Zelfmedelijden vind ik altijd zo'n hard woord. En ik vind eigenlijk ook dat mensen af en toe best een beetje medelijden mogen hebben met zichzelf. Soms is het leven gewoon even heel moeilijk.
Manuela, hoe voel je je met je a.d. medicijnen? Hoelang neem je ze al en heb je het idee dat het aanslaat? Van een vriendin weet ik dat sommige medicijnen misschien wel helpen tegen sommige symptomen maar aan de andere kant ondermijnen ze al je energie en de drang om dingen op te lossen. Zo heb ik m'n vriendin een paar weken bijna alleen maar op de bank zien liggen. Van een 'typisch Amerikaanse vrouw' (actief en pushy ) veranderde ze in iemand die echt nergens energie in had en eigenlijk geen zinnig gesprek kon voeren. Het besef dat ze terug moest naar de dokter kwam toen ik een dag weg moest en haar kinderen niet kon opvangen. Ineens zag ze hoe erg het met haar was en is ze teruggegaan naar de dokter.
Niet dat je problemen alleen maar aan je pillen liggen maar soms is het even zoeken naar de juiste dosis/soort om weer een beetje fatsoenlijk de dag door te kunnen komen.
Zijn er misschien dingen waar we hier op het forum mee kunnen helpen? Dingen opzoeken ofzo?
nee ik heb nog niet een goed idee of het aanslaat (vandaag de 4de dag) ik heb een lichte dosis maar mijn eetlust is wel voor 100% weg, ik moet mezelf dwingen om te eten en te drinken, zodra ik er even op uit ben gaat alles wel, maar zodra ik weer in dat huis in friesland zit met echt geen bal te doen dan is het een gevecht om mezelf wakker te houden .. zijn dat de pillen ?? of pure verveling ?? en zodra ik wegzak droom ik ook direct heel akelig !!
en als het dan eindelijk tijd is om naar bed te gaan dan lig ik vanaf half 4 wakker ...
ik zou verder niet weten wat iemand nog voor mij kan doen, het was een soort noodkreet omdat ik me zo rot voel.
in beide landen voel ik me niet meer thuis, geen eigen woning meer en dit huis hier is friesland is zo afgelegen en somber ingericht en zonlicht komt ook haast niet binnen .. echt vreselijk, het allerergste is nog wel dat we er maar niet uitkomen en de verveling
bepalen in welk land je gaat wonen is nogal van invloed op je leven .. en dan moet je ook nog maar het geld hebben om alles voor elkaar te krijgen en weer een huis te kunnen bezitten en inrichten ..
manuela meilink schreef:in beide landen voel ik me niet meer thuis,
Ik wil toch een kanttekening plaatsen. Ik snap dat je je nu superrot voelt. Maar van de VS heb je een klein stukje Texas gezien en in NL zit je nu in negorij in Friesland. Daarmee kan je toch niet de uitspraak over de volledige landen doen.
ik voel me niet meer thuis in texas dan i.p.v dat ik amerika zeg en ik heb intussen heel wat van nederkland gezien en op meerdere plaatsen gewoond om te weten dat ik me hier ook niet meer thuisvoel. ik kan er niets aan doen wat ik voel op dit moment ..
Je bént ontheemd, want je hebt geen thuis. Normaal gesproken ga je na een verhuizing uitzoeken hoe alles werkt, wanneer het vuilnis wordt opgehaald, waar de supermarkten zijn, en de apotheek, en de bibliotheek. Je maakt je het eigen, omdat het datgene is waar je het mee moet doen in je nieuwe bestaan, ongeacht of het tegenvalt of niet. De dingen die tegenvallen, worden op den duur vanzelf gewoon, en de dingen die meevallen merk je op den duur ook niet meer op. Zo lang er geen knopen doorgehakt worden, zul je die ontheemdheid in deze gemoedstoestand niet kwijtraken, hoeveel positieve dingen er ook zijn.
Nu is het nog zomer, de periode waar de meeste mensen energie tanken voor de winter en waar het leven er doorgaans beter uitziet. Ik zou echt proberen om een aantal duidelijke besluiten te nemen voordat het straks herfst en winter wordt. Als het jou niet lukt, dan hopelijk toch je man (maar idealiter jullie samen natuurlijk).
een ander land binnen europa daar hebben we ook sterk over nagedacht maar we hebben door deze ervaring een beetje emigratie angst opgelopen plus dat mijn jongste zoon het ook genoeg geweest vind met verhuizen en ziet een ander land met weer een andere taal niet zitten.
en demona je hebt helemaal voor de volle 100% gelijk .. zolang er geen knopen doorgehakt worden en we hier zitten wordt het alleen maar erger, en ik wil in dit sombere huis waar toch al bijna geen zonlicht invalt ab-so-luut geen herfst of winter meemaken ...
Maar praktisch gezien, met werk en visum (even los van wat je kinderen willen), kun je nog terug naar de VS? Als je in Nederland blijft, heeft je man dan een baan? Is er in een ander Europees land wel werk voor hem, of juist niet?
Ik zou eerst heel praktisch gaan kijken naar wat KAN, en dan inderdaad de knoop doorhakken, zo ver er nog keus is, en er het beste van gaan maken. Waar je je ook vestigt, je moet toch wennen en dat kost tijd. Maar die onzekerheid, ik weet uit eigen ervaring dat dat aan je vreet.
Wij zitten zelf nu in de fase dat we wel weten dat we naar Rio verhuizen, maar we weten niet of dat volgende maand, met kerst , of ergens er tussen in is. Inmiddels heb ik wel aardig geleerd om met dit soort dingen om te gaan, dus ik baal wel, maar lig er niet wakker van, maar een paar jaar geleden zou ik het er een stuk moeilijker mee hebben gehad. Ik wil gewoon duidelijkheid, knopen doorhakken, want pas daarna kunnen we er echt aan gaan werken om deze verhuizing een succes te maken.
Thinking outside the box: is het een idee om een studie voor het een of ander op te pakken? Misschien is er iets dat je al jaren wilde doen, dan zou je nu die kans kunnen pakken. Een goede manier om jezelf bezig te houden, je gedachten ergens anders op te zetten en met een beetje geluk een diploma aan het einde.
===== Permanent Resident since July 23, 2014 =====
Ik heb lang getwijfeld voor ik ging reageren, want onze emigratie naar Spanje was totaal vrijwillig (al lagen gezondheidsredenen wel ten grondslag aan dit besluit) en alles ging eigenlijk heel voorspoedig. We kochten hier een mooi huis voor het geld waarvoor je in Nederland inderdaad nog geen rijtjeshuis koopt, zetten ons huis in Nederland te koop en waren dit binnen negen maanden kwijt voor een mooi bedrag en konden zonder financiële problemen vertrekken naar een warm en prettig land. Onze kinderen waren net wat ouder dan die van jullie en behalve de jongste, die nog een tijdje meeging, hadden ze allemaal woonruimte en een baan. Dat laatste is nog zo en ook de jongste zit nu op haar eigen stekje in Nederland, al houden wij haar financieel nog wel overeind vanwege haar gezondheidsproblemen.
Maar ik zie ook overeenkomsten en dan vooral het ontheemde gevoel, ik herken dat zo. We verkochten in februari ons huis en moesten er voor 29 april uit zijn. We gingen direct een maand naar Spanje en ons nieuwe huis was al volledig ingericht en klaar voor onze komst. Toen moesten o terug om de boel leeg te gaan halen en om tijdelijk te gaan wonen in een bed & breakfast van onze makelaar. We konden namelijk nog niet weg, omdat de jongste nog eindexamen moest doen. Van begin april tot begin juli woonden we dus in een huis waar weinig van ons zelf was. Geen stoel die echt lekker zat, geen bank waar je je in kon nestelen, geen echte taken, verbeteringen, dingen die ik normaal zo leuk vind om in huis te doen. Het voelde als wachten en ook wij kregen slecht weer, het huis was wat vochtig en koud en ik kon gewoon mijn draai niet vinden. En denk niet dat ik eenzaam was, want we woonden op vijf kilometer van ons eigen huis, vlakbij onze kinderen en naast onze makelaar en ons gezin, waar we het ontzettend goed mee konden vinden. Het was kersentijd en we zaten midden in hun kersenboomgaard en de hele dag door was het druk met plukkers, klanten aan de kersenkraam en mensen die binnen vielen. Maar toch, mijn leven stond ´in de wacht´, voor mijn gevoel konden we pas door na onze emigratie.
Bepaalde dingen konden nog niet worden afgesloten omdat we nog niet uit Nederland waren uitgeschreven en in Spanje wachtte ook veel regelwerk, maar ook dat kon pas na de definitieve verhuizing. Ik werd daar zo narrig van, je zat maar op je stoel te wachten tot het een keer juli werd en ik verlangde naar mijn eigen bed, mijn eigen boeken, mijn eigen keuken, mijn eigen alles. Gelukkig hadden we wel fijne bedden, maar o jee, dat rottrapje elke nacht af naar het toilet, terwijl we in ons nieuwe huis een mooie ensuite badkamer hebben. Dat soort dingen.
Ik denk dan ook dat in jullie geval stilstand echt achteruitgang betekent. En ja, Nederland is duur, het klimaat is niet prettig en misschien zijn er gebieden waar je wel vindt wat je zoekt. Het sociale contact wat wij hier in Spanje hebben met veel andere emigranten, vooral Nederlanders, vind ik erg prettig. We wonen tussen de Spanjaarden en hebben na twee jaar al best wat Spaanse vrienden, maar gelukkig kan ik ook nog veel met Nederlanders delen. Het sociale leven hier vult zich vanzelf, iedereen heeft veel tijd, want de meesten werken hier niet meer en iedereen zit in hetzelfde schuitje. Je hebt niet automatisch je oude vriendengroep en familie om je heen, maar moet een nieuw sociaal leven opbouwen. Wat dat betreft is emigratie naar een land binnen Europa, al is de taal totaal anders, toch makkelijker dan naar een gebied waar je alles zelf moet gaan doen. Misschien is dat een overweging als je terug naar Amerika gaat: zoek een internationale woongemeenschap! Binnen Europa is dat makkelijker en Spanje is een geweldig land wat betreft het klimaat en alles is er te vinden en te krijgen, behalve werk. Wie de kost hier moet verdienen, zal het moeilijk krijgen en daarom zou ik hier ook nooit met oudere kinderen heen gaan. Maar juist omdat het zo dicht bij Nederland is, is het misschien makkelijker om je zoon achter te laten en zijn eigen weg te laten vinden? En dan noem ik Spanje als voorbeeld hoor, het gaat voor meer landen binnen Europa op.
Je hebt een grote stap gemaakt door jullie probleem te erkennen, maar als jullie niet proberen weg te komen uit deze benarde en benauwde situatie, komt het niet goed. Ga in gesprek met Dell en kijk wat er binnen Europa of Amerika nog meer mogelijk is. En laat je niet leiden door wat je oudste wil, want hij klinkt als een jongen die nu vooral weg wil. Ik denk dat hij niet gelukkig wordt van welke keus dan ook nu.
Ik wens jullie heel veel wijsheid toe, maar neem stappen, blijf niet hangen in deze nare situatie!
Jrabakker schreef:Thinking outside the box: is het een idee om een studie voor het een of ander op te pakken? Misschien is er iets dat je al jaren wilde doen, dan zou je nu die kans kunnen pakken. Een goede manier om jezelf bezig te houden, je gedachten ergens anders op te zetten en met een beetje geluk een diploma aan het einde.
Ja, iets voor jezelf doen, geeft je weer een doel. Ik merk dat ik heel narrig word als ik niet iets nuttigs onder handen heb. Mijn man heeft hier veel en veel minder pijn en daar ging het om, we hebben een stabiel inkomen, het leven is prima, maar ik heb altijd een vorm van werk gehad en dat heb ik niet meer. Dus studeer ik, ik heb in krap twee jaar tijd mezelf met LOI -opleidingen naar meergevorderd Spaans gewerkt en ga over een maand weer beginnen. Ik moet gewoon achter de boeken en mezelf verder ontwikkelen, anders word ik gek.
we kunnen nog terug naar amerika dat is geen probleem. mijn man kan zijn baan overal mee naar toe nemen en van huis uit werken. jeetje rio dat is ook een aardig stap. ik wil uiteraard overal het beste van maken maar het is hier afgelegen en saai en verder buiten mijn laptop en een paar boeken heb ik hier niets ..
en een studie ?? ja wie weet, maar zolang ik nog aan de medicijnen zit en niet weet hoe of wat en welke kant we opgaan lijkt het me niet handig. ik heb heel erg last van concentratie problemen door de medicijnen.
en bedankt voor je verhaal nieuwenoord, we hebben zeker ook aan spanje gedacht maar wilde het niet zomaar impulsief doen als een soort rare sprong van een kat in het nauw. ik zal je verhaal ook even aan mijn man laten lezen kijken wat hij ervan zegt.
en gek aan het worden door niks om handen te hebben is al in volle gang
Onze achterbuurman (en forumlid) Bauke werkt hier maandenlang van huis uit voor een IT-bedrijf. Zij hebben hun huis in Nederland nog, maar zouden zo kunnen verhuizen. En (voormalig) forumlid Texas Boy woont hier twee dorpen verder en heeft Texas dus ook verruild voor Spanje. Mocht je hun ervaringen willen horen, dan kan je via mij zijn mailadres wel krijgen.
je kunt het ook terugredeneren: je hebt concentratieproblemen door de medicijnen omdat je niets om handen hebt. Misschien als je dat wel hebt (die studie bijvoorbeeld), dan heb je die medicijnen misschien niet eens nodig!
===== Permanent Resident since July 23, 2014 =====
Manuela, je moet je noodklok vooral voor jezelf luiden. Alles dat hier geopperd wordt, redeneer je weer weg. Wat wil je eigenlijk horen? Oplossingen, tips en adviezen die worden aangedragen zijn niet goed, je blijft maar steeds hetzelfde herhalen en alle adviezen lijken niet aan te komen. Je zit in een self-fulfilling prophecy en dat wordt alleen maar erger. Natuurlijk mag je af en toe ook zelfmedelijden hebben, en natuurlijk vinden wij het ook allemaal vreselijk vervelend voor je. Maar ja, dat lost niets op en daarmee verandert zeker niets. Als je wat wil veranderen, zul je dat toch zelf moeten doen. Dus zelf op zoek naar een ander huis, aanpakken wat je niet bevalt en zorgen dat je lijst met negatieve punten wordt omgezet in een lijst met positieve punten. En bedenken waar je nu wel en niet wil wonen, moet je ook zelf doen. Maar je kunt er wel hulp bij krijgen!
Anti-depressiva slikken zonder een vorm van therapeutische begeleiding is niet een goed idee voor de lange termijn, en wat al eerder gezegd werd, het is ook belangrijk om te controleren of de medicijnen wel doen wat ze moeten doen. Therapie, of evt. coaching kunnen je helpen om je eigen gedachten en datgene wat je parten speelt te ordenen en op een rij te krijgen, dat helpt bij het maken van nieuwe keuzes. Want nu draai je alleen maar rond in een kringetje.
Geef jezelf een spreekwoordelijke schop onder je kont, en ga beginnen met het wegwerken van alle negativiteit. Want door ze steeds te herhalen en te zoeken naar bevestiging, zal je niets veranderen en niets oplossen.
Ik heb al eerder gezegd dat ik een luisterend oor te bieden heb, en ik zal het nog iets concreter maken: ik ben coach, en ik bied je mijn diensten gratis aan. Ik wil best met jou in gesprek om helder te krijgen wat je nu precies parten speelt. Een ander idee is om een goede psycholoog te zoeken. Maar ga de boel op een rijtje zetten!
Er is helemaal niets mis met Nederland, en er is helemaal niets mis met Texas. Natuurlijk kan het zijn dat je er niet kunt aarden, en natuurlijk speelt de omgeving een belangrijke rol in hoe je je voelt, maar het begint wel allemaal bij jezelf en niet bij je omgeving. Want je omgeving zul je niet veranderen, je kunt alleen jezelf veranderen en op basis van alle wijsheid die je daarbij opdoet keuzes kunnen maken die goed zijn voor jou en je gezin. En ondanks de situatie waar je nu in zit: die verandert niet van vandaag op morgen. Je zult niet volgende week weer in Amerika wonen, of in Spanje. Het lijkt me belangrijk dat jullie samen goed leren uit alles wat gebeurd is en daarvan op een rij zetten wat de consequenties zijn voor een volgende keuze. Een impulsief besluit door iemand die depressief is zal zeker geen zoden aan de dijk zetten. Werk dus aan die depressiviteit en die negativiteit en neem verantwoordelijkheid voor je eigen leven. Alleen dan kun je uit het dal klimmen.
"A pessimist sees the difficulty in every opportunity; an optimist sees the opportunity in every difficulty" Winston Churchill
Hier schrijf ik over wat mij bezighoudt in mijn leven. Lees mee en laat een berichtje achter, leuk!
Voor wat het waard is: ik woon nu meer dan 37 jaar in de VS en voel me hier erg thuis. Ook een aantal keren verhuist, onder meer van New York naar Minnesota toen onze zoon 10 was. En ondanks dat het binnen hetzelfde land was, heeft het een jaar geduurd dat hij ons die verhuizing vergeven heeft.
Dat op twee benen, 1 in de VS, 1 in Nederland, gevoel ken ik, ik heb daarom gewacht met Amerikaan te worden totdat ik dat kon doen met behoud van mijn Nederlandse paspoort. Maar of ik nog in Nederland zou kunnen wonen? Ik denk van niet. (ook al niet omdat wij ons dat waarschijnlijk niet kunnen veroorloven gezien de stand van de dollar tegen de euro.)
Als je lang ergens anders woont, heb je volgens mij een verscheurde ziel, en die houdt je (ik tenminste) je hele leven. Dat hoeft niet erg te zijn (vind ik tenminste), maar je moet je dat wel realiseren en er mee om leren gaan. Niet makkelijk, maar niet onmogelijk. Activiteiten buitenshuis helpen, zo ben ik bijvoorbeeld een half jaar geleden als vrijwilliger begonnen bij de plaatselijke openbare bibliotheek om Engelse les te geven aan immigranten. Iets waar ik elke week naar uitkijk, doe iets nuttigs en heb een reden om het huis uit te gaan.
Omdat ik erg oud ben (niet de aanval van Napoleon in Rusland meegemaakt, maar herinner me vaag nog iets van de slag bij Waterloo), ben ik overigens wat meer terugkijkerig geworden over mijn leven. En zie dan keuzes die ik gemaakt heb, die op dat ogenblik redelijk leken, maar ik kan nu zien dat ik misschien een andere keuze had moeten/kunnen maken. Maar dat is achteraf bekeken, ik heb nou eenmaal gedaan wat ik gedaan heb en ik begin er vrede mee te krijgen.
Waar het dus op neer komt: je doet wat je doet en terugkijken is niet tegen te houden, maar als je daarin blijft hangen, kom je niet verder.
Makkelijk te zeggen natuurlijk. Maar, zoals de oude Nederlandse zegswijze stelt: kalm aan, dan breekt het lijntje niet. Of zoals de Chinezen zeggen (of was het Mao?): een reis van duizend kilometer begint met de eerste stap. En zo te zien heb je die eerste stap al gedaan door je gevoelens op papier (of elektronen) te zetten en een dialoog te beginnen en te onderhouden in dit forum en elders.
Sterkte voor iedereen die met dit probleem worstelt. Luctor et emergo, zoals de Zeeuwen zeggen.
Ik vraag me af of het een oplossing is om wederom een emigratie te overwegen. Volgens mij word je in deze gemoedtoestand alleen maar nog meer teleurgesteld en ben je niet in staat om te kunnen relativeren en 'in jouw ogen' nog meer tegenslag te incasseren. Want zo te horen zijn het in deze fase al de kleinste dingen die ontmoedigen zoals het ontbreken van een airco. Dat is best heftig!
Ik ben het wel eens met anderen hier dat er een punt moet komen dat je jezelf aanpakt en uit deze negatieve spiraal komt met of zonder professionele hulp. En als je het niet voor jezelf kunt opbrengen ... doe het dan voor je kinderen. Het lijkt me voor je kinderen heel moeilijk om hun moeder (of beide ouders?) hier aan onderdoor te zien gaan. Naast dat ze zelf ook in een moeilijke periode en een gewenningsproces zitten hier in Nederland.
Edit: bericht gelijk getypt met Jasmino... zij heeft het perfect verwoord! En ik vind het een geweldig aanbod wat je van haar krijgt!
Laatst gewijzigd door Sandy op 28 jul 2013, 10:47, 4 keer totaal gewijzigd.
Heimwee is een gevoel wat je kan verscheuren, maar het lijkt me helemaal erg als je niet weet waar je nu precies heimwee naar hebt. Texas was het niet, maar Nederland blijkt het ook niet te zijn. Hier kom je inderdaad zonder hulp niet meer uit.
Mooi gezegd Jasmino, veel van wat je zegt kwam ook in mij op.
Het is natuurlijk een vreselijk verdrietig verhaal maar wanneer je in een negatieve spiraal zit lost die zichzelf niet op als je er niet zelf (hard) voor werkt. Het feit dat je erkent dat er iets mis is, is al een goede stap. Maar steeds herhalen wat er mis is en alle beestjes een naam geven lost weinig op.
Je geeft aan dat je je half Nederlands en half Amerikaanse voelde en daarom nergens kon aarden en dat gevoel herken ik maar ik omarm het juist. Ik vind het heel mooi dat ik zo ben en dat ik het beste van beide werelden heb! Ik gebruik het ook omdat heel veel Amerikanen het geweldig vinden dat je uit Europa komt. Verder heb ik nooit de drang gevoeld om perse ergens bij te willen horen. Als mensen me aardig vinden is dat leuk, vinden ze me niet aardig is dat ook prima. Ik ga me niet krampachtig "Amerikaans" gedragen om op die manier vriendinnen te maken. Echte vrienden accepteren je zoals je bent vind ik.
Ik zie tussen de regels door een heel belangrijk iets terugkomen namelijk: verveling. Je hebt niets om handen en dus alle tijd om je te vervelen waardoor je situatie nog uitzichtlozer wordt dan hij al is. Waarom ga je niet op zoek naar vrijwilligerswerk in de buurt? Of inderdaad, een studie. Je zegt dat dit lastig wordt door de medicijnen maar hoe weet je dat zo zeker? Je hoeft toch ook niet gelijk 40 uur per week aan de slag? Gewoon pakweg 2 uurtjes per dag. Ga eens langs bij een verzorgingstehuis in de buurt of wellicht heeft de gemeente dingen die je kan doen. Toen ik net emigreerde heb ik 5 maanden niets gedaan en na pakweg 3 maanden was ik dat echt wel helemaal zat hoor. Werken of vrijwilligerswerk geeft je een doel in je leven. Het helpt ook om je contacten te herstellen en zal je sneller terugbrengen in de maatschappij.
En over je kinderen, bedenk alsjeblieft 1 ding, zolang jij en je man niet gelukkig zijn, zullen je kinderen het zwaar hebben. Je geeft aan dat je niet terugwil omdat je kinderen niet terugwillen maar het gaat toch ook om wat jou en je man gelukkig maakt? Je kinderen gaan over een paar jaar toch de deur uit dus is het wellicht belangrijk om rekening te houden met hen maar zeker niet door hen laten bepalen waar jullie heengaan.
En nog een kleine noot, ik zou wat minder openlijk klagen over wat jullie slecht vinden in Nederland want je geeft aan dat je geen aansluiting vindt maar dat bemoeilijk je zelf door te klagen over het land waar de mensen bij wie je aansluiting wilt vinden wonen. Alhoewel het wel begrijpelijk is dat je dingen mist en het ook helemaal niet erg is om daar met elkaar over te praten is erover klagen tegen mensen in jouw directe omgeving natuurlijk niet zo handig. Als je ergens wil klagen, doe het dan alsjeblieft hier op het forum want daar zitten niet alleen mensen die erover mee kunnen praten maar ook mensen die je niet dagelijks ziet.
Ik wil jou en je man en jullie kinderen wel heel veel sterkte wensen. Het lijkt me absoluut niet makkelijk om in jullie situatie te zitten maar bedenk wel dat je alleen zelf de mogelijkheid om eruit te komen in handen hebt. Niemand anders kan dat voor je doen, ze kunnen je alleen advies geven waar je dan wel of juist niets mee kunt doen. En wat ook al aangegeven is, 1 groot voordeel van Nederland is een superuitgebreid vangnet voor gezondheidszorg. Maak er gebruik van! Vind een psycholoog of psychiater waarmee je kunt praten. Daar is echt niks mis mee, ze zijn er om je te helpen dus maak er vooral gebruik van!
Hoi Manuela, wijze woorden worden hier gesproken.
Een aantal dingen heb ik een aantal weken geleden op facebook al tegen je gezegd en helaas heb je me dat niet in dank afgenomen.
No hard feelings, ik begreep het wel, je was totaal in paniek en ik heb je verder met rust gelaten.
Toch voel ik nu even de behoefte om een reactie te geven.
Wat ik namelijk niet in je verhaal hier teruglees is dat niet alleen je kinderen maar ook jij erg ongelukkig was in Amerika. Je hebt zeker het laatste jaar regelmatig geklaagd over allerlei dingen die je vreselijk vond in Amerika en schreef heel vaak dat je niet kon wachten tot je weer in Nederland was. Je wilde absoluut niet oud worden in Amerika, je voelde je daar niet gelukkig.
De laatste weken voor vertrek had je enorm veel stress ivm de verhuizing en gedoe met je katten, en ook had je veel last van slapeloosheid en was doodmoe. Je vertrok dus al heel erg vermoeid en gestrest naar Nederland.
Toen kwam je aan in Nederland na een vermoeiende reis en na een paar dagen bleek het huurhuis dat jullie op het oog hadden zwaar verwaarloosd was.
En daar zat je ineens, geen huis en de containers met je spullen en je auto onderweg naar Nederland. Toen sloeg de paniek volledig toe bij je en dat kan ik heel goed begrijpen. Je wilde het liefst dezelfde dag nog terug naar Texas
En vervolgens kom je in een afgelegen huisje in Friesland terecht terwijl je dat helemaal niet wilde en tot overmaat van ramp regent het ook nog weken aan één stuk. Je zit met alleen een paar koffers in een vakantiehuisje op elkaars lip en je man zijn baan is ineens onzeker. Ik kan me goed voorstellen dat je daar niet blij van wordt.
Ja en dan ga je ineens alles in Texas idealiseren. Je schreef zelfs op je blog dat je altijd zo gelukkig was in Texas en altijd vrolijk was daar. Maar dat was niet zo, dat weet je zelf ook als je goed nadenkt. Je had ineens een heel vertekend beeld van hoe je je voelde daar.
En ik denk dat ik ook wel weet waarom. Je schreef namelijk ook dat je terug wilde naar de "veiligheid van Texas".
En dat is het denk ik: als je het terug kon draaien zat je weer heerlijk veilig in je grote huis in Texas en hoefde je je nergens zorgen over te maken.Terwijl hier alle zekerheid onder je voeten even weg is.
Jullie hebben ervoor gekozen om naar Nederland terug te gaan zonder dat jullie een huis hadden om te wonen (dat zegt naar mijn idee ook wel wat over hoe graag je naar Nederland terug wilde) Ik denk echt dat als jullie al wel meteen een plekje hadden gehad dat je je dan heel anders gevoeld had momenteel. Dan was je je huisje in gaan richten, had je vlakbij je vriendinnen en familie gezeten en verveelde je je ook niet. Ook hadden je kinderen dan lekker hun gang kunnen gaan in hun eigen kamer en met hun vrienden in het dorp.
Ik ben het dus met de anderen eens dat je eerst iets moet gaan doen aan het feit dat jullie in dat vakantiehuisje zitten. Zoek een huurhuis voor een jaar zodat jullie rustig alles eens op een rijtje kunnen zetten.
En wees niet te kritisch. Ja, de huizen zijn hier veel kleiner en misschien moet je er eerst een lik verf overheen doen en is de keuken oud en niet je smaak. En misschien is het geen mooi nieuw huis maar een beetje een oude boel. Ook dat kun je een beetje leuk en eigen maken en het is toch maar voor tijdelijk.
En laten we wel wezen, als een groot huis heel belangrijk voor je was zou je natuurlijk niet uit Texas vertrokken zijn want je weet zelf ook wel dat huizen in Nederland heel veel duurder en kleiner zijn en dat je voor 2 ton geen vrijstaand huis kunt kopen hier. Er waren dus andere redenen waarom je weg wilde en die wogen blijkbaar zo zwaar dat jullie je mooie huis daarvoor op wilden geven.
Als je nu ergens iets tijdelijk gaat huren heb je in ieder geval een eigen veilig plekje voor je gezin en ik denk dat jij maar vooral je kinderen dat heel hard nodig hebben. Ik kan me voorstellen dat die zich ook geen raad weten nu hun vader en moeder zo depressief zijn. Juist in deze situatie hebben ze jullie heel hard nodig.
Rust en veiligheid is wat je nu nodig hebt en daar moeten jullie naar mijn mening nu als eerste aan werken.
The views and comments posted in these fora are personal and do not necessarily represent the those of the Management of AllesAmerika.com Forum.
The Management of AllesAmerika.com Forum does not, under any circumstances whatsoever, accept any responsibility for any advice, or recommentations, made by, or implied by, any member or guest vistor of AllesAmerika.com Forum that results in any loss whatsoever in any manner to a member of AllesAmerika.com Forum, or to any other person.
Furthermore, the Management of AllesAmerika.com Forum is not, and cannot be, responsible for the content of any other Internet site(s) that have been linked to from AllesAmerika.com Forum.
) veranderde ze in iemand die echt nergens energie in had en eigenlijk geen zinnig gesprek kon voeren. Het besef dat ze terug moest naar de dokter kwam toen ik een dag weg moest en haar kinderen niet kon opvangen. Ineens zag ze hoe erg het met haar was en is ze teruggegaan naar de dokter. 
