Hier ook ~6 jaar Amerika ,29 jaar Nederland en net een kind. Enige verschil is dat mijn man ook NLer is, dus wij voeden ons kind zowiezo 2-talig op, want we spreken NL thuis.
Ik heb geen heimwee naar Nederland alleen zo nu en dan naar de familie, die dus aan beide kanten in Nederland wonen. Ook spreekt mijn moeder slecht engels, dus ik wil wel dat onze dochter met haar kan praten. Ik ben het eens met Petra. Kleine kinderen zijn erg goed in het oppikken van 2 talen, dus ik raad het wel aan om te proberen 2-talig op te voeden. In ons geval is het misschien makkelijker want mijn man is ook NL, maar ik heb verschillende vrienden die niet dezelfde taal spreken waarvan de kinderen nu dus zelfs 3 talen vloeiend spreken. Je vrouw pikt vanzelf ook dingen op van de taal. Ze zal snel Nederlands leren verstaan als ze het vaak hoort (en spreken is in principe niet nodig).
Dora
Boek je Amerikareis via een echte USA-expert: Klik hier om alle prijzen voor je USA-reis te vergelijken: vliegtickets, autohuur, rondreis, en meer!
Belangrijk: Nieuwe leden, voltooi je registratie door een nieuw onderwerp te starten in "Nieuwe forumleden introductie"!
Belangrijk: Nieuwe leden, voltooi je registratie door een nieuw onderwerp te starten in "Nieuwe forumleden introductie"!
Heimwee
Jaysue, ik herken dat wel, die 'momenten' en natuurlijk heb je die. Je hebt een enorme stap gemaakt door te emigreren. Je bent nieuwe dingen rijker geworden maar je bent ook veel kwijtgeraakt. Lichaam en geest moet zich aanpassen en dat kost tijd, bij de een wat meer, bij de anders gaat het wat sneller.
Veel sterkte !
Veel sterkte !
-
Dennis
- AllesAmerika.com Webmaster
- Berichten: 5575
- Lid geworden op: 05 sep 2003, 10:34
- Locatie: Louisville, KY
- Contacteer:
Onderstaand antwoord is deels voor JaySue en deels voor de algemene discussie.
Deze maand woon ik alweer twee jaar in de VS. Ik heb geen heimwee gehad sinds mijn verhuizing, maar inderdaad af en toe enkele "ik mis wat" gevoelens. Dat heeft met familie te maken, met Nederlands eten, en - zoals iemand al eerder zei - het gevoel dat de dingen die je nodig had in Nederland altijd dichtbij elkaar zaten, terwijl ik hier elke keer de auto in moet.
Ook luister ik nog steeds naar de Nederlandse radio (Q-Music), maar dat heeft ook te maken met het feit dat de radiostations in Louisville belabberd zijn en dat ik kan luisteren op het moment dat er geen reclames worden uitgezonden - 's avonds in Amerika, midden in de nacht in Nederland. (Een heuse Internetradio voor in mijn woonkamer staat dan ook hoog op mijn verlanglijstje.)
Hoewel ik geen enkele interesse heb in terugverhuizen naar Nederland, wil ik mijn band met dat land niet kwijtraken. Ik ben er geboren en opgegroeid en heb er mijn identiteit ontwikkeld. Ik voel me ook niet Amerikaans, wil voorlopig geen staatsburger worden als ik daarvoor mijn Nederlanderschap moet opgeven, en als ik ooit kids zou krijgen, zou ik ze zeker willen leren over hun deels Nederlandse achtergrond, al was het maar omdat ik weet dat de meest tolerante mensen diegenen zijn die hun ogen openen voor alle verschillen in de wereld.
Juist het feit dat ik níet Amerikaan ben, maakt dit land voor mij zo mateloos interessant. Ik zie alles hier met andere ogen dan de mensen die in dit land geboren zijn en kan vaak in discussies een unieke invalshoek presenteren, omdat ik ook ervaring heb met de Europese manier van doen.
(Ik ben het dan ook niet eens met mensen die de uitspraak doen dat "ik in het verkeerde land ben geboren". Juist het feit dat je níet in Amerika bent geboren maakt het leven in dit land uniek. Als je wel in de VS was geboren, had je nooit op deze manier van het land kunnen genieten.)
Overigens: de dingen die hier zo "anders" zijn als in Nederland, worden voor dat je het merkt "gewoon". Mijn eerste paar bezoeken aan de supermarkt hier dacht ik dat ik nooit "normaal" eten zou kunnen vinden. Maar inmiddels heb ik een heel patroon en weet ik precies wat ik wel en niet wil kopen. Je went er vanzelf aan en over een paar maanden kijk je nergens meer van op!
Deze maand woon ik alweer twee jaar in de VS. Ik heb geen heimwee gehad sinds mijn verhuizing, maar inderdaad af en toe enkele "ik mis wat" gevoelens. Dat heeft met familie te maken, met Nederlands eten, en - zoals iemand al eerder zei - het gevoel dat de dingen die je nodig had in Nederland altijd dichtbij elkaar zaten, terwijl ik hier elke keer de auto in moet.
Ook luister ik nog steeds naar de Nederlandse radio (Q-Music), maar dat heeft ook te maken met het feit dat de radiostations in Louisville belabberd zijn en dat ik kan luisteren op het moment dat er geen reclames worden uitgezonden - 's avonds in Amerika, midden in de nacht in Nederland. (Een heuse Internetradio voor in mijn woonkamer staat dan ook hoog op mijn verlanglijstje.)
Hoewel ik geen enkele interesse heb in terugverhuizen naar Nederland, wil ik mijn band met dat land niet kwijtraken. Ik ben er geboren en opgegroeid en heb er mijn identiteit ontwikkeld. Ik voel me ook niet Amerikaans, wil voorlopig geen staatsburger worden als ik daarvoor mijn Nederlanderschap moet opgeven, en als ik ooit kids zou krijgen, zou ik ze zeker willen leren over hun deels Nederlandse achtergrond, al was het maar omdat ik weet dat de meest tolerante mensen diegenen zijn die hun ogen openen voor alle verschillen in de wereld.
Juist het feit dat ik níet Amerikaan ben, maakt dit land voor mij zo mateloos interessant. Ik zie alles hier met andere ogen dan de mensen die in dit land geboren zijn en kan vaak in discussies een unieke invalshoek presenteren, omdat ik ook ervaring heb met de Europese manier van doen.
(Ik ben het dan ook niet eens met mensen die de uitspraak doen dat "ik in het verkeerde land ben geboren". Juist het feit dat je níet in Amerika bent geboren maakt het leven in dit land uniek. Als je wel in de VS was geboren, had je nooit op deze manier van het land kunnen genieten.)
Overigens: de dingen die hier zo "anders" zijn als in Nederland, worden voor dat je het merkt "gewoon". Mijn eerste paar bezoeken aan de supermarkt hier dacht ik dat ik nooit "normaal" eten zou kunnen vinden. Maar inmiddels heb ik een heel patroon en weet ik precies wat ik wel en niet wil kopen. Je went er vanzelf aan en over een paar maanden kijk je nergens meer van op!
-
Appie
- Amerika-ontdekker
- Berichten: 90
- Lid geworden op: 01 mei 2006, 15:03
- Locatie: Fayetteville, AR
- Contacteer:
Ik zit ongeveer even lang in Amerika nu als jij (ik 1,5mnd). Ik moet zeggen dat het voor mij erg meevalt qua heimwee. Voordat ik ging emigreren ben ik vaker voor lange tijd naar het buitenland geweest (een aantal maal een x aantal maanden) en ik denk dat die ervaring ook wel meewerkt.JaySue schreef:Hadden jullie dat niet in de eerste paar maanden hier?
Nu moet ik ook zeggen dat ik mijn familie en een deel van mijn vrienden nog gezien heb toen ik trouwde (dat is nu 3 weken geleden) waar de absolute tijd dat ik ze niet meer gezien heb eigenlijk korter is dan de hele periode dat ik in Amerika zit. Ook geldt voor mij geld dat ik veel mensen spreek via het internet (iets wat ik ook al deed in Nederland) en dat ik daardoor ook niet echt het gevoel heb dat ik wat mis. Natuurlijk vind ik het jammer om familiebezigheden te missen (kijk naar Sinterklaas bijv. - al had ik altijd een hekel aan suprises maken...), maar aan de andere kant heb ik er ook zoveel voor terug. Immers de keuze was een weloverwogen keuze en ik ben bij mijn vrouw - waar ter wereld dat ook is, maakt mij niet uit, ik weet van mijzelf dat ik mij toch wel red.
-
Bennogr
- Amerika-expert
- Berichten: 6617
- Lid geworden op: 26 mar 2006, 07:13
- Locatie: Philadelphia, PA
Voor de mensen die zich vast voornemen om hun kind tweetalig op te voeden, ook als de partner geen Nederlands spreekt: veel succes, maar weet wel dat je heel sterk in je schoenen moet staan.
In mijn geval is het een zeven jaar goed gegaan en toen hoefde het niet meer. Ik heb toen toegegeven, omdat het erg zwaar werk is, tenminste dat vond ik. Mijn zoon zegt nu dat hij vast Nederlands gaat leren. Ik hoop het, maar ik houd niet m'n adem in.
En wat dat Nederlanderschap betreft: daarom ben ik zo blij met die dubbele nationaliteitsregel. Die erkent gewoon wat een aantal van ons na korte tijd al voelen: je woont, werkt en leeft in de VS en je wil niet anders. Maar diep in je tenen ben je toch altijd Nederlander en dat wil je graag houden.
Zelfs na 30 jaar in de VS.
In mijn geval is het een zeven jaar goed gegaan en toen hoefde het niet meer. Ik heb toen toegegeven, omdat het erg zwaar werk is, tenminste dat vond ik. Mijn zoon zegt nu dat hij vast Nederlands gaat leren. Ik hoop het, maar ik houd niet m'n adem in.
En wat dat Nederlanderschap betreft: daarom ben ik zo blij met die dubbele nationaliteitsregel. Die erkent gewoon wat een aantal van ons na korte tijd al voelen: je woont, werkt en leeft in de VS en je wil niet anders. Maar diep in je tenen ben je toch altijd Nederlander en dat wil je graag houden.
Zelfs na 30 jaar in de VS.
Nog 1 keer verhuisd, naar Philadelphia.
-
Petra/VS
- Medebeheerder
- Berichten: 18900
- Lid geworden op: 07 sep 2003, 15:10
- Locatie: Washington DC metro
- Contacteer:
Zelfs met die zeven jaar heeft hij een ondergrond, dus zal het Nederlands waarschijnlijk snel oppikken, als hij zich ertoe zet. Maar zoals het gezegde gaat: nooit geschoten is altijd mis. Als je het al niet probeert, zul je nooit weten of de tweetaligheid gaat lukken.
Toen wij het met onze oudste begonnen kregen we (van andere Nederlanders, nooit van Amerikanen, grappig genoeg) allerlei negatieve reacties: wacht maar tot ze op school komt, dat zal ze niet meer willen; verwacht niet, dat ze Nederlands terug spreekt; bedenk, dat ze zich als tiener tegen die tweede taal zal gaan afzetten, enz., enz., enz. Helemaal niet leuk om te horen, als kersverse proberende ouder.
Nu is ze 16, spreekt Nederlands met ons, spreekt Nederlands met haar zusje (en ja er zitten veel anglicismen tussen) en heeft nu een heel aantal Nederlandse MSN contacten, waardoor ik laatst opmerkte, dat haar schrijven ook vrij goed is geworden.
Ieder kind is anders en iedere familie situatie is anders, maar er zijn wel degelijk (en ik ken er een heel aantal, in real life en virtueel, want ik ben lid van twee emaillijsten over dit onderwerp) gezinnen, waarbij het One Parent One Language systeem (waarbij de ene ouder een taal en de ander de andere taal tegen het kind spreekt) prima werkt.
En natuurlijk is het jammer, als dat niet zo is, maar dan heb je het tenminste geprobeerd.
Toen wij het met onze oudste begonnen kregen we (van andere Nederlanders, nooit van Amerikanen, grappig genoeg) allerlei negatieve reacties: wacht maar tot ze op school komt, dat zal ze niet meer willen; verwacht niet, dat ze Nederlands terug spreekt; bedenk, dat ze zich als tiener tegen die tweede taal zal gaan afzetten, enz., enz., enz. Helemaal niet leuk om te horen, als kersverse proberende ouder.
Nu is ze 16, spreekt Nederlands met ons, spreekt Nederlands met haar zusje (en ja er zitten veel anglicismen tussen) en heeft nu een heel aantal Nederlandse MSN contacten, waardoor ik laatst opmerkte, dat haar schrijven ook vrij goed is geworden.
Ieder kind is anders en iedere familie situatie is anders, maar er zijn wel degelijk (en ik ken er een heel aantal, in real life en virtueel, want ik ben lid van twee emaillijsten over dit onderwerp) gezinnen, waarbij het One Parent One Language systeem (waarbij de ene ouder een taal en de ander de andere taal tegen het kind spreekt) prima werkt.
En natuurlijk is het jammer, als dat niet zo is, maar dan heb je het tenminste geprobeerd.
Boek hier uw Nederlandstalige rondleidingen in en rond Washington DC
Dagboek over ons leven in de VS(reisverslagen rechtse kolom)
"Heaven and Earth never agreed to frame a better place for man's habitation than Virginia"~Capt. John Smith
Dagboek over ons leven in de VS(reisverslagen rechtse kolom)
"Heaven and Earth never agreed to frame a better place for man's habitation than Virginia"~Capt. John Smith
Dennis, ik denk dat je daar helemaal gelijk in hebt!Dennis schreef:(Ik ben het dan ook niet eens met mensen die de uitspraak doen dat "ik in het verkeerde land ben geboren". Juist het feit dat je níet in Amerika bent geboren maakt het leven in dit land uniek. Als je wel in de VS was geboren, had je nooit op deze manier van het land kunnen genieten.)
Wat betreft het heimwee, ik lees nu dat een heleboel mensen geen of heel weinig heimwee hebben. Maar nu vraag ik me af, hebben jullie dan helemaal niet even dat gat gezien toen je dagelijkse leen een beetje normale vormen aan begon te nemen? Ik ben bang dat ik op een gegeven moment wel in een soort gat zal vallen en dat ik me zal realiseren dat ik toch wel heimwee heb. De eerste paar maanden denk ik dat het heel erg leuk zal zijn, omdat alles nieuw is, maar dan....?
onze blog - Bouwmanfamily
becks08 ( en anderen)
Ik heb helemaal geen gat/heimwee naar Nederland gehad. Ik heb het hier voortreffelijk naar m'n zin.
Ik werkte voor een Nederlandse Multinational en werd voor een aantal weken in 1999, en een aantal maanden (10) in 2000 uitgezonden naar Texas op een L1 visum. Toen ik eind 2000 terug moest wilde ik helemaal niet en heb toen via een kennis een baan gekregen bij een bedrijf dat mijn H1b visum heeft geregelt.
Ik heb helemaal geen gat/heimwee naar Nederland gehad. Ik heb het hier voortreffelijk naar m'n zin.
Ik werkte voor een Nederlandse Multinational en werd voor een aantal weken in 1999, en een aantal maanden (10) in 2000 uitgezonden naar Texas op een L1 visum. Toen ik eind 2000 terug moest wilde ik helemaal niet en heb toen via een kennis een baan gekregen bij een bedrijf dat mijn H1b visum heeft geregelt.
-
Petra/VS
- Medebeheerder
- Berichten: 18900
- Lid geworden op: 07 sep 2003, 15:10
- Locatie: Washington DC metro
- Contacteer:
Misschien dat de hoeveelheid heimwee, die je voelt, ook erg te maken heeft met het gedeelte van de VS, waar je je vestigt. Zo zou ik me in JaySue's geval goed kunnen voorstellen, dat ik heimwee hierheen zou krijgen, als wij naar Alabama zouden verhuizen. Dat is weer zo'n andere wereld, niet voor niets wordt er in de film "Sweet Home Alabama" gegrapt "you need a passport for this place", komend van New York City.
Ik weet van mezelf, dat ik me hier zo thuis voel, omdat het een internationaal gebied is, er veel te doen is, zowel kwa natuur als cultureel en het klimaat zo ongeveer perfect is, wat mij betreft.
In Nederland was ik studente, dus ik liet er geen volwassen leven achter, maar een leven, dat ik toch niet jarenlang had volgehouden. Bovendien had ik geen sterke vriendschappen in Nederland, zoals ik die hier nu wel heb. Als je je dus ergens vestigt, dat past bij je persoonlijkheid, zul je minder tot geen heimwee hebben naar het oude vertrouwde (waarom denk je, dat al die eerste colonisten allemaal plekjes in de VS uitzochten, die kwa omgeving het meest leken op wat ze al kenden?).
Ik weet van mezelf, dat ik me hier zo thuis voel, omdat het een internationaal gebied is, er veel te doen is, zowel kwa natuur als cultureel en het klimaat zo ongeveer perfect is, wat mij betreft.
In Nederland was ik studente, dus ik liet er geen volwassen leven achter, maar een leven, dat ik toch niet jarenlang had volgehouden. Bovendien had ik geen sterke vriendschappen in Nederland, zoals ik die hier nu wel heb. Als je je dus ergens vestigt, dat past bij je persoonlijkheid, zul je minder tot geen heimwee hebben naar het oude vertrouwde (waarom denk je, dat al die eerste colonisten allemaal plekjes in de VS uitzochten, die kwa omgeving het meest leken op wat ze al kenden?).
Boek hier uw Nederlandstalige rondleidingen in en rond Washington DC
Dagboek over ons leven in de VS(reisverslagen rechtse kolom)
"Heaven and Earth never agreed to frame a better place for man's habitation than Virginia"~Capt. John Smith
Dagboek over ons leven in de VS(reisverslagen rechtse kolom)
"Heaven and Earth never agreed to frame a better place for man's habitation than Virginia"~Capt. John Smith
Wij wonen hier nu bijna 13 jaar en de eerste jaren waren afschuwelijk, ik had zo'n heimwee. Maar wij hadden procure/verhuizing enz. zelf betaald, en dus was er niet meteen geld voor een tweede auto. Ik zat dagen alleen in een voorwijk van een klein plaatsje, niemand was overdag thuis in die buurt.
Er was ook geen reden de deur uit te gaan, ik mocht niet werken.
De toon is toen voor mij gezet: 'je bent hier eigenlijk niet welkom'. Ik voel me een vreemde hier, ik heb niets met dit land. De heimwee is gebleven, al is die niet zo fel meer als eerst. Als ik het me kon permitteren was ik morgen weg uit de US, misschien niet naar Ned. dan toch naar Europa.
Er was ook geen reden de deur uit te gaan, ik mocht niet werken.
De toon is toen voor mij gezet: 'je bent hier eigenlijk niet welkom'. Ik voel me een vreemde hier, ik heb niets met dit land. De heimwee is gebleven, al is die niet zo fel meer als eerst. Als ik het me kon permitteren was ik morgen weg uit de US, misschien niet naar Ned. dan toch naar Europa.
In het gat van heimwee viel ik ongeveer na een maand. Midden in de winter naar Indiana verhuizen hielp daar niet aan mee. Ik heb toen een ticket geboekt naar Nederland, na 2 weken Nederland zag ik ook wel in dat ik mijn leven moest maken waar mijn man was. En eigenlijk was er al niks meer hetzelfde: ik had mijn baan niet meer, en geen eigen stekje. Het is daarna wel goed gegaan.
Ik heb me altijd afgevraagd of mijn man zich ooit zorgen gemaakt heeft of ik wel terug zou komen
Annemiek
Ik heb me altijd afgevraagd of mijn man zich ooit zorgen gemaakt heeft of ik wel terug zou komen
Annemiek
Info Ithaca & Finger Lakes Regio: http://www.flregio.blogspot.com"
Mooie plekjes noordoosten: http://noordoosten.blogspot.com/"
http://www.annaharalson.com/
Mooie plekjes noordoosten: http://noordoosten.blogspot.com/"
http://www.annaharalson.com/
-
Color01
- Amerika-expert
- Berichten: 2098
- Lid geworden op: 23 sep 2006, 03:05
- Locatie: Beautifull Virginia
ik woon nu 7 jaar hier in Virginia ... en echt heimwee heb ik niet ...het moeilijkste is voor mij...dat mijn moeder paar jaar geleden een paar keer een beroerte achter elkaar heeft gehad en ze zit vanaf dat moment in een Verpleegtehuis...de laatste keer dat ik haar heb gezien is al bijna 2 jaar geleden ... maar als ik de verhalen van mijn vader zo aan hoor dan ziet ze er heel slecht uit. .....en dat doet me wel erg pijn, als je niet elke week haar kan bezoeken wat je normaal wel zou doen als je in nederland woont. 
-
Dutchstar
- Amerika-ontdekker
- Berichten: 39
- Lid geworden op: 31 dec 2009, 16:39
- Locatie: Slap Out, ALabama
Wat natuur betreft is Alabama ook mooi hoor! Voor mij en de paarden is dit echt een paardenparadijs. Al moet ik helaas wel de trailer pakken als ik ergens met m'n paard de natuur in wil gaan. Iets wat ik in Nederland niet gewend ben. Daar reed ik de straat uit en sloeg de eerste de beste veldweg in richting de bossen. Hier kan dat niet omdat alles privat property is. Iets waar ik erg aan moest en nog steeds moet wennen.
Verder vind ik het ook erg wennen dat alles zo verweg en ver uit elkaar ligt. Ik zit ongeveer 30 minuten in de auto als ik wil gaan shoppen en dedichtsbijzijnde stad Montgomery ligt 45 minuten verderop maar dit vind ik niet erg want ik rijd graag in mijn 'nieuwe ouwe rammel pick-up' met heerlijke nederlandse hits knallend uit de boxen.
Hier wonen heeft natuurlijk ook zijn voordelen. Hier hebben we de ruimte gevonden waar we in NL nooit van durfden te dromen. Ik ben een echt natuur mens dus wat dat betreft zit ik hier goed.
In NL irriteerde ik me ook mateloos aan het feit de buren zo dichtbij te hebben. Daar heb ik hier geen last van. Als ik naar buiten kijk is er geen huis te bekennen. Heerlijk! De honden kunnen lekker hun longen uit hun lijf blaffen zonder dat iemand hierover klaagt. Ook de drukte op de wegen in NL vond ik verschrikkelijk. Hier kun je lekker doorrijden.
Ik denk dat als ik eenmaal een baan heb en meer routine krijg in het leven hier dat het allemaal wel goed komt. Ook zijn er plannen om een eigen bedrijfje op te starten dus ik heb het de komende tijd druk genoeg.
Wat dat gat betreft! Ik hoop dat ik hier nooit in zal vallen.
@dennis: Q-music? Op welke zender kan ik die vinden?
Verder vind ik het ook erg wennen dat alles zo verweg en ver uit elkaar ligt. Ik zit ongeveer 30 minuten in de auto als ik wil gaan shoppen en dedichtsbijzijnde stad Montgomery ligt 45 minuten verderop maar dit vind ik niet erg want ik rijd graag in mijn 'nieuwe ouwe rammel pick-up' met heerlijke nederlandse hits knallend uit de boxen.
Hier wonen heeft natuurlijk ook zijn voordelen. Hier hebben we de ruimte gevonden waar we in NL nooit van durfden te dromen. Ik ben een echt natuur mens dus wat dat betreft zit ik hier goed.
In NL irriteerde ik me ook mateloos aan het feit de buren zo dichtbij te hebben. Daar heb ik hier geen last van. Als ik naar buiten kijk is er geen huis te bekennen. Heerlijk! De honden kunnen lekker hun longen uit hun lijf blaffen zonder dat iemand hierover klaagt. Ook de drukte op de wegen in NL vond ik verschrikkelijk. Hier kun je lekker doorrijden.
Ik denk dat als ik eenmaal een baan heb en meer routine krijg in het leven hier dat het allemaal wel goed komt. Ook zijn er plannen om een eigen bedrijfje op te starten dus ik heb het de komende tijd druk genoeg.
Wat dat gat betreft! Ik hoop dat ik hier nooit in zal vallen.
@dennis: Q-music? Op welke zender kan ik die vinden?
Gewoon naar http://www.Qmusic.nl en dan kun je live mee luisterenJaySue schreef:@dennis: Q-music? Op welke zender kan ik die vinden?
onze blog - Bouwmanfamily
-
kastelke
- Amerika-expert
- Berichten: 18396
- Lid geworden op: 02 feb 2005, 08:56
- Locatie: Oakville, Ontario
- Contacteer:
Omdat het land een administratie heeft die jou niet zo welgezind was/is, daarom zien zijn inwoners jou zo toch nog niet? Je kan het de mensen in je omgeving toch niet kwalijk nemen?...oortjes schreef:De toon is toen voor mij gezet: 'je bent hier eigenlijk niet welkom'. Ik voel me een vreemde hier, ik heb niets met dit land. De heimwee is gebleven, al is die niet zo fel meer als eerst. Als ik het me kon permitteren was ik morgen weg uit de US, misschien niet naar Ned. dan toch naar Europa.
Maar als ik het goed begrijp: als je morgen de lotto wint, dan is je grootste wens om je boeltje te pakken en terug weg te gaan?
Elke
*PR in Canada sinds 2010* - *Canadian Citizen sinds Februari 2016* - *DV-2017 winnaar met Case number EU11xxx*
Ons leven in Oakville, ON
*PR in Canada sinds 2010* - *Canadian Citizen sinds Februari 2016* - *DV-2017 winnaar met Case number EU11xxx*
Ons leven in Oakville, ON
-
kastelke
- Amerika-expert
- Berichten: 18396
- Lid geworden op: 02 feb 2005, 08:56
- Locatie: Oakville, Ontario
- Contacteer:
Heb je hem dat nog niet gevraagd?ANY schreef:Ik heb me altijd afgevraagd of mijn man zich ooit zorgen gemaakt heeft of ik wel terug zou komen
Ik denk dat het vooral moeilijk ook zal zijn op momenten dat mensen uit je naaste omgeving (ouders, broer, zussen,...) iets ernstig aan de hand hebben. Ergens vind je het je taak om er dan te zijn voor hen, terwijl je dat niet kan. Kan me inbeelden dat dat best voor serieus wat schuldgevoel kan zorgen.
Elke
*PR in Canada sinds 2010* - *Canadian Citizen sinds Februari 2016* - *DV-2017 winnaar met Case number EU11xxx*
Ons leven in Oakville, ON
*PR in Canada sinds 2010* - *Canadian Citizen sinds Februari 2016* - *DV-2017 winnaar met Case number EU11xxx*
Ons leven in Oakville, ON
-
manja
- Amerikakenner
- Berichten: 1240
- Lid geworden op: 14 apr 2006, 23:15
- Aantal x V.S. bezocht: 8
- Locatie: Virginia
- Contacteer:
Ik denk niet dat ik Nederland zal missen maar wel mn kinderen en familie.
Mijn man zal er waarschijnlijk minder last van hebben. Hij heeft daar straks zijn werk ook is hij gewend langere tijd (zonder gezin/familie) uit Nederland weg te zijn. Wij gaan na 3 jaar weer terug naar Nederland. Als ik veel last van heimwee krijg zijn die 3 jaar misschien te overzien.
Mijn man zal er waarschijnlijk minder last van hebben. Hij heeft daar straks zijn werk ook is hij gewend langere tijd (zonder gezin/familie) uit Nederland weg te zijn. Wij gaan na 3 jaar weer terug naar Nederland. Als ik veel last van heimwee krijg zijn die 3 jaar misschien te overzien.
Groetjes, Anja
http://onslevenrondomwashingtondc.blogspot.nl/" onclick="window.open(this.href);return false;
http://onslevenrondomwashingtondc.blogspot.nl/" onclick="window.open(this.href);return false;
Wat ik me ook afvraag is of heimwee echt op zal spelen als je, net als Manja, bijv maar voor 3 jaar ergens zult verblijven. Natuurlijk is 3 jaar ook erg lang, maar je weet dat je na die drie jaar gewoon weer terug zult gaan naar Nederland.
In mijn geval gaan wij dus emigreren voor (als het goed is) altijd, ik vraag me dan af of de heimwee in sterekere mate voor komt. (klinkt dat een beetje logisch?)
In mijn geval gaan wij dus emigreren voor (als het goed is) altijd, ik vraag me dan af of de heimwee in sterekere mate voor komt. (klinkt dat een beetje logisch?)
onze blog - Bouwmanfamily
Hier zit wel waarheid in denk ik. Wij gingen oorspronkelijk maar voor 1 jaar, maar het beviel goed dus we bleven langer. Dus heb nooit dat gevoel van ik ga emigereren gehad. Het ging geleidelijk en een beetje vanzelf.Becs08 schreef:Wat ik me ook afvraag is of heimwee echt op zal spelen als je, net als Manja, bijv maar voor 3 jaar ergens zult verblijven. Natuurlijk is 3 jaar ook erg lang, maar je weet dat je na die drie jaar gewoon weer terug zult gaan naar Nederland.
In mijn geval gaan wij dus emigreren voor (als het goed is) altijd, ik vraag me dan af of de heimwee in sterekere mate voor komt. (klinkt dat een beetje logisch?)
Dora
Kastelke, als je ergens woont en er totaal niet bijhoort, dan voelt dat zo. Men vraagt hier meteen: wat doe je ? en als je niet werkt ofzo ben je volslagen oninteressant. Wij hebben geen kinderen dus die aansluiting is er ook niet. En ik ben nog niet zo desperaat dat ik gelovig wordt om toch maar ergens bij te horen.
In zuidelijk CA - waar we onze trektocht begonnen - zijn de mensen erg op zichzelf. Ik heb later in de MidWest gewoond en daar is het heel anders, veel hartelijker. Daar zeggen mensen je gedag op de parkeerplaats, of maken even een babbeltje.
Plus in de eerste jaren was er net (ook) discussie gaande over immigratie - prop. 187 werd toen aangenomen in CA. Wij woonden in een aparte wijk, veel mensen herinnerden zich het mooie gebied dat het was voor men het volpleurde met huisjes huisjes en nog meer huisjes. Ik kreeg regelmatig te horen dat er teveel nieuwelingen binnenkwamen en dat wij de boel behoorlijk hielpen vernielen. Plus er zijn genoeg mensen met een familielid of een buur of een kennis die werkloos is, en die vragen waarom we hier de banen komen inpikken.
(Plus 'niet welkom' was geen verbeelding: we moesten na zes jaar vertrekken....)
Als ik de lotto zou winnen zou ik blijven want dan zou ik eindelijk ook es wat (eigen) geld hebben om dingen te doen. Nu is het zo dat ik terug zal gaan als er iets met mijn man gebeurt - als zijn inkomen weg valt kan ik me niet eens permitteren te blijven. (Ik heb ook geen goede oudedagsvoorziening want ik heb niets opgebouwd hier. Daar moet je nl. voor werken !)
Ik vertel dit niet vanwege zielig ofzo, maar wel om deelnemers hier te waarschuwen. Denk er niet te licht over. Bekijk de situatie van alle kanten en neem tijdig voorzorgen. Denk 'worst case scenario' en dek je in.
Ik ben vol goede moed vertrokken, denkend dat ik wel iets zou vinden, er iets van zou maken. Maar de regels maken dat onmogelijk. Ik had me niet gerealiseerd dat de US zo volgetimmerd is met regelgeving.
Voor L-2 visum houders is de situatie gelukkig een aantal jaar geleden verbeterd, en ik denk dat er niet veel Nederlanders op H1B visa gaan.
In de praktijk komen de meeste immigranten hier uit Mexico, India, Azie. Zij vinden hier hun eigen cultuur terug want velen zijn hen voorgegaan. Ze hebben verenigingen, bijeenkomsten, cursussen, festivals, kerken, winkels. Ze helpen elkaar bij problemen, ze helpen elkaar aan werk. Maar een Nederlander is in de meeste plaatsen gewoon in zijn uppie.
In zuidelijk CA - waar we onze trektocht begonnen - zijn de mensen erg op zichzelf. Ik heb later in de MidWest gewoond en daar is het heel anders, veel hartelijker. Daar zeggen mensen je gedag op de parkeerplaats, of maken even een babbeltje.
Plus in de eerste jaren was er net (ook) discussie gaande over immigratie - prop. 187 werd toen aangenomen in CA. Wij woonden in een aparte wijk, veel mensen herinnerden zich het mooie gebied dat het was voor men het volpleurde met huisjes huisjes en nog meer huisjes. Ik kreeg regelmatig te horen dat er teveel nieuwelingen binnenkwamen en dat wij de boel behoorlijk hielpen vernielen. Plus er zijn genoeg mensen met een familielid of een buur of een kennis die werkloos is, en die vragen waarom we hier de banen komen inpikken.
(Plus 'niet welkom' was geen verbeelding: we moesten na zes jaar vertrekken....)
Als ik de lotto zou winnen zou ik blijven want dan zou ik eindelijk ook es wat (eigen) geld hebben om dingen te doen. Nu is het zo dat ik terug zal gaan als er iets met mijn man gebeurt - als zijn inkomen weg valt kan ik me niet eens permitteren te blijven. (Ik heb ook geen goede oudedagsvoorziening want ik heb niets opgebouwd hier. Daar moet je nl. voor werken !)
Ik vertel dit niet vanwege zielig ofzo, maar wel om deelnemers hier te waarschuwen. Denk er niet te licht over. Bekijk de situatie van alle kanten en neem tijdig voorzorgen. Denk 'worst case scenario' en dek je in.
Ik ben vol goede moed vertrokken, denkend dat ik wel iets zou vinden, er iets van zou maken. Maar de regels maken dat onmogelijk. Ik had me niet gerealiseerd dat de US zo volgetimmerd is met regelgeving.
Voor L-2 visum houders is de situatie gelukkig een aantal jaar geleden verbeterd, en ik denk dat er niet veel Nederlanders op H1B visa gaan.
In de praktijk komen de meeste immigranten hier uit Mexico, India, Azie. Zij vinden hier hun eigen cultuur terug want velen zijn hen voorgegaan. Ze hebben verenigingen, bijeenkomsten, cursussen, festivals, kerken, winkels. Ze helpen elkaar bij problemen, ze helpen elkaar aan werk. Maar een Nederlander is in de meeste plaatsen gewoon in zijn uppie.
