In jouw ogen had ik dus geen keus. Die had ik wel degellijk, alhoewel mijn man degene is met de baan die hem de hele wereld over stuurt ben ik degene die ook gewoon Nee kan zeggen. En dan was het hele feest niet doorgegaan. Zulke grote beslissingen neem je toch altijd samen, en als 1 van beide echt niet wil, dan gebeurt het dus niet. Tenminste, zo zou het moeten zjn, en volgens mij was dat bij Manuela ook wel degelijk het geval.oortjes schreef: En een aantal heft toch weer het Hollands vingertje. En dat zijn dat net ook degenen die zelf voor emigratie - of niet - konden kiezen. Die niet vertrokken vanwege de baan van de echtgenoot.
Neemt niet weg dat het tegen kan vallen (ik heb menig traan gelaten tijdens onze 4 jaar in India, al zou ik het desondanks niet hebben willen missen), en ik herken het gevoel om echt weg te willen gaan. Maar dan moet je natuurlijk wel realistisch blijven, wij hadden het sterke vermoeden dat terug naar NL voor ons verre van makkelijk zou zijn, dus vandaar dat we de kans grepen om naar de VS te gaan. Ons bevalt het hier heel goed, wij gaan met pijn in ons hart weg, maar dat is persoonlijk natuurlijk. Niet iedereen voelt zich in elk land thuis, en sommige mensen zijn denk ik gewoon niet geschikt voor emigratie (al blijkt dat helaas meestal pas als het te laat is).
Het belangrijkste is in elk geval dat je een realistisch beeld hebt, zowel bij emigratie als remigratie. In dit geval geloof ik dat NL iets te veel ge-idealiseerd is, en dan valt het tegen.
Ook Ketchup vind ik maar zo-zo... wie weet of dat nog verandert in weer 8 jaar, haha.
) en de conservatieve ideeen van mensen in hun omgeving. 
)
