Tja, ik kreeg tijdens mijn mondeling eindexamen Engels een punt afgetrokken omdat ik een Amerikaans accent had, en we waren nu eenmaal daar om "The Queen's English" te leren; en bij mijn schriftelijk kreeg ik ook punten afgetrokken omdat ik de Amerikaanse spelling hanteerde (color i.p.v. colour, honor i.p.v. honor, woorden die eindigen op -sation schrijven als -zation, etc.). Ik heb hier in Amerika dus al helemaal geen problemen met Amerikaanse uitspraak of schrijfwijze...Petra/VS schreef:Waar ik trouwens wel benieuwd naar ben is hoe de Neder-Amerikanen het doen met Amerikaanse spelling.
Ik heb de vraag van het thuisfront ook al een aantal gekregen: horen mensen het dat je uit het buitenland komt? Ik vind het dan altijd lastig om te antwoorden zonder het gevoel te hebben dat ik opschepperig overkom
maar ja, een feit is een feit... De meeste mensen horen in eerste instantie helemaal niet dat ik niet uit Amerika kom, zo krijg ik voortdurend te horen, noch qua accent, noch qua woordgebruik en het gebruik van "colloquialisms". Als ze al iets horen, of als het ze verteld wordt, dan geloven ze het in eerste instantie niet, en wordt steevast gevraagd hoe lang ik dan wel al niet in Amerika woon. Als ik dan zeg dat het minder dan twee jaar is dan word ik heel ongelovig aangekeken. Ik zeg dan wel altijd erbij dat Anna en ik al 10 jaar samen zijn (al zegt Anna altijd dat ik al nauwelijks een accent had om mee te beginnen). Voordat we hierheen verhuisden ben ik zelfs een keer gevraagd of ik kon bewijzen dat ik niet uit Amerika kwam, en heb ik mijn Nederlandse papieren rijbewijs maar tevoorschijn gehaald (had mijn paspoort niet op zak)... Een vriend van Anna's familie heeft een keer heel aandachtig zitten aan te kijken, en toen ik hem vroeg wat er was (ik dacht dat ik iets aan mijn neus had hangen of zo) zei hij dat hij gewoon aan het luisteren was of hij me ergens op kon betrappen maar dat het verdomd lastig was.Ik zeg altijd: aan de ene kant is het heel leuk en vleiend en fijn dat mensen het niet horen, aan de andere kant kan het rare blikken opleveren in situaties die voor Amerikanen heel gewoon zijn (bijvoorbeeld dingen waar elke Amerikaan mee is opgegroeid) maar die voor jou als buitenlander nieuw zijn. Dan kijken mensen je aan alsof ze zich afvragen in welke grot ver verwijderd van de beschaafde wereld je bent opgegroeid...
Ik merk wel dat als ik erg moe ben dan wil ik soms nog weleens struikelen over woorden, zeker als er veel s-en en th's achter elkaar komen, en dan hoor ik zelf ook heel vaak dat ik dingen met accent uitspreek. Ook kan ik dan vaak niet op woorden komen; ik heb dan wel het Nederlandse woord, maar het Engelse daar kan ik niet opkomen (maar dat gebeurt andersom ook: als mijn ouders hier zijn kan ik wel op het Engelse maar niet op het Nederlandse woord komen, of in het Limburgs dialect). Gek eigenlijk, hoe vermoeidheid zo'n effect kan hebben op iets wat voor de rest gewoon heel natuurlijk en zonder nadenken vanzelf gaat...
). Maar wel een Nederlands/Fries accent in mijn Engels. Het is niet storend voor mensen (geloof ik), ik krijg het er niet uit. Daarom is het ook zo cool om te zien hoe onze kinderen wel accentloos Engels en Nederlands kunnen (ze zijn nu 3 en 5 jaar).