"Vriendelijke" Amerikanen

[DixieChick]

Maar wat als dat nou gewoon echt is zoals die vrouw dat ervaart? Hier in het zuiden is het vrij normaal om "groots" te reageren op kleine dingen hoor. Zo kwam ik vanochtend de hoofd van HR op de parkeerplaats tegen. Een joviale men, die me begroet, vraagt hoe het is, en als ik mijn standaard, "Great, how about yourself?", luidkeels roept, "Oh, it's a great day to be a <insert school mascot>". En hij meent dat dan ook echt. Zo is hij nou eenmaal. Mij hoor je niet zo snel iets luidkeels roepen op maandagochtend, maar hij wel. En de ene secretaresse zegt gewoon heel normaal "Good morning" vanochtend, maar haar buurvrouw roept blij, "Here's the lady who smiles all the time!" Als ze mij ziet. Overdrijven ze dan? Vind ik niet, zo zijn ze gewoon. Dat is denk ik gewoon een cultuur verschil. Waar men in Nederland als snel denkt, nou, doe nou maar gewoon, is het hier wat normaler om je emoties op tafel te gooien. En dus hoor je "Oh my god! Oh my god!" als iemand zijn sleutels niet kan vinden, en "Hi sweetie!" als iemand je op maandagochtend ziet.

[dimona]

Maar in mijn optiek heb ik nog altijd liever niet-gemeende vriendelijkheid als gemeende chagrijnigheid.

Zoiets schreef ik hierboven ook al, maar hoe zit het met mensen die je wat beter kent? Ik vind dat dus wel ontzettend lastig in de VS: weten hoe het écht met iemand gaat. Ik ga wel eens lunchen met iemand die ik niet echt een vriendin zou noemen, maar met wie ik wel vriendschappelijk om ga. Haar dochter heeft grote problemen op het sociale vlak, maar als ik aan haar vraag hoe het met de dochter gaat, dan krijg ik standaard "fine" te horen. En dan heb ik het over een 13-jarige die zichzelf helemaal heeft geïsoleerd van haar klasgenoten, en regelmatig in de klas in tranen uitbarst. Ik kan me niet voorstellen dat de moeder zich niet enorme zorgen maakt, en zelf zou ik dus wel zo'n vraag aangrijpen om mijn hart te luchten, in de hoop op tips.

Tijdens mijn periode in Zwitserland ben ik bevriend geraakt met een Amerikaanse die in Texas woont, en met wie ik nu via Facebook communiceer. Twee jaar geleden stierf haar man onverwachts en het eerste jaar zag ik alleen maar foto's voorbijkomen van feestjes en makeovers in de stijl "kijk eens hoe goed het met mij gaat". Ze is daarna wel ingestort (en heeft zich vervolgens ondergedompeld in de religie) maar ik vind het toch wel tekenend voor deze maatschappij waarin het not done is om te laten blijken dat je je ellendig voelt.

Als iemand echt de kracht heeft om zich over allerlei ellende heen te zetten en het leven positief te blijven benaderen, dan is daar natuurlijk niets mis mee, maar ik vermoed dat het toch wel vaak een façade is waar achter mensen zich verschuilen.

[Ziva]

Mooi gezegd DixieChick, zo denk ik er ook over. Ik denk dat als je een Amerikaan vraagt naar zijn mening over een Nederlander je ook verassende dingen te horen zult krijgen. Waar het voor een Nederlander misschien heel normaal is om "nuchter" te reageren kan dit op een Amerikaan misschien best wel als heel bot of zelfs onaardig overkomen. Zeker in het begin heb ik best wel een beetje van mijn nuchterheid moeten laten varen omdat het gewoon soms tot onbeleefdheid dreigde te neigen.

En inderdaad, je zult al snel te horen krijgen "I'm doing great!" als je vraagt hoe het met iemand gaat. En dat is misschien best wel raar als je weet dat het helemaal niet zo goed met iemand gaat maar het is niet zo gewoon om je hele hebben en houden uit te storten en al helemaal niet bij onbekenden of collega's ofzo. Tja.. en alhoewel dat misschien wat vreemd overkomt vind ik daar zelf ook wel weer een positieve kant aan zitten. Als ik voorheen in Nederland aan een collega bijvoorbeeld vroeg hoe zijn weekend was kreeg ik soms wel een heleboel "gezeur" te horen of dingen die niet zo leuk waren. Soms zelfs dingen waarvan ik dan dacht "Mjah... dat hoef ik echt allemaal niet te weten hoor..." maar zo gaat dat nu eenmaal. Dat zal me in Amerika niet zo snel gebeuren. Mensen zullen echt wel vertellen wat ze meemaken maar daar is wat meer voor nodig dan een vluchtig "Hey how was your weekend?".

Qua vrienden is het inderdaad wat lastiger om doorheen te prikken en ik herken de situatie die dimona beschrijft ook wel maar ik heb gemerkt dat als je een beetje je best doet mensen verassend openhartig zijn over hun problemen eigenlijk. Ze lopen er alleen helemaal niet mee te koop en dat zal wellicht ook weer samenhangen met "The American Dream" die in mijn ogen toch ook vaak betekent dat je niet je zwaktes laat zien maar vooral hoe goed het met je gaat.

[PSVwally]

Dixiechick ik bedoel dat ook niet negatief! Ik ervaar het eigenlijk zelf juist als heel prettig om zo begroet te worden. Maar ik kan mij voorstellen dat velen dat als 'fake' aanzien! Maar dat is meer omdat als je iemand hier een goedemorgen wenst ze je aankijken of je uit het gesticht komt. Of in het Nederlands als gemaakt overdreven. Ik moet overigens ook wel zeggen dat ik ook nogal een groot verschil tussen de zeg maar stadse amerikanen en de wat dorpsere amerikanen bemerkt in manier van overkomen.

Die vrouw overigens als je in je uppie zo midden op de gang gaat staan te krijsen vind ik overigens meer raar dan fake. Ik zou in zo'n best wel eens een vloek kunnen laten vallen, maar dat kattengejank wat daar uit kwam was echt om gehoord te worden ipv alleen maar de pest erin hebben.

[Henriëtte]

Maar dat is meer omdat als je iemand hier een goedemorgen wenst ze je aankijken of je uit het gesticht komt.

Dit is nu zo'n zin waarover ik me enorm kan verbazen. Als wij - hier in Brabant - door een drukke straat lopen, dan wensen we uiteraard niet iedereen die we tegenkomen goedemorgen. Maar als we in de Gerwense bossen wandelen, waar je toch regelmatig andere wandelaars tegenkomen, dan zeggen we altijd goedemorgen en krijgen we van de meeste mensen toch echt een normaal, welgemeend goedemorgen terug.

PSVWally, is dit nu écht jouw ervaring? Zeg jij regelmatig goedemorgen tegen andere Nederlanders? En kijken ze je dan echt aan alsof er iets heel vreemds gebeurt? Blijkbaar ben je mij dan nog niet tegengekomen, want ik zou toch heus waar gewoon netjes goedemorgen tegen je zeggen, hoor.

[DixieChick]

Zoiets schreef ik hierboven ook al, maar hoe zit het met mensen die je wat beter kent? Ik vind dat dus wel ontzettend lastig in de VS: weten hoe het écht met iemand gaat. Ik ga wel eens lunchen met iemand die ik niet echt een vriendin zou noemen, maar met wie ik wel vriendschappelijk om ga. Haar dochter heeft grote problemen op het sociale vlak, maar als ik aan haar vraag hoe het met de dochter gaat, dan krijg ik standaard "fine" te horen. En dan heb ik het over een 13-jarige die zichzelf helemaal heeft geïsoleerd van haar klasgenoten, en regelmatig in de klas in tranen uitbarst. Ik kan me niet voorstellen dat de moeder zich niet enorme zorgen maakt, en zelf zou ik dus wel zo'n vraag aangrijpen om mijn hart te luchten, in de hoop op tips.

Ook bij iemand waarvan je zelf zegt dat het niet echt een vriendin is? Als iemand hier een echte vriendin is, dan zijn we allebei eerlijk en open, ook over de slechte dingen. Maar als iemand, zoals jij zelf zegt, niet echt een vriendin is, dan ben ik daar ook niet enorm openhartig mee hoor. Dat ben je in Nederland toch ook niet? Of is dat wel zo, en ben ik te weinig bekend met de Nederlandse cultuur?

[PSVwally]

PSVWally, is dit nu écht jouw ervaring? Zeg jij regelmatig goedemorgen tegen andere Nederlanders? En kijken ze je dan echt aan alsof er iets heel vreemds gebeurt? Blijkbaar ben je mij dan nog niet tegengekomen, want ik zou toch heus waar gewoon netjes goedemorgen tegen je zeggen, hoor.

Ehh ik denk dat ik wekelijks gemiddeld tussen de 3000 en 4000 begroetingen plaats. Van goedemorgen/middag/avond tot aan hoe maakt u het of een kan ik u ergens meer helpen/van dienst zijn. Part of the job. En een belangrijk part, want idd vinden veel mensen een begroeting fijn.
Soms moet ik eerlijk zeggen overdrijven wij het ook expres. Als er een klant aankomt met EEJ, woar stoai de eier, zonder ook maar even een vooraankondiging te doen, heel overdreven GOEDEMORGEN mevrouw!
Het valt mij vergeleken met bv 10jaar geleden op dat je inderdaad steeds minder reactie oproept. Vooral bij het jonger/middelbare leeftijd publiek. Wil dus niet zeggen dat niemand terug reageerd, want dat doen de meesten wel. Variërend van netjes goedendag terugzeggen tot een binnensmonds gebrabbel wat ik dan interpreteer als een hallo tot een gesprek aangaan. Ook gewoon buiten op straat tijdens een wandeling of fietstocht is er wel eens een vriendelijke hoivinger of knikje ofzo. Maar het valt mij echt op (en ik doe dit toch al een jaar of 18) dat je steeds vaker genegeerd wordt, bot aangekeken wordt net of ik niet tegen hun mag praten of dat mensen zich verschuilen achter een zonnebril/ipod/telefoon.

Ik weet niet of je het programma of dvd van nick en simon in de usa wel eens gezien hebt. Die klagen dat de amerikanen niet groeten en dan gaat een van die 2 iedereen begroeten. Ik heb het in de usa juist andersom dat veel mensen idd hi, how are you today tegen mij zeggen.

Maar misschien wijk ik nu teveel af van de vriendelijke Amerikanen topic

[dimona]

Ook bij iemand waarvan je zelf zegt dat het niet echt een vriendin is? Als iemand hier een echte vriendin is, dan zijn we allebei eerlijk en open, ook over de slechte dingen. Maar als iemand, zoals jij zelf zegt, niet echt een vriendin is, dan ben ik daar ook niet enorm openhartig mee hoor. Dat ben je in Nederland toch ook niet? Of is dat wel zo, en ben ik te weinig bekend met de Nederlandse cultuur?

Laat ik het er maar op houden dat de relatie die ik met deze vrouw heb wel dusdanig van aard is, dat ik zou verwachten dat ze over dat soort dingen wel met mij durft te spreken. Ik ben zelf gewoon niet zo scheutig met het woord "vriendin"; er zijn denk ik hooguit 5 personen die ik die titel zou durven geven. Hoe dan ook zijn er in Nederland (of eigenlijk in Europa) wel mensen die ik minder goed ken, waar ik meer van weet dan van deze vrouw.

Maar misschien ligt het wel gewoon aan mij hoor; ben ik zelf niet volhardend genoeg. Ik ben gewoon niet het type mens dat door gaat graven als iemand niet zelf zijn problemen op tafel legt. Is dat misschien iets Nederlands/Europees?

[ned in MO]

conclusie van 12 pagina's over vriendelijkheid.

1.Amerikanen zijn zeer vriendelijke mensen over het algemeen.

2. Nederlanders denken dat ze van zichzelf vriendelijk zijn over het algemeen ( de forumgangers iig)

3. Belgen weten niet wat ze over zichzelf en anderen moeten denken

[Henriëtte]

Om eerlijk te zijn vind ik er iets tegenstrijdigs in je berichten zitten, PSVWally.

Maar dat is meer omdat als je iemand hier een goedemorgen wenst ze je aankijken of je uit het gesticht komt.

Ehh ik denk dat ik wekelijks gemiddeld tussen de 3000 en 4000 begroetingen plaats. Van goedemorgen/middag/avond tot aan hoe maakt u het of een kan ik u ergens meer helpen/van dienst zijn. Part of the job. En een belangrijk part, want idd vinden veel mensen een begroeting fijn.

Die laatste zin is echt compleet tegengesteld aan je eerdere opmerking dat mensen het juist heel vreemd vinden als je ze begroet.

Het maakt m.i. ook wel veel verschil op welke plek je je bevindt. Een begroeting in een winkel is voor mij iets heel anders dan een begroeting tijdens een blokje om door de wijk, of een boswandeling. Eerder in dit topic ging het al over de greeter, degene die je bij binnenkomst in een winkel begroet. Bij de Sting in Eindhoven staat er ook altijd iemand die goedemorgen/middag zegt, en zelfs de andere personeelsleden zeggen het tijdens het voorbijlopen bijna allemaal. Eerlijk gezegd vind ik dat niet fijn, eerder zelfs wat storend. Als klant en personeelslid echt met elkaar in gesprek gaan (kan ik u ergens mee helpen / heeft u dit nog in een andere maat), dan vind ik een vriendelijke begroeting wel heel fijn.

Ik merk net als jij ook wel verschil met vroeger. En met vroeger, daarmee bedoel ik dus de tijd dat de supermarkt nog echt een buurtsuper was, waar winkelier en klant elkaar nog persoonlijk kenden, en waar moeder meestal nog huisvrouw was en dus alle tijd had voor een praatje. De kleinschaligheid en het volop de tijd hebben werken natuurlijk in de hand dat het allemaal wat persoonlijker was. Het dagelijkse leven is wat zakelijker en wat afstandelijker geworden, en daardoor voelt het misschien wat minder vriendelijk aan.

Maar dat wil m.i. niet zeggen dat de Nederlander nu zo onvriendelijk is, zoals ze door sommige opmerkingen hier wel worden weggezet. Want als je wel even de tijd voor elkaar hebt, al is het maar een 1-minuut durend contact tussen klant en personeelslid in een winkel, dan is het overgrote deel toch gewoon netjes en vriendelijk tegen elkaar. En als je je in een niet drukke omgeving bevindt (ik noem maar weer eens de boswandeling) dan zegt echt 90% van de mensen die je tegenkomt vriendelijk goedemorgen.

Ook gewoon buiten op straat tijdens een wandeling of fietstocht is er wel eens een vriendelijke hoivinger of knikje ofzo. Maar het valt mij echt op (en ik doe dit toch al een jaar of 18) dat je steeds vaker genegeerd wordt, bot aangekeken wordt net of ik niet tegen hun mag praten of dat mensen zich verschuilen achter een zonnebril/ipod/telefoon.

Ik zou zeggen, kom eens op zondagochtend wandelen in de bossen tussen Gerwen en Stiphout. Dan kan je de woorden 'wel eens' veranderen in 'bijna altijd'.

[dimona]

waar moeder meestal nog huisvrouw was en dus alle tijd had voor een praatje

Zal ik mijn schedule van vandaag even met je doornemen? Misschien heb je nog tips voor me nu mijn zoon voor de tweede dag ziek thuis is, en ik ff niet weet hoe ik die boodschappen hier moet krijgen. Dat natuurlijk in combinatie met een dochter die vandaag een infuus krijgt en een andere zoon die voetbaltraining heeft. Ik ben - zoals iedere doordeweekse dag - vanaf 6 uur in touw; nu (om 7 uur) even een kleine pauze (want pijn in mijn voeten) en dan weer gauw aan de slag....

[Henriëtte]

Ik had het dus over vroeger, de tijd van mijn moeder. Toen ik als jong meisje met m'n moeder mee boodschappen ging doen, kende je de eigenaar en de weinige personeelsleden in het kleine winkeltje allemaal persoonlijk. En had iedereen de tijd voor een vriendelijk praatje.

Tegenwoordig zijn er vrijwel alleen maar grote, onpersoonlijke supermarkten. En heeft iedereen het druk, zowel het personeel als de klanten. Ik denk dat dat er zeker mee te maken heeft, dat men minder vriendelijkheid ervaart. (Wat volgens mij niet betekent - ik val nu even in herhaling - dat mensen ook minder vriendelijk ZIJN!)

Sterkte met je drukke dagen, Dimona, ik weet hoe het voelt. Ik denk dat jij nog wat jonger bent dan ik (ik ben 54), maar ik weet nog maar al te goed hoe hectisch het soms kon zijn met twee werkende ouders, zwemles, voetbaltraining, doktersbezoeken, huiswerk overhoren enz enz..... Nu mijn kinderen de deur uit zijn is het al heel wat rustiger, al heb ik het nog altijd heel wat drukker dan mijn moeder destijds, toen die 54 jaar was.

[PSVwally]

[quote]Tegenwoordig zijn er vrijwel alleen maar grote, onpersoonlijke supermarkten. En heeft iedereen het druk, zowel het personeel als de klanten. [\quote]

Hoho, ik heb geen grote, onpersoonlijke supermarkt. Eerder een wat uit de kluiten gewassen buurtsuper
Laat ik het er op houden dat ik me hier grotendeels wel in kan vinden.

[Ziva]

Tegenwoordig zijn er vrijwel alleen maar grote, onpersoonlijke supermarkten. En heeft iedereen het druk, zowel het personeel als de klanten. Ik denk dat dat er zeker mee te maken heeft, dat men minder vriendelijkheid ervaart. (Wat volgens mij niet betekent - ik val nu even in herhaling - dat mensen ook minder vriendelijk ZIJN!)

Ik loop regelmatig in Amerika in enorm grote winkels (zeker vergeleken met Nederland) en ik word daar toch vrijwel altijd begroet door het winkel personeel. Er wordt ook gevraagd of ik hulp nodig heb of dat ik alles kan vinden. Dus waarom kan het in Amerika wel en in Nederland niet?

Ik geloof oprecht dat de Amerikanen vriendelijker zijn/doen alsof ze vriendelijker zijn. En er zal zeker een verschil zitten tussen stad/buiten de stad in alle gevallen maar dan nog is er een verschil te merken.

[Henriëtte]

Ik geloof oprecht dat de Amerikanen vriendelijker zijn/doen alsof ze vriendelijker zijn. En er zal zeker een verschil zitten tussen stad/buiten de stad in alle gevallen maar dan nog is er een verschil te merken.

Je hebt zeker gelijk met je opmerking dat er - in het algemeen gesproken - verschillen zijn. Dat ontken ik ook nergens. De belangrijkste reden waarom ik regelmatig op dit topic reageer, dat is dat ik me oprecht stoor aan sommige opmerkingen:

..... iedereen wil je er altijd goede raad geven, bij ons zie ik dat niet echt gebeuren, iedereen loopt hier altijd,met een zuur gezicht, of beeld ik me dat maar in??

... Zodra je dan weer op Schiphol komt en de verkoopster van de HEMA blaft tegen je dat je €3,- moet betalen voor je bakje koffie en je al drie middelvingers te pakken hebt wanneer je 20 minuutjes op de snelweg rijdt, denk je ja, ik ben weer thuis..

Ik denk niet eens dat Amerikanen nou zo overdreven vriendelijk zijn maar Nederlanders zijn vooral erg onvriendelijk.

Het lijkt wel alsof ze in Nederland het begrip "service" vergeten zijn in de horeca en detailhandel, vreselijk zo onbeschoft als ze mensen soms behandelen.

En zo kan ik nog wel even doorgaan met knippen en plakken

Als iemand die nog nooit in Nederland is geweest dit topic leest, dan durft ie zowaar nooit meer naar ons land toe te gaan. Jammer dat er zo vreselijk wordt gegeneraliseerd (want dat is erg onvriendelijk, hoor ). Gelukkig weet ik dat de meeste Nederlanders gewone, normale, vriendelijke mensen zijn. Maar dat had ik al vaker geschreven, ik val in herhaling. Lijkt me een goed moment dus om mijn bijdrage aan dit topic te stoppen.

[RiverCola]

Eerst wil ik even zeggen dat ik me helemaal kan vinden in Henriette's posts. Als jij hier in NL en BE alleen maar zure gezichten, middelvingers en onbeschofte mensen ziet dan zou ik zeggen: kijk nog eens goed naar je eigen perceptie van deze samenlevingen. Het lijkt me namelijk helemaal niet prettig om de wereld waarin je leeft zo te zien. Ik zie het namelijk helemaal anders en wordt er best gelukkig van al die mooie, verschillende mensen te zien en te ontmoeten. Hier in Nederland, maar waar dan ook ter wereld.

Na het lezen van dit topic en al de argumenten en voorbeelden kan ik voor mezelf tot de volgende conclusie komen: Amerikanen zijn, gemiddeld genomen, een stuk opener naar vreemden. Op straat, op het vliegveld, waar dan ook, knopen ze sneller een praatje aan met vreemden dan Nederlanders en Belgen. Nl'ers en Belgen zij wat gereserveerder. Dat is een cultureel verschil, geen kwestie van vriendelijk of onvriendelijk of 'fake'.

En dan wil ik graag op deze omerking nog even specifiek ingaan:

Ik loop regelmatig in Amerika in enorm grote winkels (zeker vergeleken met Nederland) en ik word daar toch vrijwel altijd begroet door het winkel personeel. Er wordt ook gevraagd of ik hulp nodig heb of dat ik alles kan vinden. Dus waarom kan het in Amerika wel en in Nederland niet?

Ook hier weer denk ik dat het om een cultureel/maatschappelijk bepaald fenomeen gaat. Amerika is van oudsher een veel sterker concurrende samenleving. Evedn gechargeerd: iedereen zorgt er voor z'n eigen hachie. En dat zorgt automatisch voor een bepaalde mate van servicegerichtheid die hier in Nederland van oudsher niet op die manier aanwezig is. Als je als serveerster afhankelijk bent van tips voor een fatsoenlijk salaris, als je als medewerker van een supermarkt of kledingwinkel kunt zorgen voor die opslag of promotie door je klanten bijzondere service te verlenen en daardoor bijvoorbeeld employee of the month te worden (iets wat we tot voor kort in NL helemaal niet kenden), dan ga je above and beyond om dat voor elkaar te krijgen. Nederland heeft veel meer een socialistisch verleden, waar mensen een vangnet kennen. Dat zorgt voor een wat minder zakelijke, harde omgeving op de werkvloer en heeft zijn reflectie in de service. Om het even naar het extreme te trekken om mijn voorbeeld nog visueler te maken: In Cuba (communistische staat) zag ik de uiterste consequentie hiervan. Bijna alle restaurants in Cuba zijn 'state owned'. Zij hoeven niet te concurreren met de andere restaurants. Werknemers worden door de staat betaald (en zullen nooit meer verdienen dan een vast bedrag), het restaurant gaat niet failliet als ze het slecht doen. Wij hebben een aantal keren in dergelijke restaurants gegeten, je moet wel want er is verder nauwelijks aanbod. Resultaat is GEEN service. Niemand die je gedag zegt, snel je bestelling op komt nemen, warm eten serveert. Maakt dit Cubanen onvriendelijke mensen? Nee, ze zijn harstikke aardig. Ik heb er genoeg ontmoet in hun privé-omgeving. Want we sliepen er ook bij mensen thuis in Casa Particulares, waar ze ook eten serveerden. Deze mensen gingen echt above and beyond om het ons naar ons zin te maken! Hier kregen we fantastische service. Logisch, ik had ook bij de overburen kunnen gaan slapen, en dan verdienen ze er zelf niet aan.

[Ziva]

Ik denk dat je wel een goed punt hebt River, maar dat is tegelijk ook wel een triest verhaal. Dat mensen door dat "sociale" vangnet dus ook wellicht een stuk minder hun best doen. Maar dat heb ik inderdaad al vaker ervaren op andere gebieden.

[USInsider]

In veel winkels staan 'associates' op provisie te werken. Ik heb daar een schrijnende ervaring mee toen mijn man in IL bij Marshall Fields naar een pak ging kijken. Er was een klein aanbod en niets dat hem paste. De verkoopster raakte overstuur, vertelde dat haar man makelaar was en al weken niets had verkocht, en dat het bij MF ook een slappe tijd was. Ze legde uit dat ze alleen verdiende als ze iets verkocht. Ze bleef maar volhouden dat een pak dat mijn man wel aanstond, maar dat duidelijk twee maten te klein was, toch echt passend gemaakt kon worden. Maar ik keek in de binnenkant en zag ternauwernood extra bij de naden. Ik liet haar dat zien en ze begon te huilen. Ik heb het wel over een vrouw van middelbare leeftijd.
Ik zal dat nooit vergeten.

Mbt. dit onderwerp: ik ben in Ned. aardige mensen tegengekomen en in de US ook. Ik ben in Ned. hufters tegengekomen en in de US ook. Ik heb zowel in Ned. als in de US onverwachte 'kindness of strangers' mogen ervaren. Ik heb altijd geprobeerd evenzo te handelen in Ned. zowel als in de US.
Er wordt gezegd wie goed doet, goed ontmoet, en naar mijn ervaring is er een kern van waarheid in. Betekent niet dat je meteen in een Polyanna moet veranderen.

[Bandido]

Zoiets schreef ik hierboven ook al, maar hoe zit het met mensen die je wat beter kent? Ik vind dat dus wel ontzettend lastig in de VS: weten hoe het écht met iemand gaat.

Ik vind dit een lastige, want ik heb zelf geen gebrek aan goede vrienden in de VS. Maar tegelijkertijd merk ik wel dat mijn goede NL vrienden wat eerder geneigd zijn hun hart uit te storten. Mijn Amerikaanse vrienden zijn toch wat meer van de "schone schijn", en als er eens iets is praten we erover, maar niet lang. Volgens mij schakelen Amerikanen ook sneller professionele hulp in als er eens echt iets is. En op zich vind ik dat ook wel prettig, in NL vond ik mezelf met sommige vrienden af en toe net een hulpverlener. Steun is belangrijk in vriendschap, maar er zijn natuurlijk grenzen. Hoe dan ook is dit misschien wel een verschil.

[USInsider]

Bandido, ik denk dat je dat goed ziet.
Ik heb hier al vakar geschreven - USers laten niet snel het achterste van hun tong zien. En zeker niet aan vreemden.
Nu ik hier langer woon merk ik dat mensen me sneller in vertrouwen nemen, inderdaad 'hun hart uitstorten'.
Maar er is een neiging meer, en langer, de schone schijn op te houden. Er is hier denk ik een grotere angst voor een 'loser' aangezien te worden.