Luke21 schreef: En eigenlijk hebben we nergens last gehad van boze mensen of gangs, behalve dan bij de Steamboat Houses. Dit heeft dan zelfs niets te maken met Katrina en zijn gewoon een aantal mooie huizen die we wilden zien. Maar hier liep dan wel een bende rond waar we toch wel even schrik van hadden.
Het heeft toch wel te maken met Katrina. De Steamboat Houses staan in een gebied bekend als Holy Cross. Voor Katrina was dit een enorm gezellige wijk om te wonen, met weinig criminaliteit. De wijk heeft weinig schade ondervonden van Katrina, maar er is wel een massale leegloop geweest, wat ervoor heeft gezorgd dat het een uitgestorven spookstad werd. Inmiddels zijn er aardig wat mensen teruggekeerd, maar zijn er toch ook nog veel leegstaande huizen. Het is een ideaal gebied geworden om drugs te dealen! Er hangen hier dan ook veel drugsdealers, verslaafden en kansloze jongeren rond. Het gevaarlijke hiervan is de 'mob mentaliteit', enkelingen zich gesterkt voelen met vrienden om hen heen en niet voor elkaar willen onderdoen. Daar komt bij dat verslaafden nogal onvoorspelbaar kunnen zijn. Dit maakt het voor nietsvermoedende toeristen toch zeker een onveilig gebied om rond te lopen. Want je hebt te maken met mensen die niets te verliezen hebben, omdat ze alles al hebben verloren. Ze zullen eerder een pistool tegen iemands hoofd duwen om op die manier geld te krijgen zodat ze weer drugs kunnen scoren.
Gelukkig is het maar een klein gebied waar de boeven rondhangen, verder is het nog steeds een veilige en prettige wijk om te wonen. Maar aangezien je als vakantieganger niet weet waar je het gespuis vindt en heel makkelijk een verkeerde straat kan inrijden, zal ik het niet snel aanraden om hier op eigen houtje naartoe te gaan. Ondanks dat de Steamboat Houses onwijs leuk zijn om te zien!
De reden waarom jullie een Post Katrina tour hebben gemaakt kan ik alleen maar toejuichen. Zoals je zelf ook al aangeeft is het belangrijk om met je neus op de feiten te worden gedrukt. Om te begrijpen wat een verwoesting Katrina heeft voortgebracht en dat het nog steeds niet is opgelost. Maar ik blijf er een dubbel gevoel bij houden. Want ondanks dat ik het belangrijk vind dat mensen dit met eigen ogen moeten zien, zie ik ook het verdriet en pijn van de mensen die daar nu wonen.
De ouders van een goede vriend van mij wonen in de Lower 9th Ward. Tijdens Katrina zijn ze hun jongste zoon en kleindochter verloren, evenals al hun bezittingen. Het enige wat ze nog hadden was de kleding die ze op dat moment droegen. Terwijl mijn vriend langzaam maar zeker hun huis eigenhandig ging opbouwen, verbleven zij bij familie in Georgia. Het opbouwen van het huis heeft een aantal jaren geduurd, want hij moest alles zelf betalen en het in zijn vrije tijd doen. Tijdens het bouwen klaagde ie regelmatig over tourbussen die langsreden met mensen die ongevraagd foto's van hem maakte. Omdat dit nou eenmaal een mooi plaatje was om thuis te kunnen showen: Een veld van helemaal niks, want alles was met de grond gelijk gemaakt, en daar ineens een grote zwarte man die een huis aan het bouwen was.
Hij hoopte dat het mettertijd minder zou worden en dat wanneer het huis helemaal af was, zijn ouders daar rustig zouden kunnen wonen.
Eind 2010 zijn ze weer teruggekeerd naar hun woning en in april 2011 ben ik bij hen op bezoek geweest. We hebben gezamenlijk een wandeling gemaakt door de buurt en ik heb met meerdere buurtbewoners aangrijpende gesprekken gehad. De buurtbewoners vertelde eigenlijk allemaal hetzelfde verhaal. Dat ze zich een "side show" voelen en de tours zat zijn. Ze vertelde dat ze de schema's van de grote bussen inmiddels doorhadden, maar dat ze nu ook te maken kregen met mensen in auto's en dat die op ieder moment van de dag langs kunnen komen. Ze vertelden dat ze niet meer buiten willen zitten omdat ze er geen zin meer in hebben dat mensen ongevraagd foto's van ze maken en vervolgens snel wegrijden. Er was een vrouw die zich opgesloten voelde in haar eigen huis omdat ze alle ramen potdicht moet houden om zo toch maar een beetje privacy te hebben.
Afgelopen kerst heb ik de moeder van mijn goede vriend weer gebeld en toen vertelde ze dat zij en haar man overwegen om terug te gaan naar Georgia. Ze wil dolgraag in haar eigen buurt blijven wonen, maar ze vind het moeilijk om iedere dag weer geconfronteerd te worden met de Post Katrina tours. Ze vindt het fijn dat mensen oprecht zijn geïnteresseerd, maar ze vindt het tegelijk erg jammer dat diezelfde mensen niet de moeite nemen om even uit te stappen en een praatje te maken. Ze zei ook dat ze zich belemmert voelen in hun dagelijkse gang van leven. Ze willen graag vooruit kijken, de ramp achter zich laten en opnieuw beginnen. Maar dit wordt bemoeilijkt door het feit dat ze dagelijks te maken krijgen met mensen die even stil willen staan bij de ramp. Ze zei dat het hierdoor voelt alsof zij ook stilstaan.
Dus dan zeg ik op mijn beurt: Stop met de tours en geef de mensen een beetje rust!
Het blijft een dubbel gevoel, want ik vond het zelf ook indrukwekkend om het getroffen gebied met eigen ogen te zien. Wellicht is de nieuwe fietstour, die ik in mijn bericht hierboven heb genoemd, een optie. Ik heb deze tour zelf nog niet gedaan, maar ik hoor er alleen maar positieve verhalen over. Het is een fiets tochtje onder begeleiding van een lokale guide, waarbij je door het getroffen gebied komt en ook contact hebt met de buurt bewoners. Er is respect voor de bewoners, de bewoners ervaren dit zelf ook als prettiger en een gedeelte van de ticketprijs gaat naar een goed doel. Klinkt allemaal goed!
)
