Familie en hun begrip voor je emigratiewensen

[Pe]

De reactie op mijn plannen zijn nogal verschillend, van agressief: Je weet niet wat je je op de hals haalt en zo leuk is de VS niet, tot vrij onverschillig. En dan gaat dit voornamelijk om familie.
Uitspraken als, we zullen je missen moet ik toch echt bij mijn vrienden halen.
Het is net of mijn familie nu al afstand neemt.
Behalve mijn ouders, die vrij avontuurlijk zijn qua reizen verwacht ik verder helemaal niets van niemand.
Hetgeen ik erg jammer vind voor vooral mijn zoon. Hij zal regelmatig op en neer reizen naar NL maar dan vermoedelijk enkel de familie van zijn vaders kant zien.

Ach, ik zie wel hoe het gaat, vrolijk word ik er op het moment niet van.
Misschien dat het tot een aantal mensen doordringt als we in NL het interview ed moeten doen, het lijkt misschien nog te vaag voor veel mensen. Maar het is allemaal dichterbij dan ze vermoedelijk denken.

[jiejie]

Ongelofelijk eigenlijk, dat er veel mensen zijn eigenlijk anders reageren dan waar je op hoopt. Het was bij mij in het begin enigszins zo maar ik zie dat het bij velen anderen ook zo is.. Zou dit nu puur zijn vanwege de angst om de ander niet meer te zien? Een soort van 'ik wil niet dat je me verlaat' maar dan op een kwade manier, hopend dat je niet zal gaan als men er zich maar negatief genoeg over uitlaat? Hmm.. ik weet het niet, een ding weet ik wel, ze maken de dingen er zo niet gemakkelijker op voor degene die moet vertrekken want, zo vergeten ze wel even, dat degene die gaat emigreren er zelf ook moeite mee heeft dat hij zijn/haar vrienden en familie achter moet laten.

[kastelke]

Ik denk dat heel veel mensen niet echt een heel realistisch beeld hebben van Amerika, en hen zien als dat land dat de wereld wil domineren, dat zich overal wil gaan moeien, het land van de dikkerdjes, de godsdienstfanaten, de oppervlakige cultuur, het egocentrisme,... En dan is het niet onlogisch dat ze niet staan te springen dat jij daar naartoe wil gaan. Want ok, in Nederland/Belgie loopt ook niet alles zoals het moet, maar ik ben er zeker van dat mensen die nooit zelf gedacht hebben om te gaan emigreren, eigenlijk in hun binnenste best wel overtuigd zijn dat Be/Nl een van de beste plekken op aarde is om te wonen...

[RiverCola]

k denk dat heel veel mensen niet echt een heel realistisch beeld hebben van Amerika

Maar dat zou voor de emigratieplannen toch helemaal niets uit moeten maken? Ik weet zeker, al zou ik naar Timboektoe verhuizen, mijn familie en vrienden me zouden steunen. Ik wil degenen die hier geschreven hebben over hun emigratieplannen en de negatieve reacties daarop niet de grond in praten maar ik vind het hele vreemde reacties. Ik heb hier en daar in mijn familie en vriendenkring ook al laten vallen dat ik graag naar de VS zou emigreren en er is nog nooit anders op gereageerd dan: Jaag je dromen na!!!

Zelfs mijn moeder reageerde positief al zei ze wel dat ze het erg ver weg vind en het jammer zou vinden me minder vaak te kunnen zien. Mijn vader had het over het land waar alles om de $ draait, ik reageerde hierop met' 'hier draait alles om de €, dus wat is het verschil?'. Dat was eigenlijk zijn enige verzet.

Nu heb ik voorlopig nog geen GreenCard gewonnen en ook anderszins geen uitzicht op een visum maar het is een fijn idee dat mensen je steunen wanneer je zo'n grote stap zou maken.

[kastelke]

RiverCola, prijs jezelf gelukkig met zo'n familie en vrienden!!!

Bij ons is het jaren geleden grote ruzie geweest omdat wij overwogen om naar Londen te verhuizen voor het werk.
Zelfs toen we voor kortere periode naar Chicago gingen, waren ze heel boos. (bang dat we ons niet aan ons woord zouden houden om terug te keren naar Belgie). Ik was een ondankbaar kind dat haar ouders uit heel egoistische redenen in de steek liet.

Inmiddels zijn er geen ouders meer die commentaar kunnen geven, maar onze 2 beste vrienden sinds jaren zijn alles behalve positief geweest toen wij hen 4 jaar geleden vertelde dat we waarschijnlijk naar Amerika gingen verhuizen. En momenteel is het zelfs zo dat dit onderwerp eigenlijk taboe is. Zij weten niet eens meer of wij nog meedoen aan de green card loterij, ze weten zelfs niet eens meer dat wij nog zouden willen verhuizen...

De mensen die verder van ons af stonden, die reageerden wel altijd positief.

[RiverCola]

Ik ben echt helemaal verbaasd! Ik kan me zulke reacties echt niet voorstellen maar weet ook dat elke familie anders is. Zo heeft mijn tante bijv. een schoonfamilie waar de grootste ruzies ontstaan wanneer mijn oom en tante besluiten om met kerst een weekje naar de Veluwe of Duitsland ofzo besluiten te gaan . Onze familie respecteert elkaars besluiten, houdt van elkaar en ziet elkaar graag en geeft eigenlijk nooit commentaar. Iedereen lijdt zijn eigen leven en dat respecteren we van elkaar. Ik ben daar erg blij om.

Ik besef wel degelijk dat wanneer je emigreert lang niet iedereen je zal komen bezoeken ook al roepen ze nog zo hard dat ze dat zullen doen. Je ziet het hier in NL al... puntje bij paaltje is het vaak onmogelijk om zelfs maar een dineetje te regelen of een verjaardagsfeestje te geven en dat dan ook echt iedereen die je uitnodigde komt opdagen. Mensen beloven veel en doen vaak weinig in de praktijk. Dat is wel de realiteit.

Een vriendin van mij emigreerde een tijd terug naar de VS en we zien elkaar nu eigenlijk vaker dan toen ze nog hier woonde. Ze komt zo nu en dan hier heen en dan spreken we altijd af, al is het maar voor een drankje. En deze zomer zullen we haar en haar man alweer voor de tweede keer bezoeken in California!
Ik ben nou eenmaal een trouwe hond........

[Corry]

Ik vind het bar en boos. Dat men het niet fijn vindt dat je vertrekt begrijp ik echt wel maar je kunt een ander zijn/haar dromen toch niet misgunnen. Onze zoon wil ook naar de VS als hij klaar is met zijn studie. Hij is enig kind en als hij dus weggaat blijven wij met zijn tweetjes over. We steunen hem van harte in zijn beslissing en roepen dat we VEEL op bezoek zullen komen. Gelukkig hebben wij genoeg vrienden hier.

[Dento]

Maar jullie hebben ook niks tegen Amerika... integendeel. En ik denk dat dat ook een heel groot verschil uitmaakt.

Je kunt wel zeggen dat het niets uit zou moeten maken waar je naar toe emigreert, maar het is voor veel mensen wel het verschil tussen wel en niet begrip op kunnen brengen voor je keuze.

Als ik had gezegd dat wij allebei helemaal verliefd waren geworden op dat ene kleine Masai doprje in Kenia, en dat we daar naar toe zouden gaan, dan had ik niet de steun van mijn ouders gekregen die ik nu heb mogen krijgen.

En jammer genoeg, zoals hier al eerder werd aangehaald, hebben heel veel mensen nog altijd een negatief beeld van Amerika, of in ieder geval de instelling "Amerika, mooi land om te bezoeken, maar er wonen? Nooit!".

Vandaar ook dat het bij zovelen zo'n verschil merkbaar was nadat de familie eenmaal op bezoek is geweest...

[Texas Boy]

Wij hebben in de 2,5 jaar dat we in Amerika wonen 2 moeders verloren, dus ik de mijne na een week in Amerika, de moeder van mijn vrouw eind vorig jaar. Dit was ook gebeurt als we nog in Nederland hadden gewoond. Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat je voor je eigen geluk moet gaan, het leven gaat gewoon door, pak je kansen voordat het te laat is, succes.

[GoBucks]

...Net nog zonnebrandcreme voor onze jongste uit Nederland meegebracht gekregen door een bloglezeres (en anderen boden aan het op te sturen). ....

Wat is er zo speciaal aan Nederlandse zonnebrandcreme vergeleken bij wat hier in Amerika te verkrijgen is?

[Tink]

Ik vind het bar en boos. Dat men het niet fijn vindt dat je vertrekt begrijp ik echt wel maar je kunt een ander zijn/haar dromen toch niet misgunnen. Onze zoon wil ook naar de VS als hij klaar is met zijn studie. Hij is enig kind en als hij dus weggaat blijven wij met zijn tweetjes over. We steunen hem van harte in zijn beslissing en roepen dat we VEEL op bezoek zullen komen. Gelukkig hebben wij genoeg vrienden hier.

Ben ik het helemaal mee eens!
Wij hebben ons nooit wat aangetrokken van wat familie of vrienden vinden, Ieder moet z'n eigen dromen en werkelijkheid nastreven en maken. Toen wij naar het buitenland vertrokken hebben we ook met niemand overlegd maar gewoon het als vaststaand feit meegedeeld. Dan en dan op die datum verhuizen we naar verwegistan. De reacties waren inderdaad niet altijd even enthousiast zeker niet van mijn schoonmoeder die had hopen te pronken thuis met een zeer goed afgestudeerde zoon, die droom zag ze nu in rook opgaan. Maar we hebben ons nooit ook maar iets aangetrokken van reacties van anderen, als ze echt onze vrienden zijn zijn ze blij voor ons en steunen ze ons wat we ook doen en hetzelfde geld voor familie.

Mijn ervaring is dat het voornamelijk jaloezie is, dat jij het aan durft om je toekomst in handen te nemen en je dromen nastreven terwijl zij vast blijven zitten in hun eeuwige patroon, hun hypotheek en baan/carrière voor 40 jaar en later zeggen 'had ik maar'. Degene die het meeste commentaar hadden, geven dat nu na 15 jaar ook openlijk toe, dat ze wilden dat zij toen de stap hadden durven nemen, maar ja, huis, kinderen, school, familie etc.

Ik heb altijd mijn dochter gestimuleerd een zo breed mogelijk internationale opleiding te kiezen zodat ze de wereld had als haar sollicitatie bank ipv alleen Nederland. Andere jongeren die ik door een project leerde kennen heb ik ook altijd bij op aangedrongen de hele EU als potentiële werkplaats te beschouwen en zich niet alleen to het kleine landje Nederland te bepreken. Goede banen worden steeds schaarser en als je voorbereid bent op een eventuele internationale carrière en daar al rekening mee houdt in de keuze van je opleiding heb je een stapje voor. Wees flexibel, en pin je niet vast op één plaats.

Ik kan me absoluut niet voorstellen dat als mijn dochter me zou vertellen dat ze met haar a.s man naar Timboektoe/Groenland/Noord Pool zou verhuizen omdat dat haar droom was dat ik ook maar één negatieve opmerking zou maken. Nee, ik zou meteen met haar aan de slag gaan en helpen waar ik kon om het allemaal zo makkelijk mogelijk voor haar te maken. Kinderen en familie zijn niet je bezit, je hebt geen recht te oordelen en kritiek te geven over wat zij als hun droom beschouwen. Echt houden van is support geven, ondersteunen waar mogelijk, er altijd zijn voor ze, ook als het niet zo gaat als ze gehoopt hadden, blij zijn met ze als het goed gaat en een schouder om uit te huilen als het even tegen zit.
Ik vind het enorm egoïstisch om alleen aan jezelf te denken, wat voor effect dit op jouw leven zal hebben, als je kind, vriend of familie lid met emigratie plannen aankomt. Begrijpen mensen dan niet wat voor een domper dit kan zetten op de vreugde die dit soort plannen met zich mee brengt? Triest.

[RiverCola]

Ik ben het helemaal met je eens Tink. Prachtig geschreven! Houden van is steunen en respecteren.

[Tink]

Blijkbaar vinden de achterblijvers dat ik degene ben die zo nodig moest emigreren en "dus" ook degene ben die de moeite moet doen om ben hen langs te komen in plaats van dat zij af en toe eens hier in de VS willen komen kijken.

Ebn daar niet meer zo bitter over (hoewel, het zit me toch nog wel eens dwars, dat is duidelijk). Is ook een van de redenen dat ik Nederland eigenlijk niet zo erg mis (al wil ik wel die Nederlandse nationaliteit houden, ondanks dat ik Amerikaan ben geworden, maar da's een ander verhaal.)

Dit herken ik wel heel erg. Familie en vrienden die zeiden dat ze ook zo verschrikkelijk zouden missen en de grootste bezwaren hadden zijn nog nooit op bezoek geweest, laten nooit wat van zich horen, geen email, geen kaartje, geen telefoontje, niets. Ik ben nu dus gehandicapt en ziek maar niemand die ooit even belt om te vragen hoe het is en hoe we het redden. Wij moeten degenen zijn die de kontakten onderhouden want van hun kant uit zou dat niet gebeuren. Ook niet toen we dichterbij woonden in Europa hoor.
Ze vinden inderdaad dat wij zijn weggegaan dus wij moeten ook maar alle moeite doen. In het begin deed ik dit nog wel, maar na jaren ben ik daar mee gestopt. Als het niet van harte gaat dan maar niet.

Voor mij is dat ook de reden dat ik eigenlijk niets meer met Nederland heb, behalve dat mijn dochter en schoonzoon met wie we een fantastisch contact hebben daar wonen en die ook al verschillenden keren hier en in andere landen waar we woonden zijn geweest. Al dan niet gesponsord Ook met de schoonzoon familie hebben we leuk contact die sturen regelmatig tijdschriften e.d op terwijl we elkaar eigenlijk niet eens goed kennen. Zo zie je maar dat support en vriendschap uit een onverwachte hoek kan komen.

[ned in MO]

In nederland zit wat in de zonnebrand wat hier niet mag (een extra bescherming0 Hoe het heet ben ik even kwijt

[Petra/VS]

Mexoryl. Dat ingredient is het beste gebleken mbt het blokkeren van UVA stralen. Het wordt al meer dan tien jaar gebruikt in Europa en Australie, maar om onverklaarbare redenen weigert de Amerikaanse FDA er toestemming voor te geven het hier te verkopen. Laatst las ik wel, dat je bij een apotheek ernaar kunt vragen, maar dat het dan enorm duur is. Het werd door mijn kinderarts aangeraden voor onze jongste, die een heel lichte huid heeft.

Maar nu weer terug on topic .

[Ingmar]

Wel grappig om te lezen dat meerdere gevallen de negativiteit die ik zelf meemaakte, ook meemaken.
Ik kan me voorstellen dat de familie er niet blij mee is, maar ik vindt persoonlijk ook dat je het geluk van een ander niet in de weg moet staan vanwege je eigen persoonlijke gevoelens.
En zoals ik eerder ook al zei, en zoals ik gelukkig ook in andere ervaringen lees, een hoop mensen passen hun mening over Amerika aan nadat ze het een keer van dichtbij gezien hebben. Dan zien ze hoe overdreven al die films wel niet zijn, en dat het leven hier helemaal zo slecht nog niet is.

[free_electron]

Mijn ouders hebben mij ook altijd gesteund. Ik heb een eerste keer in North carolina gezeten voor bijna drie jaar. Toen de zaak daar opgedoekt werdt en de afdeling terug naar belgie moest verhuizen kon ik niet anders dan terugkeren.
Ik ben toen twee-en half jaar terug in Beglie geweest. Er ging haast geen dag voorbij dat ik niet op jobsites zat te zoeken naar een positie ergens in de Vs. Ik had ongelofelijke heimwee en kon niet meer aarden in Belgie. Ik werdt haast letterlijk knettergek. In vergelijking met de servicemaatschappij die de VS is , staat europe nog in de middeleeuwen.

Mijn dag in Belgie was opstaan , ontbijt ,naar het werk , snel naar de winkel ( wnat die zijn altijd dicht om 19 uur ) , als je naar de post of bank moet kan je haast ene halve dag verlof nemen. Die dingen zijn nooit op en in het weekend , en velen sluiten over de middagpause.. Na een ganse week in de file gestaan te hebben kan je dan de zaterday in de winkel in de file staan om je boodschappen te doen... En de zondag val je in een zwart gat. Alles is dicht en er is haast niks te doen. En dan rest er haast alleen de kijkkast... waar er ook al niks te zien is. Serieuze programmas zoals discovery /nat geo / science channel / nature channel en zoveel andere interessante kanalen hebben ze niet.. alleen een 35e heruitzending van een tien jaar oude aflevering van 'de kampioenen'...

Uiteindelijk heb ik dan een positie gevonden in California. De beslissing was binnen de minuut genomen. Ik heb mijn ouders opgebeld : ik heb een job in californie. De vraag kwam terug : wanneer vertrek je , en moeten we meekomen om de verhuis te helpen doen ?

Ik zit hier ondertussen bijna 4 jaar. Ik ben in afwachting van de greencard ( ik zit op H1 ) Alles is achter de rug , alleen wachten tot mijn priority date voorbijkomt.

Sommigen van de familie waren verwonderd. Ga je terug ? heb je nog niet genoeg gehad ? waarom wil je weg ?
Ik heb op mijn ouders na slechts weinig contact met de rest. Allen met nieuwjaar het 'braafjes pootje ophouden' telefoontje. en de onvermijdelijke vraag : wanneer kom je eens af ... tjah. nooit ? Waarom zou ik 19 uur op een vliegtuig zitten om dan als een vreemde in belgie te moeten rondlopen. Familie bezoeken is een ding , maar na 10 minuten ben je uitgepraat. En wat doe je dan .. terugvliegen.. ?

Mijn ouders komen elke jaar af voor 3 maand ( max toeristenvisum.) Ik heb toch plaats genoeg. Ik trek dan dagen verlof uit zodat ik 3 of 4 dagen weekends heb. Alles is op een dag bereikbaar. yosemite , Lake Tahoe , Napa , Big sur, carmel , Monterey , San Francisco , Point Reyes, Bodega bay , en in 4 dagen kan je perfect een trip doen van SF naar San Diego en terug. Een lang weekend in Yosemity zodat je tijd hebt om alles te bekijken ( ook hetch-hetchy en de ganse tioga pass afrijden tot in mono-lake en bodie.

Ik ben altijd een beetje de vreemde eend in de bijt geweest ( typical 'nerd' die altijd met zijn hoofd ergens in het binnewerk van Tv of computer zat te sleutelen, terwijl de rest alleen geinteresseerd was in voetbal en tour de france ... Of ik zat onderwater . cousteau achterna scubadiving en onderwater video/photo is mijn andere grote passie). Ook voor mijn hobbies is het hier beter. Hawaii is op 5 uur vliegen , Florida is op 5 uur vliegen. en aan electronica en computer spul is er geen gebrek. Ik woon en werk in hartje silicon Valley. Er zijn hobbyverenigingen genoeg, en er is geen enkel probleem om als hobbyist aan het laatste nieuw spul te geraken.

Voor mij staat al vast dat , eenmaal de groene kaart + 5 jaar er naturalisering zal volgen. Ik ben vastbesloten om de nationaliteit aan te vragen. Ik heb totaal geen zin om terug te keren naar europa.

Het leven is hier veel plezanter. De zon schijnt altijd, er is vanalles te doen , en ik leef op mijn ritme. als ik om 8 uur s'avonds plots trek heb om een barbequetje te doen dan ga je gewoon effe naar de winkel om een stukje dood koebeest. Ze zijn toch altijd open. Dat run -run -run fenomeen is weg. Ik hoef geen 5 dagen vooruit te plannen om alle boodschappen te doen die nodig zijn.

Je moet wel opletten om niet in de amerikaanse mentalieteit te vallen van de groep mensen waarvan shopping een full-time hobby is en waarbij je toch zoveel creditcards hebt dat je denkt dat de sky de limit is ...

Als je met een gezonde belgische (of nederlandse) spaarder mentaliteit naar here komt is dat wel het geval. Je kan een aardig potje bijeensparen en nogal snel 'settlen'. Met andere woorden : je kan ene comfortabel leven leiden waarbij je plant voor de toekeomst. Er is immers , in tegenstelling tot europa, geen hand de je beschermd. Je zult zelf moeten sparen voor ene pensioen ( 401k plan , of individueel plan ) en zorgen dat je een buffer hebt om de 'golden years' zo lang mogelijk te rekken.
Langs de andere kant staat, dat je ook niet hoeft af te dragen voor de gediplomeerde werkontlopers (de categorie professionele stempelaars). Je hebt zelf je toekomst in handen.

Iemand die een beetje verstand heeft kan perfect leven zoals god in frankrijk de VS.

[dutchie_in_boston]

Mexoryl.

nog een keer

huh, de SX was in 2006 toch al goedgekeurd? Ik zie de produkten hier bij CVS staan (l'oreal, anthelios). Of bedoel je de XL? Daar kan mijn huid niet tegen, teveel olie.

[dora]

Een gedeelte van onze familie reageerde ook heel afstandelijk, toen het duidelijk werd dat we naar de VS gingen. Al weken voordat we echt weggingen werden ze erg afstandelijk, alsof we al weg waren. Als we ongeveer 1 keer per jaar in Nederland zijn zijn het ook diezelfde mensen die totaal geen moeite doen om ons te treffen of iets met ons te ondernemen. Gelukkig reageerden de meeste familie leden anders.

Dora

[OscarG]

Ik dacht dat het wel weer even tijd was voor een kleine update:

Na ons laatste gesprek heb ik verder niet meer met mijn broer gesproken over het Amerika verhaal. Wel heb ik van mijn zus en moeder vernomen dat hij er nog steeds niets van snapt, maar zoals mijn zus ook al aan gaf, heeft hij altijd al moeite gehad om dingen vanuit een ander perspectief dan zijn eigen te zien. Ach, zolang hij mij er verder niet mee lastig valt

Mijn zus heeft het geaccepteerd en die heeft nu de houding: dat moet hij toch lekker weten. Dus die is van negatief naar neutraal gegaan. Toch vooruitgang! De meeste vooruitgang zie ik echter bij mijn ouders. Ik ben momenteel bezig met het opknappen van het huis zodat het in de verkoop kan. Vanwege de drukte met mijn werk ging dit echter langzamer dan gepland. Mijn moeder had een week vrij, dus ze had aangeboden om samen twee dagen te komen helpen. Ik vond dit zeer aardig, maar zag er wel tegen op om mij twee dagen lang te moeten verdedigen over de Amerika keuze. Toch heb ik hun aanbod geaccepteerd. Ookal is het werk helaas meer gebleken dan wat we hadden gehoopt en kan ik nu vooruit kijken naar een vrolijk weekend schilderen, moet ik toch zeggen dat het een geslaagde twee dagen waren. Voor het eerst leek mijn moeder oprecht te luisteren naar de plannen van mij en mijn vriendin. Ze was ook oprecht geintereseerd in hoe het nu was met mijn vriendin nu ze weer tijdelijk bij haar ouders in woonde. Ook steunde ze mijn beslissing om per 1 juli mij volledig te gaan richten op mijn afstudeer onderzoek wat nu al veel te lang heeft geduurt. Het valt niet te combineren met mijn werk. Daar ik de laatste tijd meer heb verdiend door voor mezelf te gaan werken, kan ik het mij veroorloven om een aantal maanden volledig bezig te zijn met de studie.
Ik heb geen enkele negatieve opmerkingen gehoord (zoals: dan ben je bijna 30 en dan zit je daar in Amerika, heb je helemaal niets). Het voelt voor mij wel als een opluchting. Voor het eerst sinds een lange tijd heb ik weer het idee alsof ik gewoon alles met mijn ouders kan bepraten. Voorlopig is het dus postief!