Heftig topic dit. Heb het helemaal doorgenomen en kan me vinden bij de meeste van de reacties hier.
Ik denk dat als je echt naar Amerika wilt en iedere keer tot het begin van mei zit te wachten om je confirmation number te controleren, of op oktober om
mee te doen, dan denk ik toch dat je echt héél graag weg wil.
Ondertussen, leef je hier niet (of te weinig) en blijf je maar wachten. Ik ervaar hetzelfde. (bv: het uitstellen om een huis te kopen)
De wens om te vertrekken is zo intens zodat ik onbewust misschien te weinig uit het leven hier haal.
Hoe dan ook sta ik niet stil en probeer ik zoveel mogelijk bij te leren en opleidingen te volgen.
Mijn Engels verbeterd elke dag

Dat komt goed van pas voor later.
Ik ben nu 28 dus heb nog wel wat tijd maar stilaan mag er toch beweging komen in de (Amerikaanse droom).
Deze periode is voor mij altijd een periode van: "Zou het me toch lukken?" Na november is alles terug weer normaal en denk ik er niet veel aan.
Dan komt de maand maart en begin je terug hetzelfde gevoel te evenaren als net na je inschrijving.
Iedereen op het forum komt dan ook eens een kijkje nemen in de slowchat en dan zijn we echt vertrokken.
Nog 60 dagen, 40 dagen, 25 dagen, nog 15 dagen (dan begint de spanning te snijden) en daarna duurt het precies een eeuwigheid.
Dan is het de grootse dag en durf je niet te kijken, "ach ja, 't zal sowieso negatief zijn, ik kijk later wel eens als het een beetje bezonken is".
Daarna toch maar controle doen en constateren dat je er niet bij bent. En we zijn terug vertrokken...
Het is een ingrijpende beslissing als wil emigreren, maar ik blijf er zeker in geloven. Ondertussen studeer en werk ik verder en daarna zien we wel.
Btw: Leer ik weer veel van de ervaringen van anderen hier op het forum en over de verschillende procedures. (of lees ik diep terug in oudere berichten)
Maar ik moet eerlijk bekennen, dat momenteel het gevoel weer héél intens aanwezig is. SPANNEND TOCH DIE DIVERSITY LOTTERY! ! !
