Kinderen en emigreren en een ex die geen toestemming geeft

[Shirinjo]

Hallo

Misschien is dit onderwerp al vaker voorbij gekomen, maar kon zo gauw niks vinden hier over.

Ik of eigenlijk wij zitten met het volgende probleem.

Thierry en ik zijn nu 4,5 jaar samen en hebben besloten dat we graag in Amerika willen gaan wonen. Ik ben 7 jaar terug gescheiden en heb uit dat huwelijk 3 kinderen gekregen. Een jongen van 16, één van 12 en een meisje van 10.
Nu willen ze alledrie graag mee naar Amerika.
Maar goed, nu is dus het volgende. Mijn ex wil geen toestemming geven dat ik de kinderen mee ga nemen die kant op.
Hij heeft ze nu om de 14 dagen een weekendje, en in de kerst vakantie 1 week en met de zomervakantie 2 weken (daar meneer drie weken te veel vind van het goede)

Wat voor stappen kan ik ondernemen om er voor te zorgen dat ik de kinderen toch mee kan nemen? En nee ik ga ze niet ontvoeren die kant op, dat is me alles niet waard.
Hoe veel recht heeft mijn ex om ze hier te houden?
Hij is dan wel mede verantwoordelijk maar is nooit ergens bij. Is financieel nooit betrokken geweest met de kinderen en doet verder ook niks met ze.
Nu ineens wil hij dat ze in Nederland blijven, want hij wil ze zien opgroeien.
(overigens wonen we 200 km bij elkaar vandaan, dus het is om het weekend elke keer een flinke rit heen en weer om ze te brengen, hij komt ze dan terug brengen.)

Wie kan mij, ons hierin verder helpen.
Want ik weet het even niet meer.

Ik hoop op reacties. Dus aub reageer.

groetjes Shirinjo en de hele familie.

[Pe]

Vrees dat je in een moeilijke situatie zit.
Zonder toestemming van de andere ouder gaat het gewoon niet.
Tijdens het interview voor je visum moet je dit laten zien anders is er voor de kinderen geen visum.

Nare situatie maar weinig aan te doen, in dit geval heeft de andere ouder alle touwtjes in handen.

Sorry.

[Shirinjo]

Dat is wel erg kort door de bocht.
Ik ben behoorlijk veel zoek werk aan het verrichten op internet en lees verschillende verhalen.
Je kunt naar een advocaat stappen, naar een rechter.
Ik vraag me alleen af of er nog makkelijkere opties zijn.

Mijn ex is gewoon een eigenwijs stuk..... maar goed daarom zit ik hier niet.
Heb verder nooit problemen met hem of wat dan ook, alleen lijkt hij nu ineens recht van spreken te willen hebben.
Nooit omgekeken naar de kinderen, buiten het *verplicht* nummertje weekend met ze.

Dus vraag me af of er niet middelen of mogelijkheden zijn om het wel voor elkaar te krijgen.

Maar dank je wel voor je reactie

[Rob]

Je kan de reactie van Petra kort door de bocht vinden maar zo ligt nu eenmaal de Nederlandse wetgeving.
Zelfs voor een korte vakantie naar het buitenland moet de andere ouder toestemming geven.
Als je er niet uitkomt met je ex zal een goede raadsman moeten zoeken en kijken of je het via de rechtbank wel voor elkaar krijgt.

[ANY]

Op welk visum ben je van plan om naar Amerika te verhuizen? De kinderen nog even buiten beschouwing gelaten.

[Pe]

Dat is wel erg kort door de bocht.
Ik ben behoorlijk veel zoek werk aan het verrichten op internet en lees verschillende verhalen.
Je kunt naar een advocaat stappen, naar een rechter.
Ik vraag me alleen af of er nog makkelijkere opties zijn.

Mijn ex is gewoon een eigenwijs stuk..... maar goed daarom zit ik hier niet.
Heb verder nooit problemen met hem of wat dan ook, alleen lijkt hij nu ineens recht van spreken te willen hebben.
Nooit omgekeken naar de kinderen, buiten het *verplicht* nummertje weekend met ze.

Dus vraag me af of er niet middelen of mogelijkheden zijn om het wel voor elkaar te krijgen.

Maar dank je wel voor je reactie

Sorry, het klinkt inderdaad kort door de bocht.
Maar, ik ben zelf net door dit proces gegaan met mijn zoon en heb me dus verdiept in de zaak.
Eigenlijk was ik totaal voorbereid op de mogelijkheid dat mijn ex ook nee zou zeggen.
Heb ook de mogelijkheden bekeken om naar een advocaat te stappen, de rechtbank. Echter, in Nederland is de wetgeving zodanig dat tenzij een ouder gevaar voor het kind oplevert, je de mogelijkheid moet geven tot contact. Daarbij baseert de rechtbank zich op het minimum, hetgeen zo'n beetje de regeling is die jij nu hebt.

Dus tenzij je het financieel kunt behappen om je kinderen elke twee weken naar Nederland te sturen, zal geen rechtbank je toestemming geven om je kinderen mee te laten emigreren als jouw ex dat niet wilt.
Ook de VS zal je kinderen geen visum geven als de andere ouder geen toestemming geeft.

Mijn reactie was wellicht kort door de bocht, maar helaas ook zoals de zaken staan.
Snap dat het heel hard is, maar tenzij je een overeenkomst kunt sluiten met je ex, is er geen optie om je kinderen mee te nemen naar de VS.

[kastelke]

Het ziet er inderdaad naar uit dat jij momenteel 2 grote problemen hebt:
- je hebt geen visum voor de VS
- je hebt geen toestemming om je kinderen mee te nemen
En probleem 1 zorgt er momenteel voor dat probleem 2 er eigenlijk al geen meer is.

In je openingspost meldt je dat je Australie ook wilt bekijken als bestemming, maar voor zover ik vernomen heb, hebben ze daar einde vorige jaar ook zowat de deur dicht gedaan voor immigranten.
Geen idee of Nieuw-Zeeland makkelijker is.
Maar de vader van je kinderen zal het waarschijnlijk niks uitmaken of ze nou naar de VS verhuizen, of naar Australie of Nieuw-Zeeland.

Weet niet hoe de Nederlandse wet zit, maar in Belgie kunnen kinderen "gehoord" worden door de jeugdrechter ivm het verblijven bij een of beide ouders. Vroeger kon dat vanaf 16 jaar, maar ik dacht gelezen te hebben dat dat nu vanaf 14 jaar kan. Natuurlijk is het dan nog steeds de jeugdrechter die de beslissing neemt, na het horen van alle partijen. Het feit dat een kind wil verhuizen naar een ander land, maakt niet dat de rechter het daar mee eens is.

[Shirinjo]

Dank jullie wel voor jullie reacties.

Ik merk dat het idd moeilijker is dan ik had gehoopt, verwacht had ik het eigenlijk wel.

Een ander land zou idd voor mijn ex niks uitmaken.
Hij schijnt nu ineens wel te willen mee maken hoe de kinderen groot worden en zo.
Dat is dus het verrotte hiervan, Maar goed dat is geen discussie voor dit forum.

We stoppen nu zeker niet met verder kijken, want ik laat een droom niet zo maar kapot gaan, doordat er obstakels zijn.

Mijn partner kan in principe aan het werk in de VS door zijn werkgever die hij hier heeft.
Zijn vader woont ook in de VS, dus die visums, ondanks dat het moeilijk is, komen er wel.

Australie is voor mij geen optie hoor, en ook nieuw zeeland niet.

We willen gewoon weg uit Nederland.
En Amerika is voor ons het aan gewezen land daarvoor.

We gaan gewoon mee doen ook aan de loterij. En hopelijk krijgt de rest nog een wending.

Dat laten we jullie dan nog wel weten.

Nog steeds hoopvol

[jolanxyz]

Het horen van kinderen is in Nederland al vanaf 12 jaar en zeker bij zulke ingrijpende beslissingen. Alleen het is een heel juridisch gedoe die thuis hoort op het buro van een goede familierechtadvocaat en niet op een forum als deze. Maar makkelijk is het niet. Om een voorbeeld te geven. Mijn oom heeft 3 kinderen onder de 12 en had een co-ouderschap met de ex waardoor de kinderen ook daadwerkelijk een halve week bij hem zijn. Dat kon ook omdat ze beide in dezelfde wijk woonden. De ex wilde toen verhuizen naar een andere stad, 15 km verderop en dus de kinderen alleen nog maar in het weekend laten overkomen naar mijn oom. Mijn oom ging niet akkoord en heeft uiteindelijk de rechtzaak gewonnen. De rechter heeft het belang van een goede omgang met de vader, het kunnen blijven op de oude school/voetbalclub etc. laten preveleren boven de wens van de moeder om in een andere stad te gaan wonen. Het is nu dus andersom. De ex van mijn oom is jurist en doet familierecht als specialisatie, maar ook die heeft het dus met haar expertise niet kunnen winnen. Laat staan als je kinderen naar een ander land wil laten verhuizen. Maar veel hangt af van hoe de huidige regeling is. Co-ouderschap is iets anders als een omgangsregeling.

[ned in MO]

Ik ben gelukkig niet gescheiden maar als ik dat wel wel was zou ik in alle staten zijn als de andere partij besloot te emigreren en de kinderen mee te nemen. We kennen hier maar een kant van het verhaal en waarschijnlijk houdt je man wel ontzettend veel van zijn kinderen. Je schrijft dat je 200km uit elkaar woont. Door wiens toedoen bijvoorbeeld?
Ik ken de hele situatie niet maar als ik jou man was zou ik zo'n actie heel erg selfish vinden en totaal niet in het belang van de kinderen. Hoe vaak je exman de kinderen krijgt te zien doet totaal niet ter zake.
Ik vind het dan ook erg goed dat er zo'n wet bestaat.
Misschien komt mijn verhaal wat hard over maar mijn hart krimpt al ineen met de gedachte dat mijn kinderen ineens 8000 km verderop zouden wonen.

Mijn partner kan in principe aan het werk in de VS door zijn werkgever die hij hier heeft.
Zijn vader woont ook in de VS, dus die visums, ondanks dat het moeilijk is, komen er wel.

Tenzij die vader US citizen is is niks mogelijk en voor jou kinderen zou het helemaal moeilijk zijn om dat ze niet van je partner zijn.

[ANY]

Hier mag je soms niet eens in een andere staat gaan wonen met een kind als de vader geen toestemming geeft.
Ik heb het van dichtbij meegemaakt waar ma met kinderen verhuisd, geen nieuwe adressen achterlaat en pa zijn kinderen jaren niet ziet.

Over 8 jaar zijn ze allemaal meerderjarig en kunnen ze zelf beslissen, en die tijd is er ook heel snel.

[vana]

Ik ben het wel met Ned in Mo eens.
Het is goed dat er zulke strenge wetten hierover zijn. Het lijkt me voor een vader vreselijk als zijn kinderen zomaar aan de andere kant van de wereld gaan wonen. Als het contact al niet zo veelvuldig is door wat voor omstandigheden ook, is dit natuurlijk de doodsteek voor de relatie met de kinderen.

Marjon

[kastelke]

Die wetten zijn goed als ze inderdaad de belangen van de verhouding vader-kind(eren) verdedigen. Maar vergeet niet dat de ex soms eerder zijn eigen belang (onder de vorm van 'wraak') hoger plaatst dan dat van de kinderen. Het zou niet de eerste ex partner zijn die gewoon omwille van "dwars willen doen" zoiets tegenhoudt, terwijl hij eigenlijk niet echt de intentie heeft om substantieel aanwezig te zijn/blijven in het leven van de kinderen..
Maar daar kunnen wij ons hier niet over uitspreken, we kennen de situatie niet. Laat ons hopen dat, indien dit tot bij de rechter komt, deze man of vrouw de situatie wel heel objectief kan bekijken.
(we zitten momenteel in de vriendenkring zelf met een echtscheiding waarbij de mama in dit geval eigenlijk gewoon co-ouderschap vraagt "omdat de mensen anders nogal wat zullen zeggen", en niet omdat ze effectief zo graag haar kind bij zich heeft, want de afgelopen jaren keek ze er ook niet naar om)

[Bandido]

Het is inderdaad heel moeilijk om over dit soort dingen te oordelen als je niet alle feiten kent. En iedereen redeneert vanuit zijn eigen situatie. Natuurlijk is het goed dat dit soort wetten er zijn, maar zoals Elke zegt zou het niet de eerste keer zijn dat een ex de kinderen gebruikt om zijn voormalige partner te dwarsbomen. Het beste is toch de gang naar de rechter ben ik bang, hoe onaantrekkelijk die optie ook moge zijn. Emigratie is niet niks, en het heeft enorme gevolgen voor alle betrokkenen. Een onpartijdig oordeel over wat het meest in het belang van de kinderen is lijkt mij persoonlijk de beste optie.

In ieder geval veel sterkte!

[DixieChick]

Het is een lastige situatie..wij hebben het recent een paar keer meegemaakt in onze omgeving, en het blijft heel lastig. Hier in Georgia hebben rechters de neiging om meestal voor de vrouw te kiezen, en dan mag je als man blij zijn als je je kinderen eens in de twee weken mag zien. Maar rechters kunnen ook keihard andersom redeneren. Zo is een vriendin van ons laatst haar dochter (na zes jaar alleen ouder geweest te zijn) kwijt geraakt omdat haar ex een kort geding aangespannen had onder het mom "mijn ex vrouw is militair en dus nooit thuis". Het feit dat die vrouw al zes jaar niet uitgezonden was deed er niks aan af, en haar 11-jarige dochter is dus mooi bij haar uit huis gehaald. Ik ben zelf enorm voorstander van co-ouderschap, volgens mij is dat gewoon het beste voor de kinderen. Ik kan me voorstellen dat als je wilt emigreren, dat dat heel vervelend kan zijn, maar de belangen van de kinderen moeten altijd op de eerste plek komen. En kinderen hebben toch altijd behoefte aan contact met hun natuurlijk vader, net als hij contact met hen wil houden. En als dat allemaal heel makkelijk en amicaal gaat, prima, maar anders, sja..dan moet je inderdaad wachten tot de kids volwassen zijn.

[jolanxyz]

Volgens mij is het in Nederland zo dat het belang van het kind voorop staat bij de uitspraak van de rechter en niet zo zeer het belang van de vader of de moeder. Als de moeder het leeuwendeel van de opvoeding al deed voor de scheiding, is de kans groot dat de kinderen bij haar mogen wonen en dat papa een omgangsregeling krijgt. Omdat het dus ook in het belang van het kind is dat het de band houdt met papa die het heeft en dus niet zozeer andersom (al is dat natuurlijk wel het resultaat).

Je zou kunnen kijken of een andere omgangsregeling de plaats kan komen. Bijvoorbeeld alle amerikaanse schoolvakanties de kinderen naar Nederland laten gaan (bekijk of je de kosten dan kunt afstrepen tegen alimentatie), schoolrapporten/gezondsheidszaken etc. gelijk door sturen naar papa zodat hij wel geinformeerd blijft en geef hem toestemming vrij contact op te nemen of in de VS de kinderen te bezoeken (zonder dat je er dan dus met een stopwatch bij gaat zitten). In dit geval zijn de kinderen niet meer zo klein dat ze niet zelf kunnen emailen, bellen en schrijven en dus is er via die vormen contact mogelijk. Maar als je zo iets wil, laat je van je beste kant zien. Ga niet lopen verkondigen dat hij nu al 3 weken te veel vindt, geen cent extra geeft etc. Dat kan papa zelf dan wel in de rechtzaal zeggen als hij het schikkingsvoorstel afwijst. Gaat je ex daarmee niet akkoord bij de rechter dan doet de rechter uitspraak in het belang van de kinderen. Zorg dan wel dat je ook sterk staat met je mogelijkheden tot visa aanvragen, mee doen aan een loterij is niet echt een gerede kans dat je inderdaad gaat emigreren.

[houstonwehaveaproblem]

Mijn reactie was wellicht kort door de bocht, maar helaas ook zoals de zaken staan.
Snap dat het heel hard is, maar tenzij je een overeenkomst kunt sluiten met je ex, is er geen optie om je kinderen mee te nemen naar de VS.

En jij bent een rechter???
Je bent in elk geval wel zeker van je gelijk. Ik ben geloof ik het levende bewijs dat het wèl mogelijk is om je kinderen mee te nemen naar de US, ook als de vader dat niet wil. Er is dus best een optie. Elke situatie is persoonlijk en elke situatie is weer anders. Je moet helaas wel met het begin beginnen en dat houdt in dat je eerst een visum moet hebben voor de US voor je over andere dingen kunt gaan praten. Geen rechter gaat op basis van een hypothetische emigratie je alvast de kinderen toewijzen. Maar dat het onmogelijk is dat zul je mijn ex in elk geval niet horen roepen...

[bart1]

Denk dat inderdaad elke situatie anders is en je pas kan oordelen als je alle feiten goed kent.
Ik ben zelf gescheiden en heb een zoon van 12 die bij mijn ex woont in Belgie. Heb haar ingelicht het moment dat we green card in onze handen hadden en gelukkig is hier nooit 1 woord discussie over ontstaan. Sterker nog, ik heb tegenwoordig meer kontakt met mijn zoon dan in Belgie, ook al is het dan via skype. Tuurlijk zie je hem in 'levende lijve' iets minder (hij komt tijdens de Paasvakantie met oma en opa) maar nogmaals sinds we hier wonen gaat hij veel vlugger via skype bellen en me op de hoogte brengen van zijn leven in Belgie.

Veralgemenen lijkt me dus echt wel moeilijk al denk ik dat de eenvoudigste weg is zoals in mijn geval: een goede verstandhouding met je ex waardoor je dit soort zaken vrij simpel kan regelen zonder ruzie of rechters. Mijn huidige echtgenoot had het daar in het begin moeilijk mee maar grijs is vaak een mooi kleur en ondertussen met ze toch bekennen dat het beter zo is voor zowel onze relatie als mijn relatie met mijn zoon.

Bart1

[Pe]

Mijn reactie was wellicht kort door de bocht, maar helaas ook zoals de zaken staan.
Snap dat het heel hard is, maar tenzij je een overeenkomst kunt sluiten met je ex, is er geen optie om je kinderen mee te nemen naar de VS.

En jij bent een rechter???
Je bent in elk geval wel zeker van je gelijk. Ik ben geloof ik het levende bewijs dat het wèl mogelijk is om je kinderen mee te nemen naar de US, ook als de vader dat niet wil. Er is dus best een optie. Elke situatie is persoonlijk en elke situatie is weer anders. Je moet helaas wel met het begin beginnen en dat houdt in dat je eerst een visum moet hebben voor de US voor je over andere dingen kunt gaan praten. Geen rechter gaat op basis van een hypothetische emigratie je alvast de kinderen toewijzen. Maar dat het onmogelijk is dat zul je mijn ex in elk geval niet horen roepen...

Nee, ben geen rechter, maar dit is de info die ik van mijn advocaat kreeg.

[jiejie]

Weet je, ik vraag mijzelf nu af wat er in mijn situatie besloten zou worden.. stel ik zou nog in Nederland wonen, en mijn ex (vriendin, niet vrouw) zou willen emigreren met mijn dochter.

Ik heb volgens de Nederlandse wet geen enkele zeggenschap over mijn dochter. Ik mag betalen, want ik heb haar erkend als mijn kind, maar omdat we nooit getrouwd zijn geweest en omdat ik nooit geen zeggenschap heb aangevochten voor een rechter, heb ik ook absoluut geen zeggenschap. Dit houdt bijvoorbeeld in dat ik wettelijk niet mag beslissen over simpele dingen zoals bijvoorbeeld het aanvragen van een paspoort. Dit behoord normaal door beide ouders te ondertekend te worden, echter toen we samen naar het gemeentehuis gingen een tijd terug, kregen we te horen dat ik helemaal niet hoefde te tekenen omdat ik geen zeggenschap had. En dit is eigenlijk bij alles zo.

In principe zou mijn ex zo kunnen emigreren als ze dat zou willen, maar ik weet ook dat er op de formulieren van het Amerikaans consulaat staat dat de vader moet ondertekenen voor toestemming van de emigratie van het kind. Ik heb een tijd terug ook een verhaal van iemand gelezen die bijna het kind niet naar de VS kreeg ondanks dat de vader was overleden, ze deden hier heel moeilijk over.

Nu vraag ik me dus af, stel ze zou emigreren (dat zou ze nooit doen, daar hoef ik niet bang voor te zijn), zou het Amerikaanse consulaat dan nog altijd verlangen dat ik daar toestemming voor geef, ook al heb ik wettelijk gezien geen enkele zeggenschap? Lijkt me van niet, maar ja, ze kunnen soms een beetje raar zijn weten we ook lol