Voor de 4th hadden we een blockparty en ik zat een tijdje bij een groepje vrouwen...dacht eerst even dat ze me in de maling namen, grapje uithalen met de Europese buurvrouw maar nee, ze waren serieus. Bleven maar praten over de beste manier om de vloer te dweilen (scheutje azijn in het water en een of ander special doekje), voedsel opslag schoon houden (elke week even afstoffen en maandelijks alles van de planken om goed schoon te maken), en hoe erg ze het vonden als het huis niet netjes was voor hun man thuiskwam van z'n werk. Want ja, zo'n man werkt al zo hard eh? (9.00 tot 16.00!!! Mijn man werkt van 04.30 tot 17.30!!!) En een paar van de mannen waren kamperen met hun kerkgroepje en dat was toch zo moeilijk voor de vrouwen. Ach en wee hoe zwaar hadden ze het zo zonder man om hun te steunen en advies te geven. Toen de eerste vrouw vertelde dat haar man voor langere tijd weg was kreeg ik het idee dat hij down range was en ja, dat is moeilijk want je weet niet of hij leven terug komt en de meeste mensen zijn toch minstens 6 maanden weg, soms zelfs 18 maanden. Maar nee, hij was 4 dagen kamperen met de kerk
Snap nu ook pas waarom iedereen medelijden met me heeft als m'n man weg is voor z'n werk. Af en toe moet hij naar DC en een enkele keer loopt dat uit tot bijna 2 weken! En ja, ik mis hem en ja ik ben blij als hij weer thuis is maar nee, ik ben niet compleet wanhopig zonder zijn advies. Ik red me namelijk prima in m'n eentje, heb me prima gered in 3 verschillende landen en als m'n man z'n zin krijgt en naar Afghanistan vertrekt zal ik me ook wel redden. Maar gelukkig heb ik buurvrouwen die me advies over dweilen kunnen geven.
Ben maar bij een ander groepje gaan zitten. Ik ken ontzettend veel Amerikaanse vrouwen die zich prima kunnen redden met of zonder man maar sommige van de vrouwtjes hier in Utah...
