Pas na 4 jaar voel ik me eindelijk een beetje thuis hier.

[kastelke]

Dat was een van de redenen waarom een Belgische VP die ik kende ooit terugkeerde van de US naar Belgie toen haar kinderen tieners waren: zij wilde niet dat haar kinderen duizenden kilometers van haar vandaan zouden wonen, dus keerde ze terug vooraleer haar kinderen een vaste relatie hadden met een Amerikaanse. (grap is dat beide zonen na hun studies toch Belgie verlaten hebben)

En familie kan heel leuk zijn voor sommigen, maar ik heb hier de afgelopen dagen ook al minder leuke 'gezelligheidstaferelen' gelezen tijdens de verplichtte nummertjes op het einde van het jaar.

[Bandido]

Ik mis Nederland zelf niet zo erg, het is voornamelijk dat ik familie mis. Ik ben hier helemaal alleen, en "eventjes" naar Nederland vliegen is 10.5 uur.

Ik snap het, en als ik niet in de gelegenheid was geweest ze meerdere keren per jaar te zien, was het voor mij ook anders geweest. Maar ook voor mij blijft het nog steeds ver, al zit ik dan aan de oostkust. En dat lijkt me vooral erg als er eens iets ernstigs is, wat gelukkig nog niet gebeurd is. *knock on wood*

Met oudere kinderen wonend in dit land bereid ik me al voor dat wij niet dicht bij onze kinderen zullen wonen. Dat is het lot van de meeste Amerikanen tenslotte.

Dat is waar inderdaad, al weet je het natuurlijk nooit. Mijn ouders hadden altijd gehoopt dat mijn zusje en ik om de hoek zouden wonen, maar in plaats daarvan woon ik dus in Amerika en zij in Oman. Allebei dus op zo'n 7-8 uur vliegen. Ergens wel sneu voor ze, maar ze gaan er gelukkig goed mee om en we zien ze dus zoals gezegd toch nog regelmatig. Het is niet anders.

[Ziva]

Ik ben wel enorm dankbaar voor de vooruitgang in de technolgieen tegenwoordig. Ik weet zeker dat als er geen e-mail, telefoon via internet, internet etc. was ik het een stuk moeilijker gehad zou hebben.

Wat voor mij enorm belangrijk was toen ik hierheen verhuisde was hoe ik me gevoelsmatig zou voelen in mijn nieuwe thuis. En dan heb ik het niet over de omgeving of de leefomstandigheden, dan heb ik het over praktische zaken als "hoe dichtbij is het vliegveld, hoe snel kan ik op een vlucht zitten, hoe dichtbij zit ik bij een postkantoor" en het gevoel dat lastig is uit te leggen maar het best te omschrijven is "hoe ver ik gevoelsmatig zit bij alles wat me dierbaar is vandaan" Dat klinkt heel stom maar ik heb ooit in een ver verleden eens bij een kantoor in Osdorp gewerkt toen ik in Amsterdam woonde en door de locatie (industrieterrein) had ik het gevoel dat ik echt heel ver van alles en iedereen verwijderd was. Gek genoeg heb ik dat gevoel nu niet ook al zit ik natuurlijk veel verder weg.

En ja, ik kan me voorstellen dat je graag een betere band met je familie zou willen hebben Petra maar de keerzijde daarvan is wel dat ik bijna dagelijks worstel met het vraagstuk of ik mijn familie (en dan met name mijn ouders) wel "mag" achterlaten of dat ik een egoïst ben om dit te doen. Helemaal als je enig kind bent is dat een zware dobber. Het lijkt mij ergens ook wel prettig om hiermee niet te hoeven worstelen al ben ik enorm dankbaar dat ik zulke lieve ouders heb!

[kastelke]

Worstelen blijf je altijd doen, Ziva. Ofwel omdat je enig kind bent, ofwel omdat je je broer(s) of zus(sen) laat opdraaien voor 'de last' als je ouders ouder worden of ziek zijn. En als je geen contact meer hebt met je ouders, dan blijven het nog altijd je ouders, ondanks wat er allemaal gebeurde, en worstel je omdat jij ondertussen je leven verder zet en hen aan hun lot overlaat of anderen er voor op laat draaien. En vraag je je af hoe je het verder gaat doen als je op een dag bericht krijgt dat ze bv. ernstig ziek zijn, of overleden zijn. We blijven mensen...

[Dento]

Het worstelen met familie achter te laten heeft bij mij heel lang ons tegen gehouden om naar de VS te gaan. Ik ben enig kind, enig kleinkind met destijds nog drie van de vier opa's en oma's in leven (nu nog twee), en enig neefje. In de acht jaar dat Anna met mij in Nederland heeft gewoond hebben we 5 jaar in een apartement gewoond dat twee straten bij mijn ouders vandaan lag, en de laatste 3 jaar in een huis dat in dezelfde straat lag als waar mijn ouders wonen (schuin ertegenover). En daar kwam ik dan ineens met de mededeling dat ik naar de VS zou gaan.

Ik heb het vooral die eerste kerst in de VS moeilijk gehad, omdat ik de sfeer en de gezelligheid miste, want Anna's familie doet het toch allemaal anders met Kerst, en dan vooral de gezelligheid met Kerstavond: pakjes uitpakken laat op de avond, samen met mijn ouders en mijn opa en oma van moeders kant.

Inmiddels ben ik daar wel overheen; je moet je niet afzetten tegen wat anders is, maar je moet het accepteren en leren zien dat het weliswaar anders is, maar dat het daarom niet minder leuk hoeft te zijn. Dat gezegd hebbende vind ik 'onze' Kerst nog altijd leuker, maar ja, het is nu eenmaal niet anders.

Zolang mijn opa en oma nog in leven zijn, zullen mijn ouders niet langer dan twee tot drie weken per keer hiernaartoe komen, en zullen ze ook Kerst niet hier doorbrengen, maar naderhand zal dat zeker gebeuren, en zal het ook weer heel anders worden allemaal.

Maar die worsteling is heel herkenbaar. Uiteindelijk heb ik/hebben we toch voor onszelf gekozen, en zijn we naar de VS gegaan. De familie is daar nu aan gewend, mijn ouders zijn gelukkig in de (luxe) positie dat ze drie keer per jaar hierheen kunnen komen, en dat maakt het voor iedereen te doen. Ik mis alleen mijn nog in leven zijnde opa en oma wel eens (95 en 89), en afscheid nemen van hen afgelopen september was ook heel erg moeilijk, omdat de kans gewoon heel groot is dat het de laatste keer was dat ik hen heb gezien. Dat zijn dingen die nooit makkelijker worden, helaas, maar uiteindelijk moet je - hoe moeilijk dat ook is, en hoe rot het ook klinkt, en hoe 'egoïstisch' het ook voelt - toch aan jezelf denken.

[Ziva]

Je hebt het mooi verwoord Dento en je hebt helemaal gelijk dat je in dit geval wel een beetje "egoïstisch" moet zijn anders kun je niet zo'n grote stap maken.

Maar ik herken me helemaal in je verhaal en ik geloof ook niet dat het ooit minder wordt. Het stomme is dat ik ze nu vaker spreek dan toen ik nog in Nederland woonde. Het zal wellicht ook het gevoel zijn dat je er "niet even heen kunt gaan wanneer je dat wilt binnen een uurtje". Bijna vergelijkbaar met willen hebben van een Hollandse lekkernij wat niet kan omdat je het niet bij de hand hebt.

En ja kastelke, je hebt gelijk ook al zou ik het wel heel fijn vinden als ik wel een broer of zus had die mee kon helpen. Nu zal alles uiteindelijk op mij neer komen en ook al zal er, in het geval dat het nodig is, niets mee tegenhouden om terug naar Nederland te gaan (ook al is het voor langere tijd) het hangt soms toch als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd.

[DixieChick]

Ik vond het grappig dat Ziva aangaf dat ze de technologie zo fijn vindt, want ik worstel daar heel erg mee (of ik het fijn vind of niet). Ik heb in de jaren tachtig en negentig ook langere tijd in het buitenland gewoond, toen er nog geen email/internet/skype was, en als ik terugdenk was dat soms juist makkelijker. Soms ook niet hoor, maar soms heb ik het idee dat je door de technologie niet echt "loskomt" van je oude leefomgeving. Je kan zo makkelijk skypen/emailen/facetimen met familie en vrienden dat je eigenlijk heel makkelijk in je "Nederlandse bubbel" kan blijven wonen, en, wat ik merk, minder moeite doet om echt te "integreren".

Natuurlijk vind ik het geweldig om foto's van mijn nieuwste nichtje te zien, en zoals vanochtend, te kunnen skypen met mijn beste vriendin in Nederland. Maar aan de andere kant was het vroeger ook makkelijker om je te realiseren dat dat deel van je leven er niet meer is (of in ieder geval niet meer makkelijk bereikbaar), en "to move on", zeg maar. Nu zit ik op 30 december foto's te kijken van het feestje bij mijn enige oma (die net 90 is geworden), en te bedenken, jeetje, wat ziet dat er leuk uit, wat was ik daar graag bij geweest. Toen ik in de jaren negentig (net een jaar voor dat ik mijn eerste email adres kreeg) in de VS zat, miste ik datzelfde feestje, maar omdat ik geen beeld had, was het voor mij veel makkelijker om me daar overheen te zetten.

Maar ja, ik denk dat als ik nu moest kiezen om het allemaal zonder die technologie te moeten doen, ik daar toch duidelijk "nee" tegen zou zeggen

[kastelke]

Ik ben ook grote fan van technologie, maar soms maakt dit ook pijnlijk dat, ondanks het feit dat het zo makkelijk is om contact te houden, sommige mensen niet eens de moeite doen om Skype te installeren, of je ziet ze online maar ze zullen nooit eens spontaan zelf een berichtje sturen.
(elk voordeel heb z'n nadeel, dixit een BN-er )

[Ziva]

Dixie en kastelke, jullie hebben helemaal gelijk, zo had ik het nog niet eens bekeken maar ik begrijp helemaal wat jullie zeggen!

Ik denk dat voor mij meespeelt dat ik gewoon "niet beter weet" omdat ik in een tijdperk emigreer waarin het er allemaal is maar ik snap ook heel goed wat de voordelen zijn van het niet hebben van die keuze en dat dit voor je integratie vermoedelijk veel beter is ja.

En over dat contact houden, dat verwijt krijg ik helaas zelf nog weleens te horen maar het is voor mij lastiger om contact te houden omdat ik s' avonds (en dat waren toch mijn contactmomenten in Nederland) na werktijd niemand in Nederland meer kan bellen, skypen, etc terwijl het omgekeerd al wat makkelijker is. Bovendien bestaat er helaas nog steeds de opvatting "jij bent naar Amerika gegaan dus jij belt mij maar en betaalt de kosten". Misschien terecht, misschien niet.

[kastelke]

Skype is gratis. (als ze de moeite doen om het te installeren) En als bellen dan niet lukt vanwege tijdsverschil, dan kan je wel nog een chatberichtje achter laten. Of een e-mail sturen. Kost allemaal niks. Alleen de moeite. En ik zie dat het met sommigen perfect werkt, en bij anderen juist helemaal niet. (of enkel wanneer zij in de sh*t zitten en een luisterend oor nodig hebben )

[Petra/VS]

En als je geen contact meer hebt met je ouders, dan blijven het nog altijd je ouders, ondanks wat er allemaal gebeurde, en worstel je omdat jij ondertussen je leven verder zet en hen aan hun lot overlaat of anderen er voor op laat draaien. En vraag je je af hoe je het verder gaat doen als je op een dag bericht krijgt dat ze bv. ernstig ziek zijn, of overleden zijn. We blijven mensen...

Wat heb je dat mooi verwoord, Elke. Ik heb het er de afgelopen feestdagen best moeilijk mee gehad dat er geen leuke grootouders voor de kinderen via Skype of hoe dan ook waren, bijvoorbeeld. Inderdaad, worstelen doen we allemaal. Ook al weet je dat een beslissing de juiste was, dat neemt de wens dat het anders zou zijn niet weg.

[Marieke1975]

Ik begrijp het heel goed. Bij mij heeft het ook heel lang geduurd voordat ik me een beetje thuis ging voelen hier in de US. Wat anderen ook schrijven, ik denk inderdaad dat er een wezenlijk verschil is met een emigratie uit eigen keuze of wil omdat je bijvoorbeeld een land zo geweldig vindt of een emigratie uit "verplichting" omdat je bij je partner wil zijn. Ik heb mijn Amerikaanse man leren kennen in Amsterdam, waar hij expat was, in 2000. Het was een geweldige tijd, ik rondde m'n HBO studie af en had mijn eerste baan en we woonden samen in Amsterdam. Helaas ging het bedrijf waarvoor hij werkte toen over de kop en moest hij terug naar Amerika. Ik had hem destijds wel kunnen onderhouden en we hadden een visum kunnen aanvragen voor hem maar hij kon geen werk vinden in NL en had nog een studieschuld af te betalen. Enige optie was dus naar Amerika gaan en ik ging mee en dat was begin 2003. Ik had nooit wat gehad met het land zelf, ik was aan de andere kant dol op "de oude wereld" en gek op reizen naar oude steden binnen Europa. Ik baalde er in het begin eigenlijk van dat ik in Amerika woonde, ver weg van mijn familie, vrienden en eigen land/cultuur maar ik was, en ben nog steeds gek op mijn man dus ondanks de heimwee ben ik gebleven. De eerste jaren, na een bezoek aan NL, in het vliegtuig terug naar Amerika zat ik altijd te sniffen/huilen en was ik treurig. Na een paar jaar was dat over maar het gemis is eigenlijk nooit overgegaan. Ondanks dat zou ik deze ervaring nooit hebben willen missen. Mijn kijk op de wereld is veranderd en ik ben dankbaarder voor wat ik heb. Als ik soms in Nederland ben en ik hoor Nederlanders "klagen" over Nederland dan denk ik altijd "you have no idea...."

We zijn inmiddels 9 jaar verder en de mogelijkheid doet zich nu voor om terug te keren naar NL met m'n man. We zijn dan ook momenteel eea aan het uitzoeken voor de remigratie. Natuurlijk heb ik me wel afgevraagd of ik nog zal kunnen wennen in NL. Volgens familie en vrienden ben ik behoorlijk veramerikaanst. Ik voel me geen Nederlandse meer maar ook geen Amerikaanse. Dat valt soms moeilijk te begrijpen voor anderen heb ik gemerkt. Zeker stellen die samen (hij NL, zij NL) voor een jaar of twee jaar voor een bedrijf in Amerika zitten. Voor hun is het gewoon een paar jaar "op bezoek" zijn in een ander land en samen praten ze Nederlands. Het is toch echt heel anders als je "voorgoed" bent geemigreerd en al langer in Amerika woont met je Amerikaanse partner.

Zoals anderen ook schreven, mijn man is net zo, wherever he lays his hat is his home. Ik denk inderdaad ook dat het voor mannen makkelijk is te emigreren dan voor vrouwen. De reden dat ik terug wil naar Nl is omdat ik graag bij mijn twee zussen, ouders en Nederlandse vriendinnen wil zijn wanneer we zelf een gezin beginnen (en dat willen we zsm). Ik denk ook dat het klimaat (en dan heb ik het niet over het weer) voor Nederlandse kinderen om op te groeien erg gunstig is. Waar wij wonen in de US zouden we naar private schools moeten kijken en de kosten zijn niet misselijk. Op de high schools hier zijn drugs ook een probleem en dat terwijl wij nog in een zogenaamde goede middenklasse buurt wonen. Verder zie ik bij de kinderen van mijn zus in NL ook dat zij bijvoorbeeld haar zoontje van 7 met een vriendje hun hond laat wandelen in de buurt. Dat zou ik hier een kind van ons echt niet zien doen zonder dat ik totaal in de stress zou zitten. Om nog maar te zwijgen over het voortdurend taxi-tje spelen wat ouders bij ons in de buurt doen.

In het begin wilde ik ook graag terug vanwege Nederland zelf maar dat gevoel heb ik niet meer zo erg behalve dan om onze kinderen in Nl te laten opgroeien. Wij wonen hier, onder de rook van Boston, op 15 minuten rijden van het strand en ik weet zeker dat ik dat zal missen. Ook de vrijheid die ik hier voel, geen sociale controle en het positieve van de Amerikanen ben ik erg gaan waarderen. Wat ik ook leuk vind is dat Amerikanen altijd alles een "great idea" vinden, en dan oprecht (ik dacht in het begin dat het nepgedrag was maar zo zijn ze echt!) dus als je met een business plan komt of met een idee voor iets dan vinden Amerikanen het al snel iets om verder te exploren terwijl Nederlanders zo vaak beren op de weg zien of meteen de negatieve kanten zien. Ik vind Amerikanen ook gewoon erg beleefd en ze geven elkaar de ruimte. Het is al met al toch wel een beetje claustro in NL. Misschien niet in het Noorden of Oosten maar toen wij in Amsterdam woonden en toen hier kwamen wist ik niet hoe ik het had Mijn schoonouders wonen in CT, het is ZO prachtig daar, althans, waar zij wonen, en groen en ruim. Er schreef hier iemand dat ze naar CT gaan verhuizen en dan ook het Zuiden van CT geloof ik. Ik heb de hele thread 3 dagen geleden gelezen dus ik doe dit even uit herinnering, maar ik denk dat die persoon het leven daar erg prettig zal vinden.

Als je me in de eerste 3-4 jaar dat ik hier woonde had gevraagd wat ik van Amerika vond ten opzichte van NL dan had ik een heel negatief verhaal afgestoken over Amerika denk ik. Nu niet meer. Zeker, Amerika heeft z'n problemen maar welk land heeft dat niet? Er zijn fantastische dingen aan Nederland en ook aan Amerika. Beide hebben z'n voors en tegens. Het grootste probleem was en is voor mij altijd het gemis van mijn famile en nederlandse vrienden gebleven. Dingen als er niet bij kunnen zijn toen mijn eerste neefje werd geboren, de diploma uitreiking van m'n zusje, afzwemmen van een ander neefje, uitjes van m'n nederlandse vriendinnenclubje, feestdagen etc. Het is gewoon niet leuk als je foto's ziet van je hele familie boven het paasontbijt bij m'n zus thuis en dat je dan voor de duizendste keer denkt "shit, was ik er maar bij geweest". En DAT is iets wat ik erg onderschat had. Ik had echt niet gedacht hoe pijnlijk dat zou zijn, keer op keer, zelfs na 9 jaar nog. Afgelopen kerst nog, m'n familie (ouders, 2 zussen met aanhang en kinderen) zijn met z'n allen in een huurhuisje in Limburg gaan zitten en dan krijg je van die foto's dat ze met z'n allen spelletjes doen en in de keuken hapjes staan te bereiden enzo. En ja, dan ben je er WEER niet bij. En dat is moeilijk. Lang heb ik dan ook gedacht, m'n leven speelt zich in Nl af maar ik woon hier! Dat is nu wel minder maar de 3 hechte vriendinnen die ik nog van m'n NL studietijd heb, daar ben ik nog steeds zo close mee, ook daar kan geen "nieuwe" Amerikaanse vriendin aan tippen

Op de vraag of ik iemand kan aanraden of afraden te emigreren, en dan vooral buiten Europa (ik vind binnen Europa emigreren peanuts, sorry, ik zal nu wel boze mensen over me heen krijgen maar binnen Europa emigreren is voor mij hetzelfde als je een paar States verderop vestigen) daar heb ik geen antwoord op. Ik denk dat je liefde enorm moet zijn, meer nog dan "normaal". Hoe vaak ik wel niet als ik heimwee heb of in een lullige discussie tegen m'n man heb gezegd "ik heb alles voor jou opgegeven!". Dat wordt toch wel een beetje een sneu iets na een aantal jaren
Ik zou het echter niet hebben willen missen. Zoals ik al schreef, het is een onbetaalbare ervaring en heeft me een beter mens gemaakt. I don't sweat the small stuff anymore en ik waardeer wat ik heb in m'n leven en sta daar ook regelmatig bij stil. En dat zijn vaak dingen die in Nl als "normaal" beschouwd worden. Zo ben ik bijv. heel blij dat we een zorgverzekering hebben. Die hadden we een tijdje niet door unemployment en dat gaf stress. Of een dak boven m'n hoofd, dat we gezond zijn, een warme douche etc. Er is zoveel armoe in Amerika en mensen die het moeilijk hebben dat ik er wel vaak bij stilsta dat ik blij ben dat wij geen credit card schulden of andere schulden hebben en werk hebben. En dat als 1 van onze katten ziek wordt dat we die dan naar de dierenarts kunnen brengen. Dat soort dingen. Echt, stond ik nooit bij stil in Nl, vond ik doodnormaal.

Het plan is voor ons om in 2013 terug te keren naar Nl. Ik zou het leuk vinden om in contact te komen met andere vrouwen (met Amerikaanse man) of mannen (met Amerikaanse vrouw) die ook in Amerika wonen of hebben gewoond en terugkeren naar Nl. Wij zullen in de buurt van Apeldoorn/Deventer/Zwolle/Zutphen gaan wonen.

[Marieke1975]

och hemel, sorry voor de enorme lap tekst, ik had het niet door

[Petra/VS]

Niet nodig, hoor, ik vond het interessant om te lezen. Diegenen van ons, die in de VS wonen, komen hier allemaal met een andere achtergrond. Ik heb zelf de beslissing genomen om weer bij mijn ouders en broers en zus te gaan wonen, nadat zij hierheen verhuisden. Daarvoor had ik niets met de VS. Ik heb nooit spijt gehad, maar achteraf zie ik ook dat wij nooit zo'n band met Nederland hadden. Geen hechte familie of buurt of vrienden, die wij achterlieten. Voor mij is de emigratie alleen maar goed geweest, teveel om diep op in te gaan. Maar ik kan me voorstellen dat je terug wilt gaan en ook dat je ervaring hier toch ondanks alles goed voor je was. Mijn zus woont onder de rook van Boston (ok, ietsje verder weg) en ik ga daar over twee weken weer heen. Ik ben nu wel benieuwd waar jullie wonen, zij wonen in Newburyport. Je hoeft niet te antwoorden, hoor, gewoon nieuwsgierigheid .

[ned in MO]

Ook hierbij is het dus weer afhankelijk van waar je woont. Mijn kinderen (8 en 10) gaan gewoon naar buiten en spelen met vriendjes in de buurt en zijn soms de hele middag weg en ik hoef me gelukkig nergens zorgen over te maken als ze op pad zijn. Met de hond kunnen ze ook gewoon lopen. Ze gaan hier naar een goede publieke school.
Drugs? Ja dat is hier ook. Dat is overal. Ook in Nederland. Voorlichting en "involved" zijn in wat je kinderen doen. Dat is het enige dat je kan doen om het te voorkomen.
Taxietje spelen doe ik ook niet. Dat weiger ik om te doen. Mijn kinderen rijden paard en dat is het. Ik wil geen kind met 10 clubjes. Afschuwelijk lijkt me dat. Zowel voor het kind als voor de ouder. Je hebt dan geen normaal leven. Taxi spelen is niet verplicht!
Binnenkort gaan we ze leren om naar een buurt verderop te fietsen, waar een ander vriendje woont. Lekker makkelijk.

Ja je mist familie af en toe maar ik kan ook heel goed zonder ze. Ik zie ze gelukkig toch vrij regelmatig en dat helpt natuurlijk.
Ik denk dat mijn ouders de kleinkinderen meer zien dan menig opa en oma in nederland. Alleen is het wat geconcentreerder

[Petra/VS]

Ook hierbij is het dus weer afhankelijk van waar je woont. Mijn kinderen (8 en 10) gaan gewoon naar buiten en spelen met vriendjes in de buurt en zijn soms de hele middag weg en ik hoef me gelukkig nergens zorgen over te maken als ze op pad zijn. Met de hond kunnen ze ook gewoon lopen. Ze gaan hier naar een goede publieke school.
Drugs? Ja dat is hier ook. Dat is overal. Ook in Nederland. Voorlichting en "involved" zijn in wat je kinderen doen. Dat is het enige dat je kan doen om het te voorkomen.
Taxietje spelen doe ik ook niet. Dat weiger ik om te doen. Mijn kinderen rijden paard en dat is het. Ik wil geen kind met 10 clubjes. Afschuwelijk lijkt me dat. Zowel voor het kind als voor de ouder. Je hebt dan geen normaal leven. Taxi spelen is niet verplicht!
Binnenkort gaan we ze leren om naar een buurt verderop te fietsen, waar een ander vriendje woont. Lekker makkelijk.

Ja je mist familie af en toe maar ik kan ook heel goed zonder ze. Ik zie ze gelukkig toch vrij regelmatig en dat helpt natuurlijk.
Ik denk dat mijn ouders de kleinkinderen meer zien dan menig opa en oma in nederland. Alleen is het wat geconcentreerder

Hier net zo, hoor, gewoon buiten spelen, lekker door de buurt fietsen. Nu ze ouder zijn ook naar de sportschool lopen. Hond uitlaten al helemaal. Het is inderdaad maar net waar je woont, al hebben we hier eigenlijk alleen in buurten gewoond waar dat allemaal makkelijk kon. Dat is inderdaad een van die vooroordelen, die ik vaak hoor. "Niemand" is buiten (hier heel veel mensen, hondenwandelaars, tuinieren etc.), kinderen kunnen niet buiten spelen (wel degelijk en speeltuinen e.d. zijn gratis in de buurt en bij scholen). Het is net als waar ook in Europa wat dat betreft. Het hangt er maar vanaf waar je gaat wonen.

[Ziva]

Wat een goed verhaal Marieke. Ik vond je lap tekst helemaal niet erg en heb het met veel interesse gelezen.

Het lijkt me echt een enorm moeilijke keuze die jullie gaan maken. Ik ben zelf nog niet zo lang weg uit Nederland maar weet nu al dat ik niet meer terug zou willen. En dan jullie, na 9 jaar.... wow... ik vind het wel heel knap dat jullie dat gaan doen.

Ik wil geen doomscenario geven want ik denk dat het voor jou geweldig zal zijn om je familie en vrienden weer te zien (dat van die Amerikaanse vriendinnen kan ik heeeeeel erg goed begrijpen, ook ik hou stevig vast aan mijn Nederlandse vriendinnen haha) maar het lijkt me best lastig om weer te aarden. Je hebt het beste van beide werelden gezien zeg maar dus zal er altijd wat te wensen over blijven. Spannend hoor, ik hoop dat je blijft posten om je ervaringen te delen

[DixieChick]

Goed verhaal Marieke, en harstikke interessant! Ik ben blij te horen dat ik niet de enige ben die wel eens tegen haar man heeft geroepen dat ze voor hem "alles opgegeven heeft". Niet heel netjes, maar ja..

Aan de ene kant kan ik begrijpen dat je naar Nederland terug wil voor de familie banden, maar ik weet niet of ik het voor mijn kinderen zou doen, eerlijk gezegd. Het ligt er natuurlijk helemaal aan waar je woont, maar waar wij wonen kan je rustig de kinderen buiten laten spelen, tot 's avonds laat (ze hebben zelfs een keer een nacht in het bos naast het huis geslapen, in een zelfgemaakte hut...helemaal blij was ik er niet mee, maar ze vonden het geweldig). Ik wil maar zeggen, qua veiligheid is onze buurt denk ik beter dan menig Nederlandse buurten waarin veel meer auto's komen. En ook de scholen hier zijn echt niet slechter of beter dan in Nederland. Ik bedoel, onderschat niet wat kinderen op Nederlandse scholen allemaal doen (roken, bijvoorbeeld, is klaarblijkelijk heel gewoon). Maar dat het gemis van familie blijft, dat snap ik. Onze kinderen wonen helemaal niet in de buurt van familie (manliefs ouders wonen in Ohio), en dat vind ik soms best wel sneu. Ze zien hun neefjes en nichtjes misschien een keer per jaar, en het zou zo leuk zijn als we ze vaker konden zien, maar daarvoor is het gewoon te ver weg.

Ik ben het wel met Ziva eens; het zal een super interessante ervaring worden. Ik ben zelf wel een paar keer op en neer verhuisd (van de VS naar Nederland en weer weg enzo), en het viel me elke keer toch tegen hoe erg ik en Nederland veranderd waren. Aan de andere kant was het ook zo dat het elke keer verbazingwekkend was hoe makkelijk je weer in je oude levenstijl valt (in beide landen dan, in mijn geval). Dus het kan natuurlijk allebei de kanten op gaan.

Ik vind het trouwens (maar dat is best wel ) grappig dat jij weg wil uit een gebied waar ik "an arm and a leg" voor zou geven om te wonen...ik roep al jaren dat ik naar Hanscome AFB wil (in de buurt van Boston), in plaats van hier in de boonies wonen, maar nee hoor. Manlief kwam laatst thuis met de vraag wat ik van Tinker (Oklahoma) zou vinden...

[ANY]

Ik vond het na 3 jaar Amerika moeilijk om weer te wennen in Nederland, misschien lag het aan het gebied waar we terecht kwamen, maar het viel me toch tegen dat ik er niet zomaar weer in kom stappen. Toen we daarna weer terug naar Amerika verhuisden was ik wel alweer snel gewend.
Ik mis de familie ook wel, en we liepen achter met onze technologie, en hebben nu pas sinds kort Skype. Wel leuk, mijn ouders zitten er nu ook op, en laatst zag ik de kinderen, sommigen herkende ik al bijna niet. Ja, jammer, dat we er niet altijd bij zijn, maar aan de andere kant komen zij nu ook op plekken waar ze anders nooit zouden komen.
En ik moet me er ook maar op voorbereiden dat mijn eigen kinderen niet hier in de buurt zullen blijven! Ik ben benieuwd waar ik 'later' op vakantie zal gaan om mijn kleinkinderen te zien

[dutchie_in_boston]

ha, DixieChick, kom maar naar Hanscom - kun je bij mij een bakkie halen .

Marieke, leuk om te lezen. Waar zit je bij Boston: North Shore, South Shore, Midwest? Ik woon samen met mijn amerikaanse man (nee, wij willen niet naar NL), net als de zus van Petra/VS, op North Shore.