Terug naar Amerika

[Steffen]

Wellicht een wat ongewone vraag, maar ik ga hem toch hier stellen.

Ik en mijn (toekomstige) vrouw Liz zijn van plan om dit jaar naar de VS te verhuizen. Voor mij wordt het emigratie, voor haar het terug keren naar huis. Liz is 4 jaar geleden naar Nederland verhuisd om bij mij te komen wonen. Na veel wikken en wegen hebben we echter besloten om na ons huwelijk te vertrekken naar de VS.

In de afgelopen jaren hebben we hier een bestaan opgebouwd en hebben we met plezier gewoond. Ondanks dat we nu 'terug' gaan naar de VS voelt Liz zich toch niet meer 100% Amerikaanse. Behalve dat we erg uitkijken naar de te maken stap en we er echt wel achter staan heerst er bij haar af en toe wat aarzeling. De vraag is dan ook, zijn er meerdere mensen die dezelfde situatie hebben meegamaakt? Welke stap hebben hun partners die terug keerden gemaakt? Eventueel een Amerikaans forum voor terugkeerders?

Dit forum stelt mij erg gerust in mijn keuze en stap die wij straks maken, maar voor Liz ligt dit toch anders.

Alle tips/ ideeen zijn welkom.

Gr, Stefan & Liz

[Petra/VS]

Misschien kan Anna, de vrouw van moderator Dento, Liz daarbij helpen? Waar komt Liz vandaan in de VS? Dat kan ook nog wel verschil maken, lijkt me. Wat zijn jullie redenen om "terug" (voor haar dan) te gaan? Een beetje meer informatie is misschien ook wel fijn om advies te geven.

[LittlePhoenix]

Mijn man is Texaans, we hebben 7 jaar in Nederland gewoond en 2 jaar in Duitsland. Sinds 3 jaar wonen we in Utah. Af en toe is het zwaar frustrerend voor hem om te merken hoe veel er veranderd is in Amerika. Natuurlijk is Utah anders dan Texas maar zelfs als we naar 'huis' gaan voor een paar weken zijn veel dingen anders dan hij gewend is.

Zelf ben ik dus al 5 jaar uit Nederland weg en vorig jaar was ik een week in Nederland met m'n oudste...was best een schok om te merken hoeveel er veranderd was. Of misschien hoeveel ik vergeten was. Sommige dingen raak je zo aan gewend als je ergens anders woont. Zoals de vriendelijke service hier in winkels, ik kreeg spontaan de slappe lach in de Vomar door de onvriendelijke cassiere. (of misschien was dat van de zenuwen, m'n moeder lag op sterven).

Terug naar je eigen land kan super zijn maar ook moeilijk. Als jullie naar haar oude woonplaats gaan moet ze er wel rekening mee houden dat haar oude vrienden/vriendinnen en familie gewoon doorgegaan zijn met hun leven. En dat zij veranderd is door haar tijd in een ander land. Of dat mensen aannemen dat ze al haar Amerikaanse achtergrond is vergeten en niets meer snapt.
Daar loopt m'n man soms tegenaan als we bij m'n schoonouders zijn en hij meehelpt op de ranch. M'n schoonvader gaat er vanuit dat m'n man gewoon mee kan helpen en om uitleg vraagt als hij iets niet weet maar sommige andere familieleden nemen aan dat m'n man het verschil is vergeten tussen de kop en de kont van een koe.

Anyway, kan nog wel even doorgaan maar de kinderen moeten in bad en naar bed. Blech, morgen weer maandag.

[Dento]

Ik heb het Anna even gevraagd. Haar eerste reactie: "total re-adjustment".

Ze zegt in het begin was het dat vakantiegevoel dat je hebt als je weer eens naar je thuisland gaat. Daarna komt het besef dat dingen toch veranderd zijn, en moet je je weer opnieuw aanpassen.

In haar woorden: eerst verhuis je naar een ander land, en moet je je aanpassen van de 'American way of life' aan de Nederlandse 'way of life'. Dan komt op een bepaald moment dat je je (een beetje) thuis begint te voelen, je gewend bent, je 'comfortable' voelt in je leven en je omgeving - en dan verhuis je weer terug naar de VS, waar je je weer moet aanpassen: dit keer van de Nederlandse 'way of life' terug naar de Amerikaanse 'way of life'. Ook al is het je thuisland, in zoveel jaar tijd veranderen dingen en mensen, en dat is wennen.

Anna zei dat Liz gerust haar kan emailen als ze vragen heeft, of even wilt ventileren; laat maar even weten als je haar email adres wilt!

[Steffen]

Allemaal alvast bedankt voor jullie reacties. In eerste instantie wilde ik jullie niet heel erg vermoeien met een lang verhaal, maar zoals je zegt Petra, is dat wellicht toch handig om iets meer achtergrond info te geven.

In 2007 heb ik een als mountainbike counselor gewerkt op een summercamp. Fantastische tijd gehad en een fantastisch leuke meid ontmoet, Liz.
Na diverse malen op en neer te hebben gereisd, hadden we het plan opgevat om toch bij elkaar te gaan wonen. Ik heb diverse mogelijkheden onderzocht om te kijken of ik naar de USA kon gaan. Zoals wel bekend is dat niet zo makkelijk. We hebben nog even overwogen om te trouwen, zodat ik over kon komen. Toch hebben we hier vanaf gezien. Trouwen zagen en zien we beide als iets speciaals en een bekroning op de relatie, ook vonden we dat we elkaar nog niet goed genoeg kenden om deze stap te maken.

Hierop hebben we de mogelijkheiden onderzocht om Liz naar Nederland over te laten komen. Het bleek al snel dat deze procedure (visa technisch dan) vrij gemakkelijk was. Hierop is Liz in september 2008 naar Nederland verhuisd!

In de tussenliggende jaren is gebleken dat wij ontzettend goed bij elkaar passen en hierop gaan we dan ook in april dit jaar trouwen.

De afgelopen jaren erg goed geweest, maar zeker met ups & downs verlopen. Bedrijven die failliet gaan waarop ze tot 3 maal toe een nieuwe baan moest zoeken, de Nederlandse taal die complex is, het niet hebben van een rijbewijs hier in NL. Allemaal zaakjes die het je lastig kunnen maken. Tot nu toe was dit echter geen reden om te vertrekken. Want goede gezondheidszorg, een leuk appartement en een leven samen is gewoon veel waard.

Afgelopen najaar kreeg Liz plots heel laat een berichtje. Haar moeder had een hartaanval gehad en het was onduidelijk hoe zwaar deze precies was. Hierop is uiteraard een hoop stress ontstaan en komen allerlei emoties los. Je gaat jezelf en elkaar toch de vraag stellen of je in Nederland goed zit.

Alle opties hebben we op een rij gezet. Ik ben nogmaals gaan kijken naar de mogelijkheid om een GC te verkrijgen en zo hebben we uiteindelijk een besluit genomen. We gaan de stap maken om naar Amerika te vertrekken. Dat is er een die je niet zomaar maakt. Want destijds heeft Liz een hoop opgegeven om hier naartoe te komen. Ze heeft niets meer in de USA en we hebben hier ons leven opgestart met de gedachte om hier voorgoed te blijven. Het belangrijkste punt is echter haar familie (en een paar zeer goede vrienden daar). Ze mist haar familie heel erg, iets wat nooit is weggegaan. Tot nu toe kon ze het echter rechtvaardigen omdat we bij elkaar waren. Maar de onzekerheid heeft het gemis nog groter gemaakt. Ook heeft Liz toch wel flinke moeite met de levenswijze hier in Nederland. Het heeft zeer goede kanten, maar ze mist een aantal zaken die belangrijk zijn voor haar. Omdat ik er nooit een geheim van hebt gemaakt dat ik het wel zie zitten om in Amerika te wonen, hebben we uiteindelijk de knoop door gehakt.

Maar ja, de keuze maken is 1 ding, straks daar alles weer opbouwen is iets heel anders. Waar we ons vooral bewust om zijn is dat je altijd iets moet opgeven. Liz heeft het daar gedaan, ik zal dat hier doen. Het is een ‘lose – lose’ situatie. Maar 1 die we heel bewust maken, uit de liefde voor elkaar en in de gedachte dat dit voor onze toekomst de beste stap zal zijn.

Nu zit ik natuurlijk met een aantal vragen hoe het daar zal zijn voor mij. Maar het forum en de verhalen van mensen hier stemt mij gerust. Liz is zelf echter ook verandert. Zij is zich heel erg bewust dat ze terug gaat naar haar geboorteland, maar niet haar huis gaat. We zullen teruggaan naar het deel waar haar ouders wonen, maar zoals jullie al aan hebben gegeven hebben haar vrienden de afgelopen jaren een leven voor zichzelf opgebouwd en veelal niet meer woonachtig in haar geboorteplaats. Dat is dan ook iets wat haar wat zenuwachtig maakt.

Daarom ook de vraag hoe de ervaringen hier waren/ zijn? Wat hebben de Amerikanen bij terugkomst gedaan om de draad op te pakken? Hebben ze gelijkgestemden gevonden? Ik weet dat er enkele mensen op het forum zitten die in eenzelfde soort situatie hebben gezeten. Tips en adviezen om voor Liz weer de draad op te pakken. Want dat is iets waar we nog niet echt veel over hebben kunnen vinden.
Hoe dan ook gaan we ervoor. We hebben een heel bewuste keuze gemaakt. Maar we vertrekken niet naar Amerika met het idee dat alles daar perfect is, we doen het omdat we denken dat we daar een toekomst kunnen opbouwen die ons aanspreekt en bij ons past.



@ Littlephoenix; heeft jouw man al meer het gevoel dat hij weer thuis is of zijn er zaken die nog steeds vreemd aanvoelen voor hem? Wij zijn gewoon ontzettend benieuwd hoe mensen dat gedaan hebben.

@ Dento; je hebt PB



We zullen overigens vertrekken naar Pittsburgh, PA. We zullen de GC proberen te verkrijgen via de DFC, waarbij mijn schoonvader ons volgens de procedure financieel support. Vanuit daar gaan we wel zien wat het leven ons gaat brengen.

[BibiS]

Steffen, kan jullie helaas niet helpen wil alleen even laten weten dat ik echt vind dat jullie er heel goed en serieus over na gedacht hebben. En hoop voor jullie dat jullie veel info van mensen die jullie voor zijn gegaan krijgen... Ik blijf jullie topic in ieders geval met interesse volgen en wil jullie alvast heel veel succes wensen met al het papier werk en natuurlijk heel veel geluk in jullie huwelijk!

[LittlePhoenix]

@Steffen, nee m'n man voelt zich hier niet thuis maar dat komt denk ik vooral omdat we in Utah wonen. Deze staat is voor ons allebei niet 'home' en zal dat ook nooit worden. Als we in Texas zijn voelt hij zich veel meer thuis en ik eigenlijk ook. Sommige plaatsen voel je je gewoon meer op je gemak. De enige plaats waar m'n man zich wel meteen op z'n gemak voelde in Utah was op het reservaat maar dat is helaas een flink eind rijden hiervandaan. Heel af en toe gaat hij erheen voor RAIN bijeenkomsten maar dan is hij een hele dag weg.

Mijn man is trouwens een beetje een appart geval, heeft 20 jaar bij de Navy gewerkt en is de hele wereld over geweest. Hij voelt zich snel ergens op z'n gemak en gaat zonder terughoudendheid op onderzoek uit als hij in een nieuwe plaats is. Ik denk dat je instelling heel belangrijk is om je ergens thuis te voelen. Jouw vrouw is duidelijk ook avontuurlijk want anders was ze niet naar Nederland vertrokken. En ze is verstandig want ze houdt er rekening mee dat haar terugkomst misschien niet zo makkelijk zal zijn. Denk dat het belangrijkste is dat ze zichzelf tijd gunt om weer te wennen en dat ze ondhoudt dat de ene cultuur niet beter is dan de andere. Sommige Nederlandse dingen vind ik beter (lopend of op de fiets boodschappen doen bijv.), sommige Amerikaanse dingen vind ik beter (zoals parkeerplaatsen!)

En niet iedereen heeft moeite met teruggaan naar Amerika. Vrienden van ons hebben in Japan en Duitsland gewoond en zijn vorige zomer naar Utah gekomen (ze komen oorspronkelijk uit een andere staat) en ook al is Utah niet wat ze verwachtten, ze voelen zich nog steeds helemaal Amerikaans en hebben geen moeite met aanpassen of wennen. Kan ook komen omdat ze een deel van hun tijd overseas on base woonden, dat is toch meer Amerikaans dan local maar ze hebben in allebei de landen ook off base gewoond zonder al te veel problemen.

[ANY]

Dat weer opnieuw aanpassen waar Anna het over heeft ken ik van het weer aanpassen aan Nederland toen we daar weer terug gingen wonen. Ook toen we weer naar de VS gingen was het weer wennen.
Mijn man heeft jaren in Duitsland en Nederland gewoond, maar ik geloof dat het weer aanpassen aan de VS wel meeviel, wat denk ik ook kan zijn doordat hij in elk land toch wel een stukje Amerika bij de hand had in de vorm van legerbasissen.

[Steffen]

Mijn man is trouwens een beetje een appart geval, heeft 20 jaar bij de Navy gewerkt en is de hele wereld over geweest. Hij voelt zich snel ergens op z'n gemak en gaat zonder terughoudendheid op onderzoek uit als hij in een nieuwe plaats is. Ik denk dat je instelling heel belangrijk is om je ergens thuis te voelen. Jouw vrouw is duidelijk ook avontuurlijk want anders was ze niet naar Nederland vertrokken. En ze is verstandig want ze houdt er rekening mee dat haar terugkomst misschien niet zo makkelijk zal zijn. Denk dat het belangrijkste is dat ze zichzelf tijd gunt om weer te wennen en dat ze ondhoudt dat de ene cultuur niet beter is dan de andere. Sommige Nederlandse dingen vind ik beter (lopend of op de fiets boodschappen doen bijv.), sommige Amerikaanse dingen vind ik beter (zoals parkeerplaatsen!)

En niet iedereen heeft moeite met teruggaan naar Amerika. Vrienden van ons hebben in Japan en Duitsland gewoond en zijn vorige zomer naar Utah gekomen (ze komen oorspronkelijk uit een andere staat) en ook al is Utah niet wat ze verwachtten, ze voelen zich nog steeds helemaal Amerikaans en hebben geen moeite met aanpassen of wennen. Kan ook komen omdat ze een deel van hun tijd overseas on base woonden, dat is toch meer Amerikaans dan local maar ze hebben in allebei de landen ook off base gewoond zonder al te veel problemen.

Liz is destijds met veel plezier naar Nederland gekomen. Weliswaar voor mij, maar het sprak haar erg aan om de wereld buiten Amerika te ontdekken. Ze is, toen ze in Nederland kwam wornen direct een cursus Nederlands gaan volgen (5 dagen in de week bij een prive instituut), doet boodschappen op de fiets en woont in een plaats waar geen expats wonen. Ze kan hier genieten van bepaalde zaken die in Nederland gewoon zijn, maar is geen Nederlandse. Ze hangt er, zoals ze zelf zegt, een beetje tussen in. Geen Amerikaanse en geen Nederlandse. Dat maakt haar wel wat nerveus.

Persoonlijk denk ik dat er wel een verschil is of je met z'n tweeen in het buitenland gaat wonen, of dat je bij je partner in zijn of haar land voegt. Wat natuurlijk niet betekend dat het niet lastig kan zijn bij terugkomst!
We houden je tips in ieder geval in ons achterhoofd.


@ BibiS; dank je wel voor je bemoedigende woorden. Dat doet een mens altijd goed!

@ ANY; daar heb je natuurlijk helemaal gelijk in. Er zijn op dit forum diverse mensen die naar de USA zijn vertrokken, maar weer terug zijn gegaan naar Nederland. Wellicht dat die mensen ook kunnen/ willen reageren. Er zullen vast en zeker overeenkomsten zijn. Alle beetjes helpen.
De zenuwen zullen er vast aan bijdragen dat we deze vragen hebben gesteld. Al eerder heb ik gemerkt dat mensen die op dit forum zitten vaak twijfels kunnen wegnemen of verminderen omdat hun verhaal en tips jezelf kan sterken in jouw eigen reis.

[kastelke]

Volgens mij helpt het al heel hard als je beseft dat je niet gewoon even terug in je oude leventje stapt. Als je naar een totaal andere streek verhuisd dan waar je voordien leefde, dan lijkt dat al meer logisch, maar als je terugkeert naar je geboortestreek, dan kan dat een val zijn waar je in kan trappen.

[ANY]

Ja, ik denk dat heel erg helpt. Toen we naar Nederland terug verhuisden had ik daar helemaal niet bij stilgestaan dat het weer wennen zou zijn. Ik dacht alleen maar 'leuk, dichter bij de familie.' We zaten toch nog een uur weg, en zagen elkaar hooguit 1 keer in de week. Daarbij ging ik van een druk leven in de VS met baby en werk naar wel heel erg veel vrije tijd. Die heb ik ook weer weten te vullen, maar het duurt een tijd, je moet eraan werken, en je moet echt je draai weer vinden.
Weer terug naar de VS een paar jaar later verliep wat beter. Ik was voorbereidt dat ik weer zou moeten wennen, maar het viel me mee, ondanks dat we in een nieuwe streek zaten. Het was wat gemakkelijker om onder de mensen te komen hier vond ik.

[Hockey]

Steffen, ik verkeer niet in jouw positie en ken ook geen mensen die in jouw positie verkeren, maar mag ik toch een reactie geven? In een eerdere post last ik dat jij het zag als een lose-lose situatie. Is dat niet een verkeerde insteek aangaande wat er nu gaat gebeuren? Kan je niet beter het als een nieuwe stap in jullie beider leven zien?

[Dento]

Waar Steffen op doelt (denk ik, aangezien ik wel in die situatie heb gezeten) is dat er geen mogelijkheid is waarbij geen van de partners niets opgeeft: zijn vrouw heeft Amerika en haar familie achtergelaten toen zij naar Nederland kwam, en nu ze naar de VS gaan moet Steffen Nederland en zijn familie achterlaten. Er bestaat geen mogelijkheid om beide partners in hun eigen land bij de eigen famillie te laten wonen.

Natuurlijk is het een nieuwe stap in het leven, maar een van beide partners geeft toch iets op. (Je krijgt er ook wel weer iets voor terug, maar dat doet niets af aan het feit dat je toch niet meer bij je familie in de buurt woont en makkelijk even langs kan gaan).

[Steffen]

Steffen, ik verkeer niet in jouw positie en ken ook geen mensen die in jouw positie verkeren, maar mag ik toch een reactie geven?

Maar natuurlijk! Dat is juist fijn.

In een eerdere post last ik dat jij het zag als een lose-lose situatie. Is dat niet een verkeerde insteek aangaande wat er nu gaat gebeuren? Kan je niet beter het als een nieuwe stap in jullie beider leven zien?

Het stuk over lose-lose is inderdaad niet heel duidelijk uitgelegd en heeft een verkeerde indruk gewekt. Maar het is precies wat Dento zegt. Welke keuze we ook maken, een van ons zal altijd dingen op moeten geven. Familie en vrienden die je achterlaat. Maar ook bepaalde gebruiken/ feestdagen e.d.
We weten dit en hebben hier dan ook vaak over gesproken. We hebben de keuze om naar Amerika te vertrekken zeer bewust genomen en denken dat dit een goede keuze is. Wij kijken er naar uit en ik denk dat ik mijn draai in de toekomst zeker zal vinden in Amerika. Maar net als iedereen die zo'n stap maakt zijn er onzekerheden.

Het forum heeft mij al eerder gesterkt in de keuze en daarom stelde ik ook de vraag namens Liz. Mocht ik zaken onduidelijk hebben neergezet, please ask.

[Hockey]

Steffen, dank voor je reactie. En voor je begrip. Ik begrijp wat je bedoelt. Ik zit zelf met de situatie van een Amerikaanse vriendin. En zal, zodra ik definitief die kant op ga, mijn leven hier moeten opgeven. Iets waar ik het best moeilijk mee heb vooral als het mijn ouders achterlaten betreft. Ook de plaats waar ze woont (Los Angeles) is zeer zeker niet mijn droom of favoriete plaats in de VS. Zoals al gezegd, ik heb er best moeite mee.
Maar ik mijn kritiek omdat hoe zwaar het ook is de gedachte dat het een lose-lose situatie is je zal hinderen denk ik, in plaats van helpen. Ik worstel nog steeds dagelijks met mijn gevoelens en de keuze die ik moet maken en het als een nieuw avontuur zien helpt me het meest. Of misschien beter gezegd, hindert me het minst.

Doch ik snap jouw punt volledig.

[Steffen]

Je zult, wanneer je een partner hebt uit een ander land keuze's moeten maken. Keuze's die lang niet iedereen hoeft te maken. Een van de twee of zelfs beide zullen zaken moeten opgeven. In mijn ogen is dat een lose-lose situatie. Dat kan negatief overkomen, maar geeft in mijn ogen enkel aan dat je altijd wat opgeeft. Het feit dat we bij elkaar zijn weegt voor ons echter veel zwaarder dan eventuele zaken opgeven.
Een relatie met iemand uit een ander land is het beste wat mij is overkomen, het werkt voor mij/ ons. Maar ik zal het niet zo snel iemand anders aanraden.

Liz heeft destijds diverse zaken opgeven. Sommige waren niet zo belangrijk anderen des te meer. In de nabije toekomst ga ik dat doen. Voor mij weegt familie iets minder zwaar, maar bepaalde vrienden en ook collega's ga ik echt missen. Over een paar weken ga ik met alle collega's een weekendje weg! Iets unieks denk ik, waarvan ik denk dat ik dit niet zo meer terug zal krijgen. Maar het betekent niet dat ik straks in een hoekje ga huilen, want ik ga er heel veel moois voor terug krijgen.

Wij zullen overigens naar Pittsburgh vertrekken, nu is LA niet een droomstad maar Pittsburgh ook niet echt... Hoewel. Heinz Ketchup komt er vandaan en ik ben een ontzettende American Football fan. Steelers hebben toch mooi de meeste landstitels van alle clubs uit de NFL!

[Ziva]

Ik vind het heel mooi om jullie verhaal te lezen en het is ook heel duidelijk dat jullie er samen goed over nagedacht hebben en alle mogelijkheden hebben onderzocht. Ook fijn dat jullie samen achter de beslissing staan en er samen voor gaan want dat maakt de loose-loose situatie ook iets eenvoudiger dan wanneer 1 partner niet wil en de ander wel.

Ik denk zelf als ik het zo lees dat jullie in feite bijna samen emigreren naar een "nieuw" land en dat ook wellicht als zodanig kunnen beschouwen. Samen dingen ontdekken, samen alles opnieuw opbouwen, samen een nieuwe leefomgeving creeren. Het enige advies dat ik aan jullie kan geven is dat ik hoop dat jullie rustig de gelegenheid krijgen om alles te doen. Ik zou, als ik Liz was, niet te snel proberen om de "oude" dingen op te pakken door bijvoorbeeld heel snel aan het werk te gaan (als dat financieel mogelijk is natuurlijk). Ik denk dat Liz door jou plaatsen en dingen te laten zien die voor haar bekend zijn ook weer langzaam "het gevoel" kan oppakken en samen met jou nieuwe herinneringen kan creeren. Het lijkt me vooral lastig voor haar dat de dingen natuurlijk veranderd zullen zijn en wellicht niet altijd in positieve zin.

Ik wens jullie heel veel succes en geluk, een prachtig huwelijk en ben erg benieuwd hoe het gaat en hoop dat je ons op de hoogte wilt houden

[ANY]

Voor mij werkte het tegengestelde; zo snel mogelijk overal weer inspringen en druk bezig zijn, inclusief werk. Na 2 weken van thuiszitten en het nieuwe huis op orde brengen had ik dat ook wel gehad en wilde ik meer onde de mensen zijn. Maar dat is persoonlijk, gewoon doen waar je je het beste bij voelt.

[Steffen]

Dank jullie beide voor jullie reactie. Zo zie je maar dat ieder zaken toch heel anders beleefd. Wel erg waardevol voor ons om te lezen!

Afegelopen december hebben we de ouders van Liz benadert. We vroegen hen of ze ons konden helpen met de finaciele 'sponsering' om terug te kunnen keren naar de USA, omdat we wilden verhuizen naar Amerika. "Het was het mooiste kerstkado uit hun hele leven" hoorden we vanaf de andere kant van de lijn en ze wilden gelijk weten of we al een datum wisten waarop we zouden komen, zodat ze vrij konden nemen. Iets zegt mij dus dat we de eerste week niet heel veel zullen doen daar .

Financieel moeten we even bekijken, maar het plan is om alles hier te verkopen. We hebben niets van waarde wat de moeite is om te verschepen, of zaken die niet echt te verschepen zijn. Ik heb (vind ik zelf) een erg mooie auto, maar ja. Het is een Europees model, dus importeren kan/mag niet en onderhoud is niet echt mogelijk daar. En onze matrassen zijn super (de bedombouw weer niet), maar de amerikaanse maten zijn anders, dus dat is ook niet handig. Ikea meubilair is het verschepen niet waard, dus hopelijk kunnen we onze spulletjes verkopen en levert het nog iets op.

De planning is om genoeg mee te nemen voor een maand of 2 a 3. We hebben natuurlijk het voordeel dat we familie hebben die ons daar opvangt. Qua banen hebben we opzich goede hoop. Liz heeft in haar huidige werk contact met mensen in de VS (ze werkt voor een logistiek bedrijf) en heeft zelfs nog contact met mensen van haar oude werk in Amerika. Daarnaast is haar vader vakbondsleider en kent ontzettend veel mensen. We zijn dan ook niet bang om daar goed gebruik van te maken.
Ikzelf werk in de zorg. Werk nu op een gesloten afdeling voor mensen met een verstandelijke handicap die psychiatrische stoornissen hebben met als gevolg dat ze zware gedragsproblemen vertonen (een paar maanden terug was er in Nederland ophef over een jongen genaamd Brandon. Dit soort mensen begeleid ik). In Amerika zit het zorgstelsel anders in elkaar dan in Nederland, maar de problematiek van deze doelgroep is internationaal. Aangezien in een Bachelor diploma heb en werkervaring, schat ik mijn kansen positief in.

Ik zie goed in dat wij echt in een bevoorrechtte positie zitten en heb ontzettend veel respect voor mensen die via de Lottery naar Amerika vertrekken. Wat dat betreft is het voor ons veel gemakkelijker.

@ ANY; ik heb je webblog over mooie plekjes in het Noord-oosten van de VS even doorgekeken (met name die in Pennsylvania), maar ik zie dat ik m'n fiets niet weg moet gooien... . Heel erg leuk om dat te lezen zeg!

[ANY]

Zeker niet die fiets wegdoen! Er zijn heel wat leuke fietstochtjes te doen. Ik heb mijn man voor kerst nog een boek gekocht over fietsroutes, met name de rail-trails.
Waar denk je je te vestigen? En wat voor Bachelors heb je?