Zo, hallo, dat was weer even geleden.
Inmiddels dus toch al (bijjjjjjna) tien maanden in de VS. Het gaat best goed. Op papier gaat het geweldig, zelfs. Ik verdien als zelfstandige best goed, zeker voor de uren die ik maak en ik doe ook veel vrijwilligerswerk. Mijn man doet het prima op de universiteit. Werkt zich wel helemaal de blubber, maar de resultaten zijn er dan ook naar. Het is hier bijna altijd zonnig (en als het regent vieren we feest voor de toestand in de stuwmeren, dus ook dat is geen straf) en op Nieuwjaarsdag had ik niet eens een jas aan. We hebben een kolibrie-voerhanger op het balkon en vergapen ons dus dagelijks aan de schattigste vogeltjes ter wereld. De kalkoenen - die toen we aankwamen nog kleine kuikentjes waren - zijn inmiddels tot volgroeide exemplaren verworden en ook de hertenbaby's zijn opgegroeid. Mijn ouders zijn voor het eerst op bezoek geweest en dat was fijn, al heb ik ze niet zo erg gemist als ik vooraf gedacht had. Het 'voelt' gewoon niet zo ver weg met alle e-mail / Google Voice en andere communicatiemethoden.
Emotioneel vind ik het best wel eens lastig. Als ik veel werk heb, ben ik best tevreden, maar vaak sta ik 'on retainer' en heb ik dus meer vrije tijd dan goed voor me is, wat ik lastig op kan vangen doordat diezelfde vrije tijd ook *poef* weer kan verdwijnen als er een grote opdracht in m'n inbox ligt. Ik heb leuke mensen leren kennen en ook al wel echt een beetje vrienden gemaakt. Het vrijwilligerswerk dat ik doe is best pittig, in de zin dat ik moet samenwerken met soms veel minder gemotiveerde mensen en binnen een vrij beperkend raamwerk, maar dat maakt het ook wel weer de moeite waard. Ik heb het idee zaken wel echt beter te maken dan ze waren. Waar ik vooral mee worstel is dat het allemaal een beetje 'leeg' voelt. Alsof ik hier alleen m'n tijd zit vol te maken tot we elders heen kunnen en ik weer 'echt' kan meedoen. Het zal nog wel een beetje 'culture shock' zijn, met een scheutje van mijn natuurlijke zwartgalligheid erdoor, dus ik probeer het maar een beetje te laten voor wat het is en door te gaan met de dagelijkse dingen. Tegen alteveel piekeren heb ik een leuk computerspel gevonden waar ik die extra vrije tijd in giet. Ik vind de woonomgeving ook niet erg inspirerend en heb het idee dat (alhoewel het voor de portemonnee hier heeeeerlijk wonen is, zeker voor de regio) ik beter af zou zijn in een meer stadse omgeving. We gaan voor het komende jaar toch niet verhuizen, dus ik doe het er maar mee. Daarna zullen we denk ik beiden wel echt weer toe zijn aan (en het budget hebben voor) het stadsleven. Hopelijk "mogen" we dan ook eeeeeeeeeeeindelijk een hond
Verder kan ik niet ontkennen dat mijn ego het verrekte moeilijk heeft met dat labeltje 'trailing spouse'. Het maakt het lastig om mezelf serieus te nemen, zeker omdat zoveel van mijn lotgenoten / buurtgenoten tevreden lijken te zijn met een levensstijl waar ik me niet in kan vinden. Ik _wil_ geen lui leventje met yoga en lattes met vriendinnen en 'selfies' op Facebook, een baby en een hobby! Ik wil een carrière en wonen in een bruisende stad en hard werken en ertoe doen en een hond en vooral geen baby en wel heel veel reizen, en hard leven en vroeg doodgaan, en, en, en... Ik bedoel... Natuurlijk is het fijn dat ik de tijd heb om elke avond te koken en om uitgebreide lunches voor mijn man in te pakken. T is een luxe. En toch zou ik zo de helft van dat lekkere zelfgekookte eten inruilen voor een bak take-out en het geloof dat ik nog altijd wat beteken in de wereld. Ken je dat stemmetje dat zegt: "Kijk haar nou, verwend vrouwtje van een succesvolle vent. Zit ze daar in Amééérika een beetje schrijvertje te spelen en zich te goed te voelen voor het huishouden. Tss. Beetje vrijwilligertje spelen in een plaatselijke kringetje en denken dat dat wat uithaalt. Sneu hoor..." dat stemmetje mag van mij dus linea recta oprotten. Hup! Terug naar Nederland, jij, je stond niet op de paklijst. Overigens ben ik altijd wel een beetje een 'malcontent' geweest, dus of ik nou echt ongelukkiger ben dan in Nederland, mwah. Wat meer existentialistische zelftwijfel, wat minder frustraties over een keurslijf, misschien. Ik heb niet het idee dat het veel uitmaakt.
Qua zorgverzekering vind ik het hier bar en boos. Ik zit op een 'partner plan', wat gruwelijk duur is en niet heel veel dekt. Covered California kon me (nog) niet vertellen wat we moesten betalen als tweepersoonshuishouden waarvan de één een flexibel inkomen heeft en de ander geen inkomen heeft maar wel verplicht elders verzekerd is en dus hebben we hier maar voor gekozen. Overigens heb ik wel een heerlijke nieuwe huisarts. Een lieve dame, die echt de tijd voor me nam. Dat er een diagnose voor een (tweede) chronische ziekte lijkt aan te komen stemt me niet hoopvol, maar in elk geval krijg ik van de dokter goed advies dat rekening houdt met het feit dat ik in zorgland hier de weg nog niet goed weet.
De natuur, daarentegen... Daarvoor zou ik hier nou wél willen blijven. Zelfs de meest oninspirerende forens door de voorsteden heeft kleine juweeltjes. Kleurrijke vogels in afwateringskanalen, een schitterende palmboom tussen de flats of een 'empty lot' vol veldbloemen. Er bloeit hier het hele jaar door vanalles en er fluit en er tsjirpt ontzettend veel. Met een gehuurde auto (of zelfs gewoon met de bus) is de natuur hier zo gemakkelijk te bereiken en is het zo ontzettend spectaculair, daar kan volgens mij geen enkele andere woonplek aan tippen.
Dan zijn er natuurlijk de vastgoedmarktpraktijken, de uitbuiting van de arbeidsmarkt en het summum van NIMBY-isme dat je hier in de regio vindt. Er zijn de mensen met psychische problemen die hier onder elk viaduct wel slapen. Er zijn de mensen die - ondanks dat ze werk hebben - zich geen gedeelde slaapkamer kunnen veroorloven en daarom hun tentje maar langs het spoor opzetten of in hun auto slapen (tenzij ze in Mountain View wonen - daar is in je auto slapen tegenwoordig bij wet verboden). Daarom wil ik hier dan dus juist niet meer blijven.Niet omdat ik het niet kan aanzien, maar omdat ik niet wil meedoen aan het systeem. Ik ga wel ergens anders de 'gentrifier' spelen. Ergens waar je niet mag discrimineren op section 8 en waar huurbescherming ook geldt voor nieuwe flatgebouwen.
Enfin, het is geen 'raving enthusiasm', a lá kaapkoraal, maar misschien toch wel de moeite waard om te lezen. Nu ga ik maar eens aan het eten beginnen, denk ik.
