Familie en hun begrip voor je emigratiewensen

[vana]

Jeetje Benno, wat naar. Ik kan me voorstellen dat het je dwars zit.
Als mijn zus of broer in Amerika woonde zou ik zo vaak ik kon langs gaan.
Ik kan me voorstellen dat het vroeger wat moeilijker was, maar tegenwoordig zijn de afstanden toch niet zo groot meer dat je niet af en toe op bezoek kunt komen.

Marjon

[Bandido]

Blijkbaar vinden de achterblijvers dat ik degene ben die zo nodig moest emigreren en "dus" ook degene ben die de moeite moet doen om ben hen langs te komen in plaats van dat zij af en toe eens hier in de VS willen komen kijken.

Ik woon hier natuurlijk een stuk korter (en nogmaals jammer dat ik je laatst ben misgelopen in Atlanta!!), maar ik merk hetzelfde al wel een beetje. Mijn ouders zijn hier nu al drie keer geweest in ruim een jaar tijd en zullen wel blijven komen. Maar voor de rest verwacht ik dat andere vrienden en familie het bij een keer laten. Omdat ze het "dan wel gezien hebben". Ik snap ook best dat het ver en duur is, maar het zou ook moeten gaan om mij te zien. En je kunt toch ook een vakantie eraan vast plakken, ik verwacht ook echt niet dat bezoek alleen in Atlanta blijft. Helemaal omdat Nederlanders over het algemeen veel vrije dagen hebben en bereisd zijn. Ik ben benieuwd hoe dit zich ontwikkeld, maar de eerste voortekenen zijn alvast niet echt hoopgevend.

[houstonwehaveaproblem]

Mijn ouders zijn hier nu al drie keer geweest in ruim een jaar tijd en zullen wel blijven komen. Maar voor de rest verwacht ik dat andere vrienden en familie het bij een keer laten. Omdat ze het "dan wel gezien hebben". Ik snap ook best dat het ver en duur is, maar het zou ook moeten gaan om mij te zien. En je kunt toch ook een vakantie eraan vast plakken, ik verwacht ook echt niet dat bezoek alleen in Atlanta blijft. Helemaal omdat Nederlanders over het algemeen veel vrije dagen hebben en bereisd zijn. Ik ben benieuwd hoe dit zich ontwikkeld, maar de eerste voortekenen zijn alvast niet echt hoopgevend.

Haha, je hebt dan toch al meer bezoek gehad dan ik hoor. Hier is nog niemand geweest. OK, niet liegen...2 leden van het forum zijn langs geweest...Phillybilly (zelfs meerdere keren) en Hekkie. Dat vond ik wel heel gezellig. Ik merk inderdaad dat mensen toen ik vertrok allemaal zoiets hadden van: "We komen langs" en nu ik hier eenmaal zit hoor of zie ik niemand. Ik vind het op zich niet erg, maar had mijn familie/vrienden toch anders ingeschat. Het is maar goed dat ik mijn zelfbeeld er niet aan ophang hè?

[Bennogr]

Ik heb er na al die jaren toch wel best wel vrede mee. Vooral omdat ik als ik in Nederland was gebleven, de rest van de familie ook niet erg vaak gezien zou hebben, denk ik.

Op de verjaardag van mijn moeder na dan. Maar dat is ook maar eenmaal per jaar (hoewel, als je bijna 97 bent, mag je best wat vaker vieren dat je er nog bent!)

[Dento]

Ik denk ook niet dat ik naast mijn ouders (die drie à vier keer per jaar willen komen - ze zijn al één keer geweest, en komen in juni weer) heel veel mensen over de vloer kan verwachten. Nu heb ik sowieso al een kleine familie, dus dat beperkt het wel enigszins. Mijn grootouders zijn te oud, en zullen niet hierheen komen. Dan blijven alleen mijn oom en tante nog over, en zij zijn in 2005 wel voor ons huwelijk in de VS meegekomen, en hebben er een vakantie achteraan geplakt. Ze vonden de VS geweldig, en wilden zeer zeker nog eens terugkomen. Nu wij in de VS wonen, verwacht ik dat zij wel eens langs zullen komen. En dat was het wel qua familie.

Ik heb drie vrienden die hebben aangegeven zeer zeker "eens een keer" langs te komen, maar het is nog maar afwachten of dat ook zal gebeuren. Twee van de drie zijn echte reizigers, en zijn allebei al op heel wat plaatsen in de wereld geweest (inclusief Australië, Nieuw Zeeland en de VS), dus zij zijn de lange reizen wel gewend. Ben benieuwd of ze ook eens deze kant op komen...

[OscarG]

Zeer interessant (helaas niet altijd even leuk) om alle reacties te lezen.

Het was een erg moeilijke periode, de laatste periode dat ik in Nederland woonde. Ik heb dit persoonlijk op proberen te lossen door wat extra tijd met iedereen door te brengen en veel te praten over mijn gevoelens. Ik heb ze altijd verteld dat ze geen familielid kwijt raken, maar dat ze er juist een bij kregen.
Ze waren natuurlijk nog steeds niet blij, maar ik had voor mezelf het gevoel dat ik de boel op een correcte wijze heb achtergelaten.

Dat is ook mijn streven. Het is en blijft een moeilijke periode inderdaad. Deze week bleef mijn moeder bij mij slapen ivm haar werk en om de avond nou gezellig te noemen...ik was impulsief...zal in amerika helemaal overnieuw moeten beginnen..zit je dan in Amerika...helemaal overnieuw beginnen..en bijna 30...bovendien lukt het mij nooit om het huis in mei al klaar te hebben voor de verkoop want er moet nog zo veel gebeuren en ze gelooft er helemaal neits van dat het huis in november al is verkocht. Tenslotte heeft ze wel 3 a 4x gezegd dat ze hoopt dat ik nog iemand anders hier tegen kom. Met name dat laatste is iets waar ik eigenlijk geen boodschap aan heb en wat mij steekt. Toch probeer ik mijn best te doen om dingen uit te leggen en even tot 10 te tellen voordat ik ontplof. Het is weer gelukt, maar het wordt steeds moeilijker. Mijn doel is ook om zelf het gevoel te hebben dat ik alles hier op een correcte wijze achterlaat, wat zij er dan ook maar van mogen vinden uiteindelijk.

En het op bezoek komen van de familie..Ik weet zeker dat mijn vader nooit zal komen, mijn moeder wel. Ook mijn broer en zus zullen vast eens langs komen. De rest van de familie denk ik niet, maar dat vind ik persoonlijk niet zo erg en begrijp ik ook wel. We gaan ook neit echt meer naar elkaars verjaardagen nu enzo en ik zou zelf ook niet zo snel alleen voor hun naar Nederland reizen, dat zou meer voor mijn broer, zus en ouders zijn.

Vrienden zeggen uiteraard wel dat ze langs zullen komen, maar of dat waar is...ook hier geldt, ik zou ook niet zo snel speciaal voor hun naar Nederland gaan, wel als het kan en even goed uitkomt.

[Bandido]

zit je dan in Amerika...helemaal overnieuw beginnen..en bijna 30...bovendien lukt het mij nooit om het huis in mei al klaar te hebben voor de verkoop want er moet nog zo veel gebeuren en ze gelooft er helemaal neits van dat het huis in november al is verkocht.

Even praktisch, maar zou je het niet kunnen verhuren? Vergeet ook niet dat je je NL hypotheek rente van je Amerikaanse belastingen mag aftrekken. Dat scheelt ook weer.

[OscarG]

Voor verhuur moet ik toestemming krijgen van de rabobank omdat ik daar mijn hypotheek heb. Ik heb eigenlijk geen overwaarde op het huis, dus ik denk niet dat ze mij die gaan geven tenzij ik goede garanties kan afgeven zoals de zekerheid op werk in de VS. Als het zou kunnen zou ik best geinteresseerd zijn in verhuur. Heb je toch wat achter de hand en anders bouw je zo langzamerhand toch een leuke investing op in de loop der tijd.

[Petra/VS]

Ik merk inderdaad dat mensen toen ik vertrok allemaal zoiets hadden van: "We komen langs" en nu ik hier eenmaal zit hoor of zie ik niemand. Ik vind het op zich niet erg, maar had mijn familie/vrienden toch anders ingeschat. Het is maar goed dat ik mijn zelfbeeld er niet aan ophang hè?

Grappig, hier had ik het net over met de Nederlandse gasten (bloglezers), die ik dinsdag had. In de vijfentwintig jaar, dat ik hier woon, zijn er maar bar weinig familieleden langs geweest. Wij wonen toch echt wel in een gebied, waarvan je zou denken, dat het interessant is om tenminste eens te bezoeken. Ook heb ik nog een paar keer per jaar contact met mijn beste vriendin destijds, maar zij vraagt nooit, maar dan ook nooit, hoe het hier is. De brieven gaan eigenlijk alleen over het gezamenlijke verleden, dat wij hadden. Terwijl ik haar toch wel over haar leven vraag. Ze heeft me ook nooit bezocht hier, nooit interesse gehad, kennelijk. Dat zal wel de reden zijn, dat ze nu nog enkel een kennis is en geen beste vriendin meer . Internetvrienden en -kennissen komen gelukkig wel graag langs .

[jiejie]

Wij wonen toch echt wel in een gebied, waarvan je zou denken, dat het interessant is om tenminste eens te bezoeken.

Dat zou je mogen denken ja.. ik hoef hier helemaal geen familie te verwachten, ik zit zowat dubbel zo ver weg.. de enige die ik hier kan verwachten zijn mijn moeder en mijn dochter, maar dan wel als ik het voor ze betaal haha (komt volgend jaar).. mijn zusje wilt ook wel komen met haar vriend maar ja, of die daadwerkelijk ooit komen, het zal mij benieuwen... ze kunnen het gemakkelijk betalen, daar niet van, maar ja, ze zijn soms behoorlijk zuinig en ik zie het niet zitten om voor hun te betalen als ze zelf goed geld verdienen. En anderen, die kan ik wel op mijn buik schrijven haha, die zal ik alleen zien als ik naar Nederland ga (in December ).

[suebrons]

Mijn familie was behoorlijk begripvol. Ik heb altijd gezegd als ik de kans krijg om permanent in Amerika te gaan wonen en werken dan doe ik dat. Maar ik ben in mijn familie daarmee niet de enige dus dat helpt ook. Niemand (ook ik niet) had echter verwacht dat die kans ook inderdaad kwam door de DV lotterij. Ik had dan ook half en half op wat tegenstand gerekend, maar iedereen was het met me eens dat ik deze kans moest pakken. En zo gezegd zo gedaan. Ik heb wel gezegd tegen mijn familie dat als er iemand was die niet wilde dat ik ging, dan ging ik niet. Gelukkig wilde niemand me tegen houden, dus nu zit ik hier.

Mijn oom en tante zijn inmiddels al twee keer langsgeweest en zijn aan het plannen en sparen voor een volgende keer. Mijn ouders komen aan het eind van het jaar voor het eerst deze kant op. Mijn ouders zijn al vaker in de VS geweest. Mijn oom en tante waren hier voor de eerste keer en zeggen dat ze nu pas goed begrijpen waarom ik destijds de keuze heb gemaakt hier naar toe te komen. Vrienden uit Nederland heb ik nog niet gezien, maar er is nog wel contact mee dus wie weet ooit. Mijn vrienden zijn overigens degene die wel wat twijfel uiten onder het mom zou je dat nu wel doen, en wat nou als...maar allemaal vonden ze dat ik de kans moest wagen.

Ik denk dat ik met zoveel begrip erg veel geluk gehad heb. Geen idee of mijn ouders het er moeilijk mee hadden. Daar is eigenlijk nooit over gesproken.

[bart1]

hey

Toen wij een viertal weken tweede brief in de bus kregen, hebben we beslist om onze ouders in te lichten.
We hadden proberen in te schatten hoe men zou reageren en komt zo een beetje overeen met alles wat er al over dit onderwerp is geschreven.

Mijn ouders reageerden zeer positief en hadden we eigenlijk niet echt verwacht: ben enig kind en laat mijn zoon uit mijn eerste huwelijk in Belgie achter.
We hadden hier nog wel aantal vragen en opmerkingen over verwacht. In het algemeen was het van grijp die kans en probeer het.
Natuurlijk waren er wel een paar randopmerkingen of we alle gevolgen goed overwogen hadden zoals pensioen, vertrekken zonder werk enz.
Maar dat was alvast een positieve start van het week-end.
Heb trouwens mijn moeder moeten afremmen want die ging al haar verlof voor het najaar richting US regelen!

Op zondag hebben we dan mijn schoonouders ingelicht en dat was een stukje lastiger. Mijn vrouw komt uit een zeer hechte familie met vijf en zij is ook nog eens de jongste! De eerste reactie kwam er niet echt maar na een nachtje slapen kwamen de emoties los.
Het moeilijkste om uitgelegd te krijgen was/is dat dit geen bevlieging is want men gaf ons de indruk dat we zoiets eventjes vlug beslist hadden, terwijl we er eigenlijk al mee bezig zijn sinds we eerste notification letter hadden ontvangen nu al een jaar terug. In de tijd tussen brief 1 en 2 hebben we behoorlijk wat afgesurft en info bij elkaar verzameld.
In het begin wilde men alles doen om ons op andere gedachten te brengen maar ik denk dat men nu langzaam begint te beseffen dat we ons besluit hebben genomen en we eigenlijk hun steun volop kunnen gebruiken.
Deze fase komt er zeker, vooral omdat men ziet dat we nu volop bezig zijn met de volgende stappen: ons huis hebben we onder opschortende voorwaarde al te koop gezet (en na 3 dagen hebben we reeds een pre-overeenkomst met een potentiele koper), alle paparassen zijn ok voor ons interview op 14 mei en in juni gaan we naar de states op huizenjacht, krijgen we geen GC op 14 mei maken we er een leuke vakantie van!
M.a.w. ik denk dat bij hun het besef groeit dat hun jongste het echt wel meent en dit geen bevlieging is.

Er zullen nog wel moeilijke momenten komen en ben zeker dat beide ouders nog wel een 'dipje' zullen krijgen maar daar hadden zowel mijn vrouw als mezelf echt wel rekening mee gehouden.
Buiten de familie is nog nietmand op de hoogte. Plannen dit pas te doen als we zeker GC in de bus hebben maar hou jullie wel op de hoogte

Bart1

[ned in MO]

Mijn ouders hebben het twee keer (bijna 3x)moeten doormaken. De eerste keer was toen ik naar amerika verhuisde, in mijn uppie en zonder vast plan en bijna geen geld.
De tweede keer was met mijn jongste broer. Zijn baan bracht hem naar allerlei plaatsen in de wereld maar nu heeft hij zich gesetteld in Vancouver canada en werkt voor een canadese werkgever. Hij werkte vroeger voor Smit Internationale.
Mijn andere broer woont samen met een engelse en tot geluk van mijn ouders hebben zij besloten om zich te settelen in Utrecht
Mijn ouders zijn inmiddels meer dan 20 keer bij ons geweest. Hun tot nu toe enige kleinkinderen wonen hier.
Zij zijn alleen bang dat als het lichamelijk wat minder zal worden ze niet meer in staat zouden zijn om de overtocht te maken, alhoewel de groot vader van mijn vrouw nog tot ver in de tachtig was en de trip maakte.
Eind Juli komen mijn ouders weer voor een week of drie. Mijn kinderen kijken daar altijd naar uit.
dat wij in Amerika zullen blijven staat wel vast. Ook zullen de kinderen als ze een beetje groter zijn zelfstandig naar nederland kunnen vliegen.

[DixieChick]

Ik merk dat mijn familie (en vrienden al helemaal) ook een beetje de houding hebben die andere mensen hier ook al beschreven hebben, namelijk dat ik degene ben die verhuisd is, en dat ik daarom maar naar Nederland moet komen. Ik merk bij mezelf dat ik daar soms best wel een beetje teleurgesteld in ben. Natuurlijk ben ik verhuisd, maar dan zou toch niet hoeven te betekenen dat ik alle moeite moet doen? Maar ja, misschien is dat wel te idealistisch van mij
Het toppunt vond ik toch wel dat toen ik een keer heel graag Nederlandse spulletjes wilde, niemand van mijn familie of vrienden iets opstuurde, en iemand hier van het forum zo verschrikkelijk lief was om dat te doen voor mij.

[Petra/VS]

Dat laatste heb ik dus ook. Net nog zonnebrandcreme voor onze jongste uit Nederland meegebracht gekregen door een bloglezeres (en anderen boden aan het op te sturen). Familie, die ook meelezen, bleef compleet stil, zoals altijd. Echter, als een van hen iets hiervandaan wil hebben weten ze me opeens wel te vinden en vage (achter)neven en nichten, waar ik al jaren geen contact mee heb, verwachten dan ook nog, dat ik dat zomaar gratis even opstuur . Ik heb een aantal keren met open mond zo'n email zitten lezen (er zijn er ook, die wel netjes terugbetalen, natuurlijk, daar niet van).

[DixieChick]

Echter, als een van hen iets hiervandaan wil hebben weten ze me opeens wel te vinden en vage (achter)neven en nichten, waar ik al jaren geen contact mee heb, verwachten dan ook nog, dat ik dat zomaar gratis even opstuur . Ik heb een aantal keren met open mond zo'n email zitten lezen (er zijn er ook, die wel netjes terugbetalen, natuurlijk, daar niet van).

Yep, ook dat is totaal herkenbaar. Bij mij betalen mensen wel atijd terug, maar ze houden er niet echt rekening meer dat ik hier echt niet hele dagen zit te niksen, te wachten om dingen bij weet ik veel wat te bestellen, en die dan naar Nederland te versturen (wat vaak een tripje naar het postkantoor inhoudt om het op te halen, het overpakken in een andere doos, en dan weer een tripje naar het postkantoor om het te versturen). Ik heb sinds kort besloten dat als mensen iets aan mij vragen, ik een tegenprestatie ga vragen (wil jij iets van LLBean, dan wil ik iets van de AH). Blij dat ik niet de enige ben!

[OscarG]

Mijn broer kennende zal ik ook zeker van dat soort verzoekjes krijgen. Hij heeft mijn vriendin al eens gevraagd om een iphone mee te nemen. Zo zullen er nog wel meer zijn ja. Goed idee van die tegenprestatie, die zal ik onthouden!

Overigens beetje offtopic: zat net door je blog te lezen, DixieChick en ik moest vreselijk lachen van die verjaardagstaart. Heb me voorgenomen om dat ook precies zo te gaan doen! haha.

[sachasenne]

Echter, als een van hen iets hiervandaan wil hebben weten ze me opeens wel te vinden en vage (achter)neven en nichten, waar ik al jaren geen contact mee heb, verwachten dan ook nog, dat ik dat zomaar gratis even opstuur . Ik heb een aantal keren met open mond zo'n email zitten lezen (er zijn er ook, die wel netjes terugbetalen, natuurlijk, daar niet van).

Daar moet je zelfs niet voor te emigreren. Toen wij van de kempen naar de kust verhuisden kregen we dezelfde reactie! Wij waren verhuisd, dus wij moesten komen. Het is een rit van 1 uur en drie kwartier, maar veel mensen hebben we niet gezien. Diegenen die kwamen waren steeds dezelfde. Ik kan zeggen dat we nu echt wel weten aan wie we iets hebben!

Carine

[Corry]

In tijden van nood leer je je vrienden en familie inderdaad wel kennen.

[Animar]

Daar moet je zelfs niet voor te emigreren. Toen wij van de kempen naar de kust verhuisden kregen we dezelfde reactie! Wij waren verhuisd, dus wij moesten komen. Het is een rit van 1 uur en drie kwartier, maar veel mensen hebben we niet gezien. Diegenen die kwamen waren steeds dezelfde. Ik kan zeggen dat we nu echt wel weten aan wie we iets hebben!

Carine

Zelfs wij hebben dat al! Wij wonen nu zo'n 40 minuten (!) rijden van onze oude woonplaats vandaan, en dat schijnt al een soort van wereldreis te zijn! (voor zogenaamde vrienden dan. De familie heeft er gelukkig geen last van)
De afstand van daar naar hier is echt heel groot, maar van hier naar daar niet hoor (snappie?).

Je leert zo inderdaad wel je "vrienden" kennen...