Familie en hun begrip voor je emigratiewensen

[kastelke]

Houden zo, Oscar!
En natuurlijk heb je altijd je AA-familie nog, en die zijn erg supportive.

[OscarG]

Absoluut! Geweldige community hier!

[Bennogr]

Oscar: ik ben op mijn 29e naar New York vertrokken (in 1976), met een rugzak met wat kleren. Mijn moeder was ook wat onzeker, al heeft ze dat nooit echt duidelijk gezegd (of ik was zo op mijn nieuwe leven gericht dat ik dat nooit gehoord heb). Mijn broer en zus hebben het er nooit over gehad (en zijn dan ook nooit - broer, of maar 2 keer - zus geweest)

Wat ouder zijn, en wat meer levenservaring hebben (inclusief een goede partner) en willen, is het belangrijkste. De mensen die echt wat om je geven volgen dan wel.

Figuurlijk en letterlijk, mijn moeder is een keer of 16 over geweest de afgelopen jaren, is een lopend ambassadeur voor de VS geworden in Nederland en zou zo weer op het vliegtuig stappen als haar lichaam dat toestond (ze is bijna 97).

Zoals een bekende Nederlander in het verleden ooit eens gezegd moet hebben: Courage, 't zal waarachtig wel gaan.

Succes.

[Loek]

Zoals een bekende Nederlander in het verleden ooit eens gezegd moet hebben: Courage, 't zal waarachtig wel gaan.

Was dat niet Tromp?

[Dento]

Da's mooi, Oscar!

[dizzygirl]

Ik herken dat wel dat verhaal van jou.
Mijn ouders zitten ook nog steeds in de "ontkenningsfase".
Denken inderdaad dat het wel overwaait.
Daarom hebben we het er erg weinig over maar ze zullen me wel steunen als ik eenmaal echt vertrek.
In tegenstelling tot jou ga ik wel naar "de grote boze stad" New York.
Dus dan komen van mijn moeder dus weer de opmerkingen als "je kunt daar niet veilig alleen over straat" en "ze steken je zonder pardon neer voor je schoenen".
Erg bezorgde moeder ineens.
Verder zit het ze volgens mij niet eens zozeer dwars dat ik emigreer maar meer dat ik hier alles en iedereen opgeef voor "" een vent".

van mijn goede vrienden vinden de mneeste het ook helemaal niet leuk dat ik vertrek.
Ze gaan me erg missen en ik hen natuurlijk ook.
Ik heb nu al zoiets van oh jee... dit was mijn laatste carnaval of mijn laatste koninginnendag!

En van mijn niet zo goede vrienden krijg ik voornamelijk de reactie: oh cool! dan hebben we een logeeradresje in New York!

al met al, veel wisselende reacties.
Maar denk gewoon zo; waar het nu echt om gaat is wat jij en je vriendin willen.
En je familie... die wennen echt wel aan het idee.
Gewoon beloven vaak op bezoek in Nederland te komen.

En oh ja... als jij straks met je witte sokken in slippers wil rondlopen moet je dat lekker doen!
vooral als je broer op bezoek is!

[glelisa]

Heel erg herkenbaar alhoewel we nog niet naar de usa verhuisd zijn maar wel 9 jaar geleden van Nederland naar België.
In nederland zat ons huis vol met vrienden met verjaardagen.(20 man)
Toen we verhuisden een uur van ons vorige huis, was het in 2 jaar van een huis vol naar nog maar 1 vriendin over.
Het heeft me wel erg zeer gedaan toen . Want ik dacht dat we vrienden hadden ???? Wat is nu een uur rijden.
En inderdaad zoals al hier in het forum gezegd, voor ons was het volgens hen goed te doen, maar voor hun was het helemaal naar het buitenland toe.
We hebben het nog niet zoveel besproken met de familie en vrienden ,maar mijn broer begon wel: maar de verzekeringen zijn daar zo duur en wat als je geen werk meer hebt, je oude dag is hier toch veel meer verzekerd. Zulke verhalen en antwoorden zullen we echt nog wel meer krijgen. En bezoek dat verwacht ik als we er wonen al helemaal niet. Is het wel zijn ze welkom .Is het niet zit ik er niet mee. Onze ouders zijn al op leeftijd. Mijn vader is 10 jaar geleden al overleden, mijn moeder is 79, schoonmoeder is vorig jaar overleden en mijn schoonvader is 85. We kunnen echt niet voor onze ouders hier blijven. We hebben ons eigen leven wat al kort genoeg is om niet zelf te mogen bepalen. Ik neem alles mee wat me lief is. Mijn man , zoon en dochter. We willen werken en als je wilt is er altijd werk, ook in de usa. Ikzelf werk in de zorg, heb als gezins, bejaarden, kraamverzorgster en op kinderdag verblijf gewerkt. Ik volg nu een opleiding voor doktersassistente. Zou erg vreemd zijn als ik hierin geen werk kan vinden in de usa. en vind ik het niet, ga ik gewoon in een supermarkt werken. of wat anders. Ik ben niet vies om mijn handen vuil te maken. Mijn man weet ook van aanpakken dus daar ben ik niet bang voor. Dus waarom niet verhuizen?? zou niet weten waarom niet.
Hopelijk vinden we hier alvast nieuwe vrienden voor in de toekomst.

[nieuwenoord]

Het speelt inderdaad niet alleen als je naar over de oceaan vertrekt denk ik. De meesten van onze familieleden en vrienden zijn erg enthousiast over onze emigratie naar Spanje, maar er zijn er ook een paar die duidelijk hun afkeer laten merken. Jammer vind ik dat, ze laten ook meteen weten dat ze echt niet van plan zijn om een keer naar Spanje te komen, wij komen maar naar hen toe. Tja ...

[Georgie]

Jammer vind ik dat, ze laten ook meteen weten dat ze echt niet van plan zijn om een keer naar Spanje te komen, wij komen maar naar hen toe. Tja ...

Dat lijkt me erg vervelend. En ook confronterend om te zien wie er achter staat en wie niet. Natuurlijk is het moeilijk voor de thuisblijvers, maar enig begrip of enthousiasme zou toch wel prettig zijn.
Aan de andere kant: Hoe vaak heb ik al wel niet te horen gekregen 'oooooh dan kom ik op bezoek!' als ik in het buitenland zat (Amerika minder dan Engeland want verder weg). Er waren weken dat ik continu achter elkaar mensen op bezoek had. Dat vond ik soms ook best lastig, want dan loop je steeds hetzelfde toeristische rondje door de stad. Neemt niet weg dat ik het erg leuk vond dat er mensen op bezoek kwamen, maar zo blijf je een beetje bezoek vermaken ipv dat je je daar echt richt op je nieuwe leven. Dat vond ik soms best moeilijk te combineren.

[nieuwenoord]

Weet je, het spreekwoord zegt: 'In nood leer je je vrienden kennen'. Dit is absoluut geen noodgeval, maar wel een wending in ons leven waar we aan toe zijn. Als vrienden dan geen echte vrienden blijken, kan je daar ook weer lering uit trekken.

En ja, ik verwacht ook vooral in het begin best veel mensen die een paar dagen komen, maar gelukkig zullen we daar ook de tijd voor hebben. We hebben daar geen werk of andere verplichtingen die aan ons trekken en we zullen proberen ervoor te zorgen dat mensen ook regelmatig hun eigen gang kunnen gaan. We gaan de garage verbouwen tot logeerverblijf, zodat ons bezoek ook een stukje op eigen benen kan staan en wij onze privacy houden in huis.

[Ziva]

Ik krijg gelukkig overwegend positieve reacties. Ja natuurlijk hebben mensen hun twijfels, die heb ik zelf ook maar mijn familie en vrienden zien me daar al helemaal zitten terwijl ik zelf nog zoiets heb van "ja maar eerst eens kijken of ik door het interview kom".

Ik ben van plan om heel veel contact te houden en vermoed dat ik en mijn familie en vrienden dat nog leuker gaan vinden.

[Georgie]

Gelukkig is het tegenwoordig ook goed mogelijk om contact te houden, Ziva. Toen ik in Amerika woonde, was er al wel internet, maar nog geen skype. Ik mailde zo ongeveer 1 keer in de twee weken. Mijn vader heeft alle emails uitgeprint en aan m'n oma gegeven zodat zij ze kon lezen. Een paar weken geleden kreeg ik deze map met emails terug van mijn oma. Wat was ik blij! Ik dacht dat al deze mails verloren waren gegaan, maar ze waren dus nog in tact. Heel erg leuk om terug te lezen.

Affijn, het is tegenwoordig dus gelukkig goed te doen om contact te houden, en soms zijn er tijden dat je juist door de afstand meer of beter contact krijgt met naaste familieleden, omdat je ineens het contact meer weet te waarderen.

Mijn moeder hoorde van mijn plannen en vond het niet zo leuk. Maar ik denk dat niemand intussen meer verwacht dat ik voor altijd in NL blijf. Alhoewel dat best zou kunnen hoor. Voor nu is het in elk geval Nederland, en mocht daar een GC tussen komen, dan wordt het Amerika. Maar verder richt ik me op NL.

[Ziva]

Ik snap helemaal wat je bedoelt Georgie.

Ik worstel ook met dat vraagstuk "moet ik in NL blijven omdat mijn ouders er niet jonger op worden". Dat vind ik ook het allermoeilijkste wat er is. Aan de ene kant voel ik me een egoïst omdat ik graag weg wil en aan de andere kant vind ik dat ik het recht heb om te gaan waar ik denk gelukkig te worden.

Gek genoeg zie ik nooit op tegen de vliegreizen van en naar de USA. Oke, Calif is wel een stuk verder maar voor mij is een vliegreis te vergelijken met 1 nachtje slapen (ik ben 1 van de gelukkigen die in een vliegtuig stapt, ogen dicht doet en paar uur later wakker wordt). Het gemak waarmee je vluchten kunt boeken helpt me wel. Het is voor mij prettig om te weten dat ik bij wijze van spreken vandaag kan boeken en een dag later in een vliegtuig zit als ik terug moet.

En ja, als ik ga geef ik iedereen een megacursus Skypen zodat ze dat allemaal kunnen!

[Georgie]

Ik snap helemaal wat je bedoelt Georgie.

Ik worstel ook met dat vraagstuk "moet ik in NL blijven omdat mijn ouders er niet jonger op worden". Dat vind ik ook het allermoeilijkste wat er is. Aan de ene kant voel ik me een egoïst omdat ik graag weg wil en aan de andere kant vind ik dat ik het recht heb om te gaan waar ik denk gelukkig te worden.

Ja dat blijft een moeilijke kwestie. Uiteindelijk zou ik toch inderdaad altijd voor je eigen geluk kiezen. Hoe moeilijk het ook is. Hoewel het bij nog niet aan de orde is, twijfel ik om die reden wel enorm of ik in California zou willen wonen. M'n hart ligt daar, het is m'n thuis, maar het is zo ver weg. Aan de andere kant, als er echt iets is bij het thuisfront, maakt het waarschijnlijk ook niet uit of je nou aan de oost- of westkust zit, het duurt uiteindelijk ongeveer even lang voordat je er bij kan zijn.

[kiyu]

Heel herkenbaar allemaal! Iedereen wist van onze grote droom...toen het eenmaal zover was dat we de Green Card wonnen was iedereen enthousiast maar als je dan uiteindelijk doorzet en men ziet dat het ernst is dan is het een en al negativiteit! Wij zijn met onze twee kids (inmiddels 6 en 9) gegaan (half jaartje geleden) en hebben geen moment spijt, natuurlijk is het moeilijk maar dat was het voor ons in NL ook. Maar wat je over je heen krijgt voordat je vertrekt, bah bah....daar wordt je niet vrolijk van! Nadat we dat hebben laten blijken aan de mensen die dicht bij ons staan draaiden ze wel wat bij. En inderdaad er is Skype en daar zijn we dan ook heel blij mee! Maar je leert je vrienden inderdaad kennen.....wij zijn onze vrienden kwijt, juist degene die zo lief waren en gezin met gezin goed overweg konden, voogd en getuigen bij ons huwelijk waren.....we horen niks meer (behalve van de kids af en toe) en dat doet pijn maar je weet meteen wat je aan ze hebt! En degene waar je het niet van verwacht zit een paar keer per dag met je op Skype!!! En nog leuker...juist die zijn gisteren voor een jaar naar Canada gegaan !!!!
Onze ouders zijn ook rond de 75 en missen ons heel erg maar helaas kan je niet voor je ouders thuis blijven, je leven gaat door! En als je er zelf zo veel moeite mee hebt tja dan maak je zelf toch de keuze. En laten we eerlijk zijn, Nederland is toch nog niet zo heeeeeel ver weg met het vliegtuig.

Kiyu

[Bandido]

Dat van die vrienden herken ik toch ook wel. Nou komt dat deels ook wel door mij ben ik bang. Met alle beslommeringen erbij moet ik zeggen dat het vele emailen en bellen er toch wel een beetje bij inschoot. Ik werk ook erg veel, zit dan al de hele dag achter de PC en ben bovendien veel op reis. Met de harde kern van mijn vrienden zit het wel goed en dat blijft ook wel, maar ik ben toch ook wel snel een flinke groep kwijtgeraakt. Wel jammer vind ik dat. Maar er zijn ook wel veel Amerikaanse vrienden voor in de plaats gekomen en dat is natuurlijk maar goed ook. Ik woon nu tenslotte hier en je moet niet te lang blijven vasthouden aan het verleden.

[jaja5]

zo herkenbaar, en we zijn nog niet eens weg...

ik ben benieuwd (of niet ) wat ons nog te wachten staat...

het is denk ik nog een tikkeltje erger als je ook nog met kinderen "durft" te gaan...want "hoe durf je"

enne Kiyu, wat een mooie nummerplaat

[kiyu]

het is denk ik nog een tikkeltje erger als je ook nog met kinderen "durft" te gaan...want "hoe durf je"

ABSOLUUT want de kinderen zouden opa en oma toch wel erg missen...ze zouden heimwee krijgen!

Allemaal wel goedbedoelde negativiteit maar ook wel een tikkeltje eigenbelang

En bij veel zogenaamde vrienden lijkt er me wel veel jaloezie bij zitten. Maar ook veel mensen die wel zouden willen maar niet durven....want wat als je je deel van het pensioen kwijt raakt en wat als het in Amerika niet lukt dan ben je al je geld kwijt en kijk eens wat de ziektekosten zijn......ja natuurlijk zitten er een boel haken en ogen aan maar je hebt ook voordelen.
Mensen spelen op zekerheid en laten zich leiden door angsten...wij zijn met weinig gegaan en ik kan jullie zeggen het is moeilijk en we hebben nog steeds geen baan en ja we moesten bijna terug maar er zit een lichtpuntje aan te komen en daar gaan we voor! Ik hoop echt dat het ons hier toch gaat lukken en dan eens kijken .....we hebben geleefd, we hebben gedaan wat ons leuk leek, ook al gaat het niet lukken we hebben niet onze dagelijkse sleur gehad in NL maar we hebben een avontuur meegemaakt en dat pakt niemand ons meer af. Maar we gaan er nog steeds voor en als het allemaal wel gaat lukken komen we er allemaal heel sterk uit! Het is maar hoe je het bekijkt...en wie zegt dat het leven makkelijk is, het is maar wat je er van maakt. Ik ben niet van plan om nu al huismoedertje te spelen om het leven te leiden en vervolgens achter de geraniums in het bejaardenhuis te wachten tot ik dood ga....het leven is te kort !


die license plate.....ik ben er trots op en de kids vinden het helemaal geweldig!

[Color01]

wij zijn met weinig gegaan en ik kan jullie zeggen het is moeilijk en we hebben nog steeds geen baan en ja we moesten bijna terug maar er zit een lichtpuntje aan te komen en daar gaan we voor! Ik hoop echt dat het ons hier toch gaat lukken en dan eens kijken .....we hebben geleefd, we hebben gedaan wat ons leuk leek, ook al gaat het niet lukken we hebben niet onze dagelijkse sleur gehad in NL maar we hebben een avontuur meegemaakt en dat pakt niemand ons meer af.

Heb je al eens rond gekeken, of jullie ergens anders een baan zou kunnen vinden...in sommige staten zijn er meer banen te vinden dan in andere staten.

[Georgie]

Ik ben 'gelukkig' door mijn verblijf in Amerika en vier jaar wonen in Engeland wel gewend dat ik m'n Nederlandse vrienden niet vaak zie. Dus dat zou voor mij niet echt een grote verandering zijn. Ik ben vandaag uiteten geweest en wat gaan drinken met drie vriendinnen hier in Den Haag en het is het idee dat we dat (bijna) elke vrijdag gaan doen. Dat is wel echt grappig, dat ken ik helemaal niet meer, om je vrienden zo vaak te zien. Ik ben toch echt al gewend aan internet-contact met vrienden.