Waar waren jullie op 11 September 2001?

[WizardOfOss]

Dat is hem inderdaad.

[Animar]

@ LeenG: dat zou inderdaad zomaar kunnen, misschien ook een stukje (blinde) paniek. Die mensen die daar filmden, zullen zich achteraf misschien ook afvragen waarom ze dingen niet anders hebben gedaan ofzo. Daarom zei ik ook; ik veroordeel niemand, het komt alleen zo vreemd over.

Die docu van die twee Franse broers is ook echt de moeite waard. Misschien nog wel indrukwekkender dan de docu van gisteren. Ik heb hem nu twee of drie keer gezien, maar de kans is goed aanwezig dat ik daar vanavond toch weer op uit ga komen.

[emje]

Die dag was ik aan werk, mijn vrouw belde op dat er wat ergs aan de hand was in NY.
Tranen stonden in mijn ogen, wetende dat ik er een 5 jaar daarvoor nog bovenop heb gestaan.
Gisteravond weer de documantaire gezien en weer krijg ik dat rare gevoel. Herken de straten waar ik 4 weken terug gelopen heb en stel me voor wat er toen gebeurd moet zijn. Maar dat is niet voor te stellen.
Ben dit jaar ook naar St. Pauls Chapel geweest en was zeer indrukwekkend. Knuffels, kaarsjes, foto's van alle overleden brandweerlieden, aandenken aan velen. De meeste indruk op mij maakte de brief die daar hangt geschreven door een kind, tijdens het lezen springen de tranen in mijn ogen, krijg ik een brok in mijn keel en de rest van de dag draag je het toch met je mee!

[Mrs.Bean]

Ik zit weer met kippenvel naar bovenstaande docu te kijken, die van die twee jongens die toevallig die dag aan het filmen waren bij de brandweer..... stil wordt je er van. Net als 9 jaar geleden op die bewuste middag.

[Grandu]

Ben ik hem weer vergeten op te nemen

[Mrs.Bean]

hij is nog bezig op 6!!! kijken!!

[Grandu]

Snel naar de TV rennen!

[Petra/VS]

Onze oudste was ten tijde van de aanslagen elf jaar oud. Vlak erna schreef ze het volgende gedicht, ik vond het best heftig voor een elfjarige:
The Things They Did To Me

1 Thing they did to me,
Was make me see,
That the USA is stronger
Than they'll ever be
Another thing they did to me
Was make me see
How horrible and sad
And dangerous and mad
This world can be
I wish I didn't have to know
That people can go
As far as the events of September 11
To send innocent people to heaven

Katja

[Dento]

Wow, da's inderdaad goed, zeker voor 11 jaar...

[Katja]

Jeetje wat een prachtig en heftig gedicht voor een 11 jarige. Heb spontaan kippenvel op m'n armen.

[Mrs.Bean]

Zo dat levert inderdaad opnieuw kippevel op.

Het houdt me toch wel bezig waarom dit ook ons hier aan de andere kant van de oceaan zo raakt, en blijft raken en nu met dit gedicht denk ik terug aan een moment dat ik bijna 11 was. De inval in Tsjechië in 1968 met de verbranding van Jan Palach op het plein in Praag. Ik was daar een paar weken daarvoor geweest met mijn ouders. Heb er nachten niet van geslapen weet ik nog. En ook nu terugdenken ontroert me dat nog steeds.
Maar toch, bij ons zou zoiets nooit gebeuren wisten/dachten we toen.
En dat is denk ik nu het verschil; 9 jaar geleden verloren de USA dat besef en wij hier, tenminste degenen die niet de oorlog hadden meegemaakt, verloren dat ook. Het zou hier ook zomaar kunnen gebeuren, in de metro, op de stad, de Botlek. Overal loerde opeens het grote gevaar.

Gedenken en beseffen dat niets vanzelfsprekend is.

[john ny]

Mooi gedichtje Petra.... . Slimme dochter van je.

[1250]

Jeetje wat een prachtig en heftig gedicht voor een 11 jarige. Heb spontaan kippenvel op m'n armen.

Misschien zit het wel in de naam... ...

Inderdaad erg mooi! Knap gedaan!

[john ny]

Morgenavond op RTL 5 een 3 tal docu / films over 9/11.

11 september het complot
9/11 State of Emergency
United 93

[DixieChick]

wow, Petra, wat een prachtig gedicht. Ik krijg er helemaal kippenvel van.

[Bandido]

Het houdt me toch wel bezig waarom dit ook ons hier aan de andere kant van de oceaan zo raakt

Dat is voor iedereen natuurlijk persoonlijk, maar als ik naar mezelf kijk is dat omdat ik dat toen ook al zag als een aanval op de hele Westerse wereld. Niet alleen als een aanval op Amerika, maar dus ook een beetje op mijzelf. Op dat moment was ik nog nooit in Amerika geweest, had verder geen banden met Amerika en had er sowieso niet zoveel mee eigenlijk. Maar die aanval was voor mij meer dan "alleen" een enorm grote terroristische aanval. En nog afgezien van al het persoonlijke leed wist ik dat vanaf dat moment alles in de wereld nooit meer hetzelfde zou zijn.

[Mrs.Bean]

precies, maar wat me zo fascineert is dat je je dat kennelijk meteen realiseert. Niet na allerlei rationele analyses. We zaten destijds allemaal meteen gekluisterd voor de radio; bij de jeugdafdeling werd een tv gehaald en iedereen die ook maar enigszins kon ( clienten bleven veelal ook weg!) zat daar bij elkaar te huiveren.

[Dento]

Inderdaad, nu je het zegt; er was echt een onmiddellijk gevoel van 'nu wordt alles anders'. Hoewel ik destijds wel al banden met de VS had, en er ook al een paar keer was geweest (inclusief New York), stond ik destijds echt versteld van hoe hard en hoe diep me alles raakte.

[lelie]

Ik kijk elk jaar naar de docu van die 2 Franse broers. Erg heftig, en elke keer zit ik weer vol ongeloof en met open mond te kijken.
Op het eind tranen in mijn ogen als iedereen weer bij elkaar komt op de kazerne. Helemaal als de 2 broers elkaar weer zien na zo'n vreselijke dag.

[Georgie]

Jeetje Petra, wat een indrukwekkend gedichtje van Katja. Ik krijg er tranen in m'n ogen van. Heel erg goed omschreven, en dat voor een (destijds) 11 jarige.