Niet elke emigratie loopt goed af.

[DixieChick]

Alhoewel ik het ergens wel eens ben met Ziva en NedMo over het loslaten van de Nederlandse mentaliteit, denk ik toch niet dat dat enige succesfactor is. Ik bedoel, je kan ook gewoon enorme pech of heel veel geluk hebben. Ik bedoel, natuurlijk is Ziva gekwalificeerd voor haar baan, en ben ik dat, en Bandido, en Dento, etc., maar ik denk dat wel allemaal ook net het geluk hebben gehad om net tegen die juiste baan aan te lopen, of de juiste mensen leerden kennen. Natuurlijk kun je dat voor een deel afdwingen (door te netwerken, een positieve houding te hebben, etc.), maar ik denk ook niet dat het juist is te denken dat je, zolang je maar positief blijft en veel netwerkt, welzeker zult slagen. Want volgens mij kan het dan ook gewoon niet lukken, Amerikaanse houding of niet.

[PeterNY]

Deze discussie kan eindeloos worden gevoerd. Ik denk dat emigreren niet zonder risico is maar beslist ook niet hopeloos. Het is ook erg persoonlijk en situationeel. Mijn emigratie is beslist geen mislukking: ik ging van mijn NL baan direct over op mijn CT baan en had een jaar later in baan in NY. We hebben een huis, auto's, geen schulden (behalve hypotheek), gaan 2 a 3 keer per jaar op vakantie enzovoorts. Ik heb ook een toffe schoonfamilie en een leuke spellenclub. Als ik er meer tijd in zou steken zou ik ook best op andere plekken nieuwe bekenden (en wellicht vrienden) leren kennen. In de bijna 3 jaar dat ik hier nu formeel woon (sinds mei 2009, ik ga in mei de papierwinkel voor naturalisatie opstarten), heb ik ook een redelijk professioneel netwerk opgebouwd. Het is alleen wel zo dat ik nooit een klik had met de VS (en waarschijnlijk nooit zal krijgen) en familie en vrienden uit NL erg mis. Ook maak ik me zorgen over de lange termijn ontwikkelingen in de VS en over mijn carriere (met studiekosten, medische kosten, pensioenvoorzieningen in de VS is een carriere nu eenmaal erg belangrijk om voldoende inkomen te genereren). Ook ben ik als persoon erg ongeduldig waardoor ik al snel gefrustreerd raak.

Voor mij is deze discussie nu beeindigd.

Hechtingsproblematiek: daarmee bedoelde ik problemen die (bijvoorbeeld expat-)kinderen opdoen bij verhuizen naar een ander land: http://www.rnw.nl/nederlands/article/ki ... ijn-er-ook, http://www.rnw.nl/nederlands/article/ex ... t-honkvast, http://www.lexexpatspecialist.com/pages ... eren62.php.

Remigratie: ik ben in 2006 terugverhuisd van NO naar NL en heb daar toen bewust tactisch een verhaal van gemaakt dat NL beter is: dat vinden de meeste mensen (en vooral werkgevers) helemaal geweldig. Ik heb er verder nooit last van gehad.

[mvdl]

Wat daarin gezegd wordt over de remigranten dat ze gezien worden als 'terugkomend met hangende pootjes' heb ik ook wel eens gehoord van mensen in Nederland over kennissen die ze hadden. In plaats van toe te juichen dat ze het geprobeerd hebben en hun droom gevolgd wordt het gezien als een mislukking en werden ze uitgelachen.

Ik kan niet bevestigen dat wij dat zo ervaren. Als de VS ter sprake komen in een gesprek dan vertel ik gewoon dat ik er een tijdje gewoond heb en zeg ook hoe het in de werkelijkheid is: grote werklooheid, veel armoede en daklozen, lage salarissen en slechte werkomstandigheden, duidelijk zichtbaar dat een groot deel van de bevolking geen toegang heeft tot medische zorg, verouderde en kapotte infrastructuur, vervallen steden, overal houten huisjes die hun beste tijd gehad hebben en die gewoon wegwaaien als er weer eens een tornado voorbij komt, slecht internet en mobiele netwerken. Ik ervaar juist eerder wel begrip dat iemand daar niet wil wonen.

De VS is hier trouwens ook vrij negatief in het nieuws de laatste tijd. Afgelopen weekend nog een documantaire over de opkomst van de gangs in de VS en gangs die het leger geinfiltreerd hebben. Laatst een documentaire over Amerikanen die in tentenkampen wonen omdat ze hun baan verloren zijn en over Amerikanen die in de riolen van Las Vegas leven. Nederlanders weten inmiddels echt wel hoe de VS er aan toe is.

[Hockey]

Dixiechick, je hebt gelijk. Maar wat ik mij afvraag, meer een algemene vraag, niet direct aan jou gericht, of de juiste instelling en houding ook niet een beetje kan helpen die geluk af te dwingen.

[Hockey]

hoe het in de werkelijkheid is
...............
Nederlanders weten inmiddels echt wel hoe de VS er aan toe is.

Weer een bericht dat het alleen maar negatief is in de VS. Blijkbaar leven alle forummers hier die het in de VS niet zo ervaren in Disneyland/-world en moeten zij ook wel een behoorlijk deel van het personeelsbestand vormen. Knap dat ook iedereen die er op vakantie gaat alleen maar Disney ziet en niet de echte VS die de Nederlander die er nog nooit geweest is en enkel de tv beelden en krantenberichten heeft gezien wel kent.

@mvdl, ik begin me steeds meer af te vragen waar die azijnhouding van jou aangaande de VS nu vandaan komt. Jouw beeld is zo negatief, zo afkrakend, zo "alles in de VS is slecht" dat ik begin te geloven dat je het niet over de VS hebt maar over Noord Korea.

[kastelke]

Wat had je dan verwacht, Hockey? Iemand die een droom had, die probeerde waar te maken, vast moest stellen dat dat niet lukte, dat die dan terug ging komen om te zeggen hoe fantastisch het wel niet was, maar dat het niet gelukt is?

Hoeveel mensen zeggen bij een 'mislukking' (studies die niet lukken, ontslagen worden op je werk, huwelijk dat op de klippen gaat,...) "Oh, het ligt helemaal aan mij hoor, ik heb het echt fout aangepakt"? En hoeveel zeggen dat het ligt aan de prof die niet eerlijk was, de lessen die saai waren, de baas die hen niet kon uitstaan, de collega's die hen niet konden uitstaan omdat hij zijn job beter deed, de partner die altijd maar zat te zagen of nooit thuis was,...?

En de waarheid? Ik denk dat die ergens in het midden zal liggen.

[yarrah]

Wat had je dan verwacht, Hockey? Iemand die een droom had, die probeerde waar te maken, vast moest stellen dat dat niet lukte, dat die dan terug ging komen om te zeggen hoe fantastisch het wel niet was, maar dat het niet gelukt is?

ehhhh,.... ja, dat siert je wel. Er zullen altijd mensen langs de kant staan die zeggen, doe dat niet en vooral dat wel, en vergeet dat niet, en hoe je ga je dat doen? en dat doen?
Nou, lekker doen wat je wilt gaan doen is altijd beter als je straks op je sterfbed gaat zeggen.... ik had altijd naar amerika willen emmigreren.

Inge, probeer je dromen waar te maken!!

[Bandido]

Als de VS ter sprake komen in een gesprek dan vertel ik gewoon dat ik er een tijdje gewoond heb en zeg ook hoe het in de werkelijkheid is.

Ik snap best dat je geen positief beeld van Amerika zult schetsen in jullie situatie. Het is niet gelukt om verschillende redenen en dan zul je geen sales pitch voor "wonen in Amerika" willen en kunnen geven. En dat is ook okay, het is jullie realiteit en daar wil ik ook verder niets aan af doen. Wel vind ik het gewoon erg jammer voor jullie, maar ik hoop dat jullie er in ieder geval een soort van positieve draai aan hebben kunnen geven.

Nederlanders weten inmiddels echt wel hoe de VS er aan toe is.

Dat denk ik toch niet. Jouw ervaring is niet de mijne en ik vind je betoog dus te eenzijdig. Nogmaals: ik wil er niets aan af doen, aangezien het jullie werkelijkheid is geweest en die was nu eenmaal niet positief. Maar om het te presenteren als DE waarheid, gaat me ook te ver.

[kastelke]

Wat had je dan verwacht, Hockey? Iemand die een droom had, die probeerde waar te maken, vast moest stellen dat dat niet lukte, dat die dan terug ging komen om te zeggen hoe fantastisch het wel niet was, maar dat het niet gelukt is?

ehhhh,.... ja, dat siert je wel.

Maar redelijk objectieve conclusies kunnen trekken vergt zelfkennis, en dat heeft niet iedereen. Of sommigen willen dat ook niet doen omdat dat te confronterend is.
Maar bovenal vergt het tijd. Denk dat mensen zelden vrij snel in staat zijn om voldoende afstand te kunnen nemen van wat er gebeurd is om dan heel open te gaan evalueren wat er mis gelopen is. Zeker als het over 'grote' dingen gaat als een mislukte emigratie (of een mislukt huwelijk). Tijd maakt dat je wat meer afstand kan nemen, om de dingen objectiever te bekijken. Je eigen frustratie/verdriet/boosheid kleurt die eerste tijd je perceptie.
En dat kunnen we iemand niet echt kwalijk nemen.

[Hockey]

Iemands perceptie kan je wellicht die persoon niet kwalijk nemen. Maar wel het continu ventileren ervan als dit zo bezijden de waarheid is.

[kastelke]

Maar in de ogen van die persoon kan dat echt de waarheid zijn. Op dit moment. En misschien voor nog veel jaren, of voor altijd.
Zo lang we hier niet over concrete onderzoeksgegevens beschikken die aantonen hoeveel mensen er vanuit Be/Nl naar de US trekken met de bedoeling om er te blijven, en hoeveel daarvan er toch binnen redelijke termijn terugkeren, kunnen we niet eens zeggen wat 'de waarheid' is. En zelfs dan... omdat de meerderheid wel succesvol is, wil dat niet zeggen dat jij het gaat zijn. Et vice versa.

[Gast]

Ik ben wel blij dat het hier geen Disney is! We zijn 1 keer geweest (voor de kids) en dat vind ik wel weer genoeg voor de komende 10 jaar

Even offtopic voor Inge mbt tot het voorbereiden van de kids. Wij hebben een jaar de tijd gehad om ze aan het idee te laten wennen. Vwb Engelse les, dit hebben we niet gedaan. Onze jongste begon net met lezen op school. Als je dan tegelijkertijd ook begint met Engels, kan hij daardoor in de war raken en de basisvaardigheden voor lezen niet goed onder de knie krijgen. Ik heb hierover met meerdere leraren Engels gesproken. De oudste kreeg al 3 jaar Engels op school (1x per week). Als je wilt dat kinderen echt een mondje mee kunnen praten zul je minstens 3x per week les moeten krijgen (volgens de kenners die ik gesproken heb) voor een jaar lang.

Wij hebben (ook vanwegen de kosten) besloten om het zelf thuis spelenderwijs te proberen. Via dit forum kreeg ik ook de tip om op alle dingen in huis Post-it te plakken met daarop het Engelse woord. Ik heb een aantal Engelse plaatjesboeken gekocht en de kids hebben vaak gespeeld op Mingoville.com. Toen we eenmaal hier waren zijn ze een paar dagen naar school geweest. De jongste kon toen echt bijna niks verstaan en zeggen. De juf gebruikte haar IPhone om met Google-translate met hem te praten. Daarna begon de zomervakantie (3 maanden) en heb ik ze veel TV laten kijken en laten spelen met buurtgenoten. Met handen en voeten komen kinderen ook een heel eind.

We zitten hier nu 8 maanden en de kinderen draaien goed mee op school, mede dankzij het fantastische ESL-progamma hier. De jongste begint nu moeite met Nederlands te krijgen, lezen lukt hem bijvoorbeeld steeds minder goed. Thuis praten we NL, maar ze gebruiken steeds vaker Engelse woorden omdat ze de Nederlandse niet zo snel weten. Engels is gemakkelijker vinden ze.

[kastelke]

Inge, over dat Engels zou ik me geen zorgen maken. Heb eigenlijk nog nooit gehoord dat jonge kinderen niet binnen het half jaar helemaal weg zijn met dat Engels (tenzij ze zwaar dyslectisch zijn, of een andere afwijking hebben die taalverwerving sterk bemoeilijkt, maar dat zou je dan ook al merken momenteel)

[Staceybeesie]

En de reden voor mijn opleiding op dit moment is net onze dochter. Als ik erin slaag om een leuke parttime job te combineren met freelance vertaalwerk, zodat ik zoveel mogelijk tijd met haar kan doorbrengen (althans in de beginfase) dan zou het helemaal perfect zijn.

Ik denk dat je meer succes zult hebben in het vinden van freelance vertaalwerk dan een parttime baan.
Heb je daar al eens naar gekeken op Monster? Parttime banen in jouw beroepsrichting?
Parttime banen zul je eigenlijk alleen zien in de gezondheidszorg en onderwijs.
Het bedrijfsleven in Amerika voorziet bijna niet in deze functies.
Of het moet in de weekenden zijn wat dan als parttime wordt beschouwd..

Even over het inleveren van de green card. In de jaren dat ik hier woon heb ik 13 gezinnen hun greencard zien opgeven. Wat ik al eerder vertelde waren dat het merendeel hoger opgeleidde mensen die net als Mvl goed hebben nagedacht over de ziektekosten en pensioen opbouw. Deze mensen hebben in Nederland ook een goed leven. Zeg bijv. de twee auto's en het vrijstaande huis en zien daar het voordeel niet in van Amerika.
Een vrouw ging terug omdat haar huwelijk met een Amerikaanse man niet goed afliep. Merendeel waren mensen die hier door het werk hier gekomen waren, maar door hun professionalisering wel al snel die green card bezaten. Twee gezinnen hadden hun pensioen gerechtigde leeftijd bereikt, maar verkozen toch Nederland boven Amerika. Ondanks er, in 1 geval, ruim 15 jaar gewoond te hebben.
Gezondheidzorg was daar de grootste doorslaggever. En het belastingstelsel, want als een partner van een green card houder komt te overlijden zijn er andere nalatenschaps regels dan voor Amerikanen zelf. Het eigen vermogen kon dan aanzienlijk verminderd worden.
Twee gezinnen zijn vooral voor de kinderen terug gegaan omdat zij het Nederlandse schoolsysteem verkozen boven het Amerikaanse.
En twee gezinnen zijn in 2008/2009 met het bedrijf naar andere landen vertrokken. Waar een betere prognose was gezien de economische crisis.
Een gezin die een eigen bedrijf hebben opgestart konden niet overweg met de werkwijze van Amerikanen, vooral het niet nakomen van beloftes.
Drie gezinnen gingen terug omdat ze (of een gezinslid) uiteindelijk toch niet konden aarden hier of een sterke familie band in Nederland hadden.
Ook was er een man die op de dag dat hij zijn green card kreeg te horen kreeg dat hij een promotie kreeg maar dat zijn mentor waar hij 1,5 jaar mee samen had gewerkt nu ontslagen werd (1 jaar voor pensioen) en heeft de green card direct weer ingeleverd en is binnen twee weken weer naar Nederland terug gegaan. Vind vooral die keuze bijzonder en kan daar ook wel waardering voor hebben. Het was voor hem duidelijk de eyeopener.
Verder zijn de meeste terug gegaan omdat de werk betrekking veranderde, maar niet zelf een baan zijn gaan zoeken in Amerika.

Nou zijn dit natuurlijk veel werk gerelateerde terugkeren geweest. En komen deze mensen met een andere instelling naar Amerika. Dat zie je duidelijk. Maar die mensen hadden wel ook een green card en keerden toch terug. En zochten niet naar een optie om te blijven. Het heeft mij wel gefascineerd wat hun redenenen erachter zijn geweest. Het zijn veelal persoonlijke keuzes en kritische afwegingen.
Denk dat mensen die hun partner achterna reizen, die kritische keuzes minder belangrijk achten, dan mensen zonder een verbinging op die basis met het land. Vraag me ook af hoeveel van de mensen ook daadwerkelijk in Amerika blijven wonen als, natuurlijk onverhoopt, hun relatie zou wijzigen en je hebt wel al een green card.

[kastelke]

In Canada wonen ook veel mensen die tevens de Amerikaanse nationaliteit hebben, en hier is het een hot item, het afwijzen van de Amerikaanse nationaliteit omdat de tax regels blijkbaar veel strenger geworden zijn, en die mensen nu dingen moeten gaan aangeven die ze nooit hebben aangegeven en dit kapitalen kost e.d. Ken de details niet, maar ik weet dat er hier een aantal groepen opgericht zijn van mensen die tevens de Amerikaanse nationaliteit hebben, en hoe ze het gaan gaan pakken, en ondertussen hebben de meesten afstand gedaan van hun Amerikaanse nationaliteit wegens 'te duur om vol te houden'.

[PeterNY]

Vraag me ook af hoeveel van de mensen ook daadwerkelijk in Amerika blijven wonen als, natuurlijk onverhoopt, hun relatie zou wijzigen en je hebt wel al een green card.

Dat is uiteraard niet mijn bedoeling maar in dat geval zit ik binnen een maand weer in NL of ergens anders in de EU.

[ned in MO]

Ik kan niet bevestigen dat wij dat zo ervaren. Als de VS ter sprake komen in een gesprek dan vertel ik gewoon dat ik er een tijdje gewoond heb en zeg ook hoe het in de werkelijkheid is: grote werklooheid, veel armoede en daklozen, lage salarissen en slechte werkomstandigheden, duidelijk zichtbaar dat een groot deel van de bevolking geen toegang heeft tot medische zorg, verouderde en kapotte infrastructuur, vervallen steden, overal houten huisjes die hun beste tijd gehad hebben en die gewoon wegwaaien als er weer eens een tornado voorbij komt, slecht internet en mobiele netwerken. Ik ervaar juist eerder wel begrip dat iemand daar niet wil wonen.

Really? Jij bent de eerste in al die jaren dat ik hier ben die zoveel gal spuwt over de VS.

Je hebt volgens mij nooit eens verteld waarom je naar de VS wilde.
Waarom ben je gaan wonen waar je bent gaan wonen? Klaarblijkelijk naar een vervallen stad met veel dakloze werkelozen en waar slechte werkomstandigheden heersen en met een hoge werkloosheid?
Wat was je budget toen je ging emigreren en hoe heb je dit budget besteed? Hoe lang kon je het met dit budget uithouden? en hoeveel langer als je echt had gewild?
Hoeveel advies heb je gevraagd aan mensen die je voor zijn gegaan?
Ben je bereid geweest om ALLES aan te pakken wat er aan te pakken viel? Was je vrouw bereid om ALLES aan te pakken wat er aan te pakken viel?
Wist je wat de kosten van Levensonderhoud zouden zijn? etc etc.
Had je health insurance via nederland geregeld tot je een fatsoenlijke baan had die dit aanbood?

Daar zouden toekomstige emigranten wat aan hebben.

Wat jou indrukken zijn zijn de mijne nooit geweest. Niet in het verleden en nu ook niet, althans niet op de langere termijn als je een verlangen hebt gecombineerd met een goed stel hersens.
Het tweede lijkt me bij jou het probleem niet te zijn dus gaarne uitleg

[ned in MO]

Als ik de voorbeelden van stacybeessie zo lees ging het vooral om mensen die er of voor werk heen ging of omdat ze een partner onmoet hadden.
Ze gingen niet als greencard winnaar met een doelstelling in Amerika het avontuur tegemoet gaan om hun amerikaanse dromen ideeen waar te maken.

[Staceybeesie]

Volgens mij ging hij zijn liefde achterna. Dat heeft hij wel geschreven.

Er was 1 van die gezinnen die een eigen bedrijf is gestart na het winnen van de loterij en die is terug gegaan.
De andere zijn werk gerelateerd. Maar juist daarom ben ik geinteresseerd in het feit dat zij toch niet willen blijven. Zij zien toch een ander Amerika. Zoals ik al aangaf kijken ze naar bepaalde zaken anders dan mensen die hun geliefde achter na reizen of in Nederland niet de zelfde kansen zien op basis van werk/leef prognose.

[Bennogr]

Ik had geen geliefde, ben na de eerste acht maanden teruggegaan omdat mijn geld op was. Maar miste New York wel erg.

Heb geluk gehad (een jaarcontract van Het Parool) en ben daarna doorgerold toen dat afliep. Heb toen op eigen houtje een groene kaart gekregen en hoefde toen niet meer terug, zelfs als het werk voor Nederland/Belgie op zou houden (wat het op een gegeven ogenblik deed). Maar met die groene kaart had ik taxichauffeur kunnen worden (gelukkig nooit nodig geweest). Wel gids geweest in New York.

Had op basis van mijn ervaringen in beide landen geen zin meer om terug te gaan naar Nederland en voelde mij volledig thuis in de VS. Zeker nadat ik met een Amerikaanse was getrouwd (ook weer zoiets van karma, zijn elkaar in een taxi in Washington DC tegen gekomen en wisten na twee dagen dat dit het was). Maar heb wel gewacht met Amerikaan worden totdat ik mijn Nederlandse paspoort kon houden. Niet alleen om dat vangnet te hebben, maar ook om emotionele redenen.

Definitief teruggaan kan ik niet meer, denk ik. Misschien een half jaartje in Haarlem wonen, of Zuid Frankrijk, maar dat is waarschijnlijk alles.