Pas na 4 jaar voel ik me eindelijk een beetje thuis hier.

[Bennogr]

Moet zeggen dat ik een heel andere kijk heb op de emigratie naar de VS. Ik kwam aan op JFK met m'n rugzak, sandalen, geitewolle sokken (en journalistenvisum) in 1976 en voelde me meteen thuis. Nooit heimwee gehad, maar ik had in Nederland niet zoveel contact met m'n familie en weinig vrienden. Ik vond de vrijheid van de VS prettig, zelfs/juist in een grote stad als New York, waar er zoveel mensen waren en zijn, dat ik altijd wel een groepje heb kunnen vinden die dezelfde gedachten en voorliefdes had als ik.

Ik hoefde ook niet te verhuizen, was alleen, had een erg makkelijk visum en had altijd terug gekund (en meteen weer leraar kunnen worden -- andere tijden) als het misgegaan was.

Vrijgezel geweest, een groene kaart gehaald via een advocaat en daarna mijn Amerikaanse vrouw tegen gekomen. Toen we de eerste keer samen naar Europa zijn gegaan, had ik zelfs het omgekeerde van heimwee, toen we de grens met Belgie overreden, viel ik uit elkaar, zoals de Amerikanen zeggen, ik had moeite met Nederland. Dat gevoel was pas helemaal voorbij toen ik Amerikaan geworden was (en Nederlander gebleven) zodat ik zeker wist, dat ik het recht had om altijd de VS weer binnen te komen, zonder lastige vragen.

Heb wel voor een Nederlands paspoort gehaald voor mijn zoon, waar hij (27) nog steeds erg trots op is. Heb ook het gevoel dat hij meer aan de Nederlandse familie hecht dan ik, we (vader en zoon) gaan bijvoorbeeld de eerste week van juli naar Nederland op zijn aandringen om mijn moeder te zien (bijna 99).

Dat Nederlandse gevoel van "gezelligheid" heb ik ook nooit gemist (zo leuk waren die verjaardagen voor mij nou ook weer niet) en ik heb niet het idee dat mijn zoon veel gemist heeft zonder Sinterklaas en dat soort dingen. Vind zelfs dat hij meer tot ontplooiing is gekomen, omdat hij niet met dat 'comazuipen' heeft hoeven mee te doen, of al die andere dingen die in Nederland gedoogd worden, en dat hij niet stoer hoefde te doen (voordeel: hij is groot en hij WAS de 'peer pressure', er werd hem door zijn klasgenoten niets opgedrongen) .

Dat ik de taal en cultuur goed kende toen ik hier aankwam (kon zelfs woordspelingen maken), heeft ook geholpen.

Nederland is een leuk land om te bezoeken, zeg ik altijd, maar voeg daaraan toe: ik versta wat de Nederlanders mompelen als er geen buitenlanders in de buurt zijn en dat is voor mij een reden dat ik me in de ruime, grote VS met zoveel mensen altijd meer thuis heb gevoeld dan in het beperkte en beperkende Nederland.

Voor wat het waard is.

[dora]

Heimwee naar NL heb ik totaal niet. Mis de familie wel van tijd tot tijd, maar als die naar hier komen is het net zo goed als ik naar ginds. Plus ik kom nog ruwweg om de andere maand in NL, wat zeker zal schelen. Ook om te voorkomen dat ik het verleden te rooskleurig ga zien. Mooi land om te bezoeken overigens, dat Nederland.

Gr., Flipje

Daar ben ik ook wel jaloers op. Dat zou voor mij veel helpen om heimwee naar de familie te verlichten denk ik

Ongelofelijk te zien dat er zoveel mensen hetzelfde hebben, betreffende de kinderen, dat ze juist dat stukje van Nederland graag door zouden willen geven, maar dat dat nu juist niet gaat in de VS. Soms doet mij dat best verdriet inderdaad, al weet ik dat ze op zich hier ook een leuke jeugd zou kunnen krijgen (we trekken er regelmatig op uit, dus het is niet zo dat ze alleen om het huis en om de school zou zitten (zoals ik dat bij andere kinderen veel zie omdat die ouders nooit weg gaan (men denkt vaak van 'te duur' terwijl de natuur praktisch gratis is).. lijkt me maar saai)).

Vind het ook jammer dat ze niet veel familie dichtbij hebben die hen zien opgroeien.

Hopelijk snappen jullie een beetje wat ik bedoel....

Ja, snap het helemaal Het practische gedeelte wijst zich redelijk vanzelf. Maar ze groeien heel anders op, ook bv omdat ze alleen ons en elkaar als familie in de buurt hebben.

Dora

[dutchie_in_boston]

MA is toch de staat van RomneyCare ?

ja, maar dat heeft niets met de verplichte vergoeding van fertiliteitsonderzoeken en -behandelingen te maken.

[DixieChick]

Ik weet even niet meer wie dat zei, maar iemand maakte een hele goede opmerking over dat als je kinderen hier opgroeien, ze zo anders opgroeien dan jij dat zelf hebt gedaan, en (en dit vond ik helemaal interessant), dat alles zo anders gaat dan dat je zelf gewend bent (het voorbeeld was het consultatie bureau). Ik vind dat echt een briljant punt, en eentje die mensen nog wel eens vergeten volgens mij.

En dat hoeft niet alleen met kinderen te maken te hebben, maar met alles. Je vergeet hoe "gewoon" dingen voor je zijn, en dat besef je volgens mij pas weer als er iets gebeurt dat je hier (in de VS) nog nooit aan de hand hebt gehhad. Ik weet nog de eerste keer dat we hier een auto kochten die alleen voor mij zou zijn. We hadden het over hoeveel we zouden inleggen en hoeveel we zouden lenen, en ik was in eens echt helemaal in tranen. Gewoon omdat ik in Nederland altijd gezegd had dat ik nooit, maar dan ook nooit, voor iets behalve een huis zou lenen. En nu was ik hier bezig met een autolening. (Let the record show, dat ik er daarna nooit meer problemen mee gehad heb ).

Wat voor mij persoonlijk wel apart is, dat ik niet alleen in Nederland opgegroeid ben, maar ook in Frankrijk, de VS, etc. Dus als ik weer eens in Nederland woonde, dan had ik dat gevoel dus ook regelmatig ("waarom moet je hier in hemelsnaam ZELF naar school fietsen? Hallo, wat is dat voor een onzin?"). Wat betreft mijn leven hier heb ik dat gevoel dus wel eens gehad (vooral dus met het aanschaffen van een auto), maar meestal (behalve dus met die auto - ik gooi het op mijn zuinige Hollandse ziel) kon ik dat dan gewoon laten gaan. Ik maak(te) me er met kinderen dus ook niet zo druk om. Het gaat veel vanzelf, denk ik. Er is hier geen consultatie bureau, maar in plaats daarvan ga je op controle bij de kinderarts, bijvoorbeeld. En je moet niet onderschatten hoeveel invloed jij op je kinderen hebt. Ze wonen dan wel hier, maar hun ouders zijn wel Nederlands. Natuurlijk, sommige dingen zullen ze niet meekrijgen (het op de fiets naar vriendjes bijvoorbeeld, familie op de verjaardag), maar je moet ook zo denken, ze zullen ook niet anders weten. Dus missen ze dan echt iets?

@Jiejie>Nederlands leren is moeilijk, hoor, als er niet echt een enorme stok achter de deur zit. Mijn man is al jaren bezig met Nederlands leren, maar omdat wij altijd Engels gesproken hebben, en mij dat soms makkelijker afgaat dan Nederlands, zit ik er niet zo bovenop, en dus komt hij nog steeds niet echt verder dan "Het paard eet een wortel". Misschien als jouw dochter ouder wordt, en ook Nederlands terug gaat praten (is ze al zover, trouwens? Ik heb geen idee), dat het dan wel begint te kriebelen bij je vrouw.

[melissie6]

Hoi DixieChick,

Ik was diegene die die opmerking maakte....
Kan me helemaal vinden in jouw post. Het zijn inderdaad kleine dingetjes waaraan je gewend bent, die hier anders gaan en waardoor je dan ineens beseft hoe anders het kan zijn.

Het verhaal van mijn man en mij is af en toe wel anders, omdat we hier ook veel dingen doen/meemaken/moeten regelen die wij nog nooit in NL hebben gedaan. Omdat we dus geen ervaring hebben met NL, missen we de wijze hoe het in NL gaat ook niet zo. Wij hebben op jonge leeftijd 'verkering' gekregen en omdat mijn man in een andere woonplaats woonde, maar in mijn woonplaats werkte (in het familiebedrijf van mijn vader), zou hij tijdelijk bij ons in huis komen wonen. Tijdelijk is uiteindelijk uitgedraaid op ruim 5 jaar. Wij hebben in NL dus nooit een eigen huis/appartment/etc. gehad (alleen een slaapkamer in het huis van mijn ouders, haha) en wonen sinds we hier wonen pas echt op ons zelf en samen.

Ook heb ik nooit een fulltime baan gehad in NL, omdat wij 3 dagen na het afstuderen van mijn Bachelor opleiding hierheen verhuisd zijn. Nog een voorbeeld; nooit een eigen auto gehad. Mijn man had een bedrijfsauto en omdat ik studeerde deed ik alles met mijn OV-kaart. We hebben hier pas ons eerste, eigen, auto gekocht. Vond het inderdaad ook verschrikkelijk om een lening aan te gaan, maar het was niet anders.

Dus soms heb ik er moeite mee met de dingen die wij en onze eventuele kinderen zouden missen, maar met andere dingen kan ik ook heel goed denken; "ik heb dit nooit meegemaakt in NL, dus heb geen idee wat ik mis"
Natuurlijk heb ik ook nooit kinderen gehad in NL, maar dan bedoel ik meer het feit dat eventuele kinderen zo anders opgroeien dan wij opgegroeid zijn. Niet slechter of beter, gewoon anders.

Mijn man maakte bijvoorbeeld van de week de opmerking dat hij er nu al naar uit ziet als ons toekomstige kind (als dat allemaal lukt natuurlijk) naar college/university gaat. Die hele ervaring hebben wij niet gehad en hij was benieuwd of het net als in de film zou zijn....haha!

[kastelke]

Maar je kan in Nederland (of Belgie) toch ook een hele andere opvoeding aan je kinderen geven dan diegene die je zelf gehad hebt? Je kan hen toch heel anders laten opgroeien dan hoe je zelf opgegroeid bent? Dat is toch niet een 'probleem' dat je enkel in het buitenland ervaart?

En ja, ze vieren in de US geen Sinterklaas. Maar ik vind heel het gedoe rond de kertman zovele malen leuker!
En ze gaan niet op de thee bij de bomma (wat ik haatte!). Maar ze hebben we Thanksgiving. En ze gaan misschien wel bij de bomma op vakantie, omdat die in een andere staat woont?
En neen, ze gaan misschien niet op straat lopen spelen in het wijkje. Maar ze komen wel met z'n allen samen op een lekker warme avond en gaan marshmallows roosteren op de BBQ. Of duiken bij de buren het zwembad in (of de buren bij jou).
Het is dus gewoonweg 'anders'. Niet beter of slechter. En ik vind het zelf een verrijking. Want je geeft ze dat mee van wat je zelf zo leuk vond, en geeft ze nog eens extra wat (Noord)Amerikaanse dingen er bovenop.

[melissie6]

Het is dus gewoonweg 'anders'. Niet beter of slechter. En ik vind het zelf een verrijking. Want je geeft ze dat mee van wat je zelf zo leuk vond, en geeft ze nog eens extra wat (Noord)Amerikaanse dingen er bovenop.

Daar heb je helemaal gelijk in Kastelke. Het is inderdaad gewoon anders, niet beter of slechter. Ik kijk er ook zeker naar uit om mijn kinderen een Amerikaanse opvoeding te geven met een mengelmoes van de Nederlandse opvoeding/dingen die wij zo leuk vonden. Ik geef persoonlijk bijvoorbeeld niks om Sinterklaas, maar vind Kerst wel geweldig. Dus Sinterklaas zal er niet gevierd worden, maar Kerst des te meer.

[nieuwenoord]

Een van mijn meest dierbare vriendinnen is op dit moment in Nederland. Ze is nu bij familie voor twee dagen, maar haar basis is hier. We hebben de afgelopen dagen heel veel tijd samen doorgebracht en veel gepraat over het opgroeien in Amerika of hier. Haar ouders gingen al jong naar Amerika, ze zijn allebei Nederlands, maar hebben elkaar daar leren kennen, trouwden en kregen kinderen. Helaas is het hen niet gelukt de kinderen tweetalig op te voeden, maar ze hebben wel heel veel Nederlandse gewoontes mee gekregen.

Ik vind het grappig om te zien dat ze, ondanks hun zeldzame bezoeken hier, toch wel een heel Nederlandse traditie om zich heen hebben en Nederland erg waarderen. Later deze week komen de kleinkinderen (de kinderen van mijn vriendin dus) die nog nooit in Nederland geweest zijn. Mijn vriendin trouwde met een man die ook Nederlandse ouders heeft, sterker nog, ze komen uit hetzelfde dorp als haar vader. Door ons bezoek in 1983 hebben ze elkaar ontmoet en zo is 't gekomen.

De meiden (24, 21, 19) zijn erg trots op hun Nederlandse afkomst, op al hun trucks prijkt een grote sticker met 100% Dutch erop. Ik ben erg benieuwd of het Nederland waar ze zoveel over gehoord hebben, ook een beetje aan hun verwachtingen voldoet.

Weet je, deze mensen zijn allemaal apetrots op hun Nederlandse afkomst en zijn dol op de geijkte dingen als stroopwafels en kroketten, maar zijn ook weer zo Amerikaans als ik me weer kan voorstellen. Ze pikken gewoon van beide culturen op wat bij hen past. Het komt allemaal goed met de kinderen als je het als ouders naar je zin hebt, daar ben ik van overtuigd.

Het lijkt me vreselijk als je je zo verscheurt voelt tussen twee landen, zoals sommigen hier.

[Petra/VS]

Heb wel voor een Nederlands paspoort gehaald voor mijn zoon, waar hij (27) nog steeds erg trots op is. Heb ook het gevoel dat hij meer aan de Nederlandse familie hecht dan ik, we (vader en zoon) gaan bijvoorbeeld de eerste week van juli naar Nederland op zijn aandringen om mijn moeder te zien (bijna 99).

Dat Nederlandse gevoel van "gezelligheid" heb ik ook nooit gemist (zo leuk waren die verjaardagen voor mij nou ook weer niet) en ik heb niet het idee dat mijn zoon veel gemist heeft zonder Sinterklaas en dat soort dingen. Vind zelfs dat hij meer tot ontplooiing is gekomen, omdat hij niet met dat 'comazuipen' heeft hoeven mee te doen, of al die andere dingen die in Nederland gedoogd worden, en dat hij niet stoer hoefde te doen (voordeel: hij is groot en hij WAS de 'peer pressure', er werd hem door zijn klasgenoten niets opgedrongen) .

Dat ik de taal en cultuur goed kende toen ik hier aankwam (kon zelfs woordspelingen maken), heeft ook geholpen.

Nederland is een leuk land om te bezoeken, zeg ik altijd, maar voeg daaraan toe: ik versta wat de Nederlanders mompelen als er geen buitenlanders in de buurt zijn en dat is voor mij een reden dat ik me in de ruime, grote VS met zoveel mensen altijd meer thuis heb gevoeld dan in het beperkte en beperkende Nederland.

Voor wat het waard is.

Oh, wat ben ik blij dit te lezen. Ik dacht werkelijk, dat ik de enige was en daarom heel vreemd en raar . Bovenstaande gaat helemaal voor mij op. Onze kinderen zijn hier in Amerika opgegroeid, maar hebben zeker ook een band met Nederland. Ze spreken alle drie (min of meer) Nederlands. Al het bovenstaande, dat Benno schrijft, herken ik. Ik voel me soms "raar" hier op het forum, omdat ik het gewoon honderd procent naar mijn zin heb en niet aan Nederland om te wonen denk. Ik vind het leuk nu wat Nederlandse vriendinnen hier te hebben, maar dat is een maandelijks iets (behalve met een, waar ik vaker iets mee onderneem) en soms zelfs minder. Ik kan intens genieten van een paar echte haringen, die we uit Canada mee hadden genomen, maar dat is het dan. Ik ben Nederlands-Amerikaans en blij met mijn Nederlandse achtergrond, maar net zo blij met ons Amerikaanse leven. Ach, ik weet niet, hoe ik het moet beschrijven. Ik krijg vaak het gevoel, dat mensen hier denken, dat ik te positief ben. Geloof me, er zijn genoeg dingen in mijn leven, die helemaal niet zo leuk zijn, maar ik geniet wel van ons leven hier en ben daar dankbaar voor.

[vana]

Maar dat mag toch ook gewoon Petra. Het is toch alleen maar fijn dat je het zo naar je zin hebt in Amerika?
Misschien speelt bij jou ook wel mee dat jij niet zulke prettige herinneringen aan je jeugd in Nederland hebt. Dan heb je toch een andere band met Nederland dan mensen die het wel naar hun zin hadden in Nederland.
Maar de ene persoon heeft nu eenmaal sneller heimwee dan de ander en de ene persoon is meer gehecht aan het land waar hij opgroeide dan de ander.
En omdat er een paar mensen hier schrijven dat ze het niet naar hun zin hebben, wil dat toch niet zeggen dat andere mensen denken dat jij te positief bent? Iedereen beleeft het leven in Amerika op zijn eigen manier en niemand kan daar een oordeel over geven.

Marjon

[Dento]

Hier nog iemand die alleen maar positief is, hoor. Goed, er zijn zeker dingen die ik maar niets vind in dit land (het hele (gebrek aan) fatsoenlijke en betaalbare zorgverzekering met een normale dekking, bijvoorbeeld, of de "at will employment"), maar voor de rest voel ik me hier vele malen meer op mijn gemak en meer thuis dan in Nederland. Nu moet ik wel zeggen dat voor ons alles tot nu toe redelijk voorspoedig is gegaan, ook al hebben we daar hard voor/aan moeten werken. Momenteel hebben we het hier financieel beter dan we in Nederland hadden, en ik vind de levensstijl hier gewoon fantastisch. Mis ik Nederland dan niet? Uiteraard, het is toch het land waar je bent opgegroeid en 31 jaar hebt gewoond, waar je familie en vrienden wonen en wat voor een deel jou heeft gemaakt tot wie je bent, maar het is absoluut geen knagend missen, of heimwee: het is meer een 'ik zou wel wat vaker willen gaan bezoeken', meer uit 'nostalgie' (al is dat een zwaar woord) dan wat anders. Maar tegelijkertijd heb ik ook de gevoelens dat ik i.p.v. bijvoorbeeld nu in september 2 weken naar Nederland te gaan ik eigenlijk ook wel heel graag die vakantietijd hier in de VS zou willen doorbrengen, en ik het ergens stiekem ook wel jammer vind om daar het grootste deel van mijn verlofdagen aan op te maken...

Maar over het algemeen heb ik het prima naar mijn zin hier; we hebben een leuk huis, krijgen een nog mooier huis straks, hebben leuke auto's, een leuke baan, hebben familie hier wonen, hebben leuke vrienden, en we wonen in een prachtig gebied. Vooralsnog klaag ik niet.

[Bandido]

Oh, wat ben ik blij dit te lezen. Ik dacht werkelijk, dat ik de enige was en daarom heel vreemd en raar .

Nee hoor, het geldt voor mij ook en ik doelde daar in mijn eerdere post ook al op. Maar ik denk wel dat het van je situatie afhangt, want van sommige van de verhalen die ik hier lees zou ik ook niet gelukkig worden. Ik heb het goed voor elkaar en eigenlijk vanaf het prille begin al en het leven bevalt me hier uitstekend. Mooi huis, fijn klimaat, sociaal leven, prettige stad om in te leven en leuke baan, dus wat wil een mens nog meer?

Maar tegelijkertijd heb ik ook de gevoelens dat ik i.p.v. bijvoorbeeld nu in september 2 weken naar Nederland te gaan ik eigenlijk ook wel heel graag die vakantietijd hier in de VS zou willen doorbrengen, en ik het ergens stiekem ook wel jammer vind om daar het grootste deel van mijn verlofdagen aan op te maken...

Ja, dat geldt voor mij eigenlijk soms ook wel.... Sowieso vind ik het aantal vrije dagen echt het grootste nadeel aan wonen in de VS, maar dat ze ook nog eens opgaan aan familiebezoek maakt het aantal dagen dat je kunt besteden aan "echt" er even tussenuit gaan wel erg beperkt. De laatste keer dat ik een week met vakantie ben geweest (en dus weekendjes weg of tripjes naar NL niet meegerekend), is inmiddels bijna twee jaar geleden. Niet om nou zielig te doen, want ik kies er zelf voor, maar ik kijk soms weleens met lichte jaloezie naar forumleden die gerust vier weken door de VS trekken. Dat is hier gewoon geen optie. Naarmate je langer ergens in dienst bent, wordt het trouwens wel meer, maar zeker in de eerste paar jaar is het qua verlofdagen wel sappelen.

[kastelke]

Nico, inderdaad, dat is een belangrijk punt wat je aanhaalt: heb je het financieel allemaal op een rijtje, of is het maandelijks een waar gevecht tegen de rode cijfertjes? Want dat maakt een heel verschil! Als ik hier zou moeten huren, dan zou ik me ook niet gelukkig voelen omdat je hier met $1,000 gewoon een basement van iemand kan huren om in te wonen, of een 1-kamer appartementje.
Als ik hier moest rondkomen met wat 'het gemiddelde Canadese inkomen' is, dan zou ik ook niet gelukkig zijn want dan weet ik dat ik niets opzij kan zetten voor ons pensioen, dat onze zoon minstens $100,000 studieschuld met zich mee zal gaan sleuren, enz.
En dan krijg je een soort stress over je dat maakt dat het veel moeilijker is om te genieten van die nieuwe en andere omgeving waarin je terecht gekomen bent. Al het 'andere' wordt dan maar irritant, denk ik.

[dutchie_in_boston]

en Petra/VS, in mijn mening zou het voor mij een enorm verschil maken als ik een zus op rij-afstand had. En als ik hier vrij jong met ouders en siblings zou zijn komen wonen.

Nu heb ook ik het geluk dat ik verschillende keren per jaar naar NL ga, en mijn ouders/zus+zwager komen regelmatig deze kant op, maar ik voel mezelf altijd een in-between: ben ik hier, mis ik dingen van daar - ben ik daar, mis ik dingen van hier. En ik denk persoonlijk ook dat het voor mij anders zou zijn als wij kinderen zouden hebben, maar dat gaat niet gebeuren.

[Dento]

Sowieso vind ik het aantal vrije dagen echt het grootste nadeel aan wonen in de VS, maar dat ze ook nog eens opgaan aan familiebezoek maakt het aantal dagen dat je kunt besteden aan "echt" er even tussenuit gaan wel erg beperkt. De laatste keer dat ik een week met vakantie ben geweest (en dus weekendjes weg of tripjes naar NL niet meegerekend), is inmiddels bijna twee jaar geleden.

Precies; ik zou ook wel eens een weekje Hawaii willen doen, of naar Napa Valley, bijvoorbeeld. En hoe leuk het ook is om in Nederland familie en vrienden weer eens te zien, het is dan toch niet echt vakantie want je hebt eigenlijk weer verplichtingen.

Deze keer hebben we ons wel voorgenomen om te doen wat wij willen, en niet ons te laten leiden door wat anderen van ons verwachten. Zo willen we een dagje naar Brugge gaan, een heelijk in Maastricht rondslenteren en een biertje drinken op het Onze Lieve Vrouwenplein, en op een zondagmiddag naar Val Dieu voor bier en kaas, en meer van dat soort dingen. Tussen alle verplichte bezoekjes dus ook proberen echt vakantie te vieren...

[Bennogr]

Ik merk alleen dat ik zeker eens in de twee jaar, liever 1 keer per jaar maar dat kan niet altijd. Niet boodzakelijkerwijs om Nederland, maar gewoon omdat de VS soms "te jong" voelt, je hebt hier geen echte kastelen, Romeinse opgravingen, steden die al meer dan 700 jaar bestaan en zo,

Zoals Tom Paxton ergens zingt: "When I think of where I've been, I just have to go again, just to see if everything is still the same..."

Ik ben nu langer in de VS dan ik ooit in Nederland gewoond heb, ben op m'n 29e vertrokken en ben al weer 35 jaar in de VS. Maar blijf ergens nog altijd Nederlander. Een gespleten ziel met gelukkig twee paspoorten.

[kastelke]

Deze keer hebben we ons wel voorgenomen om te doen wat wij willen, en niet ons te laten leiden door wat anderen van ons verwachten.

Weet je hoe kennissen van ons dat hier oplossen als zij naar Belgie gaan? Ze houden 'zitdag' in leuke taverne. Dus ze zeggen dat ze bv. op donderdag tussen 19 en 23u in die taverne zitten, en dat iedereen die hun wil zien daar dan langs kan komen. En ze kiezen die horeca zaken telkens uit in de streek waar ze vrienden/familie hebben wonen. Vond ik een leuk idee. Want in plaats van dat jij van hot naar her moet krossen en overal maar heel even kan zijn, verplaatsen die mensen zich nu naar waar jij bent, en kan je eigenlijk meer tijd met ze doorbrengen.

[USInsider]

Benno, wat 'mompelen' die Nederlanders dan ? (want jij kunt het verstaan....)

[Petra/VS]

Nico, inderdaad, dat is een belangrijk punt wat je aanhaalt: heb je het financieel allemaal op een rijtje, of is het maandelijks een waar gevecht tegen de rode cijfertjes? Want dat maakt een heel verschil! Als ik hier zou moeten huren, dan zou ik me ook niet gelukkig voelen omdat je hier met $1,000 gewoon een basement van iemand kan huren om in te wonen, of een 1-kamer appartementje.

Zo zijn Rick en ik toch wel begonnen. Ieder dubbeltje moest meerdere keren worden omgedraaid. Maar er zal ook verschil zijn afhankelijk van de leeftijd, hoe je leven voor de emigratie eruit zag (voor mij studenten en dat was ook niet bepaald luxe) etc.

en Petra/VS, in mijn mening zou het voor mij een enorm verschil maken als ik een zus op rij-afstand had. En als ik hier vrij jong met ouders en siblings zou zijn komen wonen.

Nou ja, rijafstand is natuurlijk betrekkelijk . Het is 9 uur rijden hiervandaan. We zien elkaar gemiddeld een keer, een enkel jaar twee keer, per jaar en zouden dat graag veel vaker zien. Maar het zal inderdaad in de beginjaren hier zeker hebben geholpen, dat mijn ouders en broers en zus hier ook woonden. Ik zeg, dacht ik, ook nergens, dat dat niet zo is. Ik heb trouwens, zoals Marjon hierboven al schreef, altijd al een andere band met Nederland gehad en geen erg goede familieband, behalve met mijn zus in MA en mijn broer in Canada, dus die wonen ook inderdaad al aan deze kant van de plas. Misschien dat kinderen je inderdaad een meer "geworteld" gevoel geven. Ik vind het heel verdrietig voor jullie, dat jullie kinderwens niet in vervulling gaat .

[DixieChick]

Ik voel me soms "raar" hier op het forum, omdat ik het gewoon honderd procent naar mijn zin heb en niet aan Nederland om te wonen denk. Ik vind het leuk nu wat Nederlandse vriendinnen hier te hebben, maar dat is een maandelijks iets (behalve met een, waar ik vaker iets mee onderneem) en soms zelfs minder. Ik kan intens genieten van een paar echte haringen, die we uit Canada mee hadden genomen, maar dat is het dan. Ik ben Nederlands-Amerikaans en blij met mijn Nederlandse achtergrond, maar net zo blij met ons Amerikaanse leven. Ach, ik weet niet, hoe ik het moet beschrijven. Ik krijg vaak het gevoel, dat mensen hier denken, dat ik te positief ben. Geloof me, er zijn genoeg dingen in mijn leven, die helemaal niet zo leuk zijn, maar ik geniet wel van ons leven hier en ben daar dankbaar voor.

Laat ik voor op stellen dat ik, ondanks mijn gezeur in dit draadje, het hier echt wel naar mijn zin heb. OK, ok, ik had deze locatie dus NOOIT zelf uitgekozen (en hierbij daag ik iedereen uit om langs te komen en het weloverwogen met mij oneens te zijn ), maar dat wil niet zeggen dat ik het land, de mensen, mijn leven in het algemeen niet enorm leuk vind. Ik heb met enorm veel plezier in Texas en New England gewoond, en kan me eerlijk gezegd een leven in Nederland ook moeilijk meer voorstellen. Ik ben niet voor niks genaturaliseerd voor Amerikaan; dit is het land waar ik, van alle landen waar ik gewoond heb, mij het meest geaccepteerd voel. Dit is mijn toekomst, hoe vreemd en apart mijn huidige locatie dan ook is.
Wat ik wel merk dat ik nergens echt een gevoel van "thuis" heb. Niet in Nederland, niet in Frankrijk, niet hier. Als je veel verhuisd, dan is er nergens echt meer een "thuis". Sommige van onze vrienden hier zeggen heel beslist als je vraagt waar ze vandaan komen, "Chicago", of "Wisconsin"...mijn man en ik kunnen daar nooit zo goed op antwoorden, want sja, we zijn allebei zo vaak verhuisd, dus dan zeggen we meestal altijd maar, nou ja, we wonen nu hier.

Oh ja, en wat betreft niet al je vakantiedagen besteden aan reizen naar Nederland: AMEN (om even in de sfeer van mijn dorp te blijven).