twijfel

[mannie]

ik woon nu bijna 5 maanden in texas, en nog steeds heb ik enorme twijfel of ik hier voorgoed wil wonen.
ik had nooit van te voren gedacht dat ik zoveel van nederland zou gaan missen, er zijn vele dagen dat ik me gewoon echt verdrietig voel, zonder echt te weten waarom. mijn man wil gaan voor de greencard om hier voorgoed te blijven maar ik ben er nog lang niet uit wat ik wil. en dat zorgt ook voor irritatie tussen ons.

ik kan voor mijn gevoel soms geen kant op vanwege de hitte hier, en ook het veels te krappe appartement zorgt voor veel irritatie, we hebben nog een huis te koop in nederland voordat we hier uberhaupt uit het appartement weg kunnen.

ik zou graag wat reacties willen van mensen die zich ook zo voelen of tips om hieruit te komen.
aan ,,stel je niet aan,, of ,,dan ga je toch lekker terug naar nederland,, heb ik niet zo veel, die opmerkingen heb ik al vaker gehad.

groetjes. manuela

[FlipjeBTiel]

Ik loop hier waarschijnlijk achter, maar heb je een update over jezelf? I.e. rijbewijs al gehaald, hoe hebben de kids het, en dat soort dingen? Ik bedoel, als het appartement te krap voelt dan is de oplossing om erop uit te gaan.

De beste oplossing tegen hitte is overigens een siesta en 's avonds langer doorgaan.

Gr., Flipje

[Bandido]

Wat vervelend! Denk je dat het beter zou gaan als je een groter huis zou hebben of in een andere plek in de VS waar het wat minder warm is? Of is het meer dat je meer in het algemeen NL en je familie en vrienden daar mist? Ik wil maar zeggen dat het goed is om te achterhalen waar het precies aan schort. Ik kan me trouwens best voorstellen dat in een klein appartement de muren wat sneller op je af komen, maar is het met een ander huis wel opgelost? Het is wel goed om daar eens over na te denken.

En verder is het goed om te proberen daar wat mensen te leren kennen. Heb je al geprobeerd om bv via de school van de kinderen andere moeders te ontmoeten? Of is er misschien een NL club daar? Of zou je misschien willen overwegen om ergens voor een x-aantal uren per week vrijwilligerswerk te doen. Al is het alleen maar om je gedachten wat te verzetten. Wel is het zo dat het volgens mij sowieso best moeilijk is om in een ander land te wennen. Je mag jezelf best af en toe nog even eraan herinneren dat wat jullie hebben gedaan best wel heftig is.

[wiepster]

Ik kan helemaal begrijpen hoe je je voelt. Wonen in een ander land is toch heel anders dan wonen in je eigen vertrouwde omgeving, waar je op school bent geweest en zoveel anderen (oppervlakkig) kent door je school destijds etc.
Helemaal opnieuw beginnen waar je niemand kent en ook nog eens geen familie hebt, kan je erg rauw op je dak vallen.Mijn ervaring is dat het het eerste jaar het zwaarst is, daarna begin je wat meer op te gaan in de samenleving.
Als je ook nog eens in een kleine ruimte woont, met weinig privacy voor jezelf, dan maakt het dat nog allemaal wat moeilijker. Is het niet mogelijk om wat groters te huren? Waarschijnlijk zitten jullie aan een 12 month lease vast? Is er in het complex geen groter appartement gte huur, waar je in kan zonder je lease te verbreken?
Bij mij ging het beter nadat ik een baan kreeg bij mijn huidige werkgever, maar weet niet of het mogeijk is om met jouw visa te gaan werken. M

Hoop dat je hier wat aan hebt en van mij vanuit Florida een virtuele hug.....

[mannie]

Ik loop hier waarschijnlijk achter, maar heb je een update over jezelf? I.e. rijbewijs al gehaald, hoe hebben de kids het, en dat soort dingen? Ik bedoel, als het appartement te krap voelt dan is de oplossing om erop uit te gaan.

De beste oplossing tegen hitte is overigens een siesta en 's avonds langer doorgaan.

Gr., Flipje

ik ben 36 jaar en heb een man en 2 kinderen, mijn jongste zoon van net 11 vind het prima hier ik hoor hem zelden tot nooit klagen of over nederland praten, alleen het appartement vind hij niks. mijn oudste zoon van 14 pubert echt vreselijk erg en wil niks anders dan terug naar nederland.

ik ga mijn rijbewijs (proberen) te halen na de vakantie. ook in nederland had ik geen rijbewijs maar kon bijna alles met de fiets en trein af.

een siesta is niet nodig omdat we prima airco hebben, maar een stuk lopen of iets anders buiten doen met mijn jongens om de verveling in de vakantie wat te doorbreken zit er niet in omdat het buiten zo heet is, je voelt je toch meer aan huis gebonden zo.

maar ik mis gewoon zoveel, ik mis mijn ouders, hollands eten, ik vind het eten hier zo saai...vind men bacon lekker dan is alles met bacon, vind met pindakaas lekker dan is alles van koek tot chocola in pindakaassmaak. ik mis ook een grote mate van gezelligheid het is net of ze dat hier niet voor elkaar kunnen krijgen in winkels en restaurants. geen winkelpleintjes meer, of koffie met een koekje. ik weet dat het mijn/onze keuze was om hier te komen wonen maar toch.....ik twijfel

[mannie]

Wat vervelend! Denk je dat het beter zou gaan als je een groter huis zou hebben of in een andere plek in de VS waar het wat minder warm is? Of is het meer dat je meer in het algemeen NL en je familie en vrienden daar mist? Ik wil maar zeggen dat het goed is om te achterhalen waar het precies aan schort. Ik kan me trouwens best voorstellen dat in een klein appartement de muren wat sneller op je af komen, maar is het met een ander huis wel opgelost? Het is wel goed om daar eens over na te denken.

En verder is het goed om te proberen daar wat mensen te leren kennen. Heb je al geprobeerd om bv via de school van de kinderen andere moeders te ontmoeten? Of is er misschien een NL club daar? Of zou je misschien willen overwegen om ergens voor een x-aantal uren per week vrijwilligerswerk te doen. Al is het alleen maar om je gedachten wat te verzetten. Wel is het zo dat het volgens mij sowieso best moeilijk is om in een ander land te wennen. Je mag jezelf best af en toe nog even eraan herinneren dat wat jullie hebben gedaan best wel heftig is.

ik denk dat het beter zou gaan als we weer ons eigen huis zouden hebben en dus meer privacy. naar een andere staat in amerika gaan is niet eenvoudig omdat mijn man hier een baan heeft, zegt hij die op dan moeten we binnen 10 dagen terug naar nederland. ik mis gewoon mijn ouders, hollands eten, hollandse humor, cultuur ,taal enz.....

ik heb al mensen leren kennen waarmee ik er wel eens op uit ga, en ik doe zo mijn best om er hier wat van te maken maar ...ik heb veel dagen echt zo'n verdrietig gevoel, het is ook moeilijk dat mijn fam en vrienden nu dingen meemaken waar ik geen deel meer van ben en ze mailen me ook steeds minder.

[mannie]

Ik kan helemaal begrijpen hoe je je voelt. Wonen in een ander land is toch heel anders dan wonen in je eigen vertrouwde omgeving, waar je op school bent geweest en zoveel anderen (oppervlakkig) kent door je school destijds etc.
Helemaal opnieuw beginnen waar je niemand kent en ook nog eens geen familie hebt, kan je erg rauw op je dak vallen.Mijn ervaring is dat het het eerste jaar het zwaarst is, daarna begin je wat meer op te gaan in de samenleving.
Als je ook nog eens in een kleine ruimte woont, met weinig privacy voor jezelf, dan maakt het dat nog allemaal wat moeilijker. Is het niet mogelijk om wat groters te huren? Waarschijnlijk zitten jullie aan een 12 month lease vast? Is er in het complex geen groter appartement gte huur, waar je in kan zonder je lease te verbreken?
Bij mij ging het beter nadat ik een baan kreeg bij mijn huidige werkgever, maar weet niet of het mogeijk is om met jouw visa te gaan werken. M

Hoop dat je hier wat aan hebt en van mij vanuit Florida een virtuele hug.....

als eerste bedankt voor je virtuele hug, dat doet me wel weer even goed.
ik heb altijd gezegd dat ik het een jaar zou geven voordat ik beslis wat ik wil, hier blijven of terug gaan dus.....ik heb nog 7 maanden te gaan. ik wil het wel een kans geven en ik doe erg mijn best. iets groters huren zit er financieel gewoon niet in, we betalen nu hier de huur plus de woning in nederland.

ik mag met mijn visa wel werken maar vanwege de vakantie nu met de jongens thuis is dat even lastig en na de vakantie wil ik eerst mijn theorie gaan doen en autorijlessen nemen.

ik wil gewoon zo graag van dat treurige gevoel af, ik herken mezelf zo niet. als ik erop uit geweest ben met mijn (nieuwe) vriendinnen dan gaat het wel weer even maar daarna zakt het weer in, ik mis de gekste dingen van nederland laatst zat ik op internet de folder van het kruidvat te bekijken omdat ik dat vertrouwd vond, gek he ...

ik mis ook de gezellige koffietentjes met de terrasjes ik vind de koffietentjes hier soms zo kil ingericht en alles zit in een weggooi beker.
maar goed het is nog maar 5 maanden ik hou gewoon vol tot er een jaar voorbij is en hopelijk voel ik me beter dan.

[ManuIwa]

Hi Manuela, ik denk dat vele ex pats hier met je meevoelen. Ik heb zelf ook mijn hele familie en al mijn vrienden achter gelaten en ben uiteindelijk aan de andere kant van de wereld terecht gekomen. Ik was en ben erg close met mijn familie en heb er zelf erg veel moeite gehad. Hoewel ik niet dacht dat dat zou gebeuren heb ik toch wel wat heimwee naar Nl gehad. Het gevoel is niet over gegaan, maar het heeft een plaats gekregen in mijn leven, zodat ik er mee verder kon. Er zijn nog wel moeilijke momenten, bijvoorbeeld toen mijn zoon was geboren, maar het is te doen.

Ik hoop dat als je het de kans geeft dat ook jij het nare gevoel een plaats kan geven in je leven zodat je de blijdschap en het enthousiasme van je man en kroost kan delen. Hoe langer je er zit, hoe meer vrienden je daar ook zal hebben, dus meer afleiding, en hoe langer je ze kent deste meer voel je je er thuis. En je kan zelfs aan de warmte wennen (hoewel ik over TX warmte niets kan zeggen, maar mijn eerste ondraaglijke zomer was in Chicago).

Veel success, en velen hier op het forum leven ongetwijfeld met je mee.

[Amikix]

Heb je misschien ook last van een cultuurschok? (zie ook hier) Ik heb me het eerste half jaar dat ik in Amerika was ook weleens wat minder happy gevoeld, vooral in het weekend als ik niet hoefde te werken (en dus ruim de tijd had om veel te veel na te denken en mezelf in de weg te zitten). Na dat halve jaar ging ik voor vakantie terug naar Nederland (waar ik tot mijn grote verbazing ook ineens aan allerlei dingen moest wennen!) en daarna was mijn ik-zit-niet-lekker-in-mijn-vel-gevoel weg. Wat ook hielp was mezelf een schop onder mijn kont geven als ik in een nergens-zin-in-bui was en toch iets gaan doen, al gaat dat misschien makkelijker als je in een wat koelere omgeving woont.

Achteraf gezien moest ik gewoon aan een heleboel dingen wennen, al had ik dat helemaal niet in de gaten. Ik had er nooit bij stilgestaan dat je een cultuurschok kunt krijgen, tenslotte is Amerika een westers land dus hoe anders zou het kunnen zijn? Ondertussen ben ik zover dat ik echt niet zomaar meer naar Nederland zou willen verhuizen terwijl ik in eerste instantie duidelijk met het idee 'het is tijdelijk' weg ben gegaan.

In ieder geval: als alles in baconsmaak of met pindakaas verkrijgbaar is, hoeft het nog niet te betekenen dat je het moet eten, ookal doen andere mensen dat wel. Ik gruwelde in het begin bijvoorbeeld van het idee van ijs met pindakaas erin, maar nadat ik het voor de lol eens geprobeerd had (onder het mom: smaakt het niet dan gaat het de prullenbak in) moet ik zeggen dat dat best lekker is! En als je erom vraagt kun je je koffie bijna overal in een 'echte' beker krijgen, als je het tenminste ter plekke opdrinkt.

In ieder geval: sterkte! Emigreren is nou niet het makkelijkste dat je kunt doen (maar je had er vast een goede reden voor, anders zet je zo'n stap niet), dus het is normaal dat je dat allemaal moet verwerken.

[Bandido]

naar een andere staat in amerika gaan is niet eenvoudig omdat mijn man hier een baan heeft, zegt hij die op dan moeten we binnen 10 dagen terug naar nederland.

Nee, dat snap ik inderdaad. Maar ik bedoelde ook meer op de langere termijn. Stel dat jullie inderdaad over een tijd een GC zouden kunnen krijgen, dan zijn jullie niet meer gebonden aan Texas. Daar heb je nu natuurlijk niet zoveel aan, maar het idee dat jullie daar uiteindelijk weg kunnen geeft je misschien net dat beetje adem om het daar de komende paar jaar toch leuk te vinden. En verder is het gewoon in het eerste jaar echt het moeilijkste, het heeft gewoon echt tijd nodig. Je moet jezelf de tijd gunnen om "je kuiltje daar te vinden".

[wiepster]

ik mag met mijn visa wel werken maar vanwege de vakantie nu met de jongens thuis is dat even lastig en na de vakantie wil ik eerst mijn theorie gaan doen en autorijlessen nemen.

ik wil gewoon zo graag van dat treurige gevoel af, ik herken mezelf zo niet. als ik erop uit geweest ben met mijn (nieuwe) vriendinnen dan gaat het wel weer even maar daarna zakt het weer in, ik mis de gekste dingen van nederland laatst zat ik op internet de folder van het kruidvat te bekijken omdat ik dat vertrouwd vond, gek he ...

Je rijbewijs halen is zeker een eerste vereiste, dan kan je al beter uit de weg.

En "gezelligheid" kent men inderdaad niet, zoals we dat vanuit Nederland gewend zijn. Ofschoon dat in het noorden beter schijnt te zijn, volgens collega's die in Connecticut eo. gewoond hebben.

Ach en je treurige momenten hou je toch wel, gisteren had ik het ook een beetje....vaderdag en dan mis ik mijn familie in nederland best wel, op de lange duur heb ik echter steeds minder van die momenten.

Net zoals de anderen al aangaven, dit is wat veel immigrants/expats ervaren en het kunnen delen op een forum als dit, helpt al wat.

[manja]

Wat naar dat je zo’n treurig gevoel hebt. Verhuizen naar een ander land is best wel heftig, de een heeft meer tijd nodig om te wennen als de ander. Misschien ben je onbewust Nederland met alles en iedereen aan het idealiseren in een treurige bui. Heel soms heb ik daar ook wel eens last van maar dat zet ik alle plus en minpunten tegenover elkaar en dan tel ik meer pluspunten. Misschien kun je een leuke hobby zoeken, er is veel keuze in de grote hobbyzaken. Sterkte en ook van mij een virtuele hug uit Utah.

[kastelke]

Mauela, het spijt me dit te moeten lezen.

naar een andere staat in amerika gaan is niet eenvoudig omdat mijn man hier een baan heeft, zegt hij die op dan moeten we binnen 10 dagen terug naar nederland.

Maar ik bedoelde ook meer op de langere termijn. Stel dat jullie inderdaad over een tijd een GC zouden kunnen krijgen, dan zijn jullie niet meer gebonden aan Texas.

Ik denk dat je dat altijd een beetje zo moet zien, als je in een ver en vreemd land gaat wonen: daar waar je binnenkomt, dat is je start. Niet je eindebestemming! Hou dat goed voor ogen.
Maar dan moet je natuurlijk eerst voor die green card gaan, om zelf te kunnen kiezen.

Ik herinner mij nog heel erg goed het verhaal van Ann, een Vlaamse mama die met haar 4 kinderen haar man achterna ging (http://annsgazette.blogspot.com/), inmiddels zo'n 4 jaar geleden. Hoe erg heeft zij het in het begin gehad! Vreselijk gewoon. Haar man zat al langer ginder, die voelde zich er als een visje in het water. Haar kinderen wilden spoedig ook al helemaal niet meer terug naar Belgie. En Ann, die treurde vreselijk. Door het visum van haar man mocht zij niet gaan werken, dus ze zocht iets anders. En dat werd lopen. En ondertussen loopt Ann ki-lo-me-ters per week (en doet ze dus ook marathons, en gaat ze nu nog verder dan dat). Zij heeft duidelijk haar passie gevonden, en heeft daardoor ook vrede gekregen met haar nieuwe land.
Hopelijk kan jij ook zoiets vinden, Manuela.

Van een huis naar een appartement verhuizen, da's inderdaad ook balen. En die Nederlandse huizenmarkt die maar niet vlot wil trekken maakt natuurlijk dat jullie huis al een tijdje te koop staat.

Vol houden meid! En lucht je hart hier maar, ik weet zeker dat velen je begrijpen. Het mogen dan wel virtuele knuffels zijn, maar ach, we gaan mee met onze tijd, niet? [[[knuffel]]]

[Verelle]

Toen ik 20 jaar geleden naar Italie verhuisde kende ik mijn toenmalige partner net, ik was de Italiaanse taal niet machtig, hij sprak geen Engels en kon dus nergens op terugvallen. We woonden in het midden van de stad, klein apppartement, geen tuin. Kon geen werk vinden, omdat ik niet voldoende Italiaans sprak. De enige personen waarmee ik in contact kwam waren mijn partner, zijn vrienden en zijn familie. Mijn eigen vrienden maken was extreem moeilijk omdat de Italiaanse meiden vonden dat ik hun Italiaanse mannen inpikte. Die eerste zomer was het ontiegelijk warm, werd letterlijk ziek van de warmte. Bellen met mijn ouders deed ik 1x in de week, de telefoonkosten waren toen nog heel hoog. Ik kan echt nog wel herinneren hoe moeilijk het soms was, maar de positieve herinneringen zijn echter meer blijven hangen. Ik denk dat het wel belangrijk is om iets voor je zelf te gaan doen, een hobby of sporten.


Het is niet altijd rozegeur en maneschijn verhuizen naar een ander land, maar na verloop van tijd zal het meestal wel beter worden. Mocht je na een jaar nog steeds dit gevoel hebben, dan zullen jullie misschien moeten overwegen om dan weer terug te gaan. Daar is niks mis mee, zie het dan als een tijdelijk avontuur.

[Matrox]

Ik kan niet uit eigen ervaring spreken, maar weet van een goede vriendin die naar Duitsland verhuisde en het daar het eerste jaar ook vreselijk moeilijk had. Die kon notabene in het weekend nog gewoon naar de oude stek (en deed dat ook regelmatig).
Na het eerste jaar ging het alsmaar beter en nu, een jaar of 5 later, zien we haar nauwelijks meer. Heeft haar plekje helemaal gevonden. Het klinkt natuurlijk als een cliché maar ik denk dat je gewoon tijd nodig hebt.

Nu in de vakantieperiode is het denk ik extra moeilijk, maar als straks de boel zijn gangetje weer gaat zal het toch langzaam wel beter gaan?

Ik hoop dat je niet bij de pakken neer gaat zitten maar het op kunt brengen zelf het initiatief te houden mbt. het verbeteren van je situatie. Je besluit om je rijbewijs te gaan halen is in ieder geval een stap in de goede richting.

Heel veel succes en sterkte tijdens de moeilijke momenten die je ongetwijfeld nog gaat krijgen.

[ANY]

Het beste advies dat ik kan geven om dit te doorbreken is om jezelf zo druk bezig te houden dat je geen tijd hebt om er veel aan te denken. Het heeft zijn tijd nodig om voor jezelf je draai te vinden. Je zegt dat de kinderen zich vervelen, zijn er zomerkampen in de buurt waar ze wat om zouden geven? Het is een beetje een moeilijke leeftijd. Ga zoveel mogelijk uit huis, zoek nieuwe ervaringen op.

Zelf zat ik na een paar maanden hier in zo'n dieptepunt dat ik gewoon terug moest naar Nederland. Ik ben toen voor 2 weken alleen terug gegaan, maar alles was al veranderd natuurlijk. Geen huis meer, geen baan meer. Daarna zag ik toch wel dat ik er het beste van moest maken bij mijn man, op de plek waar we zaten. Het ging erna ook veel beter, eerst vrijwilligerswerk, daarna werk, en ik kreeg steeds meer bekenden, en uiteindelijk een hele fijne tijd gehad. Wat je doormaakt is een normaal onderdeel van de cultuur shock dat de meeste mensen hebben (en veel van hun zullen ontkennen).

[DixieChick]

Manuela, wat verschrikkelijk naar dat je je zo rot voelt..ook vanuit een Georgia een virtuele hug voor jou. Ik kan me natuurlijk nooit helemaal in jouw schoenen verplaatsen, maar ik kan me heel wat voorstellen bij je situatie. Ik ben altijd heel veel verhuisd, met mijn ouders eerst, later door mijn eigen studie of werk, en nu dus door mijn man. En je zou dus denken dat ik er al helemaal aan gewend ben, dat alles oppakken en verhuizen. Maar dat ben ik dus helemaal niet. Ik woon hier nu al weer twee jaar, en vind het soms nog best wel moeilijk. Afgelopen maand zijn twee van mijn beste vriendinnen verhuisd, en ik ben sindsdien ook niet echt het zonnetje in huis (vraag maar aan manlief )

Weet je, ANY heeft wel helemaal gelijk. En dat is ook precies wat ik doe; je ergens instorten, en zorgen dat je het zo druk hebt, dat je niet eens tijd hebt om naar het foldertje van het kruidvat te kijken! (ook al is dat wel herkenbaar hoor!). Amerikanen zijn de meeste aardige, gastrvrije mensen die ik ken, maar je moet er wel tussen zien te komen, en dan ook nog een groepje mensen kunnen vinden die je ligt. Dus probeer op zoveel mogelijk verschillende fronten dingen te doen; wordt actief op school (dat is nu misschien moeilijk alleen), wordt lid van een gym, en ga daar lessen volgen, ga naar het lokale community center, en schrijf je in voor een cursus, kijk of er summer camps bij jou in de buurt zijn (heel veel kerken doen VBS - vacation bible school - en zoeken daar altijd hulp voor, en daarvoor hoef je echt geen trouwe kerkganger te zijn), en zo kan ik nog wel even doorgan (hou je van dieren, wordt vrijwilliger bij de local humane society, kunnen je kinderen ook mee).

Een groot nadeel voor jou is denk ik wel dat je geen rijbewijs hebt. Dan voel je je volgens mij nog afhankelijker van je man, en nog meer opgesloten. Waarom begin je deze zomer niet al in plaats van als school begint? Je kan ook in de VS lessen nemen met een rijschool (hier in Georgia hebben we bijv. ABC drivers), waarom doe je dat nu niet? Ik denk echt dat je verstelt staat van hoe goed dat gaat! En als je eenmaal je rijbewijs hebt, dan ben je zoveel vrijer om te gaan en te staan waar je wilt...

Maar goed, ik hoop echt voor jou dat je je snel wat beter voelt..sterkte!

p.s. En die warmte - ik weet er alles van. Gisteren hadden we hier een heat advisory van 112. Maar het grappige is, ook dat went. De eerste zomer weet ik nog dat ik dozen uit aan het pakken was in de garage, en dacht dat ik dood zou gaan van de hitte. Nu vind ik het al koud als het onder de 18C is. Wij verleggen ons dagritme ook wel; vroeger opstaan zodat het nog wat koeler is...maar ja, succes met de hitte (gewoon veel ijsjes eten )

[Bandido]

Een groot nadeel voor jou is denk ik wel dat je geen rijbewijs hebt. Dan voel je je volgens mij nog afhankelijker van je man, en nog meer opgesloten.

Ja, dat denk ik inderdaad ook en misschien zit er ook wel wat rijangst bij. Als je dat eenmaal hebt overwonnen, dan heb je al een hele stap gezet. Je hoeft ook echt niet meteen midden in downtown Houston of Dallas (ik weet even niet meer waar jullie ook weer precies in de buurt woonden) te gaan rijden. Maar al ben je alleen al in staat om zelf naar de supermarkt te rijden of naar de school van je kinderen. En rijden is in een automaat stukken gemakkelijker dan in een handgeschakelde bak. En met de rijlessen heb je meteen weer wat omhanden.

Zelf zat ik na een paar maanden hier in zo'n dieptepunt dat ik gewoon terug moest naar Nederland. Ik ben toen voor 2 weken alleen terug gegaan, maar alles was al veranderd natuurlijk. Geen huis meer, geen baan meer.

Die ervaring had ik ook toen ik laatst in NL was. Het leven daar gaat ook door en hoe graag je het ook wilt, het is met werk, hobbies, reizen etc al heel lastig om 1 sociaal leven in Amerika in stand te houden. Laat staan twee, met je NL vrienden erbij. Het is gewoon niet mogelijk om met iedereen in NL op hetzelfde niveau contact te blijven houden. Eigenlijk heb je met je vertrek uit NL al iets afgesloten. Goede vrienden blijven echt wel, maar je moet je echt proberen te richten op je leven hier. Op een gegeven moment zul je merken dat je het er naar je zin gaat krijgen. Of niet, en hou jezelf ook voor dat je na bv een jaar altijd weer terug kunt. Maar geef het wel een -eerlijke- kans.

Overigens vind ik het heel goed dat je dit hier op het forum durft te zeggen. Het is echt niet altijd alleen maar leuk, geweldig en fantastisch om in een ander land te wonen. Je mist een hoop en hoe dichtbij NL ook is, met skype, webcams en chatten, het is en blijft gewoon te ver om "ff een bakkie te doen". Dat is gewoon waar.

[kastelke]

het is ook moeilijk dat mijn fam en vrienden nu dingen meemaken waar ik geen deel meer van ben en ze mailen me ook steeds minder.

Doet me denken aan iets wat toch anders is, maar ergens ook wel vergelijkbaar: Tot voor enkele jaren werkte ik in een heel leuk bedrijf, en daar had ik een hele leuke job. Maar... het project was afgewerkt, en mijn job was dus overbodig. Ik kreeg nog wel een andere job aangeboden, in een andere afdeling, maar dat was een louter uitvoerende taak, heb ik 3 maanden gedaan en dan besloten om er mee te stoppen. En toen begon het afkikken... Mijn man werkte ook voor hetzelfde bedrijf (totaal andere afdeling, maar toch). En ik had ook nog contact met de oud-collega's van die leuke afdeling. Het voelde echt nog aan als 'mijn' collega's en 'mijn' werkgever. Maar die collega's nemen steeds minder contact op, verhuizen naar andere afdelingen of verlaten het bedrijf, en je krijgt steeds minder en minder voeling met dat bedrijf. En ik moet zeggen dat dat voor mij best wel aanpassen en afkicken was!
Maar anderzijds is dat ook goed, want je moet dat leren loslaten, en dat gaat natuurlijk makkelijker als ze aan de andere kant niet staan te trekken en sleuren.

[DixieChick]

Maar anderzijds is dat ook goed, want je moet dat leren loslaten, en dat gaat natuurlijk makkelijker als ze aan de andere kant niet staan te trekken en sleuren.

Misscien kan ook helpen, hetzij misschien wel op een hele harde manier, om minder met Nederland te bellen, mailen, skypen? Op die manier kan je denk ik ook hele erg in het Nederlandse blijven hangen, en niet echt accepteren dat Texas nu jouw thuis is (hoe balen je dat misschien nu ook vindt). Mijn moeder vond alle verhuizingen ook altijd heel erg moeilijk, maar omdat toen het bellen naar NL super duur was, en internet nog niet eens bestond, -moest- ze wel contact maken met de buren en andere expat vrouwen. En zo is ze eigenlijk vanzelf in allerlei clubjes en weet ik veel wat gerold.