Pas na 4 jaar voel ik me eindelijk een beetje thuis hier.

[guinevere]

Wat een interessant topic is dit! Ik besef me nu pas wat een geluk ik gehad heb dat ik in dit gebied terecht gekomen ben, want mijn vriendin had net zo goed ergens in de bible belt kunnen wonen. Natuurlijk kan je makkelijk verhuizen, maar als je partner daar zijn/haar hele leven gewoond heeft en liever niet weg ... lastig hoor!

[dutchie_in_boston]

soms is het niet alleen gewenning in een gebied - wij zijn jaaaren bezig geweest met fertiliteitsbehandelingen en die worden in Massachusetts door de medische verzekering vergoed, toen nog één van de eerste staten waar dat verplicht is. Nu zijn we bezig op een andere manier en daarvoor is het beter dat je honkvast bent totdat de hele zaak rond is.

[DixieChick]

Ik wist helemaal niet dat het zo erg was in rural Maine Claudia! Wow! Dat is echt wel heel naar, en ik kan me voorstellen dat je liever niet hebt dat je zoontje daar tussen opgroeid.

Fertiliteitsbehandelingen>Ik wist niet dat in MA de staat dat vergoedde? Wow. Alweer iets geleerd. Mijn man en ik willlen al jaren kinderen, maar "het wil niet" (om het even raar uit te drukken). Tricare (military health care) vergoedt niks aan fertiliteitsgedoe, en op Georgia hoeven we ook niet te rekenen. Dat is een van de redenen waarom we dus geen kinderen hebben...en dat vind ik soms echt ZO ONTZETTEND oneerlijk. Maar goed, dat is even totaal off-topic.

[nieuwenoord]

Tjonge, wat komt hier een hoop boven in dit topic. Wat naar voor jullie beiden D & D dat jullie geen kinderen kunnen krijgen zonder behandelingen. Sterkte daarmee!

Het drugsprobleem is ook in rural Californië groot, heb er net een heel gesprek over gehad met mijn vriendin die we vanmiddag opgehaald hebben. Ze wil absoluut ook niet dat op Facebook bijvoorbeeld bekend is dat ze volgende week allemaal hier zitten. Veel te bang voor inbraken, hun eigen kleine dorpje heeft een hele narcoticabrigade. Daar schrik ik dan toch wel van hoor.

[donut]

Claudia, jeetje ik heb ook flink wat posts op je blog zitten lezen, maar jij hebt bijna in primitieve omstandigheden geleefd bij je schoonouders. Geen warm water etc. voor wassen, dat zijn idd allemaal kleine dingen die het gewoon zoveel moeilijker maken. Voor de rest herken ik natuurlijk alles wat je hier hebt opgeschreven! Ik heb het eerste jaar hier ook zonder auto gezeten, man elke dag te werk, dus 5 dagen per week maar wat schoonmaken, lezen, tv kijken. Als ik er nu aan terug denk, pfffff echt niet leuk. Mijn schoonmoeder werkt ook 5 dagen en voor de rest geen familie, man is enig kind. Dus 'entertainment' van anderen zat er ook niet in.
De eerlijkheid gebied te zeggen dat wij het financieel erg goed hebben. Ik ben daar erg dankbaar voor, zo kan ik 2 x per jaar naar NL en kan ik zonder problemen stay@homemum zijn zolang de kinderen nog klein zijn. Uiteindelijk wil ik ook wel weer aan de slag omdat ik graag wil ervaren hoe het werken in de US er aan toe gaat.
Hoewel wij hier dus ook in de sticks zitten (hoewel niet zo extreem i.v.m. waar jij zit) hebben wij hier geen drank/drugsmisbruik, of het moet heel goed verborgen zijn Maar toevallig heb ik onlangs een docu gezien over Montana waar het meth gebruik sky-high is onder jongeren. Verveling, geen zak te doen, net wat je zegt, dan moet je erg sterk zijn om foute middelen te weigeren. Ik hoop echt dat jullie snel een leuk huis in Belfast (dat is toch je favoriet?) kunnen veroorloven. Hopelijk worden de omstandigheden voor je zoontje dan ook beter als hij ouder wordt.
Kun je wel goed over je gevoelens praten met je man? Ik heb ondervonden dat dat zo belangrijk is! De communicatie tussen is altijd top geweest en dat is ook een van de redenen waarom ik hier nog steeds ben. Wie weet zien we elkaar es idd

@Kastelke ja zo'n newcommers club ga ik in CT zeker eens opzoeken.

@Tedje nee op zich is natuurlijk niets mis met het volgen van het nieuws in NL, maar er gingen bij mij wel altijd alarmbelletjes rinkelen als ik, zodra ik wakker werd, meteen achter de computer zat en alles NL ging opzoeken. Dan wist ik gewoon dat dat niet gezond was. Ik voelde me ook treurig als ik niks meer had op te zoeken, dat is bijna ziekelijk. Nu doe ik het zonder al die nare bijgevoelens en dat voelt een stuk beter.
Het overlijden van je moeder, dat lijkt me idd een soort 'breekpunt' met NL. Ik heb op een gegeven moment mezelf ook gezegd, "mama zal er op een dag ook niet meer zijn" zal NL dan nog hetzelfde voelen? Wellicht extreem gesteld, maar het heeft me wel aan het denken gezet.

@Dora die Nederlandse school, is dat toevallig Het Klokhuis?

@guinevere mijn man was idd in het begin ook erg van per se niet weg willen uit PA, born and bred. Hoewel ik niet te pas en te onpas wil gooien met "maar ik heb alles opgegeven in NL" heb ik wel altijd gevonden dat er van zijn kant ook wel concessies gedaan mogen worden qua locatie.

@Dixie ja natuurlijk voel je dat als oneerlijk. Het moet echt ontzettend frustrerend zijn om je wens niet in vervulling te zien gaan. Een kennis van me in NL heeft 3 pogingen vergoed gekregen, allen op niks uitgelopen, op zich verdrietig, maar nu pisnijdig dat er niet meer vergoed wordt. Ze hebben geen idee hoe goed dat allemaal geregeld is in NL.

[dora]

Fertiliteitsbehandelingen>Ik wist niet dat in MA de staat dat vergoedde? Wow. Alweer iets geleerd. Mijn man en ik willlen al jaren kinderen, maar "het wil niet" (om het even raar uit te drukken). Tricare (military health care) vergoedt niks aan fertiliteitsgedoe, en op Georgia hoeven we ook niet te rekenen. Dat is een van de redenen waarom we dus geen kinderen hebben...en dat vind ik soms echt ZO ONTZETTEND oneerlijk. Maar goed, dat is even totaal off-topic.

Er zijn meerdere staten die een mandaat hebben dat vruchtbaarheidsbehandelingen worden vergoed. Zie bv. http://www.fertilitylifelines.com/payin ... celist.jsp Er zitten nog wel wat regeltjes aan vaak, wij moesten veranderen van verzekering, de eerste die we hadden was een zgn self-insured plan van bedrijf waar ik werk en die vergoedde niet. Georgia staat er inderdaad niet bij

Dora

[dora]

@Dora die Nederlandse school, is dat toevallig Het Klokhuis?

Ja inderdaad, het klokhuis. Ken je dat ook?

Dora

[donut]

Wat leuk! Ja er was een tijdje dat wij dachten in Summit NJ te belanden en ik kwam er toen achter dat die school daar zit. Gelukkig voor ons is er nu ook eentje in upstate NY, vlakbij CT, ik wil graag ons dochtertje 1 dagdeel per week op die school doen straks, naast de reguliere preschool.

[dora]

Wij zitten inderdaad vlak bij Summit! Het is ook leuk voor ze om andere Nederlandse kinderen te leren kennen. Verder doen ze ook een Sinterklaas feest bv. (En ik heb altijd terugkeer naar NL in mijn achterhoofd, dan is het voor de kinderen makkelijker, hoop ik ....)

Dora

[USInsider]

MA is toch de staat van RomneyCare ?

[jiejie]

Heel interessante topic dit, en er zijn inderdaad een aantal dingen die men beschrijft erg herkenbaar, maar ook dingen die ik anders ervaar. Ik heb even getwijfeld, maar zal hieronder mijn verhaal ook eens beschrijven.

Ik zit hier nu ongeveer drie jaar en zoals een aantal mensen al weten ben ik ook niet richting Hawaii vertrokken omdat ik uit Nederland weg wilde, maar omdat mijn vrouw hier woonde. Ik had niets met de VS, en als zij op het vaste land had gewoond was de kans ook veel groter geweest dat wij nu samen in Nederland hadden gewoond. Hoewel Hawaii een Amerikaanse staat is, hebben we hier soms niet echt het idee dat we onderdeel van de VS zijn. De redenen dat we wel voor Hawaii gekozen hebben is voornamelijk vanwege het Nederlandse immigratiebeleid, het feit dat mijn vrouw geen Nederlands sprak en natuurlijk dat mijn schoonmoeder zowat op d'r knieën ging, hopend dat ik haar dochter niet weg zou halen. Mijn vrouw, aan de andere kant, wilde destijds liever richting Nederland, ondanks de bovenstaande moeilijkheden.

Nu, na drie jaar hier te wonen, begint de wens om terug te keren naar Nederland, al zou het maar tijdelijk zijn, meer en meer te groeien. Ik weet dat ik in Nederland een veel harder leven zou krijgen, maar dat is iets wat ik voor lief zou moeten nemen. Hier hoef ik niet veel te doen om het toch goed te hebben, we hebben inkomsten uit diverse bronnen zonder er al te veel voor te hoeven doen waardoor we weer erg veel vrije tijd hebben en leuke dingen kunnen doen. Dat is iets wat we in Nederland niet zouden hebben, ik zou daar weer voor een baas moeten werken en mij weer aan regeltjes van anderen moeten houden. De mensen zijn hier over het algemeen vriendelijker dan in Nederland, het weer en de natuur is hier veel mooier (alhoewel de natuur op zich ook niet slecht is in Nederland, het is 'anders') waar we ook geregeld eropuit trekken (hiken, snorkelen en tegenwoordig ook kajakken), we wonen in een groot huis en hebben twee mooie auto's voor de deur staan. In Nederland zou ik al die dingen niet kunnen hebben/ervaren.

Het lijkt dus een beetje alsof ik echt in een paradijsje beland ben, en dat is ook ergens wel zo. Maar waarom zou ik dan toch graag weer richting Nederland willen? Nou, vooral vanwege mijn familie in Nederland, en mijn dochtertje hier.

Ik heb mijzelf in Hawaii, net als in Nederland, wel altijd thuis gevoeld, maar (hoe raar het ook moge klinken) dat gevoel begint zo langzaamaan beetje bij beetje weg te ebben. Er zijn bijvoorbeeld niet veel mensen waarmee ik over mijn gevoelens kan praten, eigenlijk de enige personen waar ik dat mee kan zijn mijn moeder, en in mindere mate mijn zusje, die beiden dus nog in Nederland wonen. Ik kan wel met mijn vrouw praten, maar dat is vaak een beetje eenzijdig verhaal. Ik doe mijn dan verhaal en zij weet vervolgens niet hoe zij daar mee om moet gaan. Dit kan ik haar niet aanrekenen overigens, ze praten in haar familie helemaal niet als er problemen zijn maar kroppen dat liever op.. ze zijn dat niet gewend om open met elkaar over bepaalde zaken te praten.

Voorts is het zo dat mijn moeder, sinds mijn vertrek, best eenzaam was geworden. Dit steekt mij best wel en niet in de laatste plaats omdat ik mijn vader, toen hij op sterven lag, beloofd heb voor mijn moeder te zorgen als hij er niet meer was. Maar 2,5 - 3 jaar na zijn overlijden vertrok ik naar de andere kant van de wereld, hetzelfde jaar waarin mijn oma van moeders zijde overleed (wat mijn moeder dus ook niet in de koude kleren ging zitten). Ik heb, zoals gezegd, wel een zusje in Nederland wonen maar die had tot voor kort niet al teveel tijd voor mijn moeder. Ze was met haar vriend naar een andere stad vertrokken en dus was het niet naast de deur, daarbij kwam kijken dat haar vriend liever niet bij mijn moeder op bezoek ging op een zondag, dus dat miste ze ook en ik reken het mij dus persoonlijk aan dat ze eenzaam is geworden. Gelukkig (ik zou eigenlijk niet van gelukkig mogen spreken want voor de betrokkenen is het minder leuk) is mijn zusje sinds kort in de situatie dat ze, na een lange relatie, bij haar vriend weg is en dus zit ze ook veel meer bij mijn moeder, wat bij mij de pijn dus gelukkig weer verzacht.

Ook ben ik, sinds ik hier ben gaan wonen, al meerdere keren terug geweest in Nederland. Minstens eenmaal per jaar, maar soms meer. En mijn familie (moeder, zusje met vriend en zoon, en mijn oudste dochter (die nog in Nederland woont bij haar moeder)) is dit jaar ook hier in Hawaii geweest op bezoek. En ik denk dat dit het ook wat moeilijker maakt, omdat ik mijn familie elke keer weer mis als ze weg zijn. Mijn vrouw heeft hier wel familie wonen, maar buiten haar moeder zie je eigenlijk niemand. Daar heb je dus ook gewoon niets aan in de zin van socializen.

Ergens zou je kunnen zeggen dat het een beetje jammer is dat mijn zusje een zoontje heeft. Ze heeft namelijk al meerdere malen aangegeven dat ze hier best zou willen wonen (en mijn moeder eveneens), maar dat ze dat niet kan omdat ze haar zoontje niet bij zijn vader wilt weghouden, wat ook begrijpelijk is. Wie weet komt dat in de toekomst nog, als ik niet richting Nederland vertrek, het zou het e.e.a. een stuk aangenamer maken

Wat vrienden hier is het ook maar armzalig. Men is over het algemeen vriendelijk tegen elkaar, maar vrienden maken is toch iets heel anders. Vrienden maken heb ik nooit gemakkelijk gevonden, ook in Nederland niet, maar hier komt er nog eens bij kijken dat, ondanks dat men aardig is, men je toch als een buitenstaander ziet. Veel van de vrienden van mijn vrouw wonen inmiddels op het vaste land van de VS omdat het leven daar goedkoper is dan in Hawaii (alhoewel ik bij sommige denk dat het een verkeerde inschatting is geweest.. 70-80 urige werkweken, schulden, short-sales en dergelijke zijn niet echt indicaties dat het een gemakkelijk leven is), en degene die hier nog wonen hoor je niet echt veel van buiten Facebook om. En ook daarvan hebben er al enkelen op een bepaalde manier al laten weten dat je toch een buitenstaander bent, niet alleen een buitenlander maar ook nog eens iemand die hier niet vandaan is, iemand van buiten hun cultuur. En hoe erg je je best ook doet om je zoveel mogelijk aan hun aan te passen, wordt er toch soms iets gevonden waarbij ze dat dan kunnen laten blijken.

Zoals ook al eventjes aangehaald, heb ik in Nederland nog een 13 jarige dochter wonen waarvan ik af en toe het idee heb dat het daar ook niet lekker mee gaat. Haar moeder kijkt, voor mijn gevoel, niet veel naar haar om en het leven bestaat soms alleen maar uit werken. Op school doet ze het niet goed (en de school zegt dat het voornamelijk komt omdat er thuis niemand naar haar om kijkt), en bij oma (mijn moeder dus) op bezoek bestaat ook niet meer helaas. Het beetje contact dat ik had, via Skype bijvoorbeeld, is er niet meer en op haar mails reageert ze niet echt meer. Daar begin ik het contact dus mee te verliezen, en ik ben bang dat het daar helemaal verkeerd mee kan aflopen als niemand wat meer controle over haar houdt.

Dan vervolgens mijn jongste dochter, die woont dus wel bij mij hier in Hawaii, maar daar zit ik over in de zorgen qua scholing. Privé scholen zijn hier bijna niet te betalen, en de publieke school is nu niet echt een pretje. Ten eerste is ze half blank, wat hier niet fijn is voor kinderen omdat ze hier dan redelijke kans hebben gepest (gediscrimineerd) te worden door andere kinderen (dat gebeurd vrij regelmatig, zeker hier in mijn district, er wonen hier maar zo'n 3% blanken), daarnaast staat Hawaii op nummer 44 van de 50 staten qua schoolniveau, en mijn district staat op een van de lagere plaatsen in Hawaii zelf. Niet echt om over naar huis te schrijven dus. Natuurlijk ligt een groot deel van de studies en dergelijke bij de ouders, dat ga ik niet betwisten, maar het is toch een stuk gemakkelijker om les te krijgen in klassen met gemiddeld 20 leerlingen in plaats van tegen de 40, en dan ook nog eens geregeld maar 4 dagen school (eigenlijk 3.5, woensdag middag is er geen school) vanwege bezuinigingen. Daarbij zou ik graag mijn dochter net zo'n dergelijke jeugd willen geven met veel familieherinneringen zoals ik zelf in Nederland had, maar dat gaat gewoonweg hier niet, hoe graag ik het ook zou willen. Ook een stukje cultuur aan haar doorgeven zal niet gemakkelijkste zijn.

En ook het contact met de rest van de familie, op mijn oom en tante aan moeders kant na, is geheel aan het verwateren. Mijn moeder heeft nog wel contact met ze, al is het niet veel, maar ik dus al helemaal niet meer. En juist omdat wij vroeger een vrij hechte familie waren, zijn al deze dingen vrij pijnlijk.

Maar goed, er was altijd sprake van om weer richting Nederland te gaan, zelfs al zou het maar tijdelijk zijn voor de scholing van mijn dochter, wanneer ik mijn citizenship zou hebben. Deze mag ik in december van dit jaar aanvragen, en dat zal ik dus ook zeker doen. Voor die tijd wil ik in ieder geval nog niet richting Nederland want ik wil zeker zijn dat ik niet weer die immigratieprocedure in de VS door zou moeten lopen als we besluiten weer in de VS te gaan wonen.

Aan de andere kant is het de vraag nog maar net of we ook daadwerkelijk naar Nederland gaan. Het standpunt van mijn vrouw is namelijk wat gewijzigd. Ze was het er eerst altijd mee eens dat we richting Nederland zouden vertrekken maar nu heeft zij daar toch helaas vraagtekens bij gekregen. Kan ze er werk vinden of moet ze de hele dag thuis zitten.. zal ze er vrienden krijgen.. wat als we terug moeten en hetzelfde werk weer wilt doen, dan moet ze weer opnieuw de toetsen doen.. hoe zal haar moeder eronder zijn want die is ook maar alleen.. Hoe zal het leven zelf zijn, we hebben het nu vrij gemakkelijk maar daar zal het minder gemakkelijk worden... Sja, ik vind het niet geheel onbegrijpelijk dat ze met al die dingen zit, eerder logisch. Maar ja, dat maakt het voor mij niet gemakkelijker.

Ik heb trouwens wel gemerkt dat ik inmiddels ook veel minder ben gaan afgeven op de dingen van het Amerikaanse leven waar ik vroeger zoveel op af gaf. Nog doe ik het wel van tijd tot tijd, er zijn gewoon bepaalde dingen die ik gewoon enorm bekrompen vind, of juist erg overdreven, en dat zal vermoedelijk wel zo blijven met die dingen. Ook lees ik het Nederlandse nieuws veel en veel minder. Ik lees wel regelmatig nu.nl of rnw.nl om toch het van het e.e.a. op de hoogte te blijven maar daar blijft het toch een beetje bij, het is een wat meer 'ver van mijn bed show' geworden. Ook omdat ik er uiteindelijk niet met veel mensen over kan praten als er iets in Nederland is voorgevallen.

Wat het dus gaat worden in de toekomst, ik heb geen flauw idee. Op zich is het leven hier niet slecht, integendeel, en veel mensen begrijpen dan ook niet dat ik dan Nederland mis, maar tegelijkertijd zijn er ook zoveel dingen die maken dat ik toch af en toe Nederland mis (en echt niet alleen mijn familie, het land zelf ook in bepaalde opzichten.. ik kom er nu eenmaal vandaan). Ik had in het begin echt geen heimwee, en ik heb nog niet het idee dat het echt heimwee is (ik heb ooit eens heimwee gehad toen ik jonger was, en dat maakte mij echt ziek.. dit is heel anders), maar het is wel een bepaald gemis. Wel denk ik dat, als ik geen familie in Nederland meer zou hebben, het een heel ander verhaal zou worden.

En dat is mijn situatie dus een beetje... ik hoop dat het niet te lang is geworden

[Chase]

Wat een fantastisch topic!

Bij het lezen van al deze verhalen krijg ik een beetje last van cognitieve dissonantie. Ik heb juist het tegenovergestelde van wat jullie beschrijven/ meemaken. Ik heb een dubbele nationaliteit en wil graag weer terug naar The States maar hoe meer ik van jullie verhalen lees hoe minder mijn enthousiasme toeneemt. Wat mij (ons) tegenhoud is de toekomst van onze kinderen, familie en natuurlijk een stukje zekerheid.

Mijn situatie; ben geboren in Putnam, CT en heb 4 jaar in Sebec, Maine (120km ten Noorden van Claudia1970) gewoond. Nu woon ik alweer 22 jaar in het pittoreske Drenthe, heb een goede baan, een huis gekocht, al 7 jaar een fantastische vriendin en binnenkort twin boys! Mijn vriendin en ik zijn in 2006 vier weken naar Atlanta geweest, in 2009 zeven weken naar Connecticut en in 2010 weer drie weken naar Connecticut. Voor 2006 ben ik meerdere malen terug geweest naar Maine omdat mijn hele familie daar woonde. Nu woont mijn familie in Gardiner Maine, Bristol en Putnam Connecticut en in Atlanta Georgia.

Als houder van een geldig U.S. paspoort kunnen we zonder al teveel problemen emigreren. Maar voor de zaken die Donut, Claudia en andere schetsen ben ik bang. Minder bang zal ik zijn als ik op voorhand een baan zou hebben en dus een stukje zekerheid. Maar goed solliciteren vanuit NL gaat moeizaam. Mijn vriendin is een echte ondernemer en heeft een goed lopende haarsalon. Tijdens onze vakanties heeft ze al verschillende familieleden geknipt en van de feedback die ze kreeg is ze overtuigd dat ze ook daar iets voor haar zelf kan beginnen.

Waar het op neer komt is dat we alleen zouden verhuizen omdat het een uitdaging, avontuur en levensverrijking zal zijn maar dat we misschien over een aantal jaren weer met hangende pootjes terugkeren naar NL.

Zover mijn situatie misschien een beetje off topic maar toch

[dutchie_in_boston]

jiejie, jeetje, jij zit echt in-between zeg! Moeilijk hoor.

DixieChick, echt oneerlijk hè? Wij hebben dan wel de kans gehad om alle onderzoeken en behandelingen te ondergaan, maar niets dus. We hebben het labeltje 'unexplained infertility' gekregen, en daar kun je het dan mee doen. Het was moeilijk, met zus en ouders zo ver weg en een schoonfamilie die het allemaal maar een rotzorg zou zijn. En altijd dat gemekker van die minivan-driving-soccer-moms die het zooo moeilijk hebben.

[claudia1970]

Jiejie, wat herken ik veel in jouw verhaal! Ik heb dat dus ook dat ik mijn zoontje zo graag de fijne jeugd herinneringen wil geven die ik had en natuurlijk heeft mijn man hier ook leuke jeugdherinneringen maar het voelt voor mij allemaal zo anders, mischien zijn wij in Nederland wat kneuteriger met die dingen. Soms wil ik mijn man iets uitleggen als ik het heb over: dat was gewoon gezellig. Dat is zo moeilijk! Hoe omschrijf je gezelligheid hier?
Ook dat echte heimwee gevoel heb ik ondanks alles niet gehad, ik was in het begin echt bang dat ik van heimwee tegen het plafond omhoog zou vliegen, maar nee, echt heimwee kan ik het niet noemen, het is gewoon het gemis van thuis.
Ik wens jullie heel veel succes met welke beslissing jullie dan ook gaan nemen!
@Chase, leuk om eens iets te lezen van iemand die ook in Maine heeft gewoond! Ook jullie wens ik veel succes in de toekomst met jullie beslissingen! Overigens geloof ik best dat ze hier enthosiast waren over haar kundigheid wat betreft het kappen, het zal in de grote steden bij de wat duurdere salons best anders gaan maar hier bij de plaatselijke kapsalons heb je af en to echt het gevoel dat je in het jaar blok terecht komt wat betreft haarstijlen

[DixieChick]

Dutchie-in-Boston>breek me de bek (pardon) niet open over de soccer moms...helemaal die wij hier in de buurt hebben, met zes kinderen, en dan maar klagen dat het zo moeilijk is, en zwaar, en dat ik geen idee heb wat voor een geluk ik heb. jaja... Manlief en ik hebben het laatst weer over "toch maar proberen" gehad, maar ik vind dat zo moeilijk. Als we voor een serie behandelingen zouden gaan, dan zou dat betekenen dat dat af zou gaan van het geld dat we gespaard hebben voor college van de kinderen van manlief, en dat vind ik nogal wat. Helemaal omdat, zoals jij al aangeeft, het helemaal niet eens succesvol hoeft te zijn. Soms, heel soms, dan wenste ik echt dat we op een of andere manier toch in Nederland zouden wonen (maar dat is bij ons echt een non-optie).

Jiejie>Wat een lastige situatie zeg. Je lijkt echt tussen een rock and a hard place te zitten; doe je het ene dan is dat niet goed, doe je het andere, dan is dat eigenlijk ook niet goed. En als er kinderen bij komen kijken, dan is dat natuurlijk altijd vele malen lastiger. Je hebt natuurlijk allang overwogen om je dochter naar Hawaii te halen, dus daar zal ik niet om vragen, maar ik kan me goed voorstellen dat je graag terugwil (en ook weer niet dus). Wat zijn de kansen dat je vrouw in Nederland aan de slag kan? Zou ze eventueel al met een cursus Nederlands kunnen beginnen?

[dora]

Dutchie-in-Boston>breek me de bek (pardon) niet open over de soccer moms...helemaal die wij hier in de buurt hebben, met zes kinderen, en dan maar klagen dat het zo moeilijk is, en zwaar, en dat ik geen idee heb wat voor een geluk ik heb. jaja... Manlief en ik hebben het laatst weer over "toch maar proberen" gehad, maar ik vind dat zo moeilijk. Als we voor een serie behandelingen zouden gaan, dan zou dat betekenen dat dat af zou gaan van het geld dat we gespaard hebben voor college van de kinderen van manlief, en dat vind ik nogal wat. Helemaal omdat, zoals jij al aangeeft, het helemaal niet eens succesvol hoeft te zijn. Soms, heel soms, dan wenste ik echt dat we op een of andere manier toch in Nederland zouden wonen (maar dat is bij ons echt een non-optie).

Wij hadden mazzel dat het hier wel vergoed werd, en kwamen hier dus in de medische molen terecht. Dat was ook een van de redenen dat we hier zijn blijven 'plakken'. Ik wilde niet in NL opnieuw aan een medische mallemolen beginnen halverwege. Voor ons is het heel goed afgelopen, ik prijs me erg gelukkig.
Vaak hebben klinieken verschillende financiele plannen om te betalen. Bijvoorbeeld dat je voor 2 behandelingen betaald, maar als het in 1 keer lukt, ben je de betaling voor de 2e behandeling kwijt, maar je hoeft niet bij te betalen als je meer dan 2 behandelingen nodig hebt, bv.

@Jiejie, jij zit inderdaad in een complexe situatie Wij voelen ons soms ook op een of andere manier verdrietig dat onze kinderen eigenlijk als Amerikaan opgroeien, zo anders als wijzelf zijn opgegroeid (niet perse slechter maar toch). Mijn man is ook NLs, dus hij begrijpt gelukkig wel wat ik bedoel.

Dora

[melissie6]

Dutchie-in-Boston>breek me de bek (pardon) niet open over de soccer moms...helemaal die wij hier in de buurt hebben, met zes kinderen, en dan maar klagen dat het zo moeilijk is, en zwaar, en dat ik geen idee heb wat voor een geluk ik heb. jaja... Manlief en ik hebben het laatst weer over "toch maar proberen" gehad, maar ik vind dat zo moeilijk. Als we voor een serie behandelingen zouden gaan, dan zou dat betekenen dat dat af zou gaan van het geld dat we gespaard hebben voor college van de kinderen van manlief, en dat vind ik nogal wat. Helemaal omdat, zoals jij al aangeeft, het helemaal niet eens succesvol hoeft te zijn. Soms, heel soms, dan wenste ik echt dat we op een of andere manier toch in Nederland zouden wonen (maar dat is bij ons echt een non-optie).

@Jiejie, jij zit inderdaad in een complexe situatie Wij voelen ons soms ook op een of andere manier verdrietig dat onze kinderen eigenlijk als Amerikaan opgroeien, zo anders als wijzelf zijn opgegroeid (niet perse slechter maar toch). Mijn man is ook NLs, dus hij begrijpt gelukkig wel wat ik bedoel.

Dora

Wij wonen nu zo'n 2 jaar in Florida en hebben het prima naar ons zin. Hebben een mooi leven, zijn gelukkig en amper tot geen heimwee naar Nederland. Maar bovenstaand stukje van Dora komt mij ook bekend voor. Mijn man en ik zijn beide NLs en hebben (nog) geen kinderen. De laatste tijd hebben we het er wel veel over om het in de nabije toekomst te gaan proberen. Soms maak ik me dan wel zorgen dat ons kind zo anders zal opgroeien dan wij. Ik heb het gevoel dat je in NL weet hoe het ongeveer allemaal werkt, omdat je het zelf heb meegemaakt en de mensen om je heen het meemaken. Maar hier zijn sommige dingen zo anders. Gekke voorbeelden zoals het naar school gaan of met de baby naar een consultatiebureau. Ik weet dat zulke dingen natuurlijk allemaal uit te vinden zijn, onder andere door een forum zoals dit......maar soms kan ik me daar wel druk om maken.

En ook inderdaad de ervaringen die wij zelf opgedaan hebben als kinderen in NL. Zoals bijvoorbeeld Sinterklaasfeest vieren of de weekelijkse bezoekjes aan opa & oma. En natuurlijk zal ons toekomstige ( ) kind hier allerlei super ervaringen opdoen die kids in NL missen, maar toch.

Ik denk dat mijn grootste 'probleem' is dat alles zo nieuw en onbekend is. Ik hou er van om dingen te plannen en geregeld te hebben, maar we kunnen hier niet zo snel terugvallen op de kleine dingetjes die we gewend zijn vanuit NL vwb kinderen krijgen/opvoeden.

Hopelijk snappen jullie een beetje wat ik bedoel....

[FlipjeBTiel]

Vaak hebben klinieken verschillende financiele plannen om te betalen. Bijvoorbeeld dat je voor 2 behandelingen betaald, maar als het in 1 keer lukt, ben je de betaling voor de 2e behandeling kwijt, maar je hoeft niet bij te betalen als je meer dan 2 behandelingen nodig hebt, bv.

Soortgelijk was ons ook gequote: een vaste prijs voor het uithalen van de eitjes, wat hoger was als er ingevroren moest worden voor latere behandelingen. Daarna een bedrag per behandeling. Evenwel was bij ons de verwachting 3 behandelingen, wat neerkwam op zo'n $45K. Kun je geen college van betalen natuurlijk, maar zou wel leuk zijn als de verzekering dat op zich nam. We zijn nog in dubio. Het "probleem" is dat we al een kleine hebben, dus zo slecht hebben we het allemaal niet.

Heimwee naar NL heb ik totaal niet. Mis de familie wel van tijd tot tijd, maar als die naar hier komen is het net zo goed als ik naar ginds. Plus ik kom nog ruwweg om de andere maand in NL, wat zeker zal schelen. Ook om te voorkomen dat ik het verleden te rooskleurig ga zien. Mooi land om te bezoeken overigens, dat Nederland.

Gr., Flipje

[jiejie]

Ongelofelijk te zien dat er zoveel mensen hetzelfde hebben, betreffende de kinderen, dat ze juist dat stukje van Nederland graag door zouden willen geven, maar dat dat nu juist niet gaat in de VS. Soms doet mij dat best verdriet inderdaad, al weet ik dat ze op zich hier ook een leuke jeugd zou kunnen krijgen (we trekken er regelmatig op uit, dus het is niet zo dat ze alleen om het huis en om de school zou zitten (zoals ik dat bij andere kinderen veel zie omdat die ouders nooit weg gaan (men denkt vaak van 'te duur' terwijl de natuur praktisch gratis is).. lijkt me maar saai)).


@chase: is het wellicht geen optie dat jullie 'slechts' een jaar of twee jaar naar de VS gaan, dus niet alles helemaal opgeven in Nederland (zoals het huis bijvoorbeeld) en dan gewoon om te kijken of het gaat? Ik begrijp wel dat het niet voor iedereen haalbaar is, maar misschien is dat een optie? Na een jaar of twee zou je toch zeker wel moeten weten of het allemaal lukt.

Ergens heb ik ook zoiets van, als je het niet probeert, weet je het niet en wellicht zul je dan tig jaar nadien nog steeds jezelf afvragen van 'hoe zou het geweest zijn?'. Dit was voor mij ook de reden om toch de knoop door te hakken en het te doen, ik had er namelijk best bezwaren bij om hierheen te vertrekken. Nu kan ik in ieder geval zeggen dat ik hier geweest ben en het geprobeerd heb, ook al zouden we nadien besluiten om toch daadwerkelijk richting Nederland te vertrekken.

Jiejie, wat herken ik veel in jouw verhaal! Ik heb dat dus ook dat ik mijn zoontje zo graag de fijne jeugd herinneringen wil geven die ik had en natuurlijk heeft mijn man hier ook leuke jeugdherinneringen maar het voelt voor mij allemaal zo anders, mischien zijn wij in Nederland wat kneuteriger met die dingen. Soms wil ik mijn man iets uitleggen als ik het heb over: dat was gewoon gezellig. Dat is zo moeilijk! Hoe omschrijf je gezelligheid hier?
Ook dat echte heimwee gevoel heb ik ondanks alles niet gehad, ik was in het begin echt bang dat ik van heimwee tegen het plafond omhoog zou vliegen, maar nee, echt heimwee kan ik het niet noemen, het is gewoon het gemis van thuis.
Ik wens jullie heel veel succes met welke beslissing jullie dan ook gaan nemen!

Thanks! Gezelligheid omschrijven is echt heel moeilijk, ze kennen het hier niet zoals ik het vroeger heb meegemaakt (zoals bijvoorbeeld bij mijn oma op bezoek, en dan in de middag toastjes met lekkere dingen erop, of oliebollen en appelflappen met oud en nieuw.. je kent het idee).. je kan proberen die dingen na te bootsen maar dat is dan toch anders, mede omdat men hier eigenlijk niet echt weet wat ze er mee aan moeten heb ik het idee (wellicht moet je er Nederlands weer bij hebben.. Ik heb eens oliebollen met oud en nieuw gemaakt, maar oliebollen, champagne en vuurwerk bij 25 graden Celsius om middernacht, naast een barbecue in de tuin is het ook niet haha).

Ik denk inderdaad dat wat je schrijft over de heimwee zo'n beetje hetzelfde bij mij is. Ik kan hier blijven zonder tegen het plafond aan te vliegen maar dat gemis zal wel blijven inderdaad, er knaagt iets aan mij. Vroeger als kind zijnde kon ik echter echt letter ziek zijn van de heimwee, en dat heb ik gelukkig niet, dat is echt ernstig.

Jiejie>Wat een lastige situatie zeg. Je lijkt echt tussen een rock and a hard place te zitten; doe je het ene dan is dat niet goed, doe je het andere, dan is dat eigenlijk ook niet goed. En als er kinderen bij komen kijken, dan is dat natuurlijk altijd vele malen lastiger. Je hebt natuurlijk allang overwogen om je dochter naar Hawaii te halen, dus daar zal ik niet om vragen, maar ik kan me goed voorstellen dat je graag terugwil (en ook weer niet dus). Wat zijn de kansen dat je vrouw in Nederland aan de slag kan? Zou ze eventueel al met een cursus Nederlands kunnen beginnen?

Klopt, dat van mijn dochter is al meerdere keren overwogen, en in principe heb ik een kamer hier gereserveerd voor haar dus als ze wilt mag ze komen, dat weet ze, maar ik wil haar niet bij haar moeder weghalen tegen haar eigen zin. Ik heb ook geen zeggenschap over haar, dit komt omdat ik nooit met haar moeder getrouwd ben en het kind alleen erkend heb, en we hebben nooit geen rechter erbij gehaald om de voogdij te regelen, ik heb dus alleen het recht van betalen voor d'r. Ze moet het dus echt zelf willen, ik vermoed dat het anders niet zal gaan.

Ikzelf denk dat het op zich goed mogelijk moet zijn dat mijn vrouw in Nederland werk zou kunnen vinden, ze is charge nurse (hoofdzuster in het Nederlands geloof ik) en haar opleidingen zijn gewoon in orde. Probleem is echter wel de Nederlandse taal inderdaad, ze zou in Nederland ook weer een toets af moeten leggen vooraleer ze aan de slag zou mogen gaan. Ze heeft hier diverse Nederlandse taalcursussen liggen, en ondanks alle goede bedoelingen komt er helaas telkens niets van (en ze zou toch moeten, want ik vertik het om Engels tegen onze dochter (dus mijn jongste) te praten haha, ik wil hoe dan ook dat die tweetalig wordt (en dat zou voor mijn vrouw het juist ook weer gemakkelijker moeten maken omdat ze de klanken en woorden de hele tijd hoort)).

@Jiejie, jij zit inderdaad in een complexe situatie Wij voelen ons soms ook op een of andere manier verdrietig dat onze kinderen eigenlijk als Amerikaan opgroeien, zo anders als wijzelf zijn opgegroeid (niet perse slechter maar toch). Mijn man is ook NLs, dus hij begrijpt gelukkig wel wat ik bedoel.

Ik ben het met je eens, het is niet perse slechter, maar wel anders dan dat wij zelf opgegroeid zijn. Er is iets wat je zelf meegekregen hebt als kind zijnde en dat wil je zelf ook aan je kinderen doorgeven, en ik denk dat dat het juist is wat er knaagt. Je hebt aan de andere kant wel een beetje geluk, gedeelde smart is halve smart zeggen ze wel eens


@melissie6: Ik snap wel een beetje wat je bedoeld. Ik heb ook veel dingen online terug gevonden (mede omdat wij niet bepaald veel vrienden hier hebben die ons het e.e.a. zouden kunnen vertellen). Mijn vrouw wist dan gelukkig ook wel wat, dus dat scheelde ook wel wat. Tot nu toe is het allemaal vrij soepel verlopen met mijn jongste dochter, maar het is wel veel online opzoekwerk geweest, omdat ik eigenlijk vrij weinig aan het toeval wilde overlaten.

Het enige waar ik nu nog wel mee zit is haar school, gaan we een privé of publieke school doen, als het publiek wordt, gaan we dan proberen om haar in een ander district te krijgen (wij wonen zelf in een redelijk gebied, maar de school waar ze dan naar toe zou moeten staat op het randje van een ghetto om het zo maar te zeggen, dus dat wil ik pertinent niet en er schijnt een mogelijkheid om van district te veranderen). Ik loop zelfs al met de gedachte te spelen om naar het vaste land van de VS te vertrekken om haar daar naar school te laten gaan, maar ja, dat is ook weer zoiets, en in principe heb ik daar echt helemaal geen zin in (en dan komt de vraag ook kijken van 'waar gaan we dan wonen en is er werk te vinden'). Of naar Nederland, waar ik het allemaal nog wel ken en weet hoe ik het moet doen.

Plus ik kom nog ruwweg om de andere maand in NL, wat zeker zal schelen. Ook om te voorkomen dat ik het verleden te rooskleurig ga zien. Mooi land om te bezoeken overigens, dat Nederland.

...nah, geintje ik denk inderdaad dat dat wel heel veel zal kunnen schelen. Ik ben al blij dat ik minimaal 1x per jaar Nederland zie lol



weer zo'n lange post lol

[BibiS]

Jiejie ook voor jou heb ik diepe respect... Het lijkt me echt een struggle om een dochter in NL te hebben en een dochter in Hawaii... Het knaagt aan alle kanten aan je... welke keuze je ook maakt. Toch denk ik dat je vriendin best kans maakt in NL, de vrouw van mijn neef is ook Amerikaanse en ze woont nu al weer 3 jaar in NL en door haar doorzettingsvermogen, interesse en openheid is ze erg ver gekomen. Daarnaast zijn er ook banen waarbij de Engelse taal erg belangrijk is er zijn dus mogelijkheden. Mijn gevoel zegt ook dat je vriendin het zou kunnen proberen als jou citizenship binnen is, jij hebt tenslotte voor haar ook veel opgegeven.