Boek je Amerikareis via een echte USA-expert: Klik hier om alle prijzen voor je USA-reis te vergelijken: vliegtickets, autohuur, rondreis, en meer!
Belangrijk: Nieuwe leden, voltooi je registratie door een nieuw onderwerp te starten in "Nieuwe forumleden introductie"!
Belangrijk: Nieuwe leden, voltooi je registratie door een nieuw onderwerp te starten in "Nieuwe forumleden introductie"!
Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?
Hey Sylke, ik zit nu ook in de USA, had een verlopen visum, maar was in de proces om mijn spouse visa te krijgen die nu goedgekeurd is, moet de rest nu nog doen, zoals physical, adjustment of status en mijn werkpermit indienen, zodra al het geld daarvoor is, gaan we dat allemaal doen, rijbewijs had ik al, omdat ik hier in de usa had gewerkt,....die verloopt pas in 2011. Ik heb ook een Military ID (man is soldaat), maar mijn paspoort is verlopen en die kan ik niet vernieuwen totdat ik mijn visum heb. Ik kan ook nog niet terug naar nederland om met mijn man de rest van de familie te gaan bezoeken (mijn pa heeft hem ontmoet, en mijn oom en tante en kids(die wonen in florida). Ik kan niet wachten totdat ik alles heb, zodat ik Jon nederland kan laten zien,....maar het is wel frustrerend niet???
~*The inherent vice of capitalism is the unequal sharing of blessings; the inherent virtue of socialism is the equal sharing of miseries.*~
Winston Churchill
Winston Churchill
Hoi armywife,
Ja precies, was hetzelfde verhaal hier. Ik ben zielsgelukkig,maar natuurlijk zijn er ook de mindere dagen dat je iedereen mist (ik heb hier ook nog geen "echte" vrienden, behalve mijn man) en ervan baalt dat je afhankelijk bent.
De dingen waar jij nou mee bezig bent gingen toen we er eenmaal aan begonnen vrij vlot. We hadden een advocaat ingehuurd om er toch nou eindelijk maareens zo snel mogelijk doorheen te zijn.
Ik heb m'n rijbewijs nog niet, ook beetje excuses van mijn kant. Ik moet het theorie boekje doorlezen maar er komt altijd wel iets tussen..
Werken kan ik al wel, maar daar wacht ik liever nog mee tot m'n kinderen ouder zijn.
Maar jee wat was ik blij toen we naar Nederland konden! Ik wilde nu mijn kids weleens showen aan iedereen, en de kinderen vban mijn broer/zus zien, alle ooms, tantes en vooral mijn opa en oma. m'n ouders komen 2 keer per jaar op bezoek, en in de 4 jaar is mijn zus 2 keer geweest, en 2 vriendinnen van me. (eentje 2 keer) dus dat scheelt al een hoop.
We proberen nu elk jaar met de tax return naar NL te gaan.
M'n ouders komen eind deze maand weer dus ik tel de dagen af..
Maarja kop op heh, nog eventjes en jij bent ook "vrij"!
Ja precies, was hetzelfde verhaal hier. Ik ben zielsgelukkig,maar natuurlijk zijn er ook de mindere dagen dat je iedereen mist (ik heb hier ook nog geen "echte" vrienden, behalve mijn man) en ervan baalt dat je afhankelijk bent.
De dingen waar jij nou mee bezig bent gingen toen we er eenmaal aan begonnen vrij vlot. We hadden een advocaat ingehuurd om er toch nou eindelijk maareens zo snel mogelijk doorheen te zijn.
Ik heb m'n rijbewijs nog niet, ook beetje excuses van mijn kant. Ik moet het theorie boekje doorlezen maar er komt altijd wel iets tussen..
Werken kan ik al wel, maar daar wacht ik liever nog mee tot m'n kinderen ouder zijn.
Maar jee wat was ik blij toen we naar Nederland konden! Ik wilde nu mijn kids weleens showen aan iedereen, en de kinderen vban mijn broer/zus zien, alle ooms, tantes en vooral mijn opa en oma. m'n ouders komen 2 keer per jaar op bezoek, en in de 4 jaar is mijn zus 2 keer geweest, en 2 vriendinnen van me. (eentje 2 keer) dus dat scheelt al een hoop.
We proberen nu elk jaar met de tax return naar NL te gaan.
M'n ouders komen eind deze maand weer dus ik tel de dagen af..
Maarja kop op heh, nog eventjes en jij bent ook "vrij"!
Sylke, toen ik jou verhaal las, wat het net alsof een film voor mij afspeelde, wat een fantastische mooie verhaal vol met spanning:
Well, Here goes mine:
In Lente 1992, was ik 18 jaar oud en wist ik nog steeds niet wat ik na mijn middelbare school (OSG de Rietlanden in Lelystad, Flevoland) zou studeren: geneeskunde of rechten, dit veranderde van de ene dag naar het andere en ik kon er niet uitkomen. Dus besloot ik kort voor mijn eindexamens dat ik voor een tijdje naar NYC zou gaan. Ik had veel over NYC gehoord, ik had veel beelden gezien, maar ik kon mij er nooit iets bij voorstellen. Mijn relatie tussen mijn ouders was slecht dus mijn beslissing om voorgoed weg te gaan was ook een vlucht, a total cry for independence. Mijn beslissing was eentje die ik niet besprak met geen enkel persoon, het was absoluut impulsief (mijn beslissing was deels genomen omdat ik de House Music van NYC zo mooi vondt en had gehoord dat NYC een leuke nightlife had). Iedereen lachtten mij uit wanneer ze mij over mijn plannen na mijn examens vroegen; velen dachtten dat ik binnen een maand huilend terug zou komen.
4 Juli, 1992 was de datum dat ik vertrok, het was ochtend en mijn beste vriend Kasimir bracht mij naar Schiphol (Kasimir is one of a kind, we zijn nog steeds in contact). Ik weet nog dat mensen mij waarschuwden over dat ik een green card nodig had, dit was allemaal weggestopt in mijn hoofd en ik trok mij van niets aan. Ik weet nog dat er een videootje was in het vliegtuig van Regilio Tuur die vol lof over NYC praatte.
Ik kwam aan in NYC, nam de A-train richting Manhattan, maar ik had geswitched naar de J train ergens in Brooklyn, deze nam mij naar Manhattan via de Lower East Side, en omdat hij onder de Manhattan Bridge loopt heb je een uitzicht van Manhattan (en Brooklyn) voordat de subway weer ondergronds gaat. In Manhattan, stapte ik over op de 1 die mij naar de stop Christopher Street/Herald Square bracht. Dit is de stop waar ik uitstapte, ik was midden in Greenwich Village en het was vol met vrolijke, leuke mensen, het was super heet en mijn eerste impressie was dat Manhattan helemaal geen Hoge Skycrapers was (ik had het nl gezien als alleen Hoge gebouwen) maar een gezellig dorpje was. Later op dezelfde avond, vertelden mensen mij dat het Fourth of July, Independence Day was, er was mooi vuurwerk, de avond voelde bruisend aan en ik leerde meteen veel mensen kennen en maakte meteen vrienden.
Mijn eerste periode verbleef ik met geld dat ik had opgespaard (Albert Hein) in de Carlton Arms hotel (http://www.carltonarms.com/)
Ik begon meteen met een job search; ik had werk gevonden bij een restaurantje in de Village die ook een vestiging had in SoHo (toendertijd, de vestiging in SoHo is niet meer) Elephant & Castle. Hier was ik een busboy en ik werd een kamergenoot op 11th Street tussen Bleecker Street and West 4th.
In het begin was het heel moeilijk, omdat ik nooit uit mijn ouderlijk huis was geweest en omdat iedereen die ik kende van mijn middelbare school periode doorwas gegaan met een studie, etc. Van de hak op de tak had ik een grote stap genomen die heel erg verkeerd kon uitdraaien, maarja ik zat er nu.
Ik hoorde toen over de green card loterij, deed mee en won, toendertijd al was tig jaar illegaal geweest, als je de green card won, dan kreeg je het.
Toen ik m'n green card kreeg verhuisde ik naar San Francisco, CA (in '93) daar bleef ik voor een jaar totdat ik naar L.A. verhuisde (een week na de Northridge aardbeving) waar ik toen voor 2 jaar bleef, ik ging toen voor een tijdje naar Chicago (suburban) en toen weer terug naar NYC voor een tijdje, sinds 18 Juni 1998 woon ik weer in L.A.. Ik ben zeer gelukkig geworden in de USA, ik heb zeer moeilijke tijden gehad, maar ik denk dat G.d, mijn naieviteit, doorzettingsvermogen, sense of adventure en uiteindelijk teachability mij veel hebben geholpen.
Ik ben nu geen teenager meer, maar een rustig persoon die langzaam maar zeker andere dromen waarmaakt (ik ben bezig met mijn bachelors in Physical Anthropology en History, daarnaast doe ik Pre-Med en zal dit jaar beginnen met aanvraag medical schools).
Ik heb vele banen gehad, ik ben busboy geweest, bloemenverzorger, drug and alcohol abuse counselor, schrijver voor American Red Cross Blood Services Southern California Region PR en als laatste heb ik gewerkt voor de Shoah Foundation waar ik video getuigenissen bekeek en beluisterde van Nederlandse, Belgische, Duitse, Spaanse en Franse Holocaust survivors, verzet-strijders en Politieke gevangenen.
Ondertussen ben ik Amerikaan geworden (Nederlanderschap opgegeven) ik heb samen met m'n partner een townhouse gekocht in L.A., we hebben een hond Raleigh (onze 2 andere honden Jessie & Raider zijn overleden) en sindskort woont mijn beste vriendin Angel bij ons. We hebben een leuk leven, ik ga vaak naar concerten (alle soorten muziek) comedy clubs en toneel (onze andere beste vriendin Helen is actrice), mijn lievelingsbroertje verhuisd volgend jaar naar L.A. en mijn moeder verhuisd straks naar San Francisco. Ik heb familie in Texas en Illinois en we zijn close.
Ik ga voltijd naar de Universiteit en volunteer my time for causes I believe in. Politiek gezien ben ik Democrat, alhoewel ik weleens voor Republikeinen heb gestemd.
Kortom, Life is good.
Mazel Tov
Well, Here goes mine:
In Lente 1992, was ik 18 jaar oud en wist ik nog steeds niet wat ik na mijn middelbare school (OSG de Rietlanden in Lelystad, Flevoland) zou studeren: geneeskunde of rechten, dit veranderde van de ene dag naar het andere en ik kon er niet uitkomen. Dus besloot ik kort voor mijn eindexamens dat ik voor een tijdje naar NYC zou gaan. Ik had veel over NYC gehoord, ik had veel beelden gezien, maar ik kon mij er nooit iets bij voorstellen. Mijn relatie tussen mijn ouders was slecht dus mijn beslissing om voorgoed weg te gaan was ook een vlucht, a total cry for independence. Mijn beslissing was eentje die ik niet besprak met geen enkel persoon, het was absoluut impulsief (mijn beslissing was deels genomen omdat ik de House Music van NYC zo mooi vondt en had gehoord dat NYC een leuke nightlife had). Iedereen lachtten mij uit wanneer ze mij over mijn plannen na mijn examens vroegen; velen dachtten dat ik binnen een maand huilend terug zou komen.
4 Juli, 1992 was de datum dat ik vertrok, het was ochtend en mijn beste vriend Kasimir bracht mij naar Schiphol (Kasimir is one of a kind, we zijn nog steeds in contact). Ik weet nog dat mensen mij waarschuwden over dat ik een green card nodig had, dit was allemaal weggestopt in mijn hoofd en ik trok mij van niets aan. Ik weet nog dat er een videootje was in het vliegtuig van Regilio Tuur die vol lof over NYC praatte.
Ik kwam aan in NYC, nam de A-train richting Manhattan, maar ik had geswitched naar de J train ergens in Brooklyn, deze nam mij naar Manhattan via de Lower East Side, en omdat hij onder de Manhattan Bridge loopt heb je een uitzicht van Manhattan (en Brooklyn) voordat de subway weer ondergronds gaat. In Manhattan, stapte ik over op de 1 die mij naar de stop Christopher Street/Herald Square bracht. Dit is de stop waar ik uitstapte, ik was midden in Greenwich Village en het was vol met vrolijke, leuke mensen, het was super heet en mijn eerste impressie was dat Manhattan helemaal geen Hoge Skycrapers was (ik had het nl gezien als alleen Hoge gebouwen) maar een gezellig dorpje was. Later op dezelfde avond, vertelden mensen mij dat het Fourth of July, Independence Day was, er was mooi vuurwerk, de avond voelde bruisend aan en ik leerde meteen veel mensen kennen en maakte meteen vrienden.
Mijn eerste periode verbleef ik met geld dat ik had opgespaard (Albert Hein) in de Carlton Arms hotel (http://www.carltonarms.com/)
Ik begon meteen met een job search; ik had werk gevonden bij een restaurantje in de Village die ook een vestiging had in SoHo (toendertijd, de vestiging in SoHo is niet meer) Elephant & Castle. Hier was ik een busboy en ik werd een kamergenoot op 11th Street tussen Bleecker Street and West 4th.
In het begin was het heel moeilijk, omdat ik nooit uit mijn ouderlijk huis was geweest en omdat iedereen die ik kende van mijn middelbare school periode doorwas gegaan met een studie, etc. Van de hak op de tak had ik een grote stap genomen die heel erg verkeerd kon uitdraaien, maarja ik zat er nu.
Ik hoorde toen over de green card loterij, deed mee en won, toendertijd al was tig jaar illegaal geweest, als je de green card won, dan kreeg je het.
Toen ik m'n green card kreeg verhuisde ik naar San Francisco, CA (in '93) daar bleef ik voor een jaar totdat ik naar L.A. verhuisde (een week na de Northridge aardbeving) waar ik toen voor 2 jaar bleef, ik ging toen voor een tijdje naar Chicago (suburban) en toen weer terug naar NYC voor een tijdje, sinds 18 Juni 1998 woon ik weer in L.A.. Ik ben zeer gelukkig geworden in de USA, ik heb zeer moeilijke tijden gehad, maar ik denk dat G.d, mijn naieviteit, doorzettingsvermogen, sense of adventure en uiteindelijk teachability mij veel hebben geholpen.
Ik ben nu geen teenager meer, maar een rustig persoon die langzaam maar zeker andere dromen waarmaakt (ik ben bezig met mijn bachelors in Physical Anthropology en History, daarnaast doe ik Pre-Med en zal dit jaar beginnen met aanvraag medical schools).
Ik heb vele banen gehad, ik ben busboy geweest, bloemenverzorger, drug and alcohol abuse counselor, schrijver voor American Red Cross Blood Services Southern California Region PR en als laatste heb ik gewerkt voor de Shoah Foundation waar ik video getuigenissen bekeek en beluisterde van Nederlandse, Belgische, Duitse, Spaanse en Franse Holocaust survivors, verzet-strijders en Politieke gevangenen.
Ondertussen ben ik Amerikaan geworden (Nederlanderschap opgegeven) ik heb samen met m'n partner een townhouse gekocht in L.A., we hebben een hond Raleigh (onze 2 andere honden Jessie & Raider zijn overleden) en sindskort woont mijn beste vriendin Angel bij ons. We hebben een leuk leven, ik ga vaak naar concerten (alle soorten muziek) comedy clubs en toneel (onze andere beste vriendin Helen is actrice), mijn lievelingsbroertje verhuisd volgend jaar naar L.A. en mijn moeder verhuisd straks naar San Francisco. Ik heb familie in Texas en Illinois en we zijn close.
Ik ga voltijd naar de Universiteit en volunteer my time for causes I believe in. Politiek gezien ben ik Democrat, alhoewel ik weleens voor Republikeinen heb gestemd.
Kortom, Life is good.
Mazel Tov
Live and let live is what I aspire to
American
Californian
American
Californian
Wat een verhaal zeg, en ik zit nog maar aan het begin van die ladder, alhoewel ik al wel getrouwd ben, ik ben nog wel met die papierzooi bezig,...
~*The inherent vice of capitalism is the unequal sharing of blessings; the inherent virtue of socialism is the equal sharing of miseries.*~
Winston Churchill
Winston Churchill
Voordat je het weet ben je op vakantie met je hubby en bezoek je met hem de keukenhof of kaasmarkt.DutchUSArmyWife schreef:Wat een verhaal zeg, en ik zit nog maar aan het begin van die ladder, alhoewel ik al wel getrouwd ben, ik ben nog wel met die papierzooi bezig,...
Het komt allemaal goed!!!
Live and let live is what I aspire to
American
Californian
American
Californian
-
Petra/VS
- Medebeheerder
- Berichten: 18900
- Lid geworden op: 07 sep 2003, 15:10
- Locatie: Washington DC metro
- Contacteer:
Echt? Er is net een nieuwe Elephant & Castle hier in DC en we gaan er (bijna) altijd heen in Ottawa.Xerxes schreef:Ik begon meteen met een job search; ik had werk gevonden bij een restaurantje in de Village die ook een vestiging had in SoHo (toendertijd, de vestiging in SoHo is niet meer) Elephant & Castle. Hier was ik een busboy en ik werd een kamergenoot op 11th Street tussen Bleecker Street and West 4th.
Erg leuk om nu ook jouw verhaal te lezen, je hebt net als ik duidelijk voor dit land gekozen, ondanks dat het niet altijd even makkelijk was.
Boek hier uw Nederlandstalige rondleidingen in en rond Washington DC
Dagboek over ons leven in de VS(reisverslagen rechtse kolom)
"Heaven and Earth never agreed to frame a better place for man's habitation than Virginia"~Capt. John Smith
Dagboek over ons leven in de VS(reisverslagen rechtse kolom)
"Heaven and Earth never agreed to frame a better place for man's habitation than Virginia"~Capt. John Smith
Hey Petra:
De Elephant & Castle waar ik toen werkte is een keten dat dezelfde naam (en bijna zelfde logo) gebruikt maar onder eigen beheer viel.
http://www.elephantandcastle.com/
Dit restaurant is nog steeds een aanrader; goede kwaliteit eten, knus restaurantje met vriendelijke service en fantastische locatie.
The Boston Indian Pudding is YUMMIE!!!
Ik denk dat de Elephant & Castle die jij bedoelt het hier fantastisch zou doen in L.A. vooral in Hollywood of Brentwood.
De Elephant & Castle waar ik toen werkte is een keten dat dezelfde naam (en bijna zelfde logo) gebruikt maar onder eigen beheer viel.
http://www.elephantandcastle.com/
Dit restaurant is nog steeds een aanrader; goede kwaliteit eten, knus restaurantje met vriendelijke service en fantastische locatie.
The Boston Indian Pudding is YUMMIE!!!
Ik denk dat de Elephant & Castle die jij bedoelt het hier fantastisch zou doen in L.A. vooral in Hollywood of Brentwood.
Live and let live is what I aspire to
American
Californian
American
Californian
Dankje Xerxes!
Mooi verhaal ook van jou!
Ik herken veel van jouw motieven, was ook zo'n typje, vrijheid blijheid, en dat ben ik nog steeds wel hoor, maar dan op een iets verstandiger manier.
Ik ben blij dat ik me ook niks heb aangetrokken van anderen en m'n gevoel heb gevolgd.
Super dat je ook nogeens de green card loterij hebt gewonnen!
Veel geluk met alles!
Mooi verhaal ook van jou!
Ik herken veel van jouw motieven, was ook zo'n typje, vrijheid blijheid, en dat ben ik nog steeds wel hoor, maar dan op een iets verstandiger manier.
Ik ben blij dat ik me ook niks heb aangetrokken van anderen en m'n gevoel heb gevolgd.
Super dat je ook nogeens de green card loterij hebt gewonnen!
Veel geluk met alles!
Hallo Allemaal. Mijn naam is Matthew Tanghe, woonachtig in Norman, OK en lees al enige tijd vele berichten/onderwerpen. Omdat ik alle verhalen zo leuk vind van dit onderwerp, wil ik ook graag mijn verhaal vertellen over het verleden en het heden tussen NL and the USA. Oorspronkelijk kom ik uit Dordrecht en woon nu al weer zo'n 2 jaar in de V.S.
Toen ik in 1991 16 jaar werd en tijdens het welbekende verjaardags cirkeltje de verhalen van mijn neef aanhoorde over zijn ervaring als Exchange student in CA, begon er bij mij een lichtje te branden... Misschien was dit wel de ultieme oplossing om een tussenpauze te creeren na de MAVO en voor ik mij aanmeld voor een 'hoge school' / college. Ik speelde sinds mijn achtste honkbal en ook de steden, taal, mentaliteit etc trok me heel erg ( voornamelijk van TV ).
Na wat papierwerk en gesprekken werd ik aangenomen om het schooljaar '92/'93 deel te nemen aan het Exchange program van de organisatie ASSE. Ik kreeg mijn vliegschema in de maand Juni van '92 al, maar had nog geen gastgezin. Precies twee weken voor mijn vertrekdatum werd bekend gemaakt dat ik zou verblijven bij de familie Wimsett in Erie, KS - een plaatsje met niet meer dan 1200 inwoners. Korte omschrijving van het uitwisselings jaar: Een onvergetelijke tijd gehad, absolute aanrader en geen moment spijt !
Tijdens mijn schooldagen ben ik in contact gekomen met bijna alle leerlingen ( waren er maar iets van 200 ofzo) en zo ook Amber. Zij was een studie fanaat, maar ook cheerleader en lid van vele 'clubs' binnen de school. We raakte aan de praat en kwamen tot de ontdekking dat we zeker wat voor elkaar voelde. Het schooljaar ging voorbij en dan moet je het er toch over hebben. Als 17 jarige, heb ik besloten om terug te gaan ondanks een aanbieding van een lokale Community College. Hoe verder was de grote vraag? Het idee was om haar naar NL te laten komen met de kerst. Met veel pijn en moeite ( ouders vonden het maar niets dat een 17 jarige naar NL ging in haar eentje ) was het dan toch gelukt. Wij hebben onze spaarcenten gebruikt om een ticket te kopen om haar met de kerst vakantie van '93 naar NL te laten komen. Ik ben daarintegen met de zomer van '94 weer naar de V.S. gevlogen om haar weer te bezoeken. In de tussentijd brieven schrijven ( nee, nog geen e-mail tot 1996/1997 ofzo) en veel bellen ( voor rond de 2.00 gulden per minuut !).
De liefde was nog steeds niet gekoeld en zo vlogen we de aankomende 4 jaar nog heen en weer volgens bovenstaand schema. Amber ging ondertussen naar college (Univ. of Notre Dame) en vierde haar graduation op 16 Mei 1998. Wij trouwden op 30 Mei 1998 en vlogen tezamen terug naar NL op 3 Juni 1998. Papierwerk viel toen nog mee. Ik werkte voor diverse sportmerken in NL en Belgie en Amber zette haar studie in Linguistic Anthropology voort op de Univ. van Amsterdam. In de tussentijd hebben we ook besloten om toch de stap te nemen om (terug) naar de V.S. te gaan na het einde van haar studie. Amber was klaar met haar Masters in Mei 2004 en had vooraf al CV's uitgestuurd en aangemeld bij diverse Universities in the U.S. Uiteindelijk werd ze aangenomen op de University van Oklahoma en zijn in Juni 2004 naar Norman, Oklahoma vertrokken. We wonen nu vlakbij haar familie (4 uurtjes) en qua weer, mensen en stad/levensomstandigheden zou ik voor geen goud meer terug willen. Ik heb mijn werk dat ik in Europa begonnen ben kunnen doorzetten (zelfstandig ondernemer) en een amerikaans kantoor/magazijn opgebouwd in de loop der tijd.
Natuurlijk mis ik wel dingen... Het zou niet goed zijn als het niet zo was....(drop, biertje in de kroeg met wat vrienden, voetballen - nu even niet meer dan, maar goed), maar overall zijn we heel heel erg blij met onze beslissing. We hebben hier ook gewoon weer een sociaal leven opgebouwd.
Sorry dat het verhaal wat uitgelopen is, maar ik kan wel een boek schrijven over de ervaringen en komt weer van alles naar boven.
Vriendelijke groet,
Matthew Tanghe
Toen ik in 1991 16 jaar werd en tijdens het welbekende verjaardags cirkeltje de verhalen van mijn neef aanhoorde over zijn ervaring als Exchange student in CA, begon er bij mij een lichtje te branden... Misschien was dit wel de ultieme oplossing om een tussenpauze te creeren na de MAVO en voor ik mij aanmeld voor een 'hoge school' / college. Ik speelde sinds mijn achtste honkbal en ook de steden, taal, mentaliteit etc trok me heel erg ( voornamelijk van TV ).
Na wat papierwerk en gesprekken werd ik aangenomen om het schooljaar '92/'93 deel te nemen aan het Exchange program van de organisatie ASSE. Ik kreeg mijn vliegschema in de maand Juni van '92 al, maar had nog geen gastgezin. Precies twee weken voor mijn vertrekdatum werd bekend gemaakt dat ik zou verblijven bij de familie Wimsett in Erie, KS - een plaatsje met niet meer dan 1200 inwoners. Korte omschrijving van het uitwisselings jaar: Een onvergetelijke tijd gehad, absolute aanrader en geen moment spijt !
Tijdens mijn schooldagen ben ik in contact gekomen met bijna alle leerlingen ( waren er maar iets van 200 ofzo) en zo ook Amber. Zij was een studie fanaat, maar ook cheerleader en lid van vele 'clubs' binnen de school. We raakte aan de praat en kwamen tot de ontdekking dat we zeker wat voor elkaar voelde. Het schooljaar ging voorbij en dan moet je het er toch over hebben. Als 17 jarige, heb ik besloten om terug te gaan ondanks een aanbieding van een lokale Community College. Hoe verder was de grote vraag? Het idee was om haar naar NL te laten komen met de kerst. Met veel pijn en moeite ( ouders vonden het maar niets dat een 17 jarige naar NL ging in haar eentje ) was het dan toch gelukt. Wij hebben onze spaarcenten gebruikt om een ticket te kopen om haar met de kerst vakantie van '93 naar NL te laten komen. Ik ben daarintegen met de zomer van '94 weer naar de V.S. gevlogen om haar weer te bezoeken. In de tussentijd brieven schrijven ( nee, nog geen e-mail tot 1996/1997 ofzo) en veel bellen ( voor rond de 2.00 gulden per minuut !).
De liefde was nog steeds niet gekoeld en zo vlogen we de aankomende 4 jaar nog heen en weer volgens bovenstaand schema. Amber ging ondertussen naar college (Univ. of Notre Dame) en vierde haar graduation op 16 Mei 1998. Wij trouwden op 30 Mei 1998 en vlogen tezamen terug naar NL op 3 Juni 1998. Papierwerk viel toen nog mee. Ik werkte voor diverse sportmerken in NL en Belgie en Amber zette haar studie in Linguistic Anthropology voort op de Univ. van Amsterdam. In de tussentijd hebben we ook besloten om toch de stap te nemen om (terug) naar de V.S. te gaan na het einde van haar studie. Amber was klaar met haar Masters in Mei 2004 en had vooraf al CV's uitgestuurd en aangemeld bij diverse Universities in the U.S. Uiteindelijk werd ze aangenomen op de University van Oklahoma en zijn in Juni 2004 naar Norman, Oklahoma vertrokken. We wonen nu vlakbij haar familie (4 uurtjes) en qua weer, mensen en stad/levensomstandigheden zou ik voor geen goud meer terug willen. Ik heb mijn werk dat ik in Europa begonnen ben kunnen doorzetten (zelfstandig ondernemer) en een amerikaans kantoor/magazijn opgebouwd in de loop der tijd.
Natuurlijk mis ik wel dingen... Het zou niet goed zijn als het niet zo was....(drop, biertje in de kroeg met wat vrienden, voetballen - nu even niet meer dan, maar goed), maar overall zijn we heel heel erg blij met onze beslissing. We hebben hier ook gewoon weer een sociaal leven opgebouwd.
Sorry dat het verhaal wat uitgelopen is, maar ik kan wel een boek schrijven over de ervaringen en komt weer van alles naar boven.
Vriendelijke groet,
Matthew Tanghe
vervolg
Als toevoeging...
Zou ik bijna vergeten, nu ik het nog eens teruglees:
Het papierwerk in de V.S. was iets lastiger. Alles netjes ingevuld en op tijd verstuurd ( in de V.S. wel te verstaan), maar door de bureaucratie en drukte duurt het heeeeeel lang om alles rond te krijgen. Proces gelijk in Juni 2004 begonnen en in September 2005 was eindelijk alles rond. Ik heb nu een Green Card voor 10 jaar en ook gelijk een Amerikaans rijbewijs gehaald ( maar liefst 22 USD in Oklahoma !!!!). Maar toch 1 jaar en 3 maanden moeten wachten om ook maar iets in mijn eigen naam te kunnen doen.
Advies aan mensen die dezelfe stap willen maken / zelfde situatie hebben - begin al het papierwerk in NL !!! Kans is groter dat het niet zo lang duurt als hier!
De groeten,
Matthew
Zou ik bijna vergeten, nu ik het nog eens teruglees:
Het papierwerk in de V.S. was iets lastiger. Alles netjes ingevuld en op tijd verstuurd ( in de V.S. wel te verstaan), maar door de bureaucratie en drukte duurt het heeeeeel lang om alles rond te krijgen. Proces gelijk in Juni 2004 begonnen en in September 2005 was eindelijk alles rond. Ik heb nu een Green Card voor 10 jaar en ook gelijk een Amerikaans rijbewijs gehaald ( maar liefst 22 USD in Oklahoma !!!!). Maar toch 1 jaar en 3 maanden moeten wachten om ook maar iets in mijn eigen naam te kunnen doen.
Advies aan mensen die dezelfe stap willen maken / zelfde situatie hebben - begin al het papierwerk in NL !!! Kans is groter dat het niet zo lang duurt als hier!
De groeten,
Matthew
Mooi verhaal hoor, bedankt dat je het hier met ons deelt. Zo zie je maar, "you never know were love takes you"...
Even terzijde, de uitwisselingsstudenten die we in huis gehad hebben waren ook hier via ASSE, de eerste keer dat we gastouders waren was in'92.
Annemiek
Even terzijde, de uitwisselingsstudenten die we in huis gehad hebben waren ook hier via ASSE, de eerste keer dat we gastouders waren was in'92.
Annemiek
Info Ithaca & Finger Lakes Regio: http://www.flregio.blogspot.com"
Mooie plekjes noordoosten: http://noordoosten.blogspot.com/"
http://www.annaharalson.com/
Mooie plekjes noordoosten: http://noordoosten.blogspot.com/"
http://www.annaharalson.com/
-
Dan
- Amerikakenner
- Berichten: 578
- Lid geworden op: 25 okt 2005, 23:30
- Locatie: omgeving Atlanta, Georgia
Ten eerste welkom Matthew.
Klopt helemaal. Wij deden op het consulaat in Amsterdam de filing van de I-130 op 23 januari 2003 en op 3 maart 2003 had ik het laatste interview en ontving het visum.....totaal 40 dagen.Advies aan mensen die dezelfe stap willen maken / zelfde situatie hebben - begin al het papierwerk in NL !!! Kans is groter dat het niet zo lang duurt als hier!
-
kastelke
- Amerika-expert
- Berichten: 18396
- Lid geworden op: 02 feb 2005, 08:56
- Locatie: Oakville, Ontario
- Contacteer:
Fijn verhaal, Matthew! Ik vind het altijd heel erg knap dat mensen zo'n lange-afstandsrelatie kunnen volhouden; vermoed dat zij elkaar dan écht wel heel graag zien, want makkelijk is anders! Dus die happy endings van het huwelijk vind ik heerlijk!
Ik hoop alleen maar dat niet al te veel mama's/papa's van toekomstige uitwisselingsstudenten hier komen lezen; ze zouden zich wel eens kunnen bedenken om hun kind een jaartje naar Amerika te laten gaan!
(ik vermoed dat dat bij mijn moeder de reden was om "neen" te zeggen op mijn vraag indertijd).
Ik hoop alleen maar dat niet al te veel mama's/papa's van toekomstige uitwisselingsstudenten hier komen lezen; ze zouden zich wel eens kunnen bedenken om hun kind een jaartje naar Amerika te laten gaan!
(ik vermoed dat dat bij mijn moeder de reden was om "neen" te zeggen op mijn vraag indertijd).Elke
*PR in Canada sinds 2010* - *Canadian Citizen sinds Februari 2016* - *DV-2017 winnaar met Case number EU11xxx*
Ons leven in Oakville, ON
*PR in Canada sinds 2010* - *Canadian Citizen sinds Februari 2016* - *DV-2017 winnaar met Case number EU11xxx*
Ons leven in Oakville, ON
-
vana
- Amerika-expert
- Berichten: 12800
- Lid geworden op: 14 okt 2003, 15:50
- Aantal x V.S. bezocht: 4
- Locatie: Noord-Holland
- Contacteer:
Hoi Matthew
:welcome: op het forum.
Dat moet echte liefde zijn tussen jullie als je het zoveel jaren volhoud om heen en weer te reizen en elkaar zo weinig ziet (zeker in een tijd zonder e-mail en webcams)
Fijn dat jullie het zo naar jullie zin hebben in Amerika. Ik vond het leuk om je verhaal te lezen.
Marjon
:welcome: op het forum.
Dat moet echte liefde zijn tussen jullie als je het zoveel jaren volhoud om heen en weer te reizen en elkaar zo weinig ziet (zeker in een tijd zonder e-mail en webcams)
Fijn dat jullie het zo naar jullie zin hebben in Amerika. Ik vond het leuk om je verhaal te lezen.
Marjon
Is dat artikel ook online? Wat dat vind ik wel interessant,...
Allereerst, mooi verhaal Matthew! Leuk dat je nu met je "high school sweetheart" bent getrouwd! En inderdaad, in een tijd van "slechts" brieven schrijven en bellen valt het al helemaal niet mee om een lange afstands relatie te hebben. Goed dat het jullie toch gelukt is!
Hihi,
ja dat klopt, van de Yes.
een aantal jaar geleden stond er een oproepje of je wilde mailen als je een internetliefde had, voor een klein wekelijks artikeltje. Ik schreef, en ze vonden de lovestory zo leuk dat ze er zo'n 2 pagina "zwijmelverhaal" van maakten, haha.
Onlangs kreeg ik een mailtje van de yes, of ik er weer in wilde met een vervolg artikeltje, omdat de Yes 20 jaar bestond wilden ze terugkijken op verhalen die erin hadden gestaan, hoe het nu met die mensen ging enzo.
Achja, is altijd leuk, dus ik vond het prima.
Als ik dan toch bezig ben..in mei stonden m'n moeder, kids en ik ook nog in de Ouders van nu met een artikel. We waren toen net in Nederland. Het ging over de band met je moeder, hoe die veranderd is sinds je kinderen hebt. Daarin ging het dus ook vooral om de afstand, en ik dacht eraan door wat Kastelke zei. Mijn moeder vind het eigenlijk prima zo. Natuurlijk waren ze er al wel wat op voorbereid dat ik misschien zou emigreren, dat wilde ik als kind altijd al, maartoch. Echter, uiteraard mis je elkaar, maar mijn zus woont op 2 uur rijden van mijn ouders en mijn broer 1 uur. Ze zien mijn broer en zus en hun kinderen dus ook niet dagelijks/wekelijks.
Mijn moeder vind het opzich best fijn zo, door email, skype, webcam (ik bel meerdere keren per week), lijkt het al dichterbij, en als we elkaar dan zien (ouders 2 keer per jaar hier, wij 1 keer daar) is het ook meteen voor een paar weken en is het contact veel intensiever, je trekt dan ook de hele dag met elkaar op.
Natuurlijk zou ik liever hebben dat ik op zaterdag met m'n moeder de stad in kon of even op de koffie, maar het is goed te doen.
Trouwens, ik ben niet mediageil ofzo hoor! Het is meer toevallig zo gelopen. Als er om verhalen over iets wat op mij slaat word gevraagt schrijf ik snel enthousiast, niet verwachtend dat men daar dan ook interesse in heeft..
Maar het was opzich wel een leuke ervaring, vooral de Ouders van nu, werden we echt opgetut enzo, dat blijft toch leuk om eens mee te maken.
Ik heb trouwens geen scan van het Yes artikel, m'n scanner is al een poos kapot, en nog geen nieuwe.
Hihi,
ja dat klopt, van de Yes.
een aantal jaar geleden stond er een oproepje of je wilde mailen als je een internetliefde had, voor een klein wekelijks artikeltje. Ik schreef, en ze vonden de lovestory zo leuk dat ze er zo'n 2 pagina "zwijmelverhaal" van maakten, haha.
Onlangs kreeg ik een mailtje van de yes, of ik er weer in wilde met een vervolg artikeltje, omdat de Yes 20 jaar bestond wilden ze terugkijken op verhalen die erin hadden gestaan, hoe het nu met die mensen ging enzo.
Achja, is altijd leuk, dus ik vond het prima.
Als ik dan toch bezig ben..in mei stonden m'n moeder, kids en ik ook nog in de Ouders van nu met een artikel. We waren toen net in Nederland. Het ging over de band met je moeder, hoe die veranderd is sinds je kinderen hebt. Daarin ging het dus ook vooral om de afstand, en ik dacht eraan door wat Kastelke zei. Mijn moeder vind het eigenlijk prima zo. Natuurlijk waren ze er al wel wat op voorbereid dat ik misschien zou emigreren, dat wilde ik als kind altijd al, maartoch. Echter, uiteraard mis je elkaar, maar mijn zus woont op 2 uur rijden van mijn ouders en mijn broer 1 uur. Ze zien mijn broer en zus en hun kinderen dus ook niet dagelijks/wekelijks.
Mijn moeder vind het opzich best fijn zo, door email, skype, webcam (ik bel meerdere keren per week), lijkt het al dichterbij, en als we elkaar dan zien (ouders 2 keer per jaar hier, wij 1 keer daar) is het ook meteen voor een paar weken en is het contact veel intensiever, je trekt dan ook de hele dag met elkaar op.
Natuurlijk zou ik liever hebben dat ik op zaterdag met m'n moeder de stad in kon of even op de koffie, maar het is goed te doen.
Trouwens, ik ben niet mediageil ofzo hoor! Het is meer toevallig zo gelopen. Als er om verhalen over iets wat op mij slaat word gevraagt schrijf ik snel enthousiast, niet verwachtend dat men daar dan ook interesse in heeft..
Maar het was opzich wel een leuke ervaring, vooral de Ouders van nu, werden we echt opgetut enzo, dat blijft toch leuk om eens mee te maken.
Ik heb trouwens geen scan van het Yes artikel, m'n scanner is al een poos kapot, en nog geen nieuwe.
