Pas na 4 jaar voel ik me eindelijk een beetje thuis hier.

[Bennogr]

Oortjes: net als in de VS veel gemor om buitenlanders. In Nederland komt daar nog bij: lange files, geen woonruimte, opgebroken stad (Amsterdam, waar ze blijkbaar nooit gedacht hadden dat als je in een moeras gaat graven, je problemen krijgt), liquidaties, te lage straffen, enz., enz.

[dora]

Wij hebben het ook echt naar onze zin, we zitten hier niet voor niks al meer dan 10 jaar.
Maar het voelt gewoon heel anders als je kinderen krijgt, en je hebt helemaal geen familie dichtbij. Wij zijn beide NLs, dus echt alle familie zit in (een klein stukje van) NL.
Met 3 kleine kinderen is het ook weer lastiger vaak naar NL te gaan.
Voordat we kinderen kregen had ik min of meer een vakantiegevoel hier (weekends naar NYC, kamperen, of naar het strand) en door de week een erg leuke baan. NYC en kamperen staat nu een beetje op een laag pitje en voltijds werken met 3 kinderen maakt ook dat je soms wat familiehulp dichterbij wenst

Dora

[donut]

Ik weet wel dat toen ik moeder werd de heimwee helemaal vreselijk werd! Het idee dat mijn familie zoveel van haar moest missen vond ik destijds echt onverdraaglijk. Wat hier al eerder werd gezegd over feestdagen als Sint etc. ik was echt vastbesloten om ieder jaar op 5 december in NL te zijn. Dat is dus niet gebeurd, het is tot nu bij 1 keertje gebleven

Ik heb toch geleerd om het projecteren van mijn eigen jeugdherinneringen op mijn dochtertje los te laten. Want dat was het hele euvel in mijn beleving. Alles wat ik heb meegemaakt, zou zij ook moeten ervaren. Zo werkt het dus niet.

Het zal toch zeker ook schelen of je hier als tiener kwam of als volwassene al helemaal gesettled in NL, zoals ik; 30 jaar, huis, baan, auto, vrienden en dat laat je dan allemaal achter.
Ik vraag me ook af of ik me ooit Amerikaan zal voelen. Ik kan me een reeksuitzendingen van Max Westerman herinneren waarin hij op bezoek ging bij NederAmerikanen en de meesten voelden zich toch nog steeds Nederlander, dat vond ik wel frappant. Dit waren toch seniors en vrij jong geëmigreerd.

@benno ja oude gebouwen en pleinen etc. staat hoog in de lijst van zaken die ik mis hier. Alles zo nieuw 'voelt' soms gewoon niet prettig.

[USInsider]

Voor Benno: zo te lezen was je temidden van Amsterdammers - die mopperen altijd !

[FlipjeBTiel]

Ik merk alleen dat ik zeker eens in de twee jaar, liever 1 keer per jaar maar dat kan niet altijd. Niet boodzakelijkerwijs om Nederland, maar gewoon omdat de VS soms "te jong" voelt, je hebt hier geen echte kastelen, Romeinse opgravingen, steden die al meer dan 700 jaar bestaan en zo,

Ben op het moment in Edinburgh (morgen weer NL ) en dat is dus precies ook mijn gedachte van de afgelopen paar dagen. Dat wil niet zeggen dat Amerika geen geschiedenis heeft pre-Europeanen (vooral als je het over opgravingen hebt; wat kastelen betreft wel natuurlijk), maar er is een stuk connectie met het land (het letterlijke land) dat ik mis. Zoals het kasteel dat ik eerder deze dag zag en nog veroverd geweest is door een van onze vele Willempies.

Sommige van onze vrienden hier zeggen heel beslist als je vraagt waar ze vandaan komen, "Chicago", of "Wisconsin"...mijn man en ik kunnen daar nooit zo goed op antwoorden, want sja, we zijn allebei zo vaak verhuisd, dus dan zeggen we meestal altijd maar, nou ja, we wonen nu hier.

Yup, zo ik ook: ik kom uit California. Mijn (nu Amerikaanse) vrouw daarentegen ...

Gr., Flipje

[Petra/VS]

Voor ik hierheen verhuisde, wist ik bar weinig (erg!) van de Amerikaanse geschiedenis en was eigenlijk alleen geinteresseerd in de Europese (waar ik ook een andere kijk op heb gekregen van hier uit, maar dat is voor een ander topic). De geschiedenis hier is nu een hobby geworden en hier aan de oostkust kan ik mijn hart ophalen. Ik heb weleens ergens gelezen, dat Europa zijn kastelen heeft en Amerika zijn vuurtorens. Ach, het vergelijkt zich allemaal niet, natuurlijk, maar met interesse in geschiedenis is hier ook heel wat te vinden. Het zal ook de geschiedenis niet zijn, die de heimwee oproept. Ik denk toch wel, dat dat voornamelijk de mensen, die we achterlaten, zijn.

[JayGoesUSA]

Leuk Topic! Erg moedig van je om je verhaal te vertellen, wat leuk dat je heimwee minder word en gefeliciteerd met je zwangerschap!

Ik heb ongeveer anderhalve pagina gelezen, maar het jeukte de hele tijd om te reageren. Ik kan me namelijk helemaal voorstellen dat wanneer je voor de liefde van je leven emigreert en niet omdat je nu zoveel met het land hebt, je zulke gevoelens hebt. Het deed mij echter wel denken aan mijn eerste ervaring met Amerika.

Ik heb wel eens voor de grap gezegd dat ik met een Amerikaans vlaggetje in de hand geboren ben en dat, toen de dokter op mijn billetjes sloeg, ik niet huilde maar de "Star Spangled Banner" zong... Mijn hele jeugd droomde ik van Amerika, en ik heb bij mijn ouders eindeloos gezeurd om een jaartje highschool te mogen doen. Helaas was dat allemaal te prijzig, dus toen ik een economische studie moest doen zag ik mijn kans: International Business and Management...

Met deze studie was ik uiteindelijk uitgeloot om een half jaar in Amerika te mogen studeren! In:....Alabama.... of all places! Dat deed mij helemaal niets! Ik was allang al in de wolken dat ik naar de VS mocht! Eindelijk! Ik had zelfs nog nooit gevlogen!

Toen de tijd daar eenmaal was, was het voor mij natuurlijk één groot avontuur, ik zat in een stadje zoals je in de oude Amerikaanse films ziet: 1 Straat met 1 café, 1 ouderwetse "kruidenierachtige winkel" - waar veel overdatum en veel te duur was, 1 klein post kantoortje, 1 klein politiebureautje, 2 fastfood restaurants en de eerste de beste supermarkt op een half uur rijden... Veel leegstaande gebouwen en een universiteit die gebouwd was op een slagveld van de burgeroorlog, het spookte er dan ook enorm...

Het was superromantisch: Ik werd teruggeslingerd naar de jaren '50, we hadden niet eens een footballteam maar ons vermaak waren de urenlange baseball potjes, de jaarlijkse drive-in en natuurlijk homecoming...(Of hoe ze het ook noemden)...

De eerste weken was ook echt vakantie: Ik zag alles door een roze bril... Maar naar mate de tijd vorderde (weet ik nu, terugkijkend) werd ik erg patriotisch, en was alles beter in NL of de NL mentaliteit...Na ongeveer 3 maanden had ik ongelofelijke heimwee... Niet zo zeer naar thuis, maar naar mijn familie en vrienden... en dat ik beide werelden niet kon delen met beide...

Ongelofelijk als ik er zo op terug kijk... ik had meer moeten genieten, het was maar zo kort! Het drie-maanden-dipje overkwam ook een klasgenootje van mij (Zij ging een half jaar later), die net zo sterk als ik naar de VS verlangde en ik heb haar er dan ook doorheen kunnen coachen...

Uiteindelijk komt het misschien omdat ik mijn draai er nooit echt heb kunnen vinden, ik was meer het stadse type... Maar toch is door die ervaring mijn blik op de wereld wel veel opener geworden...Ik had na het semester toch enorme heimwee naar AL....

Toen ik een jaar later voor 7 maanden naar California ging voor mijn stage, had ik mijn draai veel sneller gevonden... Het voelde echt als thuiskomen voor mij...

Heel verhaal later, wat ik eigenlijk wil zeggen is: Amerika vind ik een fantastisch land... je kunt een uurtje rijden en je hebt een heel andere cultuur... Maar ook al verlang je nog zo naar Amerika, de plaats waar je terecht komt en de mensen die je ontmoet zal uiteindelijk de doorslag geven of je je nu echt thuis gaat voelen of niet...

Wanneer je droomt van je eigen ranch in Texas zul je je niet zo snel thuisvoelen in het snelle New York en vice versa... Alhoewel ik moet zeggen dat ik beide ervaringen in Amerika voor geen goud wil inwisselen... Ik heb mogen proeven van het verleden en het heden... Ik heb ongelofelijke natuur gezien, en bovenal geniet ik van de Amerikaanse Mentaliteit "Het kan niet gek genoeg" terwijl je hier vaak onderuit gehaald word met "doe maar normaal, dat is al gek genoeg"

Ik hoop dat je je draai gaat vinden op de nieuwe plek, dat gun ik je echt! Want zoals ik Amerika ken, kun je niet gek genoeg dromen...en ik ben een dromer... Het is een land van enorme tegenstrijdigheid - zowel positief als negatief... Maarja, NL is ook niet alles...

Ik wens je in ieder geval alle geluk toe, en hoop dat vele medeforumleden daar ook van mogen genieten na 15 Juli! (Vooral degenen die al "gewonnen" hadden... mijn eerste reactie toen ik de email las, was natuurlijk dat mijn hart een sprongetje maakte...Maar toen las ik hier over de mensen die al in die rollercoaster zaten... Ik kan mij niet voorstellen hoe dat is... ik had me er al bij neergelegd, maar om al in die mallemolen te zitten en daar abrupt uitgerukt te worden... Ik kan mij niet voorstellen hoe - op z'n zachts gezegd - teleurstellend dat moet zijn...)

[jiejie]

Jiejie ook voor jou heb ik diepe respect... Het lijkt me echt een struggle om een dochter in NL te hebben en een dochter in Hawaii... Het knaagt aan alle kanten aan je... welke keuze je ook maakt. Toch denk ik dat je vriendin best kans maakt in NL, de vrouw van mijn neef is ook Amerikaanse en ze woont nu al weer 3 jaar in NL en door haar doorzettingsvermogen, interesse en openheid is ze erg ver gekomen. Daarnaast zijn er ook banen waarbij de Engelse taal erg belangrijk is er zijn dus mogelijkheden. Mijn gevoel zegt ook dat je vriendin het zou kunnen proberen als jou citizenship binnen is, jij hebt tenslotte voor haar ook veel opgegeven.

Thanks! En klopt, welke keuze we ook maken, het zal blijven knagen helaas. Ik ben zelf ook van mening dat wanneer mijn citizenship binnen is, dat er dan nog maar eens flink gesproken moet worden met elkaar, er is dan namelijk niet al te veel wat ons tegen zou moeten houden.

@Jiejie>Nederlands leren is moeilijk, hoor, als er niet echt een enorme stok achter de deur zit. Mijn man is al jaren bezig met Nederlands leren, maar omdat wij altijd Engels gesproken hebben, en mij dat soms makkelijker afgaat dan Nederlands, zit ik er niet zo bovenop, en dus komt hij nog steeds niet echt verder dan "Het paard eet een wortel". Misschien als jouw dochter ouder wordt, en ook Nederlands terug gaat praten (is ze al zover, trouwens? Ik heb geen idee), dat het dan wel begint te kriebelen bij je vrouw.

Haha klopt, Nederlands is inderdaad niet een van de gemakkelijke talen. Mijn dochter is nu 22 maanden dus echt praten doen ze nog niet, maar je kan al heel goed merken dat ze zowel in het Nederlands, als in het Engels, weet wat er bedoeld wordt als je bijvoorbeeld zegt van 'doe die deur eens dicht'. Ik ben ook echt van plan om alleen maar Nederlands tegen haar te spreken, wat ik natuurlijk al doe. Het is tenslotte niet alleen voor haar goed om dat mee te krijgen (zelfs al zou ze er nooit wat in haar latere leven mee doen), maar ook voor mijzelf is het goed natuurlijk om een beetje in mijn eigen taal te kunnen praten.

en Petra/VS, in mijn mening zou het voor mij een enorm verschil maken als ik een zus op rij-afstand had. En als ik hier vrij jong met ouders en siblings zou zijn komen wonen.

Nu heb ook ik het geluk dat ik verschillende keren per jaar naar NL ga, en mijn ouders/zus+zwager komen regelmatig deze kant op, maar ik voel mezelf altijd een in-between: ben ik hier, mis ik dingen van daar - ben ik daar, mis ik dingen van hier. En ik denk persoonlijk ook dat het voor mij anders zou zijn als wij kinderen zouden hebben, maar dat gaat niet gebeuren.

Volgens mij haal je hier iets aan zoals ik dat eigenlijk ook wel ervaar. Als mijn familie dichterbij zouden wonen zou het al een stuk fijner zijn, maar ze wonen nu voor mij minimaal 20 uur vliegen hier vandaan, oftewel zo'n 12.000 kilometer. En ook het 'in between' voelen, dat is het bij mij ook een beetje. Ik mis bepaalde dingen van Nederland, vooral familie natuurlijk, maar als ik daar ben mis ik Hawaii ook weer, dat heb ik ook al een paar keer sterk ondervonden... ik hoef alleen al aan de mentaliteit van de mensen te denken in Nederland, dat is zo veel harder dan dat het hier is.

Deze keer hebben we ons wel voorgenomen om te doen wat wij willen, en niet ons te laten leiden door wat anderen van ons verwachten.

Weet je hoe kennissen van ons dat hier oplossen als zij naar Belgie gaan? Ze houden 'zitdag' in leuke taverne.

Ik heb dit tot noch toe opgelost door in Nederland te zijn op een verjaardag van iemand, wie dan ook, waarvan ik weet dat er veel familie is. Als men mij dan wilt zien, kunnen ze daarheen komen.. is best gemakkelijk op die manier en we houden zo veel vrije tijd over

Oortjes: net als in de VS veel gemor om buitenlanders. In Nederland komt daar nog bij: lange files, geen woonruimte, opgebroken stad (Amsterdam, waar ze blijkbaar nooit gedacht hadden dat als je in een moeras gaat graven, je problemen krijgt), liquidaties, te lage straffen, enz., enz.

Moet je niet in Oahu gaan wonen, dan heb je precies dezelfde problemen hahaha, wat dat betreft is het hier net Nederland lol (maar goed, hier heb je het gemor om buitenlanders niet echt, het zijn hier meer de mensen van het vaste land waar ze over lopen te klagen lol)

[Ziva]

Ik ben hier "pas" net komen wonen natuurlijk maar heb nog geen moment heimwee gehad naar Nederland. En dat vind ik heel raar want dat had ik wel verwacht. Kleine stomme dingen "mis" ik soms maar het land zelf niet. Ik denk dat het ook erg uitmaakt of je, zoals Jiejie 20 uur moet vliegen om weer naar NL te gaan of, zoals ik, 9 uurtjes met een rechstreekse vlucht.

Gevoelsmatig is dat laatste voor mij heel belangrijk omdat ik mijn ouders, toch al op leeftijd, achterlaat. Ik weet nu dat ik, in noodgevallen, elk moment een vlucht kan boeken en relatief snel weg kan gaan. Ik zeg weleens voor de grap tegen familie en vrienden "het is maar 1 nachtje slapen!" En dat is het ook voor mij.

Ik heb ooit weleens aan de rand van Osdorp gewerkt toen ik in Amsterdam woonde en door de locatie van dat bedrijf had ik het gevoel dat ik aan het einde van de wereld zat ook al was het maar 25 minuten naar huis. Hier zit ik veel verder weg maar door de relatief korte afstand naar het vliegveld en de rechtstreekse vlucht mogelijkheid voel ik me wel beter.

Dus misschien is het een idee om eens te kijken naar welke hubs met vluchten naar NL er zijn en op welke locatie je eventueel zou kunnen wonen? Ik denk als je 1 of 2 keer per jaar naar Nederland kunt gaan zonder dat je een wereldreis moet maken van boven de 10 uur (en als dat financieel haalbaar is) je je misschien al beter kan voelen.

[FlipjeBTiel]

Haha klopt, Nederlands is inderdaad niet een van de gemakkelijke talen. Mijn dochter is nu 22 maanden dus echt praten doen ze nog niet, maar je kan al heel goed merken dat ze zowel in het Nederlands, als in het Engels, weet wat er bedoeld wordt als je bijvoorbeeld zegt van 'doe die deur eens dicht'. Ik ben ook echt van plan om alleen maar Nederlands tegen haar te spreken, wat ik natuurlijk al doe.

De onze was met 22 maanden al een babbelkous en is dat nog steeds. NLs begrijpt en spreekt ze prima, maar sinds pre-school is ze volledig overgegaan op Engels: ik spreek haar in het NLs aan, zij praat in het Engels terug. Eerst wilde ze met opa aan de telefoon nog wel naar NLs switchen, maar dat is er ook niet meer bij. Nu zelfs met het voorlezen wil ze "Engels" (let wel, "Engels" niet "English"!).

Nu kijken wie het koppigste is op de lange duur. "Jammer" dat ze mijn genen heeft. Het valt mij trouwens mee dat het voor mijzelf gemakkelijk vol te houden is, en als ik nu nog gemakkelijk thuis tussen 3 talen kan switchen, dan zal het die kleine toch ook moeten lukken.

En anders wordt het straks op zomerkamp naar NL: zwemmen of verdrinken heeft bij een (Italiaanse) collega zijn zoon wonderen gedaan.

Gr., Flipje

[Petra/VS]

Mijn neefjes en nichtjes spreken ook Engels terug, als je Nederlands met ze spreekt. Ze verstaan het Nederlands perfect, volhouden, dus. Onze kinderen spreken wel Nederlands, maar ik denk, dat dat komt, omdat Rick het ook met hen spreekt. Inderdaad koppig volhouden, onze kinderen zijn heel blij, dat ze de taal kennen en tonen er nu nog meer interesse in, dan toen ze jonger waren.

[Bennogr]

Mijn zoon vond op z'n 7e dat ik maar op moest houden met dat rare taaltje. Nu, 20 jaar later, verwijt hij me dat ik het te makkelijk heb opgegeven en probeert hij weer wat meer Nederlands te leren. Als je het kan dus volhouden, je kinderen zullen je er later dankbaar om zijn. Zeker als ze ook nog steeds een Nederlands paspoort hebben en dus makkelijk naar Europa kunnen reizen.

[Bara]

Wat goed dat je je verhaal hier deelt !
Uiteraard gefeliciteerd met de nieuwe kleine, en fijn dat je je goed begint te voelen/draai begint te vinden

Is toch wel anders om te lezen, dan alleen de positieve dingen van het emigreren. Vind het ook interessant om al de andere ervaringen die hieruit stromen te lezen.

[jiejie]

De onze was met 22 maanden al een babbelkous en is dat nog steeds. NLs begrijpt en spreekt ze prima, maar sinds pre-school is ze volledig overgegaan op Engels: ik spreek haar in het NLs aan, zij praat in het Engels terug. Eerst wilde ze met opa aan de telefoon nog wel naar NLs switchen, maar dat is er ook niet meer bij. Nu zelfs met het voorlezen wil ze "Engels" (let wel, "Engels" niet "English"!).

Nu kijken wie het koppigste is op de lange duur. "Jammer" dat ze mijn genen heeft. Het valt mij trouwens mee dat het voor mijzelf gemakkelijk vol te houden is, en als ik nu nog gemakkelijk thuis tussen 3 talen kan switchen, dan zal het die kleine toch ook moeten lukken.

En anders wordt het straks op zomerkamp naar NL: zwemmen of verdrinken heeft bij een (Italiaanse) collega zijn zoon wonderen gedaan.

Nou, die van mij babbelt wel behoorlijk, maar het is nog veel gebrabbel zonder dat er echt iets zinnigs uitkomt (buiten het standaard papa, mama, bah, dag etc). Eigenlijk zou ze ook pas 20 maanden zijn, ze is namelijk 2 maanden te vroeg geboren dus ze zit nog redelijk op schema denk ik

Blijft ze ook stug volhouden als je haar geen antwoord of reactie geeft als zij in het Engels tegen jou spreekt? Maar inderdaad, ik heb er (met slechts twee talen dan) ook eigenlijk geen moeite mee om de hele tijd te switchen, het is niet bepaald moeilijk, zolang je maar consequent blijft denk ik

Dat zomerkamp is inderdaad ook een goede, dan moet ze wel haha

(let wel, "Engels" niet "English"!)

Heerlijk dit

[FlipjeBTiel]

Blijft ze ook stug volhouden als je haar geen antwoord of reactie geeft als zij in het Engels tegen jou spreekt?

Zo pak ik het niet aan, want ik wil er geen conflict van maken (ik weet waar zij toe in staat is, b.v. als ze een medicijn moet innemen). Wat ik doe, is elke keer als ze mij in het Engels beantwoordt, dan herhaal ik haar antwoord in het NLs (op een schoolse manier van "bijna goed, dit is de correcte manier van uitspreken"), of verander ik het in een vraag waarbij ik het antwoord herhaal (op een manier van "verstond ik goed dat je dit-en-dat zei?").

Mijn grootste probleem is dat ik haar woordenschat onvoldoende ken, omdat ik strikt NLs met haar spreek en daar natuurlijk niet stil bij sta. Zo komt ze af en toe met 4-lettergrepige woorden aanzetten waarvan ik niet wist dat ik haar die geleerd had, en aan de andere kant heeft ze soms echt moeite met hele simpele woorden, zoals getallen.

Gr., Flipje

[DixieChick]

Ik heb een aantal vriendinnen die ook dit probleem hebben (gehad); kinderen die geen Nederlands meer wilden spreken. De meesten zijn er, net als Benno, maar mee opgehouden, maar eentje niet. Haar kinderen spreken nu bijna perfect Nederlands, en vinden het geweldig om er een tweede taal bij te hebben. Is dat iets "normaals", dat een kind alleen nog maar in een taal aangesproken wil worden?

[kastelke]

Dat is een fase waar ze allemaal wel eens doorgaan. Soms als ze wat jonger zijn, soms als ze ouder zijn.
Franstalige vriendin is gestopt met Frans spreken toen haar kinderen het niet meer wilden, als ze een jaar of 3-4 waren. Nu het tieners zijn, hebben ze daar heel veel spijt van.
Dus: blijven volhouden, mama's en papa's!

Vaak zie je ook een fase waarin de talen door elkaar gemengd worden, of waar ze plots een soort achteruitgang in hun taal lijken te hebben, of dat ze trager lijken te ontwikkelen op taalkundig gebied. Maar dat is ook allemaal maar tijdelijk.

[FlipjeBTiel]

Die fase is onze kleine (inmiddels alweer 3) al ontgroeid. Op de pre-school hadden ze ook een taalachterstand verwacht, maar alles waar ze mee in aanraking komt is in het Engels: van de liedjes en geluidjes die de speeltjes maken tot youtube en netflix. Ik zie dus niet in hoe je op die manier een taalachterstand kunt oplopen. Sterker nog, ze corrigeert af en toe mijn Engels. Ander verhaal is b.v. Russische collega's die hun kinders de eerste 5 jaar van hun leven volledig afschermden van Engels. Tja, dan is het het eerste jaar op school wel aanpoten.

Gr., Flipje

[claudia1970]

Mijn zoontje is 2 en half. Hij begrijpt alles prima, in beide talen maar loopt nu wel een beetje achter met spreken in het algemeen. Ik merk wel dat hij toch de voorkeur geeft aan Engels omdat hij dat nu eenmaal het meeste hoort, en hij heeft een prima oplossing voor bijvoorbeeld het noemen van dieren, hij noemt ze bij het geluid wat ze maken, dat is nu eenmaal (bijna) het zelfde, dus een koe is een Mooo, een poes is een miauw, een hond is een woof en alles wat groot en eng is een Wroauw!
Ik vind het stiekem wel jammer dat hij de voorkeur aan Engels geeft maar blijf toch stug Nederlands tegen hem praten, de dokter heeft mij overigens verteld dat het niet alleen fijn voor hem is om later twee talig te zijn maar het is ook bewezen dat het ontzettend goed voor de hersen ontwikkeling is. En dat ik me dus absoluut niet druk hoef te maken over de kleine achterstand met praten.
Grappig is ook als hij bijvoorbeeld afscheid neemt, dan zegt ie zonder er bij na te denken bye, bye tegen opa en oma terwijl hij tegen mij dan dag dag zegt!

[kastelke]

Claudia, in mijn omgeving heb ik vaak gezien dat die kinderen aanvankelijk iets trager lijken te ontwikkelen in hun taal. Maar plots, ergens in de lagere school leeftijd, nemen ze dan een sprong en is er niets meer van achterstand te merken.