Begin fiancée proces van I-129F naar K1

[Vanka]

Door wat vertraging kon ik vorige week 'pakket 3' pas terug sturen naar het consulaat.
Vandaag bericht gehad met mijn interviewdatum!

Donderdag 25 juli is mijn interview.
Het zal de zomerdrukte zijn, of mijn geduld zal aan z'n eind zijn, maar man oh man...
Dat worden nog 6 lange weken!

[juanita]

Heel veel sterkte met de laatste loodjes, na het interview gaat het allemaal razendsnel ! en voor je het weet ben je hier in Amerika.

[Vanka]

Nou, gisteren was het dan zover! Ik had om 13:30 uur mijn interview in Amsterdam voor het K-1 visum

Toen ik aankwam, stonden er al redelijk wat mensen te wachten en even voor 13:30 uur werd er door de beveiligingsmedewerker gevraagd of iedereen in een rij wilde gaan staan.
Als eerste werden de mensen naar voren geroepen die een afspraak hadden voor een immigration visa. Alleen ik en één ander persoon kwamen daarvoor.
Daarna werden de overige mensen naar voren geroepen die eveneens om 13:30 uur een afspraak hadden.

Ik mocht als eerste naar binnen en bij de balie moest ik mijn paspoort en afspraakbrief laten zien. Zelf moest ik door een beveiligingspoort lopen en mijn tas door een scan laten gaan, zoals je ook bij het vliegveld hebt.
Hierna werd gezegd dat ik naar balie 5 mocht doorlopen met mijn spullen.

Bij balie 5 zat een medewerkster die vroeg om mijn geboortecertificaat, 2 pasfoto's, de postzegel voor aangetekende post en de affidavit of support.
Nadat ik mijn papieren had afgegeven, mocht ik plaatsnemen in de wachtruimte tot ik door een andere medewerker geroepen zou worden.
Ik heb maar 2 minuten gezeten voor ik naar balie 6 werd geroepen voor 'het interview'.

Er werden maar een paar vragen gesteld:
1. Waar kennen jullie elkaar van?
2. Hoe lang kennen jullie elkaar?
3. Wanneer en waar hebben jullie elkaar voor het eerst in het echt gezien?
4. Wanneer en hoe heeft hij een aanzoek gedaan?
5. Wat voor een werk doet hij en welk werk doe jij?

Nadat ik deze vragen beantwoord had, kreeg ik te horen 'alright, you will receive your passport with the visa within 4-5 days in the mail'.
En dat was het!

Nu had ik van anderen ook wel gelezen dat er achteraf vaak gedacht wordt 'dat viel reuze mee, het stelde niks voor', maar toch heb je last van gezonde spanning als je er zelf naartoe gaat.
Ik had een map voorbereid met allemaal bewijs van onze relatie - van originelen verstuurd met de I-129F tot 'nieuw' bewijs sinds het begin van de aanvraag - maar ze hebben nergens naar gekeken.

Mijn ticket is inmiddels geboekt en volgende week vrijdag ga ik naar Colorado verhuizen.

Eindelijk na 10 lange maanden is dit gedeelte in ieder geval voorbij!
Nu kunnen we gelukkig bij elkaar zijn en ons leven samen starten.

[BibiS]

Gefeliciteerd, heel veel geluk samen!!

[Dbacks]

Wat spannend en wat snel

[Old Faithful]

Proficiat. Veel geluk in Colorado.

[Vanka]

Bedankt allemaal!

Het gaat nu wel opschieten. Ik ben m'n koffers al aan het inpakken, want ik heb nog genoeg te doen de laatste paar dagen.
Gelukkig is het zo vrijdag! Kan niet wachten om Cory weer te zien.

[Ceristimo]

En? Hoe bevalt het daar in Colorado?...

[Vanka]

Nou, ik ben vrijdagavond aangekomen op het vliegveld in Denver en alles is goed verlopen.
Ik gaf m'n paspoort en m'n 'DO NOT OPEN'-envelop aan de douanier en die had alles binnen 10 minuten nagekeken.
Er kwam een stempel in m'n paspoort met de datum tot wanneer m'n visum geldig is en ik kreeg nog een korte uitleg dat we wel binnen 90 dagen moeten trouwen.
Dat wisten we natuurlijk al en we hebben besloten dat we op 2 oktober gaan trouwen.

Ik ben hier nu 4(,5) dagen en tot nu toe bevalt het me goed. Nu heb ik alleen wel het 'vakantie-gevoel' en nog niet écht het besef dat ik hier nu woon, al voelt het wel als thuis. (Dubbel?)
Dat zal in de loop van de tijd vast wel beter doordringen. Volgende week huren we voor 2 dagen een auto, omdat het dichtstbijzijnde SSA kantoor ongeveer 1,5 uur bij ons vandaan is.
Daar zal ik m'n Social Security Number regelen en zodra ik m'n kaart met de post heb ontvangen kan ik achter alle andere dingen aan.

Ik heb in het weekend m'n koffers uitgepakt en alles een plekje gegeven. Dat betekent: de inloopkast en badkamer overgenomen.
Ook ben ik met Cory mee geweest naar zijn werk, om te kijken wat hij nu precies doet. Hij is namelijk vlak nadat ik de vorige keer weg ben gegaan bij een andere company begonnen.
Vandaag ben ik er zelf maar even op uit getrokken. Naar de bibliotheek geweest om te vragen hoe dat hier in zijn werk gaat en boodschappen wezen doen.
Vanavond ga ik voor het eerst hier koken, dus ik hoop dat hij m'n Nederlandse kookkunsten kan waarderen haha.

[Steffen]

Ik ben hier nu 4(,5) dagen en tot nu toe bevalt het me goed. Nu heb ik alleen wel het 'vakantie-gevoel' en nog niet écht het besef dat ik hier nu woon, al voelt het wel als thuis. (Dubbel?)

Ik kan je vertellen dat je niet de enige bent, ook ik had dat. Je weet heel goed dat dit je nieuwe thuis is, en hebt er zo lang naartoe gewerkt dat de zodra je er eindelijk bent het pas compleet voelt. Maar het allemaal zo nieuw en anders op bepaalde vlakken en ook tot voor kort enkel een vakantie adres dat de realisatie er nog niet is. Eigenlijk hetzelfde als het hebben van een nieuwe baan (om maar wat te noemen), je weet dat je een andere route gaat nemen, het is leuk, spannend en nieuw, maar helemaal eigen is het nog niet. Dat moet nog komen.

Ik woon hier nu 8 maanden en het besef is er al meer dat dit nu thuis is en de realisatie is er al stukken meer dat ik niet meer in Nederland woon. Maar toch is er ergens nog een soort van vakantie gevoel. Dat komt omdat iedere dag toch weer vol nieuwe uitdagingen zijn en een aantal zaken nog niet op de automatische piloot gaan. Een voorbeeld ervan is wanneer ik nieuwe mensen ontmoet, ik heb altijd een paar seconden nodig om uit te vinden naar welke woordkeuze ik ga gebruiken. Formeel of informeel taal, lokale uitdrukkingen of niet (hier in Pittsburgh wordt 'yinz' nog wel eens gebruikt ), accent of niet... Het gaat prima, maar gaat nog niet helemaal automatisch. Wellicht dat het niet hebben van een eigen stekkie het gevoel voor mij wat vertraagd, aangezien ik bij m'n schoonvader woon, waar ik tijdens mijn/ onze vakanties ook altijd verbleef.


In ieder geval proficiat met de geplande huwelijksdatum! Komen er mensen uit Nederland over om het te vieren?

[Bennogr]

Herken dat 'yinz', de Pittsburgse oplossing voor het ontbreken van het woord 'jullie' in het Engels (in Brooklyn lossen ze dat op met het woord 'youse' -- 1 you, twee youse). Zelfde als 'y'all' in het zuiden van de VS.

Inderdaad leuke stad, vooral als je uit de tunnel komt vanaf het vliegveld en dan plotseling de hele stad voor je ziet liggen. Mijn zoon heeft aan Carnegie Mellon gestudeerd, heeft goede theatervoorstellingen, ook voor 'burgers' toegankelijk en ben er dus een paar keer geweest, maar ken de stad niet echt goed. Zoon was wel enthousiast, schijnt zelfs een echt Belgisch cafe te zijn, in ieder geval goede plaatselijk gebrouwde bieren.

Carnegie Mellon en de U of Pittsburgh zorgen in ieder geval voor veel levendigheid in de stad. Plus de U is beroemd om zijn goede ziekenhuis, voor als er iets misloopt!

Ik herinner me nog goed hoe moe ik was de eerste weken in New York, al dat Engels aan je oor de hele dag door, het lawaai in de straat/stad dat anders was dan in Amsterdam. Maar je komt er wel overheen. Succes en nog vele jaren gelukkig in Amerika.

[Juliette]

Ik ben hier nu 4(,5) dagen en tot nu toe bevalt het me goed. Nu heb ik alleen wel het 'vakantie-gevoel' en nog niet écht het besef dat ik hier nu woon, al voelt het wel als thuis. (Dubbel?)

Ik kan je vertellen dat je niet de enige bent, ook ik had dat. Je weet heel goed dat dit je nieuwe thuis is, en hebt er zo lang naartoe gewerkt dat de zodra je er eindelijk bent het pas compleet voelt. Maar het allemaal zo nieuw en anders op bepaalde vlakken en ook tot voor kort enkel een vakantie adres dat de realisatie er nog niet is. Eigenlijk hetzelfde als het hebben van een nieuwe baan (om maar wat te noemen), je weet dat je een andere route gaat nemen, het is leuk, spannend en nieuw, maar helemaal eigen is het nog niet. Dat moet nog komen.

Ik woon hier nu 8 maanden en het besef is er al meer dat dit nu thuis is en de realisatie is er al stukken meer dat ik niet meer in Nederland woon. Maar toch is er ergens nog een soort van vakantie gevoel. Dat komt omdat iedere dag toch weer vol nieuwe uitdagingen zijn en een aantal zaken nog niet op de automatische piloot gaan. Een voorbeeld ervan is wanneer ik nieuwe mensen ontmoet, ik heb altijd een paar seconden nodig om uit te vinden naar welke woordkeuze ik ga gebruiken. Formeel of informeel taal, lokale uitdrukkingen of niet (hier in Pittsburgh wordt 'yinz' nog wel eens gebruikt ), accent of niet... Het gaat prima, maar gaat nog niet helemaal automatisch. Wellicht dat het niet hebben van een eigen stekkie het gevoel voor mij wat vertraagd, aangezien ik bij m'n schoonvader woon, waar ik tijdens mijn/ onze vakanties ook altijd verbleef.


In ieder geval proficiat met de geplande huwelijksdatum! Komen er mensen uit Nederland over om het te vieren?

Grappig, ik zit nu in precies dezelfde situatie, zit hier nu 6 maanden (in de buurt van Philadelphia) en woon bij mijn schoonouders totdat we ons eigen huis gaan kopen (we gaan deze maand nog beginnen met zoeken). Ik noem dit wel thuis, maar helemaal thuis ben ik hier niet, loop toch wel een beetje op mijn tenen en voel mij niet 100% op mijn gemak ondanks dat het enorm lieve mensen zijn. Ook dat vakantiegevoel is er nog niet helemaal uit, over een paar weken ga ik beginnen met studeren dus hopelijk kom ik kan een beetje in een normaal ritme terecht

[Vanka]

Even een update, aangezien ik hier nu inmiddels 7 maanden in de V.S. woon.

Vorig jaar zijn wij op 2 oktober getrouwd en helaas konden familie en vrienden er niet bij zijn. We hadden dan ook besloten om het 'klein' te houden en later wanneer de mogelijkheid zich aandient alsnog een feest te geven. Hier in Colorado heb je blijkbaar een wet dat je jezelf kunt trouwen - solemnizing your own marriage - en hoe raar het mij ook in de oren klonk, hebben we dat gedaan. Aangezien we de 'echte' trouwerij toch later zullen vieren, leek het ons geen probleem om er geen poespas aan te pas te laten komen. We hebben mijn schoonzus en haar vriend als getuigen gevraagd en zijn met zijn 4-en uit eten geweest. Nu las ik dat we in ieder geval niet de enige zijn die het huwelijk op papier regelen i.v.m. de geringe tijd die je hebt vanaf de aankomst om te trouwen en omdat familie en vrienden er daardoor vaker niet bij kunnen zijn.

Zoals bekend is, kun je na je trouwen je AOS (Adjustment of Status) aanvragen in combinatie met je EAD (Employment Authorization Document). Nu had ik alle formulieren netjes voorbereid, met het idee het z.s.m. na het huwelijk te kunnen versturen. Het enige waar we op hoefden te wachten was de 'certified copy' van ons huwelijkscertificaat en de tax return info van mijn man die we online wilden opvragen.... ware het niet dat de government shutdown op dat moment aan de gang was. Uiteindelijk kregen we ons huwelijkscertificaat de laatste week van oktober toegestuurd, maar de IRS website liet ons vlak na de shutdown weten dat mijn man z'n tax return info nog geregistreerd stond op zijn oude adres. Om de een of andere reden kregen we het niet voor elkaar om het adres online te wijzigen, omdat de website steeds aangaf dat het oude adres niet klopte. We hebben dus maar alles via de post aangevraagd en tegelijkertijd een adreswijzigingsformulier bijgevoegd. Uiteindelijk kregen we de laatste week van november pas alle tax return info toegestuurd en heb ik alles de tweede week in december alles op kunnen sturen. (De eerste week van december was de bibliotheek helaas gesloten ivm renovatie, waardoor ik niks uit kon printen. )

Nu ging ik er vanuit dat het wachten op de NOA1 van de AOS en EAD niet zo lang zou duren, aangezien de meeste mensen op visajourney.com aan hadden gegeven dat het gemiddeld +-2 weken duurt. Nu kregen we inderdaad een sms met de casenummers toegestuurd, maar van de post had ik na ruim 3 weken nog niks vernomen. Ik heb toen toch even de casenummers op de USCIS website ingevoerd en zag het bericht staan dat ze half januari post hadden terug gekregen als 'undeliverable'. Daar begreep ik geen snars van, maar had een vaag vermoeden dat het weer aan de PO Box lag, zoals het geval scheen te zijn met onze K-1 aanvraag. Diezelfde dag heb ik de USCIS gebeld met de vraag of het adres gewijzigd moest worden, maar de vrouw aan de telefoon vertelde mij dat ze wel naar PO Boxen sturen, maar dat het postkantoor het terug had gestuurd. Ik vroeg nog of het eraan kon liggen dat de post verstuurd werd in mijn 'nieuwe' naam en de PO Box destijds geregistreerd was op mijn meisjesnaam, maar ze zei dat ik dat na zou moeten vragen bij het postkantoor zelf. Ik zei dat ik dat meteen zou gaan doen en vroeg of ze het opnieuw zou kunnen versturen, wat ze zou doen. Bij het postkantoor aangekomen bleek dat op de PO Box mijn voornaam en mijn man zijn achternaam aangegeven stonden en de medewerker vertelde mij vriendelijk dat het niet mogelijk was dat ze mijn post hadden teruggestuurd, maar dat het hoogstwaarschijnlijk een ander postkantoor was. (Ik woon in Fraser, hij ging er vanuit dat ze het bij het postkantoor in Fresco hadden gebracht. Mijn postcode is 80442, de postcode van Fresco is 80443.) Ik vertelde hem nog vriendelijk dat het me hoogst onwaarschijnlijk leek dat ze een typfout hadden gemaakt en dat het waarschijnlijk aan de bezorger lag. Hoe dan ook, de medewerker had voor de zekerheid het naamkaartje veranderd naar zowel mijn man zijn voor- en achternaam en mijn voornaam en twee achternamen, zodat het niet nog een keer zou gebeuren. Uiteindelijk heb ik twee dagen later alsnog de NOA1 via de post ontvangen voor mijn AOS en EAD.

Twee weken later (de eerste week van februari) kreeg ik nogmaals post van de USCIS, wat in dit geval de afspraaksbrief voor mijn biometrics was. Of ik een week later kon verschijnen bij de dichtstbijzijnde UCSIS office (in Denver). Wij hadden op dat moment nog geen auto, niemand van onze kennissen kon een dag vrij krijgen en ik heb nog geen U.S. driver's licence, dus kon ik ook geen auto lenen. Nu heb je hier vanaf Fraser 1 optie om naar Denver te komen en dat is met de 'shuttle' die alleen richting het vliegveld rijdt. Gelukkig is dat maar $150 voor een round-trip incl. tip en moest ik bij het vliegveld een taxi richting Aurora nemen en weer terug van Aurora naar het vliegveld ($100 incl. tip round-trip). Het is hier vandaan 1,5u - 2u rijden naar Denver, afhankelijk van het weer en files, dus was ik maar een halve dag kwijt en $250 lichter. Maar dan heb je ook wat he... 5 minuten werk voor 2 pasfoto's en wat vingerafdrukken.

Nu dacht ik twee weken geleden eindelijk bericht te hebben van mijn EAD, met de goedkeuring zodat ik eindelijk aan het werk zou kunnen, maar nee... Het was een RFE. Ik heb nog achter m'n oren lopen krabben van wat het had kunnen zijn, aangezien ik me niet kon herinneren dat je - behalve de documenten die ik al met het hele pakket AOS/EAD had gestuurd - nog andere documenten moest sturen. Ik heb m'n computer toen opgestart om te zien of ik misschien een fout op het formulier had gemaakt of iets vergeten was in te vullen en tot mijn ontdekking had ik vrolijk bij 'Other names used (including maiden name)' ingevuld "N/A". Want, ja... Als je eenmaal getrouwd ben, vergeet je spontaan dat je niet altijd zo hebt geheten. (Achteraf had ik dit 'foutje' al ontdekt voor ik alles uitgeprint had in december en had het destijds al veranderd naar mijn meisjesnaam).

Het bleek gewoon te gaan om de simpele vraag of ik mijn 'physical address' (thuisadres) door kon geven en eventueel een verzoek in kon dienen bij USCIS om een ander 'mailing address' te gebruiken, indien nodig. (Ik bedoel... serieus? Ze hebben van begin af aan de PO Box gebruikt voor post en was er toch zeker van dat al m'n formulieren aangaven waar ik woon, maar goed). Ik heb meteen een brief opgesteld met zowel ons huisadres als het verzoek om onze PO Box als postadres te gebruiken, met een bijgevoegde verklaring van het postkantoor dat beide adressen aan elkaar gekoppeld zijn en onder onze beide namen staan.

Nu zag ik 3 dagen geleden op de USCIS website staan dat de RFE under review was en dat ik binnen 60 dagen (!) een 'written decision or written update' kon verwachten. Nu moet ik tussendoor even vermelden dat ik na ruim 7 maanden af en toe toch wel redelijk gefrustreerd ben over het feit dat ik al zo lang NIKS aan het doen ben. Nu ik dit bericht zag had ik me ook maar weer voorbereid op NOG eens 2 maanden wachten, aangezien alles toch al zo lekker vlot gaat. Geduld blijft een schone zaak he. *zucht*

Om maar eigenwijs te zijn, had ik me wel voorgenomen om stiekem toch even iedere dag op de USCIS website te kijken of er wat veranderd zou zijn. Tot mijn grote verbazing stond er vandaag al:

"Card/ Document Production

On March 13, 2014, we ordered production of your new card. Please allow 30 days for your card to be mailed to you. If we need something from you we will contact you. If you move before you receive the card, call customer service at 1-800-375-5283."

Kan ik misschien toch 'snel' aan 't werk!

Even iets heel anders:

vanaf het moment dat we de K-1 procedure begonnen, hadden we het er over gehad om naar Maryland te verhuizen, aangezien mijn man daar vandaan komt en zowel familie als zijn vrienden daar wonen. We wonen hier in 'the middle of nowhere', want ondanks dat dit een skiresort is, heb je verder vrij weinig in de buurt. Ook is de dichtstbijzijnde stad een kleine 2 uur rijden en we kunnen nou niet zeggen dat dat ideaal is. (Ja, als je een stadsmens bent en gewend bent dat alles toch redelijk binnen handbereik ligt, is dit een minpunt). In januari hebben we dan ook de knoop doorgehakt dat mijn man tot het einde van het seizoen (eind april) blijft werken bij zijn huidige werkgever en dat wij daarna gaan verhuizen.

Nu hebben we twee weken geleden een auto gekocht en dus wordt het een roadtrip van Mid-West naar East, hahaha. Beetje jammer dat het 25 uur rijden is, aangezien hij de enige met een rijbewijs is. Hij heeft wel een vriend gevraagd over te vliegen, om samen terug te rijden, zodat er in ieder geval 2 kunnen rijden. We horen dit weekend of dat doorgaat.

[USInsider]

Vanka wat schrijf je leuk. Ik heb echt geboeid je verslag over je belevenissen zitten lezen.
Wat fijn dat het eindelijk rond is - dat wachten & de onzekerheid is toch wel vervelend.

Ik begreep het 'jezelf trouwen' even verkeerd ! Een eenpersoons huwelijk ?! Maar het was dus net iets anders zoals je uitlegde. Maar grappig inderdaad. Waarschijnlijk historisch gegroeid in een staat met alles overal ver vandaan - zoals ook jij hebt mogen ontdekken.

Gelukwensen voor jou en Cory. En een hele goede road trip gewenst voor zometeen !

[Gabbyxx]

Heel leuk om dit allemaal te lezen!! En nog gefeliciteerd met je huwelijk dat is nooit te laat Heel veel geluk met Cory en een goede roadtrip toegewenst!!

[Vanka]

@USInsider: Dankjewel voor je leuke reactie. Ja, het wachten is en blijft vervelend. Gelukkig is m'n EAD nu goedgekeurd en maak ik me om de GC niet zo druk. Daar wisten we al van dat het lang kan duren, dus ik ga niet 'bewust' zitten wachten voor 6mnd - 2 jaar. Dat komt wanneer het komt.

Het 'jezelf trouwen' staat inderdaad een beetje vreemd. Ik bedoelde inderdaad dat een koppel hun eigen huwelijk kan sluiten hier in Colorado.

Bedankt voor de gelukswensen, vooral voor de roadtrip. Ik snapte dat 25 uur rijden lang was, maar als vergelijking had ik op Google even gekeken hoever ik zou komen als ik dezelfde afstand af zou leggen vanaf Rotterdam, Nederland. Blijkt dat we nog voorbij Moskou in Rusland zouden eindigen. Ik vond Italië altijd al ver rijden als ik met m'n ouders op vakantie ging, hahaha.

@Gabbyxx: Bedankt voor de felicitatie! Dat is inderdaad nooit te laat.

[Gabbyxx]

@USInsider: Dankjewel voor je leuke reactie. Ja, het wachten is en blijft vervelend. Gelukkig is m'n EAD nu goedgekeurd en maak ik me om de GC niet zo druk. Daar wisten we al van dat het lang kan duren, dus ik ga niet 'bewust' zitten wachten voor 6mnd - 2 jaar. Dat komt wanneer het komt.

Het 'jezelf trouwen' staat inderdaad een beetje vreemd. Ik bedoelde inderdaad dat een koppel hun eigen huwelijk kan sluiten hier in Colorado.

Bedankt voor de gelukswensen, vooral voor de roadtrip. Ik snapte dat 25 uur rijden lang was, maar als vergelijking had ik op Google even gekeken hoever ik zou komen als ik dezelfde afstand af zou leggen vanaf Rotterdam, Nederland. Blijkt dat we nog voorbij Moskou in Rusland zouden eindigen. Ik vond Italië altijd al ver rijden als ik met m'n ouders op vakantie ging, hahaha.

@Gabbyxx: Bedankt voor de felicitatie! Dat is inderdaad nooit te laat.

Graag gedaan Gelukkig kun je nu samen wachten met je man! Ik ga 18 April ook op een k1 visum naar mijn verloofde! Ik kan haast niet wachten haha dat is wel grappig als je die afstand vergelijk, even naar Rusland xD nogmaals ik vind het super om dit te lezen! En van andere mensen te horen hoe het allemaal gaat

[Vanka]

Nou, daar zijn we weer! Dit keer met een update wat betreft de verhuizing, etc.

De laatste keer dat ik wat postte was in maart - een maand voor onze verhuizing van Colorado naar Maryland. Ik moet zeggen dat het een LANGE, LANGE, LAAAAANGE rit was.
Tenzij we ooit een roadtrip maken met minimaal 10 stops en wat overnachtingen (gewoon de toerist uithangen zeg maar) doe ik dit nooit meer.
Ik ben nog nooit zo moe geweest en kan me al helemaal niet voorstellen hoe moe mijn man was, die als enige mocht rijden (aangezien ik nog geen U.S. driver's license heb).
Maar goed... Ik weet nu inmiddels wel dat ze in Kansas daadwerkelijk 'tumble weeds' hebben en dat dat niet alleen iets is uit cartoons, dat ze in Missouri toch echt windmolens hebben staan en het dus niet zo Nederlands is als ze ons doen geloven (al noemen ze het hier turbines i.p.v. molens en krijg ik alsnog ongelijk ), dat ze in Ohio ERG afgelegen 'benzinestations' hebben die uit een horrorfilm zouden kunnen komen, aangezien ze met 1 pomp op super afgelegen landweggetjes liggen en de deur van de 'winkel' op slot zit en overal waarschuwingen heeft met 'THIS DOOR IS PROTECTED BY SHOTGUNS! YOU JUST DON'T KNOW WHERE THEY ARE' (we zijn uiteraard maar weer omgekeerd en hebben de volgende benzinepomp gebruikt die naast de snelweg lag ), dat er langs de snelweg in Illinois weinig te zien is, dat de GPS je in Indianapolis, Indiana het liefst dwars door de stad stuurt (aangezien dat wel logisch is als je alleen de snelweg probeert te gebruiken voor zo'n lange rit), dat de GPS dat in Columbus, Ohio graag nog een keer probeert, dat een stuk van de rit van West-Virginia - Pennsylvania - West-Virgina rijdt en denkt 'we waren toch al in West-Virginia?' (the confusion!!!) en dat zodra je Maryland binnen rijdt, denkt 'we zijn er bijna' maar dat je je niet realiseert dat het nog een URENLANGE rit is voor je daadwerlijk op bestemming bent. We hebben het overigens overleeft.

We zijn beiden de eerste week dat we hier waren gaan solliciteren en mijn man heeft op het moment een (tijdelijke) baan bij UPS en ik werk full-time bij Starbucks. Ook in diezelfde week kregen we een brief thuisgestuurd van de USCIS, dus ik dacht dat er weer eens wat mis was. Ging er eigenlijk vanuit dat ze nog wat meer informatie nodig hadden wat betreft de AOS-aanvraag of dat er misschien iets niet klopte m.b.t. adreswijziging. Maar nee, het was een brief met de interviewdatum voor mijn Greencard! Dat stond gepland voor 29 mei. Een maand na aankomst hier in Maryland zouden we ons interview hebben, dus 5 maanden nadat we de aanvraag hadden opgestuurd. Ik had gelezen dat het ongeveer 6 maanden tot 2 jaar kon duren voor ik wat zou horen na de NOA1 voor de AOS en aangezien we tijdens mijn K-1 aanvraag wat vertraging hadden opgelopen door het een en ander, ging ik er eigenlijk vanuit dat het een stuk langer zou duren. 'k Ging eigenlijk al van het 'ergste' uit en had me mentaal helemaal ingesteld op een wachttijd van tussen de 1 en 2 jaar. Moesten we toch weer even stressen om alles binnen een maand bij elkaar te zoeken en gereed te maken voor het interview!

Ik vond het niet erg fijn dat het een dag na mijn verjaardag was, aangezien ik niet met een gerust hart slaap voor alles achter de rug is. Ik had dus een redelijk ongezellige verjaardag. Ten eerste omdat iedereen aan 't werk was en ik als enige een vrije dag had en ten tweede omdat ik zeeën van tijd had om me nog even lekker last-minute druk te maken.

Hoe dan ook hadden we alles bij elkaar gezocht voor het interview en hoefden we maar een uurtje te rijden richting Baltimore. 'k Moet zeggen dat de buurt daar er redelijk depressief uitzag en het weer op die dag hielp ook niet echt mee (bewolkt/regen). Toen we uiteindelijk na een tijd (? dat is hoe 't aanvoelde want er hing geen klok en telefoons moesten uit staan) aan de beurt waren hadden we een Zuid-Amerikaanse dame die ons interview zou afnemen. Strak in een broek-pak, haar strak achterover en een streng gezicht. Dit alles hielp me enorm om me op m'n gemak te stellen.
(Ben ook zo lekker positief ingesteld, hahaha. )

Het interview ging redelijk soepel en aangezien je beiden weet dat je huwelijk toch echt ECHT is, kan er weinig misgaan. Zou je denken...
Komt ze bij de vraag wat mijn moeder's naam is, geeft m'n man antwoord, geeft ze 'm een dodelijke blik en zegt "eh, no... that's wrong".
Vraagt m'n man wat bedoel je, kijkt ze mij aan alsof hij gek is en ik nog gekker alsof ik m'n moeders naam nooit heb vermeld.
Nu heet m'n moeder Trudy, maar haar 'first name' is Geertruida. Dat heb ik moeten invullen op de formulieren, dus mijn man antwoord vrolijk 'Trudy' wat nergens overeenkwam.
Moest ik dat zaakje toch even rechtzetten, hahaha.

Aan 't eind van 't interview zei ze 'recommended approval' en gaf ons een brief die vermeld dat het nog uiterlijk 120 dagen onder review kan zijn, mochten ze nog wat extra's nodig hebben.
Was dus wel blij, maar niet overenthousiast, want je weet maar nooit he.

Dus heb ik vorige week, een week na het interview m'n Greencard ontvangen!

We zijn voorlopig van alle rompslomp af voor de komende 2 jaar en nu kunnen we op ons gemak op zoek naar een appartement.

[Dude]

Prachtige verhalen !

[goldenhills]

Gefeliciteerd! Onze interview-dame was erg koel en zakelijk. Ik was ook erg zenuwachtig en heel blij toen het achter de rug was.

Leuk om steeds weer een stuk van jullie avontuur te lezen. Veel suc6 in MD!