tot aan de mobiele telefoon en de huur toe), maar het is zeker wel even wennen. Ik vind het nu echter ideaal - ik laat hem gewoon alles regelen, ook al kan dat nu ook prima door mijzelf gedaan worden..<hehe>

Ieder persoon is anders, en dus ervaart iedereen een emigratie anders. Ik zelf ben al meerdere keren van land naar land verhuist, en voor mij is het elke keer zelfs weer anders, terwijl ik toch echt dezelfde persoon ben. Het hangt helemaal af van waar je in terecht komt, hoe je jezelf voelt. Niemand kan voorspellen hoe moeilijk/makkelijk het wordt. Maar dat het lastig is, dat is zeker.
Aan de andere kant zei een goede vriend van mij altijd "niks is voor eeuwig". Maak je een besluit en ben je er niet blij mee, dan is er -altijd- een mouw aan te passen. Ja, het gaat missscchien grote offers vereisen, maar als het echt niet gaat, dan heb je dat er voor over. Natuurlijk is het een grote stap, maar niet eentje die je nooit meer om kan draaien..

[Bandido]

en nu......nu zijn we net thuis van een week texas, scholen kijken, met de makelaar op stap om huizen te kijken, mijn man heeft al anderhalve dag proefgewerkt en dat beviel van beide kanten. het visum is aangevraagd en het arbeidscontract is ook net binnen wat binnen 3 dagen met ja of nee beantwoord moet worden.

Tja, nu wordt het concreet en dus ook eng natuurlijk! En dat is heel normaal, ik denk dat de meesten hier die zijn geemigreerd naar de VS deze fase hebben gehad. Ik in ieder geval wel. En natuurlijk geef je een heleboel op en dat is gewoon ook echt niet leuk. Maar je krijgt er wel wat voor terug en je kinderen ook. Je geeft ze een onvergetelijke ervaring mee. Voor je man zal het gemakkelijker zijn dan voor jou, hij heeft tenslotte zijn dagen al zo'n beetje gevuld met zijn baan. Voor jou is dat anders en je zult best af en toe van die momenten hebben dat je je afvraagt waar je aan begonnen bent, zeker met je man op zijn werk en je kinderen naar school. Maar denk er eens over na wat jij zou willen doen daar, al is het "maar" vrijwilligerswerk om wat nieuwe contacten op te doen. Misschien kun je ook wel een paar uur per week bijspringen op de school van je kinderen. Ook kun je eens polsen bij het NL Consulaat in Houston/Miami of zij ook lijsten van Nederlanders hebben die in jou buurt wonen. Het kan soms best leuk zijn om eens met wat lotgenoten je lief en leed te delen en wat tips te krijgen over hoe je je leven kunt opbouwen daar.

Wel is het vaak zo met koppels die emigreren dat de een vaak net iets meer wil verhuizen dan de ander. Het is wel goed daar afspraken over te maken. Zo is een goede vriendin van mij met haar man naar Seoul, Korea verhuisd en zij hebben vantevoren afgesproken dat als een van hen het om wat voor reden dan ook niet leuk genoeg vond en terug wil naar NL, dat de ander daar absoluut mee in zou stemmen. Hoe goed de ander het verblijf in Korea ook zou bevallen. En deze situatie doet zich nu voor: zij wil terug en hij wil heel graag blijven. Maar ze gaan dus terug en hij vindt het weliswaar jammer, maar gaat natuurlijk mee. Het kan helpen om hierover duidelijke afspraken te maken; you're in this together after all. Het kan jou zorg wat verminderen, wetende dat als jij echt alles hebt geprobeerd om het daar leuk te maken, er altijd nog een weg terug is naar NL.

Wat het rijbewijs betreft, je zult inderdaad door die zure appel heen moeten bijten, maar het is echt zo eng niet. Je hoeft ook echt niet meteen de binnenstad van Houston in. Maar in de buitenwijken, zeker in TX zijn de wegen ruim en is het verkeer rustig. Auto's zijn meestal automaten, waardoor het een stuk relaxter rijden is. En ga eerst eens met je man oefenen op een parkeerplaats om de auto "te leren kennen". En stukje bij beetje wat verder. Je zult blij zijn als je daar doorheen bent!

[Tink]

Wel is het vaak zo met koppels die emigreren dat de een vaak net iets meer wil verhuizen dan de ander. Het is wel goed daar afspraken over te maken.

Wij hebben hetzelfde gedaan toen we van California naar Frankrijk gingen. Frankrijk was absoluut niet mijn keuze, mijn keus was Schotland. Ik voorzag grote problemen met bureaucratie omdat we het Frans niet genoeg beheersten en de Franse mentaliteit is nou eenmaal zo dat men vrienden maakt vanaf de lagere school en als buitenstaander is het moeilijk om intieme vrienden te maken, verder dan oppervlakkig contact en eens een etentje kom je vaak niet. Zeker als je niet in een expat gebied woont. We hebben toen afgesproken dat we het 3 jaar zouden proberen, als één van ons na die 3 jaar weg zou willen zouden we dat doen. Ik was dus degene die na 3 jaar terug naar de US wilde, voornamelijk omdat mijn gezondheid achteruit gegaan was en ik hier betere behandelings mogelijkheden had. In 2005 zijn we dus naar Oregon verhuisd waar we voorlopig, dankzij onze Green Card die we sinds kort hebben blijven.

Wat het rijbewijs betreft, je zult inderdaad door die zure appel heen moeten bijten, maar het is echt zo eng niet. Je hoeft ook echt niet meteen de binnenstad van Houston in. Maar in de buitenwijken, zeker in TX zijn de wegen ruim en is het verkeer rustig. Auto's zijn meestal automaten, waardoor het een stuk relaxter rijden is. En ga eerst eens met je man oefenen op een parkeerplaats om de auto "te leren kennen". En stukje bij beetje wat verder. Je zult blij zijn als je daar doorheen bent!

Ook ik kon niet rijden toen we in de US arriveerden. Ik heb lessen genomen bij een rijschool en toen ik eenmaal de basics onder de knie had en m'n learners permit had veel gereden en geoefend met de eigen auto. Ik zou niet de basis lessen van mijn man willen krijgen, bij ons eindigde dat vaak ik een meningsverschil Hij is niet de geduldigste persoon en had zo'n z'n eigen ideeën hoe ik zou moeten rijden. Instructeurs zijn getraind om mensen die moeite hebben hun permit te halen les te geven, plus dat ik het veiliger vond dat ze in een les auto in konden grijpen. Zeker bij het oefenen met het op en afrit van de highway en het invoegen vond in het een veilig idee dat ze naast me zaten en ingrepen als het nodig was. Ook hadden ze veel tips welke punten van je auto in het oog te houden als je parkeert en hoe je te gedragen in het verkeer, tenslotte is je man ook geen ervaren US rijder. Bij ons in Oregon zijn ze niet zo soepel met het geven van permits, je moet wel degelijk parkeren, in en uit voegen en dat soort zaken. Ik hoor van mensen dat het bij hun maar een blokje rijden is, bij ons is dat niet zo.
Je kan in je gele gids rijscholen vinden die specialiseren in oudere mensen.

[kastelke]

Manuela, ik denk dat we mogen besluiten dat jullie de knoop doorgehakt hebben, en dat jullie naar Texas vertrekken?
http://www.meilink.net/index.php?page=e ... ge&id=1126

Proficiat! Als we je nog ergens mee kunnen helpen, geef dan een seintje! Veel plezier nog met de voorbereidingen, en laat je niet te erg opjagen!

[mannie]

klopt ik heb de knoop doorgehakt, en we zullen in januari gaan vertrekken de bedoeling is 5 januari maar dat gaan we echt niet redden het kan dus ook eind januari worden.
we hebben de texaanse vlag uitgehangen en nu maar hopen dat ons visum erdoor komt.

ik vind het mega spannend en we gaan straks ongeveer ten onder in het geregel maar ja dat hoort erbij als je zoiets wilt.

we zijn er een poosje geleden achter gekomen dat er nog iemand uit ons boerendorpje naar texas is verhuisd.
en die woont er alweer een aantal jaar en het scheen ook nog eens de broer van een vroegere schoolvriend van mijn man te zijn. hij wil ons graag eens onmoeten als we er wonen en dat aanbod nemen we graag aan want hij kan ons een hoop leren en vertellen.

groetjes manuela :dance:

[phillybilly]

Proficiat !!!!! :dance:

[vana]

Gefeliciteerd!
Leuk dat er al een bekende van jullie daar woont, hij kan jullie vast heel veel vertellen en met veel dingen helpen.
Heel veel succes met alle voorbereidingen, het zal vast een hectische tijd worden.

Marjon

[kastelke]

Je ziet, de wereld is klein.

Enerzijds zal het best wel hectisch worden als je op dergelijke korte termijn vertrekt, anderzijds vind ik dat niet eens een nadeel, want dan ben je ook snel door heel die periode doorheen.
Hebben je zonen in principe nog proefwerken eind dit jaar? Die gaan ze dan vermoedelijk niet meedoen? (mijn zoon zou daar heel blij mee zijn!).

[mannie]

ja dat is waar het is fijn als je het maar gehad hebt,maar we willen graag ons huis nog even verkopen omdat we het geld erg hard nodig hebben en gelukkig verkopen de huizen in onze straat altijd erg snel.en ik heb een zoon van net 14 die heeeeeeel blij dat hij die proefwerken niet hoeft te doen.

[kastelke]

Wat je oudste zoon betreft: in welk jaar zit hij hier in Nederland, en welke studies doet hij? En hoe gaat men daar in Texas mee om? Laten ze hem gewoon op leeftijdsjaar? En hoe bepalen zij zijn niveau? Moet hij extra summercourses volgen om aan de benodigde credits te komen om een officiele Amerikaanse graduation te krijgen?

[Nadine02]

Hey, gefeliciteerd! Ben erg blij voor jullie!

:dance:

[nieuwenoord]

Toppie! Wat een mooi vooruitzicht. Van harte! :dance:

[Bandido]

Wat spannend! Goed hoor, dat jullie de stap gaan zetten. Laat vooral weten als jullie vragen hebben.

[SemJes]

Wat leuk dat jullie de knoop hebben doorgehakt! Houden jullie nog een weblog bij?

[mannie]

Wat leuk dat jullie de knoop hebben doorgehakt! Houden jullie nog een weblog bij?

ja op www.meilink.net groetjes manuela

[MichelM]

Ik kon 't niet laten....
Een foto van de Texaanse vlag die we vandaag hebben uitgehangen om te vieren dat ik een baan heb in Texas!

[kastelke]

Sommige buren zullen nu wel denken dat je ze niet meer allemaal op een rijtje hebt, denk ik?
Maar ik vind het wel leuk dat je zo enthousiast bent!

[Petra/VS]

Gefeliciteerd met je baan en met jullie beslissing! Vraagje: is het mogelijk een RSS feed op jullie weblog te plaatsen? Op die manier is het makkelijker te zien, wanneer er nieuwe schrijfsels zijn. Of misschien is het er al en zie ik het niet?