Amerikaan worden?

[Pepito]

Petra, je mag zeker blij en trots zijn met je Amerikaanse paspoort, en ook nog steeds genieten van de ceremonie. Ik vind het juist interessant, dat mensen er verschillende ervaringen mee hebben.
Als "buitenstaander" verbaas ik er me wel over, omdat ik me blijkbaar niet zo goed in het Amerikaanse gevoel kan verplaatsen, maar dan opent het lezen van alle reacties hier juist mijn beeld.

En wie weet hoe deze immigranten binnenkwamen, om me heen kijkend zouden het zomaar enkel mensen, die asiel zochten, kunnen zijn.

Ik vond dit stukje in je reactie wel heel apart, het dreigt bij mij het verkeerde keelgat in te schieten, misschien kan je toelichten wat je bedoelt? Zijn dat een ander soort mensen? Zeker in contrast met je eerdere beschrijving van de ceremonie, waar je juist positief lijkt over de diversiteit.

En je doet ook net of andere landen wel zo "welcoming" zijn, ik ken persoonlijk mensen die het daarmee pertinent oneens zijn mbt tot Nederland, zelfs

Helemaal mee eens dat "welcoming" de laatste 10 jaar niet op Nederland lijkt te slaan.

[Marion K]

En wie weet hoe deze immigranten binnenkwamen, om me heen kijkend zouden het zomaar enkel mensen, die asiel zochten, kunnen zijn.

Goh, ik vatte Petra's opmerking heel anders op dan Pepito. Als nederamerikanen hebben we toch in veel opzichten het beste van twee werelden. De meesten van ons kunnen - als het ooit echt zou moeten - terug naar een veilig land dat ook heel veel te bieden heeft. Voor veel mensen is dat anders. Als je uit een land komt met enorme armoede en/of gewapende conflicten, je hebt een hele lange, moeilijke weg afgelegd om Amerikaans staatsburger te worden, vaak om je kinderen een betere toekomst te geven, dan is zo'n ceremonie denk ik nog ingrijpender. Bij mijn ceremonie waren er ongeveer 80 mensen uit 39 verschillende landen. Bij sommigen waren de emoties hoog en dat vond ik indrukwekkend om te zien.

En ja, zoals Ziva mooi zei, voor mij voelt het Amerikaanse staatsburgerschap ook als "de kers op de taart." Met de zekerheid dat ik dankzij m'n Nederlandse paspoort ook nog altijd een doos tompoezen bij de Hema kan halen.

[kastelke]

Als je uit een land komt met enorme armoede en/of gewapende conflicten, je hebt een hele lange, moeilijke weg afgelegd om Amerikaans staatsburger te worden, vaak om je kinderen een betere toekomst te geven

Dat is wat ik hier in Canada ook zo ervaren heb tijdens mijn werk als Settlement Counselor; veel mensen zijn echt bereid om hun eigen leven aan de kant te zetten, als het maar de toekomst van hun kinderen dient! Je komt mensen tegen die het niet zo slecht hadden in dat arme land, maar die louter omwille van hun kinderen emigreerden. Ze zetten hier dan een hele stap naar beneden op de carriereladder. De typische verhalen zijn die van de dokters en ingenieurs die hier dus taxichauffeur zijn of vrachtwagenbestuurder (omdat ze het accreditatieproces van hun beroep hier niet kunnen betalen, ze willen dat geld gebruiken om hun kinderen naar College of Universiteit te laten gaan). Vaak zie je dit bij Sikh. Zijn zij gelukkig? Ja en neen. Ze zien een beter leven voor hun kinderen als hun hoger doel, en dat maakt hen dan gelukkig.

[Petra/VS]

En wie weet hoe deze immigranten binnenkwamen, om me heen kijkend zouden het zomaar enkel mensen, die asiel zochten, kunnen zijn.

Goh, ik vatte Petra's opmerking heel anders op dan Pepito. Als nederamerikanen hebben we toch in veel opzichten het beste van twee werelden. De meesten van ons kunnen - als het ooit echt zou moeten - terug naar een veilig land dat ook heel veel te bieden heeft. Voor veel mensen is dat anders. Als je uit een land komt met enorme armoede en/of gewapende conflicten, je hebt een hele lange, moeilijke weg afgelegd om Amerikaans staatsburger te worden, vaak om je kinderen een betere toekomst te geven, dan is zo'n ceremonie denk ik nog ingrijpender. Bij mijn ceremonie waren er ongeveer 80 mensen uit 39 verschillende landen. Bij sommigen waren de emoties hoog en dat vond ik indrukwekkend om te zien.

Precies, Marion, dank je voor de goede omschrijving van hoe ik dat inderdaad bedoelde. Mijn opmerking was in reactie op Oortjes' opmerking dat de US niet welcoming zou zijn voor immigranten. Aan Pepito de weervraag waarom die opmerking bij jou in het verkeerde keelgat schoot.

[Marion K]

Ik heb dat "niet welcoming" ook nooit zo ervaren. Op een paar erg onvriendelijke mensen bij de toenmalige INS na zijn m'n ervaringen positief. En ik weet het, het was voor mij heel makkelijk hier te komen als echtgenote van een staatsburger. Maar ook op m'n werk, contacten met instanties, buren, heb ik nergens last van. (Of net zo veel als geboren en getogen Amerikanen, haha.)
Dit geldt ongetwijfeld niet voor elke immigrant, maar is mijn persoonlijke ervaring.

[bazinga]

Mij wordt vaak gevraagd wanneer ik Amerikaan wordt en als ik dan zeg niet wordt er altijd raar gekeken en moet ik me verdedigen waarom niet.
Ik hoor graag de verhalen van mensen die hebben besloten om die stap te zetten. Maar Nederlander blijven is bij mij iets gevoelsmatig. Ik ben geboren met die nationaliteit zoals ik ben geboren met een voornaam en een achternaam. Dat is een gedeelte van mijn identiteit. Dat ben ik gewoon. Dat wil ik ook zo houden.
Ik vind het alleen jammer dat ik zoveel mensen spreek die de Amerikaanse nationaliteit hebben aangenomen alleen uit belasting overwegingen. Ik vind dat je Amerikaan moet worden omdat je er achter staat en je ook zo voelt.
Maar dat is mijn bescheiden mening.

[Pepito]

En wie weet hoe deze immigranten binnenkwamen, om me heen kijkend zouden het zomaar enkel mensen, die asiel zochten, kunnen zijn.

Goh, ik vatte Petra's opmerking heel anders op dan Pepito. Als nederamerikanen hebben we toch in veel opzichten het beste van twee werelden. De meesten van ons kunnen - als het ooit echt zou moeten - terug naar een veilig land dat ook heel veel te bieden heeft. Voor veel mensen is dat anders. Als je uit een land komt met enorme armoede en/of gewapende conflicten, je hebt een hele lange, moeilijke weg afgelegd om Amerikaans staatsburger te worden, vaak om je kinderen een betere toekomst te geven, dan is zo'n ceremonie denk ik nog ingrijpender. Bij mijn ceremonie waren er ongeveer 80 mensen uit 39 verschillende landen. Bij sommigen waren de emoties hoog en dat vond ik indrukwekkend om te zien.

Precies, Marion, dank je voor de goede omschrijving van hoe ik dat inderdaad bedoelde. Mijn opmerking was in reactie op Oortjes' opmerking dat de US niet welcoming zou zijn voor immigranten. Aan Pepito de weervraag waarom die opmerking bij jou in het verkeerde keelgat schoot.

Ik zei "dreigde", nog niet helemaal... daarom vroeg ik ook om uitleg.

Ik begreep niet waarom je in een groep die genaturaliseerd wordt onderscheid zou maken tussen mensen die met reden van asiel zijn binnengekomen, en mensen die met een andere reden in de vs zijn gekomen. Mensen die asiel aangevraagd hebben als aparte groep benoemen, en behandelen, daarmee heb ik in Nederland niet al te positieve ervaringen. Daarom viel dit me denk ik direct op en ging ik van het negatieve uit en zag ik niet de positieve bedoeling.

Met de toelichting dat je er vanuit gaat dat er dus een verschil is in het houden van een 2de veilige optie om op terug te vallen, de zwaarte van de afgelegde weg tot aan naturalisatie en daardoor ook de extra emotionele lading die wordt ervaren kan ik het wel begrijpen. En dan ook nog het "welcoming" van de VS onderstrepen, in tegenstelling tot Oortjes' ervaring doordat er juist veel mensen na eerst het verkrijgen van asiel staatsburger worden. Ik ben weer bij de les, dankjewel.

[SophiaB]

Mij wordt vaak gevraagd wanneer ik Amerikaan wordt en als ik dan zeg niet wordt er altijd raar gekeken en moet ik me verdedigen waarom niet.

Ik herken dat......... maar dan 180 omgedraaid. Als ik iemand vertel dat wij vorig jaar Canadees zijn geworden, krijgen we steevast een heel enthousiaste blik en vaak roepen ze er "Congratulations!" bij, net of het iets heeeeeeeel bijzonders is.
Nou dat is het natuurlijk ergens ook wel (voor sommigen zeker, zoals de mensen die Elke noemde) maar voor ons was het meer dat we hier de rest van ons leven verwachten te wonen, en dat gedoe met die PR (soort green card) verlenging enz vonden we maar niets

[Sarissa]

Staatsburgerschat is niet hetzelfde als integratie. Je kan ook kiezen om staatsburger te worden om praktische redenen zonder je verder enorm verbonden te voelen met het land. Mijn schoonmoeder is daar een voorbeeld van. Ze heeft een Amerikaans paspoort, ze woont ook jaren in de VS en ze zal er vast haar hele leven blijven. Toch ziet ze zichzelf niet als Amerikaanse. Ze is nog zeer verbonden met haar geboorte land en haar eigen cultuur. Ze heeft het ook altijd over 'Amerikanen' zonder zichzelf en haar gezin daar bij te rekenen. Haar Engels is ook niet echt heel goed. Ze vindt het prima verder in de VS en ze heeft een goed leven en ze is ook zeker gelukkig maar je merkt dat ze altijd een vreemdeling in een vreemd land is gebleven. Daar veranderd een paspoort niks aan. Mijn man is in de VS geboren en daar ook opgegroeid en toch heeft hij ook een sterkere binding met de cultuur van zijn ouders. Hij spreekt vloeiend Engels, heeft een plaatselijk accent, hij heeft gestudeerd in de VS en hij kent het land en de cultuur goed. Toch zie ik hem vaak niet echt als Amerikaan. Hij is ook gewoon heel sterk verbonden met de cultuur en het land van zijn familie. Zijn primaire waarden en normen, zijn manier van in het leven staan en hoe hij dingen ziet is niet heel 'Amerikaans' of zelfs 'westers'. Genoeg immigranten zonder paspoort die waarschijnlijk beter geïntegreerd zijn dan mijn schoonfamilie.
Overigens vind ik integratie ook niet perse nodig; dat is een persoonlijke keuze verder.

[dutch_in_seattle]

Ik voel mij ontzettend thuis in de V.S. en ik zie mezelf ook niet gauw naar Nederland terugverhuizen. Ik ben sinds februari 2007 zowel Amerikaans als Nederlands staatsburger. Er was toentertijd behoorlijke discussie in Nederland om mogelijk de uitzonderingsregels waarbij je een andere nationaliteit kunt aannemen en toch je Nederlanderschap kunt behouden, af te schaffen. Toen heb ik besloten de stap te zetten om niet later voor de keuze gesteld te worden om òf Amerikaan te worden òf Nederlander te blijven. Ik was, denk ik, geen Amerikaan geworden als ik mijn Nederlanderschap kwijt zou zijn geraakt. Ik ben volledig geïntegreerd in de V.S. en wilde ook graag kunnen stemmen, wat voor mij een belangrijke overweging was om Amerikaan te worden. Aan de andere kant heb ik de eerste 35 jaar van mijn leven in Nederland gewoond, dus daar liggen mijn wortels. En hoe je het ook wendt of keert, er zijn gewoon een aantal praktische voordelen van dubbele nationaliteit qua reizen, erfrecht, belasting e.d., die je niet over het hoofd hoeft te zien. Ik betwijfel dat veel mensen *uitsluitend* uit belastingoverwegingen een andere nationaliteit aannemen---je moet je toch minstens met je nieuwe land verbonden voelen---maar dat dat soort overwegingen bij je beslissing een rol spelen vind ik niet vreemd. In mijn geval, bijvoorbeeld, sinds ik een dubbele nationaliteit heb, zijn onze meiskes geboren en die zijn nu dus ook Nederlanders. Dat betekent dat zij later dus gewoon zonder enig probleem overal in de Europese Unie kunnen gaan wonen. Dat zou ik ze toch niet graag hebben willen onthouden.

Als ik mensen vertel dat ik twee paspoorten heb, dan is de reactie zonder uitzondering enthousiast. Men twijfelt niet aan mijn loyaliteit aan de V.S. (niet in mijn gezicht tenminste) en men ziet dat extra paspoort als een enorme verrijking. Zoals altijd zullen er ongetwijfeld mensen in de V.S. zijn die daar anders over denken, maar dat merk ik helemaal niet in mijn omgeving.

[Marion K]

Bedankt Ron, je verwoordt het precies zoals ik het ook voel.

[Ziva]

Ja dat heb je mooi gezegd Dutchie, precies waarom ik ook een Amerikaans paspoort zou willen. En ik vind "de US" very welcoming naar immigranten alhoewel ik wel merk dat het zeer gewaardeerd wordt als je ook echt integreert en meedoet aan de Amerikaanse tradities.

[USInsider]

Als echtgenote/echtgenoot van een US citizen kom je natuurlijk in een heel andere situatie binnen en je wordt ook anders bekeken door USers.
Je kunt meteen gaan werken als je dat wilt. Je kunt een SS nummer aanvragen. Je kunt een leven opbouwen.
En na drie jaar kun je desgewenst, citizen worden. En zelfs Ned. werkt nu mee, je kunt OOK US-citizenship hebben.

Met onze ervaringen (na zes jaar H-1B het land uit, vervolgens terug, meer dan acht jaar voor onze groene kaarten er waren, al die jaren 'levend dood' op een H-4) sorry ik zie het 'welcoming' niet. Er is me overigens pas nog uitgelegd dat een H-4 visum houder helemaal niet in de US hoort te leven, die hoort in land van herkomst te blijven. Oh now they tell me....
En al die jaren op H-4 sprak ik Engels hoor, hield me aan de wetten, gaf mee belastingen op, reed een US gefabriceerde auto, stuurde keurig de Jury Duty oproepen terug, recycelde, zorgde dat het gras voor het huis groen was en kort, gaf een klein fortuin weg aan snoep op Halloweeen, enz.

Maar mijn buren/plaatsgenoten bleven me toch melden dat al die immigranten, al die teveel aan immigranten, kwamen om banen in te pikken, gebruik te maken van voorzieningen zonder eraan mee te betalen, het land te overbevolken.
Ik kwam in 1994, ik kon net nog de voorbreidingen meemaken, in 1996 werden de wetten mbt. immigranten en immigratie strenger. Behalve voor familiehereniging dan. (Sommige beperkingen zijn overigens terug gedraaid.)

Al die foto's en videos juist van citizenship ceremonies, dat gedoe over de melting pot, dat afschilderen van de US als 'welcoming to immigrants', dat geschetter over land of opportunity, heeft mij destijds zo op het verkeerde been gezet. Toen ik erachter kwam hoe de situatie wel is - nieuwkomers voor wonen/werken niet welkom, tenzij - was het te laat om nog serieus veranderingen aan te brengen.

[Marion K]

Als echtgenote/echtgenoot van een US citizen kom je natuurlijk in een heel andere situatie binnen en je wordt ook anders bekeken door USers.

Oortjes, ik ben het volkomen met je eens dat het makkelijker is om "meteen" (hoewel dat voor mij ook als "echtgenote van" bijna twee jaar duurde) een green card te hebben. Ik snap alleen niet waarom je door USers zo anders bekeken zou worden. Als ik nieuwe mensen ontmoet horen ze soms een licht accent, of het komt toevallig ter sprake dat ik immigrant ben. Maar niemand die er ooit een haan naar kraait of ik een citizen ben, of een permament resident, of hier op een visum ben. Dat komt toch niet ter sprake op een wandeling door de buurt, bij het aanvragen van een bibliotheekkaart, of bij de kapper om maar wat te noemen?

Ik denk dat jouw ervaringen heel waardevol zijn om mensen te waarschuwen voor de nadelige gevolgen van bepaalde visa. Maar je gebruikt regelmatig de term "levend dood" en daar heb ik toch enigszins moeite mee.

[USInsider]

Petra/VS, ik heb nooit gezegd - althans niet dat ik me bewust ben - dat andere landen zoveel meer welcoming zijn. Want dat zijn ze zeker niet.
Voor ieder land is immigratie een heet hangijzer.

Het is wel zo dat Canada al jarenlang een systeem heeft waardoor immigranten die geen familiebanden hebben maar wel kwalificerende opleiding/ervaring, soepeler en sneller naar binnen kunnen dan in het systeem dat de US hanteerde en nog steeds hanteert.
Duitsland, kleiner land, laat ong. net zo veel vluchtelingen binnen per jaar als de US de afgelopen jaren.

Kortom ieder land is in meerdere of mindere mate 'welcoming'. De US heeft al meer dan een eeuw beperkingen in aantallen - bepaalde rassen minder welkom dan andere gedurende vele jaren. En jarenlang kon je immigratie vergeten als je blind of doof of mank was. (Of een 'gevallen' vrouw.)

Hoeveel mensen melden zich hier niet met de wens naar de US te emigreren ? En vaak denk ik dat ze iets te bieden hebben, maar is het voor US immigrations toch niet genoeg. Vaak vraagt de vraagstellers dat enorm tegen mn. doordat de US zich blijft afficheren als een land waar nieuwelingen zo welkom zijn. De US is echter geen immigratieland, dat is het al jaren niet meer en voor grote groepen is het dat nooit geweest.

[Encinitas]

Het is wel zo dat Canada al jarenlang een systeem heeft waardoor immigranten die geen familiebanden hebben maar wel kwalificerende opleiding/ervaring, soepeler en sneller naar binnen kunnen dan in het systeem dat de US hanteerde en nog steeds hanteert.

Voor Canada is het inmiddels ook veel moeilijker geworden om als Immigrant binnen te komen dan enkele jaren geleden.

Ik betwijfel of de USA slechter is dan de meeste andere westerse landen. Ik denk van niet. Probeer maar eens in NL binnen te komen. Strenge regels!

Ik ben het met je eens dat de opgeklopte "shining city on the hill" stories op mij ook als overdreven en soms onprettig overkomen.

Gevoel van niet welkom zijn ken ik niet. Meeste mensen hebben weinig inzicht in visa procedures, en je moet wel eens een en ander uitleggen. Ik heb nog nooit een vervelend/non-welcome gevoel ervaren in de USA. Eerder tegenvovergestelde. "Oh, welocme to the US".

Overigens vind ik integratie ook niet perse nodig; dat is een persoonlijke keuze verder.

Dat vind ik nou een interessante stelling. Wanneer ben je geintegreerd?
In NL leef ik mijn eigen leven en hier in de USA idem. Moet je van baseball houden? Moet je naar de Statefair gaan? Een BBQ hebben? Halloween vieren? Thanksgiving vieren? US TV kijken? Superbowl kijken? Wat mij betreft niets van dit alles.

[Petra/VS]

Immigranten per land: http://www.nationmaster.com/graph/imm_i ... immigrants. Dit land heeft nog altijd veel en veel meer immigranten dan welk ander land ook ter wereld. Natuurlijk kan het niet eindeloos zijn. En vergelijken met Canada gaat toch helemaal mank? Dat land is het tweede grootste ter wereld en de bevolking is minder dan 100 miljoen (laatste keer dat ik keek), nog geen derde van dat van de VS. En zelfs in dat land is het een stuk minder makkelijk om binnen te komen dan pakweg tien jaar geleden.

Edit: ik zie dat Encinitas dat laatste net ook schreef.

[dimona]

Ik vind de US bevolking over het algemeen wel erg welcoming naar immigranten, maar ik denk wel dat dat gelijk een stuk minder is als je uit Mexico komt en geen woord Engels spreekt. Die toevoer heeft de Amerikaanse maatschappij dusdanig veranderd dat veel mensen erg sceptisch zijn over de nieuwe immigatie-wetten, en niet snappen waarom hun land de deur wagenwijd openzet voor de toestroom aan laagopgeleide hispanics, terwijl het voor hoogopgeleide Europeanen juist zo moeilijk is. Het is ook moeilijk uit te leggen denk ik.

Als ik het nu heb over de Amerikaanse overheidsdiensten, dan vind ik het gelijk al weer een heel ander verhaal. Ik heb 4,5 jaar een Zwitserse verblijfsvergunning gehad, en daar heb ik vanaf dag 1 prettige ervaringen mee gehad. Er is geen mens die je moeilijke vragen stelt als je het land binnen wil en er zijn ook geen rare wetten die bepalen dat je iedere twee jaar "naar huis" moet. En we hebben het hier wel over een zeer gelief immigratieland waar 22%(!) van de bevolking buitenlander is. Heel wat anders dan de VS, waar overheidsdiensten steeds weer staan te popelen om je duidelijk te maken dat ze je een gunst verlenen door je toe te laten; visum of niet.

Mijn man had een vliegbrevet dat hij wilde laten omzetten naar een Amerikaans brevet. Daarvoor waren wat vliegvlessen nodig. Dat kon slechts na een hoop papierwerk en tussenkomst van de FBI (vingerafdrukken!) geregeld worden. Een buitenlander met een investeerdersvisum die vlieglessen neemt; dat is natuurlijk wel extreem verdacht....

[dimona]

Ik moet toegeven dat ik het niet leuk vind om mijn ervaring telkens gereduceerd te krijgen, al snap ik dat jullie ervaring heel anders is. Mag iemand ook een goede ervaring hebben hier? Voor mij was het een bijzondere ervaring en ik ben ook blij met mijn Amerikaanse paspoort.

Ach Petra, jouw mening is de jouwe; iemand anders heeft weer een andere mening. Daardoor hoef je je toch niet aangevallen te voelen? Dit is nou eenmaal een Nederlandstalig forum, en daardoor zul je relatief vaak het "doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg" standpunt tegenkomen; Nederlands calvinisme, wij kunnen er ook niets aan doen

Hoewel ik zelf echt helemaal niks met protocolair vertoon heb, zie ik wel dat de Amerikanen er met dat soort dingen erg goed in slagen om immigranten het gevoel te geven dat ze erbij horen. Mijn kinderen doen ook iedere ochtend de pledge, gewoon omdat ze erbij willen horen. Daarmee wordt uiteindelijk toch ook weer een bijdrage geleverd aan de vaderlandstrots, iets wat in Nederland bijna een vies woord is, maar waarvan ik denk dat het een grote drijvende kracht van een natie is. Lekker trots blijven dus

P.S. En terwijl ik dit schrijf, komen man en dochter net terug van een lasershow op het strand van Ocean City: Amerikaanse vlag, Amerikaanse tanks, en Amerikaanse soldaten, vergezeld van muziek met het thema "Born in the USA". Ze vonden het echt tè erg

[Petra/VS]

Ach Petra, jouw mening is de jouwe; iemand anders heeft weer een andere mening.

Weet ik, maar in dit geval ging het niet zozeer om mijn mening, maar om mijn ervaring, die te niet werd gedaan . Daar vind ik een wezenlijk verschil in zitten.
Voorbeeld:
Ervaring:
Pietje: "Ik heb echt genoten van dat koor waar mijn dochter in zong"
Jantje: "Ach, ik vond het maar gekweel"
Mening:
Pietje: "Dat koor zong echt mooi"
Jantje: "Dat vond ik niet"

Soms mag er hier op het forum ook weleens wat gevoel bijkomen, vind ik. Ik ervoer mijn ceremonie als iets emotioneels en vond het mooi en als daar dan op wordt gereageerd dat het, specifiek op mijn bericht geantwoord, een "opgeklopte ceremonie" was dan ervaar ik dat commentaar als niet prettig en ook onnodig, eerlijk gezegd. Was het in het algemeen gesteld dan had ik er niet zo op gereageerd . Misschien ook weer een Amerikaans-Nederlands verschil dan?